تبیان، دستیار زندگی

كشف اینكه جهان در حال گسترش است یكی از انقلابهای فكری بزرگ قرن بیستم بود. حتی نیوتن و انشتین تصور جهان گسترش یابنده را نداشتند. مدلهایی برای تبیین عالم توسط اندیشمندان صورت گرفته اند؛ در اینجا پاره ای از این مدلها را عرضه می كنیم؛ اولین مدل ریاضی برای عالم توسط انیشتین صورت گرفت؛ در مدل ایشان عالم مسدود (فضای بسته و بدون مرز) و كروی و در عین حال ایستاست و به نام جهان استاتیك انیشتین آن را می شناسیم؛ هنگامی كه انشتین مشغول ساختن معادلات ریاضی برای این مدل بود، بطور اشتباهی "ثابت كیهانی شناختی " را در معادله خویش وارد كرد؛ و از طرفی نیرویی بنام پاد گرانش معرفی كرد كه برخلاف دیگر نیروها ، از منبع خاصی ناشی نمی‌شد بلكه در كالبد فضا - زمان نهفته بود؛ انشتین بعدا از این كارش افسوس خورد؛ این مدل؛ جهان را نه در حال انقباض و نه انبساط می‌داند و بعبارتی دیگر جهان نه كوچكتر و نه بزرگترمی شود. 
مدل دویستر ، كه پس از انشتین وضع شد، ادامه كارهای انشتین بود؛ بعلاوه هویل تز جهان ساكن و نامحدود را ارائه داد و از طرفی فرضیه جهان نوسانی توسط تولمان وضع شد و ساندیچ آن را بسط داد و افزون آنكه كسانی امثال ، هابل مدل جهان را محدود و گسترش یابنده پیشنهاد كرده اند. از میان مدلهای موفق دیگرمی توان به مدلهای فریدیمان دانشمند روسی اشاره كرد؛ این مدلها در واقع بر اساس همان معادلات انشتین استوار است، منتها فریدیمان ثابت كیهان شناختی و نیروی پاد گرانش را در معادلات و نظریات خویش وارد نكرده است؛ 

پاره ای از سخنان معصومین علیه‌السلام درباره سرانجام جهان ماده 

"حضرت علی علیه‌السلام در نهج البلاغه در فصلی مربوط به آفرینش اشیاء ، می فرمایند: "لم یخلق الاشیا من اصول اولیه و لا اوائل ابدیه بل خلق ما خلق فاقام حده وصور ما صور فاحسن صورته ، یعنی نیافرید اشیا را از اصول و اولیات ازلی ابدی بلكه آفرید آنچه را كه پدید آورد (ماده و اشیا را) و حدود و تعنیات آنها را از یكدیگر متمایز نمود و صورت بندی نمود آنچه را كه صورتی می‌پذیرفت و نیكو نمود صورت آنها را ... . 
حضرت علی علیه‌السلام "نفی ازلیت ماده می نماید، ضمنا به نفی "ابدیت " آن هم به تصریح می‌فرماید زیرا آنچه كه ازلی نیست ابدی هم نمی‌تواند باشد. 
در دعای جوشن كبیر هم به نفی ازلیت ماده اشاره فرموده است، در آنجا كه می فرماید: "یا من خلق الاشیا من العدم "
یعنی ای كسی كه پدیده‌ها را از عدم آفریدی. " 
در یكی از دعاهای صحیفه سجادیه (از حضرت اما زین العابدین علیه‌السلام كه معروف به دعای روز جمعه است چنین آمده است: 
بسم الله الرحمن الرحیم، الحمدالله الاول قبل الانشا والاحیا و الاخر بعد فنا الاشیا ... یعنی ستایش خاص خدائی است كه آغاز هستی پیش از پیدایش و زندگی است و پایان پس از فنا اشیا ... . 
همچنین در دعای جوشن كبیر ، در مورد نابودی عالم ماده و ابدی بودن خداوند متعال چنین می خوانیم: 
"یا من یبقی و ینفی كل شی " اوست كه بماند و فانی شود هر چیز. 
حضرت علی علیه‌السلام در نهج البلاغه در خطبه‌ای می‌فرمایند: "بعد از فنای دنیا خداوند تنها می‌گردند و هیچ شیئی همراه او نیست. و همانطور كه قبل از خلق عالم تنها بوده همانگونه هم بعد از آن تنهاست، نه زمانی وجود دارد نه مكانی ، اجلها و زمانها معدوم می گردند و سالها و لحظه ها ناپدید می‌گردند و هیچ شیئی جز خداوند واحد قهار كه برگشت همه امور بسوی اوست، باقی نمی ماند. 
در دعای جوشن كبیر می‌خوانیم: "یا من هوا قبل كل شی یا من هو كل شی " یعنی: اوست قبل از هر چیز و اوست پس از هر چیز. 

نظریات قرآن: 

در قرآن تأكید می شود كه ساعت ، یعنی حادثه نابودی جهان ، یك امر ناگهانی است و به هیچ وجه برای انسان قابل پیش بینی نیست، این مطلب از بسیاری از آیات استنباط می‌گردد، از جمله آیه 187 سوره اعراف: 
"یسئلوك عن الساعه ایان مرسیهخا - قل انما علمها عند ربی لایجلیها لوقتها الا هو- ثقلت فی السموات والارض- لاتاتیكم الا بغته ... "(اعراف-187) 
قیامت یك حادثه وعده داده شده از جانب خداست و وعده خدا حق است، زمان وقوع قیامت را تنها خدا می داند (...لایجلها لوقتها الا هو...) و هر لحظه ممكن است اتفاق بیفتد (تكاد السموات یتفطرن من فوقهن ...) با توجه به ناگهانی بودن قیامت، انسان در هیچ لحظه‌ای از زمان نمی تواند نسبت به عدم وقوع آن مطمئن باشد. 
محل وقوع این حادثه كجاست و از كجا آغاز خواهد شد؟ این سوالی است كه برای پاسخ داده به آن باید در آیات زیر به دقت تامل كرد: 
"بل الساعه موعد هم و الساعه ادهی و امر " (القمر-46) 
"والیوم الموعد " (بروج-2) 
"بل لهم لن یجدوا من دونه موئلا " (الكهف-57) 
"حتی اذا راواما یوعدون فسیعلمون من اضعف ناصرا و اقل عددا " (جن-24) 
"قل ان ادری اقریب ما توعدون ام یجعل له ربی امدا " (جن-25) 
"فذرهم یخوضوا و یلعبوا حتی یلاقوا یومهم الذی یوعدون " (معراج-42) 
"خاشعه ابصارهم یرهقهم ذله ذلك الیوم یوعدون " (معراج- 44) 
"انما توعدون لصادق " (ذاریات-5) 
از آیات فوق معلوم می گردد كه ساعت (قیامت) در این آیات با كلماتی همچون: موعود - موعد - مایوعدون - ماتدعدون و از این قبیل مشخص گردیده است، به عبارت دیگر ، منظور از "موعد " در آیات فوق همان "ساعت " است، یعنی حادثه قیامت. 

حال به آیه زیر دقت می‌كنیم: 


"و فی اسما رزقكم و ما تدعدون " (الذاریات-22) 
و روزی شما و آنچه كه وعده داده می‌شوید در آسمان است. 
اكنون رجوع می كنیم به آیه 187 سوره اعراف "...ثقلت فی السموات و الارض... " 
با توجه به فعل ثقلت كه سوم شخص مفرد و مونث و یقینا به الساعه بر می‌گردد، آیه را می توان چنین معنی كرد: "وجود و حضور قیامت در همه جا سنگینی می‌كند، در آسمانها و زمین ، یعنی در درون هر اتمی و هر كهكشانی ". 
پس حادثه "ساعت " به مكان بخصوصی تعلق ندارد، بلكه همزمان در همه جای جهان آغاز می‌گردد و در لحظه ای هر هفت آسمان را نابود می‌كند. زمان حادثه بسیار كوتاه است، به نحوی كه شاید از یك چشم بر هم زدن هم كوتاهتر باشد: 
"... و ما امر الساعه الا كلمح البصرا و هو اقرب... " (نحل- 77) 
و ماجرای قیامت نیست مگر به اندازه چشم بر هم زدن و یا كوتاهتر از آن ... 
ظاهرا چنین تخریب سریع و عظیمی نمی تواند باشد مگر طی یك انفجار وحشتناك اتمی كه ظرف مدت بسیار كوتاهی ، همه اتمهای جهان را كه واحد ساختمانی ماده هستند، از درون بشكافد و به انرژی خالص تبدیل كند و دیگر هیچ اثری از ماده باقی نگذارد به جز آنچه خدا خواهد، در این شرایط همه جا را نور و حرارت فرا خواهد گرفت: 
"فاذا انشقت السما فكانت ورده كالدهان " (الرحمن-37) 
تا هنگامی كه آسمان شكافته شود و همچون روغن گداخته ، گلی رنگ گردد. 
"قل لكم میعاد یوم لاتساتخرون عنه ساعه و لا تستقدمون " 

...حال به بعضی آیات دیگر توجه می نمائیم: 


1- اذا وقعت الواقعه - خافضه رافعه. اذا رجت الارض رجا و بست الجبال بسا فكانت هبا منبثا " (واقعه -6،5،4،3،1) هنگامی كه آن واقعه (حادثه) اتفاق بیفتد، آن حادثه، بالا برنده فرو آورنده و هنگامی كه زمین به شدت بلرزد و كوهها روان شوند، روان شدنی و به گرد و غباری پراكنده تبدیل شوند. 
2- "و اذا نفخ فی الصور نفخه واحده "(الحاقه-13) وآنگاه كه در صور دمیده شود، دمیدنی واحد، این دمیدن در "صور " هر چه باشد، در حقیقت صدور فرمان شروع انفجار است. 
3- "و حملت الارض و الجبال فدكتاد كه واحده "(الحاقه-14) و زمین از جا كنده شود كوهها در هم كوفته شوند، كوفتنی واحد. 
4- "فیومئذ وقعت الواقعه "(الحاقه-15) پس در چنین زمانی است كه واقعه (صیحه بزرگ) اتفاق می افتد. 
5- "انشقت السما فهی یومئذ واهیه " (الحاقه-16) و آسمان از هم پاشیده شود كه چنین هنگامی آسمان سست می باشد. 
6- "یوم ترجف الارض و الجبال و كانت الجبال كثیبا مهیلا(مزمل-14) هنگامی كه زمین وكوهها به شدت بلرزنذد و كوهها چون توده هایی از گرد و غبار پراكنده شوند. 
7- "فاذا برق البصر و خسف القمر و جمع الشمس و القمر "(قیامه =9،8،7) تا گاهی كه چشمها از نور شدید خیره بشوند ماه بگیرد و خورشید و ماه جمع كرده شوند (خورشید و ماههای زیادی داریم مراد همه اجرام سماوی است، خورشید و ماه به عنوان نمونه به اینها اشاره رفته است، به معنی جمع شدن همه اجرام عالم است. زیرا خورشید و ماه دوجرم استثنایی نیستند.) 
8- "واذا الارض مدت والقت ما فیها و تخلت " (انشاق -4،3) یعنی: هنگامی كه زمین، آنچه را كه در بردارد افكند و زمین فشرده كنونی به اطراف گسترده شود. كره زمین خرد و از هم پاشیده و بصورت گرد و غبار (اتمهای پراكنده) در خواهد آمد.

منبع:نور پرتال