تبیان، دستیار زندگی

در انتظار نقشی كه زن جنوبی نباشد

متولد سقز كردستان است. اما اكثرا فكر می كنند او جنوبی است. آن هم به این دلیل كه در بیشتر كارهایش در نقش یك زن جنوبی ظاهر شده است. او علاوه بر بازی در سینما و تلویزیون تجربه حضور در صحنه های تئاتر را نیز دارد از جمله كارهایش در این عرصه می توان به نمایش های باغ آلبالو، مروارید و حسین بن منصور حلاج اشاره كرد.

اما از كارهای تلویزیونی او می توان به مجموعه های خانه در انتظار و این خانه دور است، اشاره كرد. او در سینما در فیلم هایی مانند به خاطر هانیه و زینت بازی كرده است. به بهانه حضورش در سریال قفسی برای پرواز با او به گفت وگو نشستیم.

 

چرا اینقدر كم كار شده اید. در صورتی كه در دهه های گذشته پركارتر بودید؟

كار خوبی در این سال ها به من پیشنهاد نشده است. بخصوص وقتی سن آدم بالا می رود نقش هایی كه پیشنهاد می شود هم محدودتر می شود. به هر حال سعی كردم در این سال ها كمتر حضور داشته باشم تا این كه بخواهم نقشی را بازی كنم كه جایی برای كار نداشته باشد و همه جوره خنثی باشد.

 

در این شرایط دلتنگ مخاطب تان نمی شوید؟

به نظر من مخاطب هم قطعا دوست دارد كار خوب از من ببیند. اگر نقشی را بازی كنم كه او هم دوست نداشته باشد آزار می بیند. ضمن این كه به هر حال مخاطب توقعاتی از بازیگرش دارد كه دوست دارد آنها برآورده شود. با این همه سعی كردم سالی یك كار را انجام دهم چه در عرصه نمایش و تئاتر و چه در مورد كارهای تصویری.

 

از نظر خودتان موفق ترین نقشی كه بازی كرده اید، كدام نقش است؟

واقعا نمی دانم، چون برای همه نقش هایم زحمت كشیده ام. حالا بعضی ها كمتر و بعضی ها بیشتر و كارهایی كه انجام داده ام را دوست دارم و همین انگیزه هم باعث شده است كه بخواهم آنها را تجربه كنم.

 

معمولا برای انتخاب یك كار فیلمنامه خوب جزو انتخاب های اول یك بازیگر است. اما متاسفانه مدتی است كه فیلمنامه ها كامل نیستند و حین تصویربرداری به دست بازیگران می رسند. با این پدیده نوظهور چطور كنار می آیید؟

بله، متاسفانه این اتفاق افتاده است. بعضی از كارها كه اصلا فیلمنامه ندارند و تنها در حد یك طرح ساده هستند. من معمولا این جور كارها را قبول نمی كنم. چراكه همكاری با یك اثر كه فیلمنامه كامل دارد به مراتب بهتر از یك داستان نیمه كاره است. البته ناگفته نماند كه بعضی از فیلمنامه ها هم در حین كار تغییر می كنند و اصلا چیز دیگری می شود كه این مساله هم به نوعی آزاردهنده است.

 

در این شرایط چه می كنید؟

مجبورم كنار بیایم. چون سر قولی كه می دهم می مانم و برای همین تا آخر ادامه می دهم.

 

به نظر شما نقش خوب چه ویژگی هایی دارد؟

نقشی كه در سطح باقی نماند و جای كار داشته باشد. در كارهای اخیر نقش خوب وجود ندارد و یا حداقل كم است، اما می شود یك چیزهایی پیدا كرد.

 

شخصیت زن را در قصه های امروز چطور ارزیابی می كنید؟ با توجه به این كه سال هاست در نقش های مختلف ظاهر شده اید؟

ببینید نمی شود گفت كه نقش زن ها در آثار نمایشی كم رنگ شده است. هنوز هم نقش خوب برای زن ها وجود دارد، اما متاسفانه از سن چهل به بالا انگار دیگر این قشر از جامعه هیچ دغدغه ای ندارند كه به تصویر كشیده نمی شود و به نوعی این زنان فراموش شده اند و از یك جایی به بعد زن ها فقط حضور دارند و كمتر به آنها و مسائل شان پرداخته می شود. در حال حاضر مسائل زنان میانسال ما دغدغه كمتر كارگردان یا تهیه كننده ای است و انگار فقط عشق و عاشقی جوانان مساله مهم است!

 

فكر می كنم در دهه های گذشته به این قشر در آثار نمایشی بیشتر بها داده می شده است. درست است؟

بله. مثلا من در سال 70 سریال این خانه دور است را كار كردم كه هنوز در ذهن مخاطب باقی مانده است و خیلی ها از آن كار با من حرف می زنند.

 

امضای خاص شما در بازیگری؟

شاید نقش زن جنوبی. قرعه این نقش معمولا به من می افتد.

 

از این مساله راضی هستید؟

خیر. معمولا در كشور ما وقتی بازیگری در نقشی جا می افتد، دیگر تمام پیشنهادهای او در همان زمینه است. در صورتی كه بازیگر حق دارد در نقش های مختلف خودش را محك بزند. در مورد من هم این اتفاق افتاده است. انگار كسی نمی تواند باور كند كه من نقش های دیگری هم می توانم بازی كنم.

 

اصلا چه شد در این نقش ماندگار شدید؟

برای اولین بار در سریال خانه در انتظار، به كارگردانی منوچهر عسگری نسب بازی كردم كه به نظرم كار فوق العاده ای هم بود. از آن به بعد این نقش روی من ماند و شدم بازیگر نقش زنان جنوبی. البته در فیلم های زینت و به خاطر هانیه نقش هایم بار دیگر دیده شدند تا رسیدم به سریال «قفسی برای پرواز».

 

خب چه شد كه بازی در این سریال را پذیرفتید؟

قصه را خواندم و احساس كردم كه متفاوت است و جای كار دارد، البته قصه در حین كار تغییراتی كرد كه بیشتر در جهت بهبود كار بود و نه تضعیف آن، كار بسیار سنگین بود و طولانی هم شد، اما فكر می كنم نتیجه آن مقبول است. چراكه گروه زحمات بسیاری كشیدند. برای مثال خرمشهر را به طور كامل بازسازی كردند و برای همین فضاها بسیار طبیعی از كار درآمده است.

 

شما چه كردید كه نقش زن های جنوبی را متفاوت از یكدیگر بازی می كنید؟

این مساله به نقش پیشنهاد شده برمی گردد. برای مثال نقشم در سریال قفسی برای پرواز با نقشی كه در فیلم به خاطر هانیه بازی كردم بسیار متفاوت است.

 

با لهجه جنوبی چگونه آشنا شدید كه در كارهایتان از آن استفاده می كنید؟

خودم كه اصالتا جنوبی نیستم. وقتی برای اولین بار می خواستم در سریال خانه در انتظار نقش یك زن جنوبی را بازی كنم آقای اصغر عبدالهی یك نوار ضبط شده از دیالوگ های آن سریال با لهجه جنوبی به من دادند كه آن را گوش كنم و كم كم این لهجه را از این طریق یاد گرفتم. البته در سریال قفسی برای پرواز نمی خواستم خیلی این لهجه را غلیظ صحبت كنم، چون مخاطب باید حرف هایم را متوجه می شد و تنها یك حس را از آن زبان گرفتم.

 

حس خودتان از واژه قفسی برای پرواز چیست؟

نمی دانم. این واژه مفاهیم زیادی را به دنبال دارد. می تواند یك تحول اساسی را در بر داشته باشد. انسان می تواند در این قفس به چیزهایی برسد كه در فكرش هم نبوده و همین مساله باعث رشد او شود.

 

فكر می كنید این مجموعه بتواند تا آخر مخاطبش را با خود همراه كند؟

در حال حاضر آنقدر رسانه های مختلف تنوع پیدا كرده اند كه حتی انتخاب هم برای مخاطب سخت شده است، اما فكر می كنم پرداخت این سریال آنقدر خوب هست كه مخاطب بخواهد آن را تا آخر ببیند. ضمن این كه اكثر بینندگان از دوران جنگ خاطره دارند و با قرار گرفتن در این فضا می توانند خاطرات شان را مرور كنند.

 

در كار بازیگری معتقد به حل شدن در نقش هستید یا سعی می كنید دورادور بر آن نظاره داشته باشید؟

ما بازیگران ایرانی بیشتر حسی هستیم و كمتر از تكنیك استفاده می كنیم. اگر بازیگر با نقش، تكنیكی برخورد كند اعصاب و روانش هنگام بازی تحت فشار قرار نمی گیرد. اما در شرایط فعلی بیشتر بازیگران از شیوه به قول شما حل شدن در نقش استفاده می كنند.

ما هنوز به آن درجه نرسیده ایم كه اگر یك پلان 10 بار تكرار شود بازیگر در 10 برداشت، حس خود را هر 10 بار حفظ كند.