به گزارش مهر، احتمال می‌رود این ستاره عظیم الجثه با از دست دادن جرمش از زمان تولد تا به حال به جرمی 265 برابر خورشید رسیده باشد زیرا جرم این ستاره در اوایل دوران زندگی در حدود 320 برابر خورشید تخمین زده شده است.

این کشف می‌تواند منجر به بازنویسی قوانین فیزیک ستاره‌ای شود، قوانینی که بر اساس آنها ستاره‌هایی با چنین عظمت از ثبات کافی برای ادامه بقا برخوردار نیستند.

"ریچارد پارکر" اخترشناس دانشگاه شفیلد در انگلستان می‌گوید: "ما واقعا متحیر شده ایم زیرا تا کنون جوامع اخترشناسی و نجومی باور داشتند بالاترین حد ابعاد یک ستاره می‌تواند 150 برابر جرم خورشید باشد. این ستاره عظیم الجثه می‌تواند تفکر و اندیشه‌های ما را نسبت به چگونگی تولد و مرگ ستاره‌ها در میان خوشه های ستاره‌ای و کهکشان‌ها متحول سازد."

پارکر به همراه همکارانش این ستاره بزرگ را در میان تصاویر تلسکوپ VLT در شیلی یافتند. این ستاره در میان خوشه ای فشرده از ستاره‌های داغ، جوان و جرمگین یکی از کهکشان‌های اطراف کهکشان راه شیری، ابر بزرگ ماژلانی یافته شده است.

ستاره R136a1 که با درخششی 10 میلیون برابر خورشید در حال تابیدن به جهان هستی است به اندازه ای عظیم است که سوخت هیدروژنی خود را با سرعتی غیر قابل باور می سوزاند، با چنان سرعتی که با وجود گذشت تنها یک میلیون سال از سن ستاره، این جرم به عنوان جرمی میانسال در نظر گرفته شده است. در مقابل خورشید زمین در حدود پنج میلیارد سال از سنش گذشته و هنوز پنج میلیارد سال دیگر را نیز در مقابل دارد.

به گفته اخترشناسان، این شگفتی کیهانی جدید می تواند نشانه ای به نشانه های وجود دسته ای از انفجارهای ابرسهمگین که به ابرنواختران Pair-Instability شهرت دارند، بیافزاید.

جرم زرد رنگ جرمی خورشید مانند و جرم آبی تیره رنگ در پس زمینه ستاره جدید را شبیه سازی کرده است

معمولا اینگونه انتظار می رود ستاره های بسیار عظیم طی انفجارهای بزرگی که منجر به از هم پاشیدن لایه خارجی ستاره شده و هسته جرمگین آن را در قالب ستاره های نوترونی یا سیاهچاله‌ها بر جا می‌گذارد، می‌میرند.

بر اساس گزارش نشنال جئوگرافیک، به گفته پارکر این هیولای کیهانی به اندازه ای بزرگ هست که طی انفجاری عظیم و غیر قابل تصور تمامی وجود خود را نابود کرده و هیچ اثری از خود به جا نگذارد، نشانه ای که با ابرنواخترهای Pair-Instability در ارتباط است.