تبیان، دستیار زندگی

« کتاب : لاله های تنگستان »

همرزم شهید امیرزاده می گوید : یکم فروردین ماه سال 1361 ‏بود ؛ سید اکبر دوستان  خود  را  با  عطر خوشبو می کند و خودش را نیز خوشبو می کند و می گوید اگر امروز قرار است شهید شوم بهتر است خوشبو باشم . نزدیکی های ساعت یازده بود در حین عملیات که با رمز یا زهرا (س) شروع شده بود از ناحیۀ سر مورد اصابت قرارگرفت و با ذکر یا مهدی (عج) بر زمین افتاد و او را به بیمارستان اهواز انتقال دادند اما او به لقای خود و معبود و معشوقش  پیوست .

« شهید سید اکبر امیرزاده / شهرستان تنگستان »

شیبانی یكی از همرزمان شهید محمد ابراهیم همت ، فرمانده لشكر 27 محمد رسول‌الله (ص) با ذكر خاطره‌ای از این فرمانده شجاع سپاه اسلام ، به بیان آخرین دیدار خود با وی می گوید : در عملیات خیبر، همت از طریق بی سیم به من اطلاع داد كه برادر "عزیز " در قرارگاه منتظر ماست و باید به آنجا برویم.  به او گفتم كه شما برو، من هم خودم را می رسانم و با یكی از دوستان به سمت قرارگاه به راه افتادیم . در میان راه منطقه خطرناكی بود كه می بایست با احتیاط بیشتری از آنجا عبور می‌كردیم . به همین دلیل به حالت نیم‌ خیز قرار گرفتیم.  قدری كه از رفتن ما گذشت ، دیدیم دو جنازه شهید روی زمین افتاده . از لباس‌هایشان  فهمیدیم  بسیجی اند . تصمیم  گرفتیم پیكر شهدا را به عقب بكشیم .من پای یكی از آنها را گرفتم و كشیدم.  شهیدی كه من پای او را كشیدم سر نداشت. وقتی به قرارگاه رسیدیم گفتند هنوز همت نیامده.  سپس به  من خبر دادند  كه  از همت  خبری نیست و آقای هاشمی ( رفسنجانی ) ما را می خواهد . به آنجا رفتیم و قبل از من ، شهید محلاتی رسیده بود.  خودم را معرفی كردم . شهید محلاتی به من گفت همت مفقود شده و شما برای شناسایی پیكر برخی شهدا كه شناسایی نشده‌اند ، باید به عقب بروی.  وقتی این را شنیدم یاد همان پیكر بی سری افتادم كه در راه با آن برخورد كردم ؛ در معراج شهدا بود كه با دیدن همان پیكر و نشانی هایی كه از همت داشتم ؛ فهمیدم آن پیكر بی سر، پیكر چه كسی است ...

یکی از همرزمان شهید میرسنجری از زیرکی وی می گوید :

‏در خط تعدادی اسم خواندند با این کار خواستند بیسیم چی و فرماندهی ‏را مشخص کنند . اسم عده ای خوانده شد و من بلافاصله نسبت به نحوه ی انتخاب ها اعتراض کردم . گفتم : ‏افرادی باید انتخاب شوند که در این باره تسلط و مهارت کامل داشته باشند و اسم عبدالعلی میرسنجری را دادم .

‏عبدالعلی را بیسیم چی رابط میان فرمانده و دسته ها گذاشتند . در واقع فرکانس بیسیم عبدالعلی با گروهان یکی بود و ما نمی توانستیم بصورت مستقیم با فرمانده تماس بگیریم . این ارتباط باید از طریق او انجام می شد.

‏چند شبی با همدیگر برای آموزش بیسیم به کلاس ‏آموزشی رفتیم.  یک ‏شب او مرکز شد و ما هر فرکانسی می گرفتیم ؛ چون دشمن در نزدیکی ما قرار داشت ؛ روی فرکانس آنها می افتد . شهید با استفاده از کد ؛ دستور داد که به سنگرها بر گردید .  

‏‏وقتی رسیدیم ، بچه ها  اعتراض  کردند  که  ما  هنوز  کاری انجام  نداده بودیم ؛ چرا دستور برگشت دادید ؟ شهید گفت : « ما با هر فرکانسی تماس می گرفتیم ، به عراق برخورد می کردیم . بیسیم چی آنها نیز روسی حرف می زد . اگر بیشتر پافشاری می کردیم و می ماندیم ، آنها آگاه می شدند که در این منطقه نیروی ایرانی در حال آموزش است و ممکن است با خود بگویند شاید اینجا حمله یا عملیاتی در پیش باشد . اینجا پشت خط و اردوگاه است و موقعیت نیروها فوری برای دشمن مشخص می شود . ممکن بود رد کد را بگیرند و با استفاده از آن ؛ همین  نقطه و نیروهای پشتیبانی را بزنند . بنابراین من تصمیم گرفتم از خیر آموزش بگذریم » .

شهرستان بوشهر

یکی از همرزمان شهید میر سنجری از خاطرات وی می گوید :

‏ما را از شوش به اردوگاهی که حدود ده دقیقه با خط مقدم فاصله داشت ، آوردند . در صبح روز اول ، عبدالعلی و یکی از همرزمان بدون اطلاع به خط رفتند . وقتی برگشتند ؛ گفتم : چرا بدون خبر رفتید ؟ شهید عبدالعلی گفت : « چند روزی بود که بچه ها را ندیده بودم ؛ دلم شور آنها را می زد » .  

در خط به طرف آنها تیراندازی شده بود . آنها راه را اشتباه طی کرده ، از خط گذشته و به سمت عراقی ها رفته بودند . یکی از دیدبانها آنها را بصورت اتفاقی دیده و به آنها گفته بود : کجا می روید؟ آنها هم گفته بودند : « به طرف بچه ها » و دیدبان به آنها گوشزد کرده بود که شما دارید به طرف عراقی ها می روید ؛ برگردید و از آن طرف بروید و تازه آنها به اشتباهشان پی برده بودند .

شهرستان بوشهر