تبیان، دستیار زندگی

اگر از خیلی ها در ایران بپرسید ماهواره چیست؟ به شما خواهند گفت که ماهواره دستگاهی است شبیه ویدئو که با سیمی به یک بشقاب بزرگ شامل چند میله متصل می شود و با اتصال به تلوزیون بیش از هزاران کانال تلوزیونی را برای شما به نمایش می گذارد. بعضی افراد به اصطلاح با کلاس هم در پاسخ به شما از اسم های گنده و با کلاسی چون دیش و ریسیور استفاده می کنند و در مورد دستگاهی بزرگ به اسم ماهواره که در فضا سرگردان است و به دور خود می چرخد،حرف می زنند. امیدوارم که همه ی ما اطلاعات جامعی در مورد این دستگاه سر گردان در فضا داشته باشیم. هدف ارائه توضیحات علمی در مورد ماهواره نیست. من می خواهم کمی در مورد کانال های آن و اثرات آن بر روی مردم حرف بزنم. شاید تصور می کنید که می خواهم کمی در مورد کانال های فاسد و به قول فرهنگی ها فاسد آن حرف بزنم و بگویم که دیدن این کانال ها حرام است. اگر ببینید،وارد جهنم می شوید. خیر،من هرگز قصد بیان احکام دینی را ندارم. من قصد دارم از نظر اجتماعی این تکنولوژی را مورد بررسی قرار دهم. حتما شما این دستگاه به ظاهرجالب را دیده اید. کانال های مختلف آن را مشاهده فرموده اید؟ شاید شما بیشتر به نوع خاصی از برنامه های آن علاقه مند هستید و یا مثل من بیشتر کانال های آن را مشاهده می کنید. البته من وقت نکرده ام همه ی کانال های آن را دنبال کنم و شاید بلد نبودن زبان های مختلف،اجازه ی این کار را به من نداد ولی کانال هایی که به زبان فارسی پخش می شوند را دیده ام. از موسیقی،فیلم های سینمایی و مسابقات ورزشی گرفته تا برخی از کانال های اجتماعی که ادعای آزادی و دموکراسی را دارند و خواستار آزادی ما ایرانیان از بند استبداد هستند،همه را دیده ام. شما چقدر پای این تکنولوژی مدرن و با سابقه می نشینید؟ آیا دیدن کانال های آن را بر پنج کانال داخلی ترجیح می دهید؟ راستش را بخواهید من خود نیز بعضی وقتها آنها را بر کانال های داخلی ترجیح می دهم. از این حرفها بگذریم. چندی پیش هنگام مطالعه کتابی،مطلبی از یک جامعه شناس مقتدر و با دانش غربی مرا به فکر فرو برد. مطلبش به این قرار است : تکنولوژی ماهواره ای و دیگر رسانه های جدید،فرهنگ های ملی را از هم می پاشد. این ارتباطات متقاطع به هر حال تهدیدی ست برای هویت ملی که حکومت ها برای مقاصد شخصی خود،سعی در حفظ و انتشار آن را دارند (آلوین تافلر ، جابجایی قدرت ، ص 653)

راستش خیلی فکر کردم و دنبال معنی برخی از واژه ها مثل هویت ملی و فرهنگ ملی گشتم. بعد هم در یکی از خبر گزاری ها،حرفهای رئیس جمهور مالزی در مورد کشورش را خواندم که از هجوم فرهنگی غرب و از بین رفتن فرهنگ کشورش از سوی فیلم های هالیوودی و نفوذ فرهنگ غربی شکایت می کرد و اعلام کرده بود که دولتش سعی دارد فرهنگ کشورش را دوباره احیا کند. حتی شنیده ام ژاپنی ها هم سعی در احیا و تقویت مذهب شنتو دارند،این مذهب از وفاداری و وابستگی به اماکن معین خانوادگی و روش های معلوم زندگانی بومی سخن می گوید. نگاهی هم به مردم و جامعه خودمان انداختم. برخی از مردم را دیدم که مشک متمدن بودن و روشنفکری را به دوش می کشند ولی کارشان فقط تقلید از جوامع غربی و نقل حرفهای فتنه انگیز آنان است. وقتی جوانان و نوجوانان کشور را دیدم که به جای آینده نگری و کسب علم و اخلاق به فکر مدل مو،تیپ،حرف زدن (زبان بازی) و پیدا کردن...هستند و یا وقتی مردمی که همه ی مشکلاتشان را به گردن حکومت می اندازند را دیدم که همه ی حرفهای حکومت را دروغ می پندارند اما حرفهای دشمنان ما را باور دارند. تازه حرفهای آلوین تافلر را فهمیدم. من مطمئن هستم اگر این حرف تافلر را یک جامعه شناس از داخل کشور بیان می کرد،اولین نفری که به حرفش اهمیت نمی داد من بودم. چه کنیم که از ماست که بر ماست. من الان می فهمم که همه چیز فرق کرده است. خیلی ها به جای اینکه به فکر هموطنان خود باشند و یا به منافع کشور و حفظ آن اهمیت بدهند،فقط به فکر منافع شخصی هستند. اگر شکم آنان و خانواده شان سیر باشد دیگر گرسنگی هموطنان برایشان اهمیتی ندارد. چشم دوختن به مال و ناموس مردم برایشان عادی شده است و اگر ببینند که دیگران گوشه چشمی به مال و ناموس آنان دارند رگ غیرتشان بالا می زند و جز به خون ریختن قانع نمی شوند. اگرچه مطمئن هستم با این روند دیدن ناموسشان در چنگال گرگ های انسان نما هم برایشان عادی می شود. همانطور که دیدن دختران و زنان کشور در دست شیوخ حرامزاده عرب برایشان عادی است. حتی خانواده های تحصیل کرده و به اصطلاح متمدن و روشنفکر ما وقتی قصد مسافرت دارند،به یاد کشورهای حوزه ی خلیج فارس می افتند و ناموسشان را به جایی (دوبی) می برند که بی عفتی و بی حیایی را یاد بگیرند. جالب اینکه در بازگشت از زیبایی ها و زندگی راحت در آنجا سخن می گویند. به هر حال ماهواره تاثیرات خود را گذاشته است. بهتر بگویم،وظیفه اش را به خوبی انجام داده است. آری ماهواره یک دستگاه سرگردان نیست بلکه کاملا هدفمند است و به دنبال اهدافش در فضا سیر می کند.

این ما هستیم که سرگردانیم و نمی دانیم چه می کنیم. در پایان خواهش می کنم هر کسی که هستید،هر فرهنگ و مذهبی که دارید،کمی به چیزهایی که گفته ام فکر کنید و بدانید که هزاران مطلب را به هزاران دلیل بیان نکرده ام.

مبنع:وبلاگ نگاه نو

گرداورنده و نویسنده:محمد حسینی