تبیان، دستیار زندگی

مانور مشترك ناسا و نیروی هوایی آمریكا كه پارسال با عنوان «هشدار: سیارك اینوكولاتوس با زمین برخورد می‌كند » برگزار شد، نشان داد هیچ آمادگی‌ای برای مقابله با شرایط بحرانی برخورد قریب‌الوقوع سیارك‌ها با زمین وجود ندارد.




به نظر كاملا بی‌اهمیت می‌آید، نقطه كوچك كم‌نوری كه به آهستگی در آسمان حركت می‌كند. ولی تلسكوپ بزرگی كه آن را به تازگی كشف كرده، قضیه را خیلی جدی دنبال می‌كند. جسم دیده‌شده، سیاركی است كه قبل از این هیچ گاه دیده نشده بود. تلسكوپ‌های امروزی با قابلیت پیمایش سریع خود، هر سال هزاران سیارك را كشف و رصد می‌كنند؛ ولی در مورد این یكی چیز كاملا خاصی وجود دارد كه در مورد بقیه وجود ندارد. نرم‌افزار تلسكوپ با تصمیمی كه اتخاذ كرد، خیلی از ستاره‌شناسان را با پیام هشدار ارسالی خود از خواب پراند، پیامی كه آنها آرزو می‌كردند هیچ‌گاه دریافت نكنند. این سیارك در آستانه برخورد با زمین قرار دارد، قطرش به اندازه یك آسمانخراش است، آن‌قدر بزرگ كه می‌توان ابرشهری را با خاك یكسان كند. بدترین قسمت مشكل این است كه تا برخورد تنها سه روز باقی مانده است.

شاید به نظر دور از ذهن برسد، ولی این سناریو كاملا باورپذیر و معقول است و قطعا به اندازه كافی واقع‌گرایانه بوده كه نیروی هوایی ایالات متحده را به تازگی واداشته تا دانشمندان، افسران ارتشی و مسئولان شرایط اضطراری این كشور را برای اولین بار، دور هم گرد آورد تا در صورتی كه روزی چنین پیامی به دست آنها برسد، توانایی ایالات متحده آمریكا را برای مقابله با آن ارزیابی كنند.

در این گردهمایی، از شركت‌كنندگان خواسته شد تا تصور كنند اگر روزی اعلام شود كه در عرض سه روز، سیاركی فرضی به نام اینوكولاتوس به زمین برخورد خواهد كرد، سازمان‌های متبوع ایشان در برابر این اخطار چگونه واكنش نشان خواهند داد. این سیارك از دو قسمت تشكیل شده بود: یك توده سنگی به قطر 270 متر كه در اقیانوس اطلس، جایی در غرب قاره آفریقا سقوط خواهد كرد؛ و یك صخره 50 متری كه مستقیما به شهر واشینگتن برخورد می‌كند.

این تمرین كه در دسامبر 2008 / آذر 1387 انجام شد، خطر وحشتناكی را كه برخورد یك خرده سیارك با خود به همراه دارد، آشكار ساخت. نه تنها هیچ برنامه‌ای برای كنترل شرایط برخورد یك سیارك با زمین وجود ندارد، بلكه سیستم اخطار زود هنگام ما (كه عملكرد صحیح آن مسئله مرگ و زندگی است) به شدت ناكافی است. تنها فایده این گردهمایی برای هماهنگ‌كننده آن، پیتر گارستن؛ این بود كه به شركت‌كنندگان آن هشداری برای بیدارباش باشد. مدت‌ها است كه او نگران خطر چنین برخوردی است. وی می‌گوید: «من ترجیح می‌دهم كه نیروی هوایی ما برنامه‌ای برای برخورد با چیزی داشته باشد كه به همان بدی یك حمله هسته‌ای است و حتی خطر بالقوه نابودی تمدن بشری را نیز دارد».

تجربه‌های پیشین برخوردآخرین سنگ آسمانی كه ستاره‌شناسان را در ترس و وحشت یك برخورد فرو برد، 2008TC3 نام داشت و در سال 2008 / 1387 رصد شد. این جسم به اندازه یك خودرو، جایی بر فراز كشور سودان در برخورد با جو زمین نابود شد. این جسم را نخستین بار یك تلسكوپ در فاصله پانصدهزار كیلومتری زمین و تنها 20 ساعت قبل از برخورد رصد كرده بود. اخترشناسان معتقد بودند بسیار خوش‌شانس بوده‌اند كه توانسته‌اند قبل از برخورد از وجود چنین چیزی آگاه شوند.

خوشبختانه، TC3 2008 برای ایجاد هر گونه خرابی روی زمین بسیار كوچك بود، ولی ما در برابر اشیایی آن‌قدر بزرگ كه بتوانند برخوردی مخرب و مرگ‌بار با زمین داشته باشند، تقریبا نابینا هستیم. ما تازه شروع به رصد میلیون‌ها خرده سیارك چند ده متری كرده‌ایم كه اطراف زمین را اشغال كرده‌اند و هر یك از آنها در صورت برخورد با زمین می‌تواند نیروی مخربی به اندازه یك بمب اتمی آزاد كند.

برخوردهای سیاركی آن‌قدرها هم كه فكر می‌كنید نادر نیستند. اكثریت دانشمندان بر این باورند كه یك خرده سیارك یا دنباله‌دار با قطر 30 تا 50 متر، در سال 1908 بر فراز تونگاسكا در سیبری منفجر شد. درختان تا شعاع چند ده كیلومتری از جای درآمدند و همه چیز نابود شد. احتمال چنین برخوردی در هر سال 1 به 500 است، به عبارت دیگر، 10 درصد احتمال دارد برخورد مشابهی طی 50 سال آینده روی دهد.

تیموتی اسپار، رئیس مركز سیارك‌های كمبریج در ماساچوست می‌گوید: «یك خرده سیارك 30 تا 50 متری مرا تا حد مرگ می‌ترساند. این وضعیت را كه یك سیارك در این اندازه را تنها 3 روز قبل از ایجاد جهنم واقعی روی زمین كشف كنیم، به راحتی می‌توان تصور كرد».

در جریان این آزمایش نیروی هوایی ایالات متحده، دانشمندان درگیر تشریح كردند كه با چنین سیستم اعلام خطر ضعیفی هیچ امیدی برای جلوگیری از برخورد وجود ندارد. حتی قطعه كوچك‌تر اینوكولاتوس كه 50 متر قطر دارد، صدها هزار تن وزن خواهد داشت، و تغییر محسوس خط سیر آن نیاز به نیرویی بسیار عظیم خواهد داشت؛ به اندازه‌ای كه حتی اگر یك بمب اتمی در نزدیكی آن در فضا منفجر شود نیز نمی‌تواند در آن زمان كوتاه مسیر را تا اندازه‌ای منحرف كند كه از برخورد جلوگیری شود. برای این كه یك سیارك به اندازه كافی منحرف شود، این نیرو باید سال‌ها پیش از برخورد به آن وارد شود.

در حقیقت با خرد كردن سیارك، شرایط بدتر و خطرناك‌تر می‌شود؛ چراكه ممكن است تعدادی از آنها به اندازه‌ای بزرگ باشند كه خرابی ایجاد كنن یا حتی كولاكی از شهاب‌ها ایجاد شود كه ماهواره‌های مدار زمین را نابود كند.

وحشت در خیابان‌هاجالب اینجاست كه در عمل، گزینه هسته‌ای اولین گزینه پیشنهادی نیست! موشك‌های مجهز به كلاهك هسته‌ای كه در سراسر جهان پنهان شده‌اند، برای رهگیری و انهدام یك سیارك طراحی نشده‌اند و بیش از چند دقیقه هم نمی‌توانند در فضا دوام بیاورند. در عوض، ما می‌توانیم خود را برای برخورد آماده كنیم.

خبر خوب این است كه حتی یك هشدار كوچك می‌تواند تفاوت بزرگی را ایجاد می‌كند، چرا كه می‌توان محل و زمان برخورد را پیش‌بینی كرد. در مورد TC3 2008، دانشمندان ناسا تنها چند ساعت پس از كشف سیارك موفق شدند محاسبات خود را كامل كنند و با دقت كمتر از یك دقیقه، پیش‌بینی كنند كه سیارك بر فراز منطقه‌ای بیابانی و خالی از سكنه در شمال سودان، در برخورد با جو نابود می‌شود.

ولی یك مسئله شركت‌كنندگان این آزمایش را به شدت نگران كرد،این‌كه اگر سیاركی كشف شود كه برخورد آن با یك منطقه مسكونی پرجمعیت در آینده نزدیك حتمی باشد و اوضاع به خوبی مدیریت نشود، در آن صورت وحشت همگانی و نبود هماهنگی بین دستگاه‌های مسئول می‌تواند به هرج و مرج در جاده‌ها منجر شود.

اسپار در این آزمایش شركت نداشت، ولی او هم در این نگرانی‌ها شریك است. وی با اشاره به شكست در تخلیه كامل نیواورلئان قبل از وقوع طوفان مرگبار كاترینا در سال 2005 / 1384 می‌گوید: «با یك اخطار سه روزه شما می‌توانید حتی با پیاده رفتن هم در امان بمانید. ولی فكر كردن به این‌كه ما در گذشته در انجام كارهایی از این دست چقدر ضعیف عمل كردیم، مرا می‌ترساند. من در ذهنم مردمی را تصور می‌كنم كه ترسیده‌اند و در بزرگراه در جهت نادرست حركت می‌كنند و فریاد می‌زنند ما داریم می‌میریم».

برای جلوگیری از وحشت و حركات نامنظم، لازم است كه مسئولین امر یك برنامه تخلیه را ترتیب بدهند و بلافاصله بعد از اینكه یك جسم خطرناك را كشف كردند به مردم اطلاع رسانی كنند، چرا كه چنین كشفیاتی به طور خودكار از طریق اینترنت منتشر می‌شوند و سبب یك طوفان رسانه‌ای بزرگ می‌شوند.

این برنامه‌ها باید اطمینان دهند كه وقتی جسمی مانند اینوكولاتوس وارد جو زمین می‌شود و حركت نهایی خود را جهت نابودی شهر واشینگتن آغاز می‌كند، تمام خیابان‌ها خالی شده باشند. فشرده شدن هوا در جلوی سیارك و اصطكاك ناشی از آن سبب گرم شدن سریع می‌شود. در ارتفاع‌های كمتر، جایی كه هوا چگال‌تر است، گرما به حدی زیاد می‌شود كه سیارك تصعید شده و منفجر می‌شود. در حادثه تونگاسكا، این اتفاق در ارتفاع حدود 8 كیلومتری بالای سطح زمین روی داد.

وقتی دیوار صوتی می‌شكنداگر شما آن‌قدر بدشانس باشید كه درست از زیر این سیارك به آن نگاه كنید، شاهد انفجاری درخشان‌تر از خورشید خواهید بود و به گفته مارك بوسلو از آزمایشگاه ملی ساندیا در لیورمور كالیفرنیا، تشعشعات مرئی و فروسرخ به اندازه‌ای شدید خواهند بود كه هر چیز قابل اشتعالی را بسوزانند. او این را به «بودن در یك فر روشن» تشبیه می‌كند: هر كس كه در معرض مستقیم آن قرار گیرد به سرعت و به طرز وحشتناكی خواهد سوخت.

حتی قبل از اینكه صدای انفجار به شما برسد، بدن شما در اثر برخورد با یك موج ضربه فراصوتی مخرب درهم می‌شكند (همان موجی كه وقتی به اصطلاح دیوار صوتی می‌شكند، منتشر می‌شود)، چرا كه انفجار، حبابی از هوای پرفشار ایجاد می‌كند كه با سرعتی بیشتر از سرعت صوت گسترش می‌یابد. جی ملوش، اخترشناس دانشگاه پردو در نیویورك یك‌بار موج ضربه ناشی از انفجار 500 تن تی.ان.تی را كه به‌مراتب ضعیف‌تر از موج ناشی از یك سیارك است، آزمایش كرده است. او می‌گوید: «من روی یك تپه درفاصله تقریبی 1.5 كیلومتری از محل انفجار ایستاده بودم و گوشی ایمنی بر گوشم بود. به‌راحتی می‌شد موج ضربه را در هوا از روی نحوه بازتاب نور تشخیص داد. مثل یك حباب لرزان است. در سكوت محض گسترش می‌یابد تا این‌كه به شما برسد و ناگهان، صدای انفجار مضاعفی را می‌شنوید».

ملوش در فاصله ایمنی ایستاده بود، ولی در نقطه صفر زیر یك سیارك منفجر شده، موج ضربه به حدی قوی خواهد بود كه ساختمان‌ها را با خاك یكسان خواهد كرد. به گفته بوسلو این موج تقریبا 30 ثانیه بعد از درخشش خیره‌كننده مشتعل می‌رسد و می‌تواند هر هواپیمایی را در آن نزدیكی سرنگون كند. اگر ساختمانی هم بتواند از این موج نجات یابد، توسط بادهای وحشتناكی كه سریع‌تر از هر تندبادی حركت می‌كنند، در هم كوبیده خواهد شد.

البته دو سوم سطح زمین را اقیانوس‌ها تشكیل می‌دهند. در حالی كه جو زمین ما را از سیارك‌هایی با قطر كمتر از 100 متر محافظت می‌كند، هر چیز بزرگ‌تری كه به اقیانوس برخورد كند (قطعات بزرگ از توده سنگی ایوكولاتوس هم شامل آن می‌شود) می‌تواند موج عظیمی ایجاد كند كه ساختمان‌های ساحلی را با دیوارهای آبی پرسرعت خود در هم بكوبد. خرابی وحشتناك و مرگ‌ومیری كه از پس غرق شدن شهرهای دو سوی یك اقیانوس خواهد آمد، دانشمندان ناسا را واداشت كه در سال 2003 / 1382 اعلام كنند كه برخورد سنگ‌های آسمانی با اقیانوس‌ها بسیار خطرناك‌تر از سقوط آنها روی خشكی خواهد بود.

با این حال، شبیه‌سازی‌های كامپیوتری اخیر كمی امیدواركننده هستند. آنها بیان می‌كنند كه امواج عظیم تولیدشده در اثر برخوردهای اقیانوسی معمولا خیلی دور از ساحل تشكیل می‌شوند و تا رسیدن به شهرها، بیشتر انرژی خود را از دست می‌دهند؛ البته غیر از حالتی كه برخورد خیلی نزدیك به ساحل اتفاق بیفتد. یك پرتو امید دیگر این است كه سیارك‌های صد متری هنگام رسیدن به زمین معمولا به ده‌درصد اندازه اولیه خود می‌رسند و قطرشان تا 30 متر كاهش می‌یابد.



تمرین سال 2008 / 1387 نیروی هوایی ایالات متحده كه تنها كمتر از یك روز ادامه یافت، شاید تنها خراشی بر پوسته مسئله برخورد سیارك‌ها با زمین وارد كرده باشد. تعجب‌آور نیست كه مشخص شد در صورتی كه این كابوس به واقعیت بپیوندد، هیچ برنامه‌ای برای همكاری بین ناسا، برنامه‌ریزان حالت‌های اضطراری، ارتش ایالات متحده و دیگر بخش‌های دولتی وجود ندارد. باید تمرین‌ها و برنامه‌ریزی‌های بیشتری انجام شود: اگر یك تخلیه كامل در زمان كوتاه مورد نیاز باشد، زمان صرفه‌جویی شده در اثر آمادگی قبلی بسیار حیاتی خواهد بود.

طبق محاسبات آلن هریس از انستیتوی علوم فضایی بولدر كلرادو، شانس ما برای داشتن یك اخطار قبلی برای سقوط یك سیارك 30 متری، آن‌هم در صورتی كه نظارت هوایی وجود داشته باشد بین 25 تا 35 درصد است. خورشید در طول روز، دید نیمی از آسمان را كور می‌كند و ما را در مقابل 50 درصد از تهدیدات احتمالی بی‌دفاع می‌گذارد؛ حتی بازتاب نور از ماه نیز می‌تواند برخی از این میهمانان ناخوانده را از نظر دور بدارد.

بدتر از آن این‌كه دو مركز از 3 مركز بزرگ رهگیری سیارك‌ها در جهان در آریزونا واقعند. یكی از آنها مركز پیمایش آسمان كاتالینا است كه سیارك TC3 2008 را كشف كرد. این منطقه در تابستان معمولا ابری است و اسپار می‌گوید: «اگر TC3 2008 در تیر اتفاق می‌افتاد، هیچ كس نمی‌فهمید. هیچ كس آن را نمی‌دید».

سیارك‌های هسته‌ایاكنون این سناریوی ناخوشایند را تصور كنید، چیزی كه بعضی از شركت‌كنندگان در تمرین نیروی هوایی را ترساند: سیاركی از غیب ظاهر می‌شود و روی منطقه‌ای حساس یا مسلح به سلاح‌های اتمی منفجر می‌شود، مثلا در جنوب آسیا (هند و پاكستان) یا خاورمیانه. این احتمال قابل توجه وجود دارد كه چنین انفجاری با یك حمله هسته‌ای اشتباه گرفته شود: هر دوی آنها درخشش شدید، موج انفجاری و بادهای نابودگر ایجاد می‌كنند.



به گفته لیندلی جانسون از دفتر مركزی ناسا كه كارهای این سازمان را در ارتباط با اشیای نزدیك به زمین نظارت می‌كند، چنین نگرانی‌هایی یكی از دلایلی بودند كه وقتی ناسا سیارك TC3 2008را دید، نه تنها آن را به رسانه‌ها اعلام كرد، كه به وزارت كشور ایالات متحده، فرماندهان نظامی و كارمندان ارشد كاخ سفید نیز اطلاع داد. او می‌گوید: «اگر این سیارك جایی در مركز اقیانوس آرام سقوط می‌كرد، ما احتمالا خیلی در مورد آن نگران نمی‌شدیم، ولی از آنجاكه قرار بود جایی در نزدیكی خاورمیانه سقوط كند، ما به همه هشدار دادیم و اطلاع‌رسانی كردیم».

تنها یك راه برای بهبود چشم‌انداز این مسئله وجود دارد؛ این‌كه چشم‌های بیشتری به آسمان دوخته شوند. آژانس فضایی اروپا قصد دارد وارد بازی نظارت شود و احتمالا تلسكوپ‌های خود را در رصدخانه جنوبی اروپا واقع در شیلی برای این منظور به‌كار گیرد. به گفته ریچارد كراوتر از انجمن تسهیلات علم و فناوری انگلستان، این امر می‌تواند مناطق دور از دسترس رصدگرهای ناسا را پوشش دهد، چرا كه آنها محدود به نظاره آسمان نیم‌كره شمالی هستند. كراوتر یكی از مشاوران مركز فضایی اروپا است و در راس یك گروه كاری سازمان ملل، با گروه ان.ای.او ( بررسی اشیای فضایی نزدیك به زمین) نیز ارتباط دارد.

او می‌گوید: «تاكنون، ایالات متحده بار اعظم مسئولیت مواجهه با این مسئله را بر دوش گرفته و من فكر می‌كنم زمان آن فرا رسیده كه دیگر كشورها نیز سهم عادلانه‌ای از آن را بردارند».

ابزارهای رصدی جدیددو مركز رصدی جدید ایالات متحده كه هر چند روز تمام آسمان را از محل استقرار خود رصد می‌كنند، به زودی به كمك خواهند آمد. تلسكوپ پیمایشی پانورامیك و سیستم واكنش سریع (Pan-STARRS) از چهار تلسكوپ 1.8 متری تشكیل شده كه اولین آنها هم‌اكنون در هاوایی مشغول به كار شده است. تلاش‌ها برای برپایی یك تلسكوپ پیمایشی سینوپتیك 8.4 متری در شیلی نیز تا سال 2015 / 1394به ثمر خواهد نشست. این‌ها شانس تشخیص زودهنگام یك خرده سیارك 30 متری و افزایش زمان هشدار احتمالی برخورد آن را به مدت بیش از یك ماه افزایش می‌دهند. ولی حتی با این وجود، هر دیده‌بان زمینی از تداخل ناشی از نور ماه و خورشید رنج می‌برد.

یك تلسكوپ فضایی اختصاصی این مشكل را برطرف خواهد كرد، ولی چنین ماموریتی بیش از یك میلیارد دلار هزینه خواهد داشت. ایروین شاپیرو از مركز اخترفیزیك هاروارد اسمیتسونیان می‌گوید: «ما در مورد سرمایه‌گذاری روی یك بیمه‌نامه صحبت می‌كنیم».

شاپیرو ریاست یك هیئت در انجمن ملی تحقیقات ایالات متحده را بر عهده دارد كه تا پایان سال باید استراتژی مواجهه بهتر با تهدیدات ناشی از اجسام نزدیك به زمین را ارائه بدهد. این پژوهش، در كنار گزارش نیروی هوایی ایالات متحده در مورد آزمایش برخورد سیارك، به این منظور است كه به كاخ سفید كمك كند تا اكتبر 2010 / مهر 1389، خط مشیی رسمی برای مقابله با خطرات اشیای نزدیك زمین تدوین كند. این كار به درخواست كنگره آمریكا انجام می‌شود.

جانسون اخطار می‌دهد به رغم این‌كه برخورد سیارك‌ها بسیار نادرتر از طوفان‌ها و زمین‌لرزه‌ها است، آنها توانایی این را دارند كه تخریبی به‌مراتب بیشتر به بار بیاورند: «من فكر نمی‌كنم این چیزی باشد كه هر سال میلیاردها دلار صرف آن شود، ولی این كار بعضی از اولویت‌ها را كه ما باید به آنها توجه كنیم، تضمین می‌كند. هنگامی كه سیارك بعدی با زمین برخورد كند، هزینه پرداخت شده برای آن دید بهتری به ما می‌دهد. با توجه چیزهایی كه ما امروز می‌دانیم، این اتفاق می‌تواند همین هفته بعد روی دهد.

انفجار سیاركی مانند آن‌چه تونگاسكای سیبری را در 1908 / 1287 با خاك یكسان كرد، به طور میانگین هر 500 سال یك‌بار ممكن است اتفاق بیفتد. با توجه به این كه بخش بسیار كوچكی از زمین توسط شهرها اشغال شده، احتمالا خیلی بیشتر طول می‌كشد تا سیاركی مستقیما به منطقه‌ای مسكونی برخورد كند! یك تحقیق ناسا در سال 2003 / 1382 نشان داد كه از 4 برخورد مانند تونگاسكا تنها یكی ممكن است كه كسی را بكشد، و تنها یكی از هر 17 برخورد ممكن است كشته‌هایی بیش از 10 هزار نفر داشته باشد، رقمی كه اصلا با زمین‌لرزه‌ها و سونامی‌ها قابل مقایسه نیست.

آیا تسلیحات هسته‌ای به ما كمك خواهند كرد؟سریع‌ترین راه برای انحراف یك سیارك از مسیر زمین می‌تواند ارسال یك بمب هسته‌ای بر روی یك سفینه به سوی آن باشد، چیزی مانند فیلم برخورد عمیق! مشكل اینجاست كه برای این كا ما نیاز به هشداری از چند سال قبل داریم. سفینه باید بتواند روی سیارك فرود بیاید و انفجار را در زاویه و فاصله درست انجام دهد. دقت زیادی باید به كار برود تا سیارك تكه‌تكه شود و هیچ یك از تكه‌ها آن‌قدر بزرگ نباشند كه در اثر برخورد با زمین، اثرات مخربی به بار بیاورند.

طراحی و ساخت یك سفینه جدید چند سال طول می‌كشد. با فناوری كنونی موشك‌ها، چند سال طول می‌كشد تا به سیاركی خطرناك برسیم؛ یادمان نرود كه چنین انفجاری باید سال‌ها قبل از انفجار پیش‌بینی‌شده اتفاق بیفتد تا مسیر سیارك به حدی منحرف شود كه به زمین برخورد نكند. اگر بخواهیم فیلم آرماگدون را در عالم واقع اجرا كنیم، به غیر از بروس ویلیس نیاز به چند ده سال زمان هم داریم.

مساله مشكل‌آفرین دیگر این است كه استفاده از بمب‌های هسته‌ای در فضا بر اساس معاهده‌ای كه بین ایالات متحده، اتحاد جماهیر شوروی سابق و دیگر قدرت‌های هسته‌ای در سال 1967 / 1346 امضا شد، ممنوع شده است؛ هر چند شاید آنها توافق كنند كه چشم خود را روی این یكی ببندند.

اما اگر قرار باشد چند ده سال زمان در اختیار داشته باشیم، فناوری‌های دیگری برای انحراف سیارك وارد میدان می‌شوند. برای مثال، تراكتور گرانشی می‌تواند فضا‌پیمایی باشد كه چندین سال در نزدیكی یك سیارك حركت می‌كند و با استفاده از نیروی ناچیز گرانشی ناشی از جرم ماهواره، به مرور سیارك را از مدار برخورد منحرف می‌كند.

گزینه دیگر می‌تواند تمركز نور خورشید روی نقطه‌ای از سیارك با استفاده از یك فضاپیمای حامل آینه باشد. انرژی متمركز خورشید می تواند آن نقطه را تا جایی داغ كند كه سنگ تبخیر شود. گازهای خروجی مانند گاز خروجی از موتور یك موشك عمل می‌كنند و به سیاركریال نیرویی در جهت عكس وارد می‌كنند كه می‌تواند در طول چند سال مسیر حركت را كاملا تغییر دهد.

نیوساینتیست، ترجمه: مجید جویا