تبیان، دستیار زندگی

با عرض سلام                                                                                                                 
 بحث غیبت ذهن هر کسی را به خودش جلب کرده.

1)آیا اخباری  که در مورد شخصیت افراد صحبت میکند غیبت نیست؟

2)آیا برای مسئولیت یا تصمیم گیری برای یک شخص میزگرد تشکیل دادن ودر مورد ان صحبت کردن غیبت نیست؟

3)غیبت را چطور باید تشخیص بدهیم؟

 4)آیا در موردشخصی که مرتکب کاراشتباهی شده ودر مورد کارآن فرد صحبت کنیم غیبت است؟قضیه غیبت کردن معلوم نیست که انسان آیا آن را انجام داده یانه.                         

                                                 آخرین خبر (( او می آید   ))

سلام دوستان.

در تفسیر روح المعانی ذیل آیه ی مبارکه ی

"یا ایها الناس اعبدوا ربکم الذی خلقکم والذین من قبلکم لعلکم تتقون"

میخوانیم که پیامبر صلوات الله علیه به سعدبن معاض انصاری میفرمایند:

" یا سعد ؛ خداوند متعال هفت ملکوت دارد و عبادت باید از زمین هفت آسمان را طی کند تا به خداوند متعال برسد و مقبول واقع شود.

هنگامی که این عبادت به آسمان اول میرسد؛"فله نور کشعاع الشمس"(مانند خورشید میدرخشد)و یکی از ملائکه الله این عبادت را حبط میکنند(قبول نمیکنند و به زمین میزند) و ملائکه به آن ملک میگویند چرا آن عبادت را حبط میکنی؟و ملائکه از کار این ملک شکوه میکنند.

آن ملک حبط کننده میفرماید این فرد صاحب غیبت است. این فرد در زندگی خود غیبت میکند و برای همین من اجازه نمیدهم عبادت او بالا برود."

دوستان رذایل اخلاقی که نباید یک انسان برای قبولی عبادات آن ها را داشته باشد هفت رذیله هستند که انشاءالله تعالی آنها را هر دوشنبه عرض میکنم.

هفته به هفته؛ملکوت به ملکوت پیش میرویم تا به خداوند برسیم. از این دوشنبه تا دوشنبه ی آینده سعی میکنیم از منابع معتبر رذیله ی اخلاقی هفته را بیان کنیم و تشریح کنیم و راه از بین بردن آن را نیز معرفی کنیم.

از امروز تا دوشنبه ی آینده؛غیبت. منتظر مطالب دوستان در مورد غیبت هستیم.

یا علی.

سلام علیکم.

دوستان برای شروع از کتاب معراج السعاده در مورد غیبت مینویسم.
پس در این جا چند فصل است. 

فصل اول 

بدان كه: حقیقت غیبت آن است كه: چیزى نسبت بغیرى كه شیعه باشد ذكر كنى كه اگر به گوش او برسد او را ناخوش آید و به آن راضى نباشد. 

خواه آن نقص، در بدن او باشد مثل اینكه بگویى: فلانى كور، یا كر، یا گنگ، یانیم مرده، یا كوتاه، یا بلند، یا سیاه، یا زرد، یا احول، یا «قطور» و امثال اینها است. 

یا در نسب او باشد مثل اینكه بگویى: پسر فلان، فاسق، یا ظالم، یا حمال زاده، یانانجیب و نحو اینها است. 

یا در صفات و افعال و اقوال او باشد مثل اینكه بگویى: بد خلق، یا بخیل، یا متكبر، یاجبان، یا ریا كار، یا دروغ گو، یا دزد، یا ظالم، یا پرگو، یا پرخور، یا بى وقت به خانه مردم مى رود، و نحو اینها است. 

یا در چیزى باشد كه متعلق به او باشد از: لباس، یا خانه، یا مركب.چنانكه بگوئى: 

جامه فلان كس چركین است.یا خانه او چون خانه یهودان است.یا عمامه او مثل گنبدى است، یا بقدر گردوئى است.یا كلاه او دراز است.یا مركب او «جلف » است.و امثال اینها. 

و همچنین در سایر امورى كه منسوب به او باشد و به بدى یاد شود كه اگر آن رابشنود ناخوشش آید. 

همچنان كه حدیث نبوى به آن دلالت مى كند، فرمود: «آیا مى دانید كه غیبت چه چیزاست؟ عرض كردند: خدا و رسول او داناتر است.

فرمود: آن است كه:یاد كنى برادرخود را به چیزى كه او را ناخوش آید.شخصى عرض كرد كه: اگر آن صفت با او باشد بازبد است؟ فرمود: اگر باشد غیبت است و الا بهتان است » .  

«و نام مردى در خدمت آن حضرت برده شد، شخصى عرض كرد كه: چه عاجزاست.حضرت فرمود: غیبت رفیق خود را كردى » .

و روزى اسم زنى مذكور شد عایشه گفت: كوتاه قد است.جناب رسول - صلى الله علیه و آله - فرمود: «او را غیبت كردى » .

و زنى دیگر مذكور شد عایشه گفت: «آن دامن بلند است.حضرت فرمود: بیفكن ازدهن خود، پس پاره گوشتى از دهن او افتاد» .

روزى یكى از اصحاب به دیگرى گفت: «فلان شخص بسیار خواب است.حضرت فرمود: گوشت برادر خود را خوردى » .

و آنچه در بعضى از احادیث وارد شده كه: پیغمبر - صلى الله علیه و آله - یا بعضى ازائمه - علیهم السلام - مذمت بعضى از اشخاص معینه را فرموده اند، یا از براى بیان احكام الهى بوده یا از طوایفى بوده اند كه غیبت آنها مستثنى است، چنانچه مذكور خواهد شد.

ادامه دارد...

 سلام

جلسه غیبت

جلسه شیطانی

موضوع جلسه : بردن آبروی مؤمن

رئیس جلسه : شیطان

دبیر جلسه : نفس اماره

منشی جلسه : هوای نفس

زمان جلسه : وقت بیكاری

مكان جلسه : هر جا خدا فراموش شود

پذیرایی جلسه : گوشت مردار برادر دینی

از شركت در این جلسه جدا خودداری فرمایید .

سلام علیکم.

ادامه ی غیبت از زبان عالم ربانی ملا احمد نراقی(قدس سره)

غیبت به غیر زبان 

و مخفى نماند كه: غیبت كردن منحصر به زبان نیست، بلكه: هر نوعى كه نقصى ازغیر را بفهماند غیبت است، خواه به قول باشد، یا فعل، یا اشاره، یا ایماء، یا رمز، یا نوشتن. 

مروى است كه: «زنى بر عایشه وارد شد چون بیرون رفت عائشه با دست خود اشاره كرد كه: این كوتاه است.حضرت فرمود كه: غیبت او را كردى » . (8) 

و فرقى نیست در حرمت غیبت، میان كنایه و تصریح.بلكه بسا باشد كه: كنایه بدترباشد.و غیبت به كنایه، مثل اینكه گوئى: الحمد لله كه خدا ما را مبتلا نكرد به همنشینى ظلمه.یا به حب ریاست.یا سعى در تحصیل مال.یا بگویى: نعوذ بالله از بى شرمى.یا خداما را محافظت كند از بى شرمى.و غرض از اینها كنایه به شخصى باشد كه مرتكب این اعمال باشد.و بسا كه: چون خواهد كه غیبت كسى را كند از راه ریا و تشبه به صلحا، ابتدامدح او را مى كند و مذمت خود را نیز مى كند چنانچه مى گوید: فلان شخص چه بسیارخوب شخصى بود و روزگار او را نیز مثل ما كرد و از دست شیطان خلاصى نیافت. 

و بعضى از غیبت كنندگان هستند كه: چون مى خواهند غیبت مسلمانى را كنند از راه نفاق، غم و اندوه خود را بر حال آن شخص اظهار مى كنند و حال اینكه در دل خود،هیچ اندوهى ندارند، چنانكه مى گویند: آه، چه قدر غصه خوردم دلم سوخت به جهت فلان شخص كه بى آبرو شد.یا فلان عمل از او سرزد.یا به او اهانت رسید.خدا امر او رابه اصلاح آورد.و این منافق اگر دوست او بودى و غم و اندوه او را خوردى پس اظهارنكردى و دعائى كه به او مى كند در خلوت كردى.پس اظهار حزن و دعا از خباثت باطن اوست.و شیطان لعین او را بازیچه خود قرار داده، بر او امر را مشتبه كرده و بر ریش اومى خندد.و حسنات او را به باد مى دهد.و او چنان پندارد كه: خوب مى كند.و نمى داندكه تیز بینان عالم دانش و بینش، از احوال و اوضاع برون او، احوال درونش را درك مى نمایند. 
حمد گفتى كو، نشان حامدون رو ملاف از مشك كان بوى پیاز  

نى برونت را اثر نى اندرون از دم تو مى كند مكشوف راز   

و بسیارند كه غیبت مسلمانى را مى كنند و بعضى از حضار نمى شنوند بلند مى گویند سبحان الله! اما عجب نیست چنین چیزى.تا او خوب متوجه شود و این هرچه مى خواهدبگوید.

ادامه دارد...

یا علی.

سلام علیکم.

ادامه از کتاب معراج السعاده...

شنونده غیبت نیز حكم غیبت كننده را دارد 

و اخبار در این خصوص بسیار است.و ذكر همه آنها متعسر، بلكه متعذر است. وهمین قدر كه مذكور شد كفایت مى كند. 

علاوه بر این، هر كه را اندك عقلى بوده باشد مى داند كه: این صفت، خبیث ترین صفات، و صاحب آن، رذل ترین مردمان است.و بزرگان پیش، بندگى خدا را در نماز وروزه نمى دانسته اند بلكه در چشم پوشیدن و حفظ خود از پیروى عیب مردم مى دانسته اند.و آن را افضل اعمال مى شمرده اند.و خلاف آن را صفت منافقین مى دیدند.و وصول به مراتب عالیه و درجات رفیعه را موقوف به ترك غیبت مى دانسته اند. 

فصل سوم: معالجه اجمالى مرض غیبت

بدان كه: از براى مرض غیبت كردن دو نوع معالجه است: یكى بر سبیل اجمال.ودیگرى تفصیل. 

اما معالجه آن بر سبیل اجمال آن است كه: دیده بصیرت بگشایى و ساعتى درآیات قرآنیه و احادیث متكثره - كه در باب مذمت این صفت خبیثه وارد شده - تتبع نمایى.و از غضب حق - سبحانه و تعالى - و عذاب روز جزا یاد آورى.و بعد از آن،مفاسد دنیویه آن را به نظر در آورى، زیرا گاه است كه: غیبت آن كسى را كه مى كنى به اوبرسد و این منشا بغض و عداوت او گردد و در مقام اهانت یا غیبت یا اذیت تو برآید.وبسا باشد كه: امر به جائى منجر شود كه چاره آن نتوان كرد.پس از اینها تامل كنى كه اگركسى غیبت ترا در نزد غیر بكند چگونه آزرده و خشمناك خواهى شد.و مقتضاى شرف ذات و نجابت طبع آن است كه: راضى نباشى در حق غیر، آنچه از براى خودنپسندى.و بعد از همه اینها متوجه زبان خود باشى و مراقب احوال آن شوى كه آن را به غیبت نگشائى.و هر سخنى كه خواهى بگوئى ابتدا در آن تامل كنى اگر آن را متضمن غیبتى یافتى خود را از آن نگاهدارى تا عادت كنى. 

معالجه تفصیلى مرض غیبت

و اما معالجه تفصیلى آن، آن است كه: باعث و سبب غیبت كردن خود را پیدا كنى و سعى در قطع آن نمائى.و بیان این مطلب، آن است كه: از براى غیبت كردن، اسبابى چند است: 

اول: غضب، زیرا هرگاه از شخصى آزرده باشى و بر وى خشم گیرى و او حاضرنباشد، در این وقت به مقتضاى طبع، زبان به مذمت او مى گشائى تا به آن وسیله غیظخود را فرونشانى. 

دوم: عداوت و كینه است، كه با كسى دشمنى داشته باشى و از راه عداوت بدى او راذكر كنى. 

سوم: حسد است، چنان كه مردم كسى را تعظیم و تكریم كنند یا او را ثنا و ستایش گویند و تو از راه حسد متحمل آن نتوانى شد و به این سبب مذمت او كنى و عیوب او راظاهر سازى. چهارم: محض مزاح و «مطایبه » نمودن و اوقات به خنده و لهو و لعب گذرانیدن به نقل احوال و اقوال و افعال مردم، بدون قصد اهانت و خوارى رسانیدن. 

پنجم: قصد سخریت و استهزاء و اهانت رسانیدن است، زیرا استهزاء، چنانچه درحضور است غایبانه نیز متحقق مى شود. 

ششم: فخر و مباهات است، یعنى: اراده كنى كه فضل و كمال خود را ظاهر سازى به وسیله پست كردن غیر.چنان كه گوئى: فلان كس چیزى نمى داند، یا رشدى ندارد.یا به خیال حاضران اندازى كه: تو از آن بهتر و بالاترى. 

و معالجه این شش نوع، به علاج این شش صفت خبیثه است، چنان كه در سابق مذكور شد. 

هفتم: امرى قبیح از كسى صادر شده باشد و آن را به تو نسبت داده باشند و توخواهى از خود دفع كنى، گوئى: من نكرده ام و فلان كس كرده. 

و علاج این، آن است كه: بدانى كه به غیبت آن شخص، داخل غضب الهى مى شوى. 

پس اگر قول تو را قبول مى كنند این عمل را از خود نفى كن و چه كار به نسبت دادن به دیگرى دارى.و اگر قول تو را قبول نمى كنند نسبت دادن آن به دیگرى را نیز از تونخواهند پذیرفت. 

هشتم: تو را نسبت دهند به امر قبیحى و خواهى قبح آن را برطرف كنى، از این جهت مى گوئى: فلان شخص این امر را نیز مرتكب شده.چنان كه اگر چیز حرامى خورده باشى یا مال حرامى قبول كرده باشى گوئى: فلان عالم نیز چیز حرام خورد یا مال حرام را گرفت و او از من داناتر است.و چنانچه متعارف است كه مى گویند: اگر من رباگرفتم، فلان شخص نیز گرفت.و اگر من شراب خوردم، فلان كس نیز خورد.و شكى نیست كه: این، عذر بدتر از گناه است، زیرا علاوه بر این كه فایده اى از براى رفع گناه اول نمى كند، مرتكب گناهى دیگر - كه غیبت باشد - نیز شده اى.و حمق و جهل خود را برمردم ظاهر نموده اى، زیرا كه: هرگاه كسى داخل آتش شود و تو توانى داخل نشوى البته با او موافقت نخواهى كرد.و اگر موافقت كنى در كمال حماقت و سفاهت خواهى بود.وطایفه اى از اشقیاى عوام كه دلهاى ایشان آشیانه شیطان گردیده و عمرشان در معصیت پروردگار صرف شده و این قدر از مظلمه مردم برگردنشان جمع آمده كه امیداستخلاص به جهت ایشان نیست.به این جهت، نفس خبیثشان طالب آن گشته كه معاد وحساب و حشر و نشرى نباشد.و شیطان لعین چون این میل را در دل ایشان یافته از كمین بیرون آمده.و به وسوسه ایشان پرداخته.و انواع شك و شبهه در خاطرشان انداخته.و اعتقادشان را سست و ضعیف ساخته.و به این جهت در معاصى پروردگار بى باك گردیده اند. چون معصیتى از ایشان صادر شد در عذر آن چون نمى توانند كه آنچه درباطن ایشان «مخمر» است از عدم اعتقاد اظهار نمایند و از شقاوت و تزویرى هم كه دارند نمى خواهند تن به اعتراف دردهند.شیطان ایشان را بر آن مى دارد كه از اعمال ناشایست خود عذر بخواهند كه فلان عالم نیز آنچه ما كرده ایم كرده، و آنچه را مامرتكب شده ایم مرتكب شده.غافل از اینكه این عذر نیست مگر از جهل و حماقت،زیرا اگر عمل این عالم، اعتقاد ترا از معاد و حساب روز جزا بر طرف كرد پس تو كافرگشته اى دیگر چه عذر مى خواهى.و اگر برطرف نكرده، كردن آن شخص از براى تو چه فایده اى دارد. 

علاوه بر این، اگر عمل بعضى از كسانى كه خود را داخل علما كرده اند و نام عالم برخود نهاده اند باعث اقتداى تو به ایشان مى شود چرا باید اقتدا به این عالم كه او نیز درشقاوت و خباثت مانند تو هست و علم بر او و زر و وبال است كرده باشى؟ و چرا اقتدانمى كنى به علماى آخرت و طوایف انبیا و اولیا، و حال آنكه ایشان اعلم و اكمل اند وسرچشمه علم و معرفت اند؟ ! نهم: از بواعث غیبت، موافقت و همزبانى با رفیقان است، یعنى: چون هم صحبتان خود را مشغول «خبث » بینى، تصور كنى كه اگر ایشان را منع كنى یا با ایشان در آن خبث، موافقت نكنى از تو تنفر كنند و تو را «بدگل » شمارند.و به این جهت تو نیز باایشان هم مشربى كنى تا به صحبت تو رغبت نمایند.و شبهه اى نیست كه در این صورت،عجب احمقى خواهى بود كه راضى به این مى شوى كه: امر پروردگار خود را ترك كنى. 

و دست از رضا و خوشنودى او بردارى.و از نظر برگزیدگان درگاه او، از: ملائكه و انبیا واولیا بیفتى، كه جمعى از اراذل و او باش از تو راضى باشند.بلكه این دلالت مى كند بر این كه «عظم » ایشان در نزد تو بیشتر از «عظم » خدا و پیغمبران است.و چه شك كه چنین كسى مستحق و سزاوار لعن بى شمار، و عذاب روز شمار است. 

دهم: چنان مظنه كنى كه شخصى در نزد بزرگى زبان به مذمت تو خواهد گشود، یاشهادتى كه از براى تو ضرر دارد خواهد داد، بنابر این، صلاح خود را در آن بینى كه: 

پیش دستى كنى و او را در نزد آن بزرگ معیوب وانمائى، یا دشمن خود قلم دهى.كه بعد از این، سخن او در حق تو بى اثر، و كلام او از درجه اعتبار ساقط باشد.و چنین كسى خود را نزد پروردگار جبار، ضایع و بى اعتبار خواهد كرد، به مظنه اینكه: كسى او را درپیش مخلوقى بى اعتبار خواهد كرد.و خدا را دشمن خود مى كند، به گمان اینكه: دیگرى بنده اى را دشمن او خواهد كرد. 

پس زهى سفاهت و بى خردى كه به مرض توهم و خیال خلاص از غضب مخلوقى در دنیا، كه جزم و یقین نباشد، خود را به یقین در هلاكت آخرت مى اندازد، و حسنات خود را نقد از دست مى دهد به توقع دفع مذمت مخلوقى به نسیه. 

یازدهم: ترحم كردن است بر كسى، زیرا مى شود كه: شخصى چون دیگرى را مبتلابه نقصى یا عیبى بیند دل او بر او محزون گردد و اظهار تالم و حزن خود را نماید، و درآن اظهار صادق باشد.چنان كه شخصى در نزد بعضى پست و بى اعتبار شده باشد و تو، به این جهت، محزون شده آن را در نزد دیگران اظهار نمائى. 

دوازدهم: اگر معصیتى از كسى مطلع شوى، از براى خدا بر او غضبناك گردى، و به محض رضاى خداى - تعالى - اظهار غضب خود نمائى، و نام آن شخص و معصیت اورا ذكر كنى.و بسیارى از مردم، از مفسده این دو قسم غافل اند و چنان پندارند كه: ترحم و غضب هرگاه از براى خدا باشد ذكر اسم مردم ضرر ندارد.و این، خطا و غلط است،زیرا همچنان كه رحم و غضب از براى خدا خوب است، غیبت مردمان حرام و بد است،و مجرد ترحم یا غضب باعث رفع حرمت آن نمى گردد. 

و بسا باشد كه: از براى غضب كردن، بواعث دیگرى نیز باشد كه نزدیك به یكى ازاینها كه مذكور شد بوده باشد.و فساد آنها نیز از آنچه مذكور شد معلوم مى شود.

انشاءالله ادامه دارد...

یا علی.

با سلام و تشکر

یه خواهش کوچیک داشتم مطالبتون خیلی بلند هست اگر لطف کنید کوتاه تر و با فونت درشت تر بنویسید خیلی لطف می کنید

یا علی

فصل چهارم: مواضعى كه غیبت در آنها جایز است

چون حرمت غیبت و معالجه آن را دانستى، بدان كه: چند موضع است كه غیبت درآنجا جایز است: 

اول: «تظلم » و «استغاثه » كردن در نزد كسى كه احقاق حق او تواند كرد، و انتقام ظلمى كه بر او شده تواند كشید، یا اعانت او را تواند نمود.و لیكن شرط آن است كه: درشكایت ظالم، به خصوص ظلمى كه بر او واقع شده اكتفا نماید و زبان به اظهار عیبى دیگر از آن ظالم نگشاید. 

دوم: اظهار عیوب شرعیه كسى را كردن به قصد امر به معروف و نهى از منكر براى رضاى خدا، نه به قصد رسوائى او بر وفق هوا و هوس.و [این] باید در جایى باشد كه فایده در رفع منكر بكند و بر وفق شریعت باشد، نه در نزد ظالم بى باكى كه از حد شرع تجاوز كند، یا در جائى كه فایده اى بر آن مترتب نشود. 

سوم: در نصیحت كسى كه با تو مشورت كند در خصوص معامله كردن با كسى، یاشراكت، یا داد و خواست، یا رفاقت و امثال آن.كه در این صورت ذكر عیبى از آن شخصى كه مدخلیتى در آن باب دارد جایز است، به شرطى كه احتیاج به ذكر آن عیب باشد.اما اگر احتیاج نباشد و به همین قدر گفتن كه: من صلاح تو را نمى دانم و نحو آن،اكتفا بشود باید به همین اكتفا كرد و تصریح به عیب آن شخص نكرد. 

چهارم: ارشاد و نصیحت مؤمنى هرگاه با فاسق بد اخلاقى مصاحبت و «اختلاط »  نماید و از احوال او مطلع نباشد، و مظنه آن باشد كه اعمال بد او به رفاقت دراین مؤمن، سرایت كند.در این صورت نیز اظهار نمودن عیوبى كه در این مطلب «دخل » دارد، جایز است. 

پنجم: اظهار كردن عیوب خفیه مریض نزد طبیب به جهت معالجه. 

ششم: اظهار عیوب شاهد و راوى حدیث به جهت «جرح » نمودن شهادت او، یارد حدیث او.و لیكن در این خصوص باید به قدرى كه جرح او بشود اكتفا نمود.و درنزد كسى باشد كه مى خواهد به شهادت یا حدیث او عمل كند. 

هفتم: اظهار عیب عالمى یا حاكم شرعى كه قابلیت فتوى و حكم نداشته باشد ومتصدى آنها شود، از براى رد فتوى و حكم او، هرگاه كسى از احوال او بپرسد یا فتوى یاحكم مخالف حقى از او صادر شده باشد. 

هشتم: هرگاه كسى مشهور به لقبى باشد كه دلالت بر عیبى از او كند، مثل «اعرج » و «احول » و امثال اینها، كه شناسانیدن او به آن لقب، ضرر ندارد، هرگاه به نوعى دیگرممكن نباشد و از شنیدن، او را ناخوش نیاید.اما هرگاه اكراه داشته باشد یا ممكن باشدشناسانیدن او به عبارتى دیگر، جایز نیست. 

نهم: هرگاه مجاهر به فسقى باشد و مضایقه از اظهار نداشته باشد، بلكه آن را اظهاركند، یا علانیه مرتكب آن باشد.غیبت او در آن فسق ضرر ندارد اگر چه او را ناخوش آید.بلكه اظهر آن است كه: غیبت چنین شخصى مطلقا جایز است، اگر چه در فسقى باشد كه آن را ظاهر نكند و از اظهار آن مضایقه داشته باشد. 

دهم: شهادت دادن در موضعى كه باید شهادت داد، چه در حقوق الناس یاحقوق الله. 

یازدهم: در رد اقوال اهل بدعت و ضلالت. 

دوازدهم: غیبت كفار و كسانى كه مخالف مذهب شیعه اثنى عشریه اند، كه در این صورت نیز اقوى جواز غیبت آنهاست. 

سیزدهم: كسى كه خود را منسوب به دیگرى نماید و منسوب به او نباشد جایز است رد نسبت او را كردن. 

چهاردهم: غیبت غیر معینى، یا طایفه غیر معینه اى كه كسى نفهمد كه مراد كیست، آن نیز جایز است.مثل اینكه بگویى: امروز گرفتار احمقى یا نادانى شدم.یا فاسقى چنین گفت و چنین كرد و امثال اینها.به شرطى كه آن شخص بر شنونده معلوم نباشد.و هرگاه بعضى امارات و علامات باشد كه معلوم شود كیست، اظهار عیب او حرام است.

ان شاءالله ادامه دارد...

یا علی.

مواضعى كه بعضى از علما، حكم به تجویز غیبت كرده اند 

و چند موضع دیگر هست كه بعضى از علما، تجویز غیبت در آنها كرده اند. 

اول: هرگاه دو كس مطلع باشند بر عیب شخصى، در این صورت بعضى تجویزكرده اند كه: یكى از آن دو كس آن عیب را با یكى دیگر به تقریبى ذكر كنند. 

دوم: غیبت جمعى كه محصور نباشند، مثل اینكه بگوید: فلان طایفه، یا اهل فلان ده، یا اهل فلان، فلان عیب را دارند. 

سوم: كسى كه اصرار بر معصیتى داشته باشد بعضى گفته اند: جایز است ذكر آن معصیت از او. 

چهارم: ذكر عیبى از كسى كه اگر بشنود مضایقه نداشته باشد، اگر چه عیب شرعى نباشد.یا عیب شرعى باشد اما مجاهر به آن نباشد. 

و حق آن است كه: در همه این چهار صورت نیز غیبت حرام است و دلیلى بر استثناى آنها نیست. 

فایده 

بدان كه: هرگاه كسى غیبت دیگرى را كرده باشد كفاره آن، این است كه: ابتدا توبه نماید و پشیمان شود و بعد از آن، اگر آن شخصى كه غیبت او شده زنده باشد و دسترسى به او باشد و شنیده باشد، از او حلیت حاصل نماید، و «تطییب » خاطر او كند. 

و همچنین اگر نشنیده باشد و در اظهار آن مظنه فسادى یا عداوتى نباشد اما اگر مظنه عداوت بوده باشد یا دسترسى به او نباشد در این صورت از براى او استغفار كند و طلب آمرزش نماید.و از براى او اعمال صالحه به جا آورد، كه در روز قیامت عوض غیبت او شود.

فصل پنجم: شرافت ستایش و مدح مسلمین 

ضد غیبت مسلمین، مدح و ستایش ایشان است.و آن صفتى است خوب، و عملى است مرغوب.باعث حصول محبت، و موجب دوستى و الفت مى گردد، خصوصاهرگاه در غیاب ایشان بوده باشد.و موجب ادخال فرح و سرور در دل برادر مؤمن مى شود.و ثواب آن - چنان كه مذكور شد - بسیار است.و احادیث در ثواب خصوص مدح نیز رسیده. 

چنان كه مروى است كه: «جمعى ستایش بعضى از مردگان را كردند، حضرت رسول - صلى الله علیه و آله - فرمود: بهشت از براى شما واجب شد» . 

و وارد شده كه: «هر یك از فرزندان آدم را همنشینانى چند از ملائكه هست.پس اگربرادر مسلم خود را به نیكوئى یاد كرد ملائكه گویند: مثل این از براى تو باد» .

لیكن مخفى نماند كه: همچنین نیست كه هر گونه مدحى و ستایشى خوب و پسندیده باشد، بلكه این در صورتى است كه: به آنچه مدح مى كند راست باشد.و مدح ظلمه وفاسقین را نكند.و مشتمل بر دروغى نباشد.و از روى ریا و نفاق نباشد، كه اگر از روى نفاق باشد آن مدح بد است اگر چه راست باشد.چون آن باعث سرور و فرح از ظالم وفاسق مى گردد.و شادكردن ایشان را مذموم، بلكه حرام مى دانند. 

حضرت پیغمبر - صلى الله علیه و آله - فرمود: «به درستى كه: هرگاه كسى مدح فاسقى را بكند خدا خشمناك و غضبناك مى گردد» .

و مدح كسى را كه باعث عجب و تكبر او شود نكنید.چه بسیارند كه: چون مردمان،زبان به مدح ایشان گشایند از خود راضى مى شوند.و باد «پندار»  و غرور به كاخ دماغ ایشان مى وزد.و مدح چنین كسان جایز نیست و باعث هلاكت ایشان مى گردد. 

و از این جهت بود كه: «شخصى در خدمت حضرت پیغمبر - صلى الله علیه و آله - مدح دیگرى را كرد، حضرت فرمود: گردن او را قطع نمودى » . 

و فرمود: «هرگاه مدح برادر خود را در برابر او كنى گویا تیغ بر حلق او كشیده اى » .  

و دیگرى در حضور آن سرور، مدح شخصى را كرد، حضرت فرمود: پى كردى اورا، خدا ترا پى كند» . 

و اخبارى كه در مذمت مدح كردن رسیده همه در صورتى است كه: متضمن یكى ازمفاسد باشد.و به هر حال، خوش آمدن كسى از اینكه او را مدح و ثنا گویند بسیارمذموم و از جمله صفات رذیله است.همچنان كه مذكور خواهد شد.