با سلام

 به نظر شما چه چیزایی باعث اضطراب ما می‌شن؟؟؟
برای حفظ آرامش در حوادث تلخ باید چی كار كرد؟؟؟

یا علی

به نظر من هرچی که بتونه آرامش ما رو به هم بزنه می تونه بشه اضطراب. به نظر من اضطراب از کمی ظرفیت ما آدم ها به وجود می آد اگه ما بتونیم روی ظرفیت های خودمون کار کنیم و ظرفیت ها مون را گسترش بدیم دیگه اضطراب معنی پیدا نمی کنه. این دنیا محل آزمایش ماست و ما باید در این دنیا به آگاهی برسیم تا بتوانیم تا بامشکلات کنار بیاییم. خدا خودش می گه(البته من به زبون ساده می گم) از کجا می دونی که کاری برای تو شر است در صورتی که ممکن است خیری در آن وجود داشته باشد و بالعکس. صبر می تونه همه مشکلات ما رو حل کنه .

والله من كه هر كی رو میبینم كه مضطرب هست از مساله ای بهش میگم تا میتونی به اون مساله فكر نكن و به ذهنت نیارش.
میدونم این راه شاید درست نباشه، اما اینكه طرف همش به اون فكر كنه ،‌جز نابودی خودش نتیجه ای دیگه در بر نخواهد داشت به نظرم.

موفق باشید.

سلام.. به نظر من ایدئولوژی اشتباه می تونه علتی برای اضطراب باشه.. بیاین یه خورده اینجوری فکر کنیم... کوچیکی خودمون رو توی این دنیای درندشت(به فتح دال ها و ر) !!!! یادآوری کنیم. من و شما کی هستیم کجاییم؟ یه فرد حتی اگر پزشک باشیم. الانم پشت کامپیوتر نشستیم فکر کنید که الان 70 میلیلون نفری که توی ایرانن چه می کنن هر کدومشون یه دنیای مخصوص به خودشون دارن. بزرگتر فکر کنید کره زمین رو در نظر بگیرید. خلاصه اش کنم اگه یه کم به کوچیکی خودمون فکر کنیم می فهمیم که بزرگترین و اضطراب آورترین اتفاقات زندگی ما به اندازه خودمون کوچیک و بی اهمیته، تازه من کوچیکیمون رو در بعد مکان گفتم به تاریخ و میلیاردها افرادی که قبل از ما زندگی می کردن و هرکدوم دنیاییی برای خودشون داشتن فکر کنید همشون مث ما مشکلات، خوشیها، عشقاه، شکستها و پیروزیهایی داشتن حالا کجان و اوضاعشون چطوره؟
نمی دونم.. شاید اگه دیدمون اینجوری باشه حتی مشکلترین مشکلات هم نتونه مارو مضطرب کنه....نظر شما چیه؟

با سلام

یا اَیَّتُها النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ اِرْجِعی الی رَبِّكِ راضِیَةً مَرْضِیَّة1
آرامش اكسیر نجات و همای سعادت حیات انسان است كه درخواسته‏های اولیاء الهی جلوه خاص یافته است. در زیارت «امین اللّه‏» كه در شمار زیارتهای معتبره است، چنین می‏خوانیم:
اَللّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسی مطمئنّةً بِقَدَرِك راضیَةً بِقَضائِكَ2:
بارالها جانم را به تقدیرت آرامش بخش و به حكم و قضایت مرا خشنود گردان.
حضرت ابراهیم علیه‏السلام كه خود در اوج بندگی و آرامش قرار دارد، در خصوص چگونگی احیاء مردگان، اطمینان و دل آرامی جان را خواستار است و در پاسخ خداوند كه می‏فرماید: «اَوَلَمْ تُؤْمِنْ». آیا ایمان نیاورده‏ای؟ اظهار می‏دارد:
« بَلی وَلكِنْ لِیَطْمَئِنَّ قلبی»3
« ایمان دارم و لكن دوستدار آن هستم كه قلب من به آن آرامش یابد.»
حادثه كربلا پایگاه نفوس مطمئنّه‏ای است كه آرامش و اطمینان را تجلّی داده و جلوه‏های زیبای آن مشعلی از معرفت فراراه برافروخته است. چنانكه در روایات تفسیری سوره فجر « نفس مطمئنّه » را بر امام حسین علیه‏السلام تطبیق كرده و یادآور شده است:
اِقْرَأُوا سورةَ الْفَجْر فی فَرائضِكُمُ وَ نوافِلِكُمْ فَاِنَّها سورةُ الحسین بن علی علیهما‏السلام.
سوره والفجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید كه سوره فجر، سوره حسین ابن علی علیهما‏السلام است.4
عاشقان و دوستداران نهضت حسینی با شناخت موجبات این اطمینان می‏توانند انگیزه‏ها را در خویش تقویت نموده و خود را هر چه بیشتر به ساحل این « اقیانوس آرام » نزدیك‏تر سازند بویژه آنكه پوینده این راه خود را با الگوهای عملی و اسوه‏های قرآنی مواجه می‏بیند كه می‏تواند عزم او را دو چندان كند برای شناخت این انگیزه‏ها و عوامل مناسب است كه علل اضطراب آفرین را دریافت و سپس تجسّم عینی و عملی آرامش را در نهضت كربلا مورد مطالعه قرار داد كه در این زمینه می‏توان به چند عامل اشاره نمود.

....

یا علی

با سلام
با ذکر خدا دلها آرام میگیرد.
اما در مسیر به سوی خدا مرتبه ای و مقامی است که به آن سکینه گفته میشود و این همان سکینه و آرامش درونی است که وقتی ما به خدمت علمای بزرگ میرسیم در حضور ایشان احساس آرامش عجیبی به ما دست میدهد که تا مدتی همراه ماست .
و من الله التوفیق

با سلام

 عوامل اضطراب

1- هراس از مرگ
هراس از مرگ؛ یكی از عوامل نگرانی انسان و دغدغه خاطر او مسأله مرگ است و گاه در برخورد با عوامل مرگ آفرین آن چنان تعادل خویش را از دست می‏دهد كه قدرت تفكّر و اندیشه صحیح از او سلب می‏شود اما شهیدان كربلا بر این نگرانی پیروز شدند و خود با آرامش خاطر به استقبال مرگ شتافتند
نشان مرد مؤمن با تو گویم
كه چون مرگش رسد خندان بمیرد
كه موارد ذیل نمونه‏هایی از آن می‏باشد: امام جواد علیه‏السلام حالات سیّدالشهداء را از امام زین‏العابدین علیه‏السلام این چنین بیان می‏دارد كه: چون كارزار به سختی انجامید به امام حسین نگاه كردند دیدند كه برخلاف آنان مشاهده می‏شود
«لاَنَّهُم كُلَّما اشْتَدَّ الاَمْرُ تَغَیَّرتْ اَلْوانُهُم، وارْتَعَدَت فَرائِضُهُمْ وَ وَجِلَت قُلوبُهُم وكان الحُسینُ علیه‏السلام و بعضُ من معه من خَصائِصِه تَشْرُقُ اَلْوانُهم وتَهْدِئُ جوارحُهُم وتَسْكُنُ نُفُوسُهُم»:
زیرا به هر مقدار كه كار جنگ سخت‏تر می‏شد، رنگهای آنان تغییر می‏یافت و اعضای بدنشان مضطرب و دلهاشان ترسان می‏شد اما بر عكس آنها امام حسین علیه‏السلام و بعضی از اصحاب آن حضرت رنگ صورتشان درخشان و اعضایشان آرام و دلهاشان اطمینان می‏یافت.
در این زمان بود كه به یكدیگر می‏گفتند:
« اُنْظُروا لایُبالی بِالْمَوْتِ »5
نگاه كنید؛ از مرگ باك و هراسی به دل ندارید.
.....

یا علی

با سلام

 در یكی از اشعار منسوب به سیدالشهداء آمده است كه فرمود:
وَ اِنْ یَكُنِ الاَبْدانُ لِلْمَوتِ اُنْشِئَتْ فَقَتْلُ امْرِئٍ بِالسَّیفِ فی اللّه‏ِ اَفْضَلُ6
یعنی: اگر بدنها برای مردن آفریده شده‏اند پس چه بهتر كه مرد در راه خدا كشته شود
و فرمود:
« الموت خیرٌ مِنْ رُكوبِ العارِ»7:
مرگ بهتر است از اینكه فرد به ذلّت گرفتار شود،
و كمال شوق خویش را به مرگ بسان اشتیاق یعقوب به گمشده خویش حضرت یوسف قلمداد می‏كند و می‏فرماید:
«وَ ما اَوْلَهَنی اِلی اَسْلافی اِشْتیاقَ یَعْقُوبٍ بِیُوسُفٍ»8
و مُردن را برای خویش مایه سعادت و نیكبختی می‏بیند و اعلام می‏دارد كه: «لا اری الموتَ الاّ سَعادة»9 و این شوق را حضرت در موقع خداحافظی با هر یك از یارانش اظهار می‏كرد به هنگامی كه آنان بر حضرتش سلام می‏دادند حضرت می‏فرمود:
وَ عَلَیْكَ السَّلامُ وَنَحْنُ خَلْفَكَ
بر تو سلام باد و ما پس از تو خواهیم آمد.10
سپس حضرت این آیه شریفه را قرائت می‏نمودند كه:
«... فَمنهم مَنْ قَضی نَحْبَه وَمنْهُم مَنْ یَنْتَظِرْ ...»
كسانی جام مرگ را نوشیدند و كسانی دیگر به انتظار رسیدن آن می‏باشند.11
چنانكه در آغاز رویارویی با حرّ نیز فرمود:
«اَفَبِالْموتِ تُخوِّفُنی»
آیا مرا از مرگ می‏ترسانی؟
سَأُمضی و ما بِالْمَوتِ عارٌ علی الفَتی اذا ما نَوی حقّا وجاهَدَ مُسْلِما12
راه خویش را ادامه می‏دهم و مرگ بر جوانمرد ننگ نیست در صورتی كه نیّت او حق باشد و در حالی كه مسلمان است، جهاد كند.
در حالات آن بزرگوار پس از شهادت عزیزانش می‏خوانیم:
« ما رایتُ مَكثورا قطُّ قَد قُتِلَ وَلدُه واهلُ بَیته وصَحبُه اَرْبَطُ جأشا ولاامضی جنانا منه»13:
فردی را ندیدم كه فرزند و اهل‏بیت و یارانش كشته شده باشند امّا همانند حسین علیه‏السلام از قوت قلب و آرامش روح برخوردار باشد.
...

یا علی

و چه آرامشی است برای کسی که به او خطاب میشود نفس مطمئنه...

با سلام

آرامش یاران امام

اهل بیت آن بزرگوار نیز برخوردار از روحیّه اطمینان و نهراسیدن از مرگ بودند. مرحوم سیّد ابن طاووس می‏نویسد: امام حسین علیه‏السلام در مسیر خویش به كربلا به منزل «ثعلبیّه» رسید مقداری خوابیدند به هنگام بیداری خوابی را نقل كردند كه: خبر از مردن خود و یارانش می‏داد. حضرت علی اكبر عرض كرد: «اَفَلَسْنا علی الحقّ؟» آیا ما بر حق نیستیم؟ حضرت فرمود: بلی بر حق هستیم؛ سوگند به خدایی كه بازگشت بندگان بسوی اوست، علی اكبر گفت: «اِذَنُ لانُبالی بالموت»14 در این هنگام باك و هراسی از مرگ نداریم. در شب عاشورا تكرار این حماسه را درباره حضرت قاسم مشاهده می‏كنیم؛ اصحاب در خیمه نشسته‏اند. تصمیم نهایی باید اعلام شود، سیدالشهداء خبر از شهادت همه یارانش می‏دهد امّا قاسم نگران است كه نكند توفیق شهادت را نیابد از حضرت درباره خویش سؤال می‏كند امام حسین می‏فرماید: «كیف الموتُ عندك»: مرگ در نزد تو چگونه است؟ قاسم می‏گوید: «اَحْلی من العَسَل»15 از عسل شیرین‏تر است و به همین جهت بود كه روز عاشورا با اصرار از عموی بزرگوارش اجازه گرفت و راهی میدان مبارزه شد و برگ زرّین دیگری را بر كتاب شهادت افزون ساخت.
بر فرس تندرو هر كه تو را دید گفت
برگ گل سرخ را باد كجا می‏برد
و همین شكوه و عظمت را در سخنان اباالفضل(ع) می‏بینیم زمانی كه ابی‏عبداللّه‏ علیه‏السلام در جمع اصحاب خویش سخنرانی نمود و آنان را دستور به ترك دیار كربلا داد، اوّلین فردی كه سخن آغاز كرد و آمادگی خویش را جهت مردن اعلام داشت آن بزرگوار بود كه فرمود: آیا برای این برویم كه بعد از تو زندگی كنیم خدا آن روز را نیاورد.16 و در همین جمع الهی بود كه دیگر اصحاب امام حسین علیه‏السلام لب به سخن گشودند و حماسه دل‏انگیز و شنیدنی را در تاریخ جاودانه كردند. «مسلم بن‏عوسجه» اظهار داشت: به خدا سوگند كه من در مقام یاری تو به مرتبه‏ای می‏باشم كه اگر بدانم كشته می‏شوم و آنگاه مرا زنده كنند و بكشند و بسوزانند و خاكستر مرا بر باد دهند و این مرگ و حیات تا هفتاد مرتبه تكرار شود، هرگز از تو جدا نخواهم شد تا آنگاه كه در حضورت مرگ را ملاقات كنم و به دنبال او زهیر ابن قین برخاست و گفت بخدا سوگند كه من دوست دارم هزار مرتبه كشته شوم آنگاه زنده گردم و سپس كشته شوم اما در عوض جان تو و جوانان از خاندانت محفوظ بماند.17
حال باید دید علّت و فلسفه این آرامش و نهراسیدن از مرگ چیست و چه عاملی این اطمینان خاطر را فراهم ساخته است كه با توجّه به كلمات سیّدالشهداء و یارانش می‏توان به سه عامل اشاره كرد:

الف ـ اعتماد به جهان دیگر

سیّد الشهداء علیه‏السلام در سخنانی كه برای یاران در لحظات حسّاس مبارزه ایراد كرد فرمود پایداری كنید بدانید كه مرگ برای شما جز پلی برای رهایی از سختی‏ها نیست. پس از آن راهی بهشت‏های وسیع الهی و نعمتهای جاودانه او خواهید شد. كدامیك از شما خوش ندارد كه از زندان به سوی قصر منتقل شود و این در حالی است كه مرگ برای دشمنان شما انتقالِ از قصر است به زندان و عذاب الهی.18

ب ـ دیدن جایگاه خویش در بهشت

در یكی از روایات از امام صادق علیه‏السلام سؤال می‏شود كه چگونه اصحاب امام حسین به سوی مرگ می‏شتافتند؟ فقال: انّهم لَهُم الغَطاء حتّی رَأوا مَنازِلَهُم مِنَ الجَنّة فكان الرّجلُ مِنهم یُقدِمُ علی القتل لِیُبادِرَ اِلی حَوراء یُعانِقُها و الی مكانه مِن الجنّة. فرمود: برای آنان پرده‏ها كنار رفت تا این كه مقامات خویش را در بهشت مشاهده كردند این چنین بود كه مردی از آنان به كشته شدن روی می‏آورد تا این كه به حورالعین و جایگاه خویش در بهشت برسد.19 البته این یقین مرتبه والایی است كه برای هر فرد رسیدن به آن میسّر نیست اما آنچه از قرآن كریم و آثار اهل‏بیت علیهم‏السلام می‏توان استفاده كرد اینكه دو عامل زیر نقش عمده در رسیدن به آن دارد:
الف ـ دعا در جهت به دست آوردن یقین؛ چنانكه دردعای ابی حمزه ثمالی از امام زین‏العابدین علیه‏السلام می‏خوانیم: اللّهُمَّ انّی اَسْئلك ایمانا تُباشِرُ بِهِ قَلْبی وَیَقینا حَتّی اَعْلَمَ اَنَّهُ لَنْ یُصیبَنی اِلاّ ما كَتَبْتَ لی: پروردگارا از تو درخواست می‏كنم ایمانی كه همیشه در قلبم برقرار باشد و یقینی تا بدانم كه به من جز آنچه قلم تقدیر تو نگاشته، نخواهد رسید و در فقره دیگر اظهار می‏دارد: «اللّهم صلّ علی محمّد و آل وارْزُقنی الیَقینَ وحُسنَ الظّنِ بك»20 خدایا؛ بر محمّد و آل محمّد درود فرست و به من یقین و گمان نیك به خودت را عطا كن.
ب ـ عبادت و عمل شایسته؛ چنانكه قرآن كریم می‏فرماید: وَاعْبُدْ رَبّكَ حتّی یَاْتِیَك الیقین21 بندگی پروردگارت كن تا آن هنگام كه به تو یقین برسد.

ج ـ اعتماد به حقّانیت راه

در كلام فرزند بزرگوار امام حسین علیه‏السلام گذشت كه فرمود: چون بر حقّ هستیم ترسی از مرگ نداریم.

یا علی

با سلام

  2- خود باختگی در مقابل حوادث
دوّمین عامل اضطراب خود باختگی در مقابل حوادث است. روحهای ضعیف خیلی زود در مقابل مشكلات شكسته می‏شوند و گاه عقده‏های فرو خورده و فشارهای روحی موجب سكته‏های مرگ‏آور می‏شود و در بعضی از موارد راه خارج شدن از بن‏بست مشكلات را در انتحار و خودكشی می‏بیند برعكس، انسان كامل و برخوردار از تربیت صحیح موجهای سنگین حوادث در صلابت روح موج شكن او آرام می‏گیرد و طوفان رنجها در آغوش استواریش به تسلیم می‏نشیند و مصداق این حدیث شریف است كه می‏فرماید:
الحُرّ حُرٌّ علی جیمع احواله اِنْ نابَتْهُ نائبةٌ صبر لها و ان تداكّت علیه المصائب لم تكسره22،
آزاد در همه حال آزاده است اگر مصیبتی به او برسد صبر می‏كند و اگر سختیها به او هجوم آورد از پای در نمی‏آید.
متانت و آرامش در مقابل بلا كه از نشانه‏های مؤمن به شمار آماده است كه با تعبیر « وَقورا عند الهزاهز »23 از آن یاد شده است.
در بلا هم می‏چشم لذّات او
مات اویم مات اویم مات او
كربلا نمایش قدرتِ روح در كوران حوادث و نشانه آرامش در طوفان است آنها بدون اینكه مصائب آنان را در هم شكند همواره رضایت و تسلیم خود را در مقابل فرمان الهی اظهار می‏داشتند كه نمونه كامل آن را ـ در فرمایش امام حسین علیه‏السلام ـ می‏بینیم كه فرموده است:
« رضی اللّه‏ رضانا اهل البیت نصبر علی بلائه ویوفّینا اجور الصّابرین»24:
آنچه مایه خشنودی خداوند باشد ما از آن خشنود هستیم بر بلای او صبر می‏كنیم و خداوند ما را اجر صابران خواهد داد.
و به پیروی از همین مكتب و مرام بود كه زینب كبری (سلام اللّه‏ علیها) در جواب عبیداللّه‏ زیاد كه به طعنه گفت: نظرت درباره آنچه خدا با برادر و خاندانت انجام داد چیست؟ فرمود: « ما رأیت الاّ جمیلاً »: جز زیبایی و جمال چیزی مشاهده ننمودم25 و در مجلس یزید با آن همه شقاوت و سنگدلی كه از یزید نسبت به ابی‏عبداللّه‏ مشاهده نمود، صبر و پایداری خویش را با سپاس الهی اعلام كرد و فرمود:
«الحمدللّه‏ الّذی ختم لاَوَّلِنا بالسّعادة وَلآخرنا بالشهادة والرّحمة»
سپاس خدای را كه آغاز كارمان را سعادتمند ساخت و عاقبت زندگیمان را با شهادت و رحمتش پایان داد.26
و این همان درسی است كه خانواده‏های معظم شهداء در مقاطع مختلف انقلاب بویژه جنگ تحمیلی به خوبی آموختند و قلب و دل خود را با یادآوری صبر و پایداری سیدالشهداء و خاندان او تسلّی بخشیدند.

یا علی