شعری به لهجه مشهدی تقدیم میكنم
كوچه پس كوچه مشد بوی امام رضا مِدِه
دیدن گلدسته هاش دلِ آدمِ جلا مِدِه
هر كی كه غصه دِرَه یا گِرِهِی تو كارشَ
مِرَه تُو صحنِ آقا حال و هواش صفا مده
بعضیا بالایِِ سر، سر رویِ سنگا مزارن
اشكاشان كه میچیكَه هر چی مِخَن آقا مده
صبح زود سر كوچه ها هر كی كه از خانه میَه
دس به سینش مِزرَه سلامی به آقا مده
خیلیا مِگَن شما كمتر حرم سر مِزِنِن
آقامان مهربونه سهم ما ره سیوا مده
بعضی ها كه نِمِتِـنَن بی یَن به پابوس آقا
التماس دعا مِگَن دردشانِ شفا مده
ما كه از بچّیگی مان هَمَش میامَدِم حرم
وقت مردن مِدِنِم جوابیِم به ما مده
(عظیم سناوندی)
این شعررا 15/1/88درسایت قراردادم اما برای این كه سرجمع باشد اینجا نیز میآورم
شهر مشد كه شهرباصفایه
بخاطر آقام امام رضایه
هر طرفش كه می بینی، بهشته
رو سَردَراش ،اسم آقام نوشته
هرخیابونی كه مِزِری قِدم
تو كوچه ها هی می بینی دَم بِدَم
مشدیا دست مِزِرَن روسینه
سلام مدن تا آقاشان ببینه
كی گفته كه بچه مشد بِلایه
مِرِ حَرم ، تو فكر كفترایه
منتظرِ چند تا فیشِ غذایه
یا تو نخِ، او گنبدِ طلایه
بچه مشد صادق و با وفایه
كفتر جلدِ حرم آقایه
هرجا بره ، هركجاره ببینه
بازم میه كُنج حرم میشینه
زلال اشكی ،كه رو گونه هاشه
شاهد عشق پاك و بی ریاشه
آرزوشه كه دم دمای مردن
آقا كنارش بیه ، قبل بردن
این شعررا 6/7/88درسایت قراردادم اما برای این كه سرجمع باشد اینجا نیز میآورم
عُمر
چِشمُمِ بِهَم زِدُم دیدُم كِه كاسه خالیه
دِگِه از آب اَنگورِش فقط دوچیكِه باقیه
وَختی نا اُمید شُدُم از كِرَمِ اوستا كریم
بیخِ گُوشُم یِكی گفت هَمُودوچیكه كافیه
هَوس
دِلُم رِ یِكدِفِه دادُم به یارو
كِه با مِهرِش كُنُم غَمها رِ پارو
نِفَمیدم زِدِه با یِك كُلُوخی
شِكِستِه نِرمِه هاش رِ كِردِه جارو
یا علی
