بســـــــــــم رب المــهــدی

سلام دوست خوبم . خوش امدی به انجمن خودت

عرضم به حضورتون اینکه عشق در دین ما چیه و کجاست بیشتر همون کلمه یا نام عرفان و معرفت فکر میکنم براش بهتر باشه !
نیست؟
چیزی که اصل و بنیه ی عقاید ما رو شکل میده .
بحث خیلی خوبی رو مطرح کردین و من هم دوست دارم دوستان هم نظراتشون روبیان کنند

از نظر احادیثی و روایی میشه صحبت کرد از نظر روحی و عاطفی و میل درونی هم به همچنین در مورد اولی که خب شاید سطح منطقی تر و سخت تری رو داشته باشه به نظرم اوناییه که معرف اصلیشون چهارده معصوم بودند !
عرفانی که در صراط مستقیم باشه و عرفانی که نهایتش تزکیه نفس از همه بدیها و رذائل اخلاقی باشه

اما در مورد دومی که به نظر من میرسه فکر میکنم چیزی هست که خودجوش در افراد ممکنه به وجود بیاد .
اینکه به سطحی از اون شناخت یا عرفان الهی میرسند که ناخود آگاه وجودشون رو الله پر میکنه . چیزی نمیبینند جز اونی که فکر میکنند احاطشون کرده و سعی در رسیدن به او میکنند

مطلب بعدی که میخوام بگم اینه که یکی از نشانه های عرفان یا اون عشق به خدا "گریه" و تزرع و افزایش فروتنی در پیشگاه خدا و نمایندگان خدا (ائمه معصومین) هست چیزی که در هر دین و مسلکی وجود نداره و این یکی از نشانه های مذهب تشیع هست که با خضوع خودش عشق و علاقه اش رو به خدا از طریق اهل بیت عصمت نشون میده

به عنوان مثال ؛ این سبک از عشق و علاقه در مذهب تسنن وجود نداره !!!
یعنی هیچ گاه نمیتونید پیدا کنید کسی از اهل سنت رو که از روی محبتش به پیامبر در حال گریه و خضوع باشه و این یعنی دور بودن از اصل عرفان و عشق حقیقی !!

شما هم دوست دارم از عقیده خودتون بهتر بگید و روشن تر بفرمائید که منظور و مقصودتون چه مسائلی هست

علی علی