تبیان، دستیار زندگی

در حال حاضر نیاز به چند موضوع را هم در خودم و هم در جامعه بیشتر احساس میکنم.

به این معنی که چطور میشود ما از حضرتشان بهرهبرداری کنیم، به عبارت دیگر چطور انسانها میتوانند در همین زمان از حضرتشان بهرهبرداری کنند؟ فرض کنید شما گنجی داشته باشید بهترین گنج الهی هم باشد اما اگر نشود بهرهبرداری کرد کنار گذاشته میشود. لذا اگر ما بتوانیم این مبحث را بگونهای مطرح کنیم که جا بیفتد و این تماس و ارتباط برقرار شود خیلی مسائل حل میشود. البته کار خیلی ظریف است.

ما بچههای حضرتیم؛ انسانها رعیت آن حضرتند؛ لذا این سؤال مطرح است که وجود مقدس حضرتشان چطور ما را میسازند؟ آیا ما برای تربیت شدن باید برویم پیش اشخاص، یا خود حضرت نظر خاصی دارند، یا راه سومی در کار است؟ لذا بنده هفده، هجده سال پیش از این خودم مشغول شدم از قرآن و روایات ببینم حضرت الساعة و الان چه نوع تربیتی انجام میدهند؟

یک چیزهایی هم البته به اذن خداوند جمع و جور کردم، خداوند و وجود مقدس حضرتشان هم لطف کردند، ولی بنده احساس کردم آوردن آن در جامعه از بعضی جهات قابل تأمل و دقت است. این است که به هیچ وجه حاضر نشدم چاپش کنم. ولی این را به عنوان صحبت و سؤال خیلی جاها مطرح کردهام. واقعا حضرتشان چه نوع تربیتی برای ما دارند؟

چونکه ما اعتقادمان این است با دلایلی که شما بلدید، دیگران بلدند، که اهل بیت، علیهمالسلام، قرآن ناطق هستند از بای بسماللّه تا آخر قرآن یک نوع تجلیات نور ولیاللّه است؛ چون خداوند اسم شریفش را ظهور میدهد و ظهور اسم خداوند تجلی ولیاللّه است.

مرحوم مجلسی، رضواناللّهعلیه، نظرشان این است که فقط 60 تا 70 آیه قرآن درباره امام مهدی، علیهالسلام، است، اما من اعتقادم این نیست بلکه معتقدم چون ایشان قرآن ناطق هستند، همه قرآن یک عنایتی و تجلیاتی از حضرتشان دارند. اگر بشود اینها را پیدا کرد خیلی خوب است. آن چیزی که خدا و آقا خودشان به من عنایت کردهاند با استناد به آیات و روایات تربیت این است که تربیت شدن خیلی مهم است؛ یعنی اگر تمام علمهای الهی تمام قدرتهای الهی در اختیار من باشد ولیکن من انسانیت، شرافت، خلق و خویی که مرضی خداست نداشته باشم زیانآور است.

مثلاً بلعم باعورا علم اسم اعظم داشت و قدرتش را ولیکن عکس نتیجه گرفت. خیلی مهم است که این قلبها و دلها ساخته شود و ما تربیت بشویم، ادب شویم تا این وجود آمادگی و پذیرش این را داشته باشد که نظر حق، اراده حق، حرف حق که آمد بتوانیم بپذیریم. اما شرمندهام خود خداوند هم بلا تشبیه اگر تشریف بیاورند یک مطلبی را بگویند اگر من نخواهم حقجو باشم هیچ قبول نخواهم کرد و اثر گذار نخواهد بود.

این مطلب مهمی است که چگونه میتوانیم از نور حجتاللّه استفاده کنیم؟ در مبحث تشرفات، من نمیتوانم به قیل و قالها تکیه کنم؛ بگویم که مثلاً بزرگی گفته است که اگر این ختم را بردارید میتوانید، یا مثلاً بزرگی گفته است که اگر چهل شب چکار بکنید، چهل شب چهارشنبه فلان جا بروید... چون همه اینها را من امتحان کردم و دیدم جواب نمیدهد. چیزی که من به اذن خداوند دریافتهام، این است که اگر انسان به فکر برود حقیقت خودش را پیدا کند و واقعا تشنه بشود که «اللّهم عرّفنی نفسک فانک إن لم تعرّفنی نفسک لم أعرف رسولک اللّهم عرّفنی رسولک فانّک ان لم تعرّفنی رسولک لم اعرف حجتک». اگر انسان پی ببرد که واقعا تشنه است و درخواست کند از پروردگار، جلجلاله، برایش پیش میآورد، البته به چند شرط: نخواهد دکان باز کند، نخواهد ادعا کند، نخواهد مدعی باشد، نخواهد ریاست طلبی بکند، نخواهد خودش را مطرح کند و شهرت طلبی بکند. باید پاک پاک پاک باشد. یعنی اگر ذرهای مثلاً حرص و طمع آدم را بگیرد یا بخواهد یک عنوانی برای خودش در جامعه درست بکند به هیچ وجه منالوجوه ممکن نمیشود. اگر کسی تمام عمر این موانع را مخصوصا حب ریاست، حب شهرت، حب این چیزها را بگذارد کنار و واقعا بخواهد، چند امتحان سر راه هست: اول، باید امید انسان از همه قطع بشود. من اگر امید دارم که این و آن کمکم کنند، نمیشود «الهی هب لی کمال الانقطاع الیک.» دوم، خدا را باید از رگ حیات خودم به خودم نزدیکتر بدانم. سوم، جایی که خدا نیست نباید در ذهنم بیاید. همه جا محضر خداست. اگر انسان این چند امتحان را پس بدهد موفق میشود و کاری به گناه اصلا ندارد. چون من خودم اعتقادم این است که گناه خودش صرفا گناه نیست ولی ریشهها و علتهای درونی دارد؛ یعنی وقتی من مغرور شدم و غرّه شدم مبتلا میشوم به گناه چشم و دست و زبان و جوارح دیگر؛ وقتی که من حریص شدم مبتلا میشوم به خیانت در امانت و امثال آن؛ وقتی من حسود شدم مبتلا به گناهان سخنچینی و تهمت و غیبت و اینها میشوم. لذا اگر این درون از غیر پاک شد و واقعا «هب لی کمال الانقطاع» آمد و انسان همیشه خودش را در محضر خدا دید و مغرور نشد خود خداوند، جلجلاله، راه را روشن میکنند. من اینجا متمسک میشوم به قسمتی از زیارت امیناللّه؛ «اللّهم إنّ قلوب المخبتین الیک والهه و سبل الرّاغبین إلیک شارعة»؛ راه کسی که رغبت کند به سوی تو باز است. مسلم وقتی که راه خدا باز است مسلما راه حجتاللّه هم به این وضوح باز است «و اعلام القاصدین الیک واضحة». غیبت به این معنا اصلاً مفهوم ندارد که، نستعیذ باللّه، حضرت رحمت خدا را غیب کرده باشند. اصلاً نمیشود و خدا دستگاهش را تعطیل نمیکند این غیبت بخاطر این است که انسان از آن عالم چشم ظاهری به درون و تعقل و تفکر و دل وارد بشود و حقیقت را پیدا کند. لذا در اکثر روایات هم این وارد شده است که از چشمان ظاهری شما پنهان است نه از تعقل شما، قلب شما، معرفت شما، از آن جهت واضح است و لذا واقعا این هم مشکلی است برای انسانها که عقلشان به چشم ظاهری است باید واقعا حقیقت را پیدا کنند اگر پیدا کنند صاحب حقیقت که نور حجت الله باشد نمایان است.