محمد نوری جاودانه با عشق موسیقی را از سال‌های دهه 20 خورشیدی آغاز كرد.
او كه دانش آموخته هنرستان تئاتر تهران بود، خیلی زود راهش را به سوی موسیقی برگرداند و دوره‌های آموزشی متعددی را در این عرصه گذراند. نزد استادان هنرستان موسیقی، تعلیم صدا دید. نحوه اجرای آهنگ‌ها را زیر نظر ناصر حسینی فرا گرفت و برای یادگیری سلفژ و تئوری موسیقی به كلاس‌های فریدون فرزانه، سیروس شهردار و مصطفی كمال پورتراب رفت.
از دهه 30 خورشیدی، كار حرفه‌ای‌اش را آغاز كرد و تا 50 سال بعد با همكاری آهنگسازانی چون حسین اصلانی، سلیمان اكبری، ناصر حسینی، علی‌اكبر دلبری، شهرام شاهرودی، فریدون شهبازیان، فریدون فرزانه، كامبیز مژدهی، شورا میخائیلیان، منوچهر میكده، محمد سریر، فریبرز لاچینی و شهرام گلپریان كارهای جاودانه‌ای را منتشر كرد.
علاوه بر نغمه‌های محلی، مقامی و قومی ایران، آثار ترانه‌سرایان و شاعرانی چون نادر ابراهیمی، وحید ادیبی، سیمین بهبهانی، ایرج جنتی عطایی، اردلان سرفراز، حسین شاه‌زیدی، فروغ فرخزاد، حمید مصدق، حسین منزوی، تورج نگهبان، نیما یوشیج و... را خواند.
او كه با خواندن اشعار نو فارسی روی نغمه‌های روز مغرب‌زمین و برخی قطعات كلاسیك كارش را آغاز كرده بود، خیلی زود با تكیه بر تحصیلات هنرستانی و دانشگاهی توانست هویتی مستقل به گونه آوازیِ خود دهد.نوری با صدای باریتون مایل به باس خود كه گرمای خاصی داشت، به خواندن ترانه‌های متفاوت در عرصه موسیقی مردمی روی آورد و اندیشه شاعرانه را با آهنگ‌های دل‌انگیز و پرشور كه برخی از دل موسیقی روستایی و محلی ایران بر آمده بودند، پیوند زد. او با ترانه «گل مریم» كه برای مردم با عنوان «جان مریم» معروف است، به خواننده‌ای محبوب تبدیل شد و با خواندن 300 قطعه دیگر این شهرت و موقعیت ممتاز را حفظ كرد.
آثار این استاد موسیقی ایران، طی 5 دهه درمیان 3 نسل اعتبار ویژه‌ای كسب كرد وبا اجرای بیش از 300 ترانه و قطعه آوازی، در خاطره‌های مردم جای گرفت. در این میان ترانه‌های میهنی او جایگاه ویژه‌ای دارند كه در آن حس عشق به ایران، آزادیخواهی، محبت به مردم و ستایش طبیعت این مرز و بوم موج می‌زند.
جام جم
