تبیان، دستیار زندگی

یکی از همرزمان شهید ناصر میرسنجری از عزاداریهای او می گوید :

‏یادم می آید با پنج مینی بوس به سمت اهواز حرکت کردیم . ناصر عده ای را جدا کرد و به مینی بوس  جهاد  که  آخر همه  قرار داشت ، برد . راننده ی آن مینی بوس پیرمردی بود که خیلی تند رانندگی  می کرد  .  ناصر  پیش  او رفت و  به آرامی به ایشان  گفت : « کمی آهسته برو . این ماشین بیت المال به امانت در دست ماست. اشکال ندارد که کمی دیرتر برسیم » .

‏شب به اهواز رسیدیم و مشغول عزاداری شدیم و گروه نوحه خوانی تشکیل دادیم . بچه ها گرد ما جمع می شدند و به مراسم سینه زنی ما علاقه نشان می دادند . حال و هوای عجیبی داشتیم . شب سوم ، عزاداری ما خیلی گرم شد . در آن شب ، ناصر با صدایی رسا ‏و پر سوز و گداز ؛ عاشقانه مدیحه سرایی می کرد و بچه ها را  دلسوزانه به اتحاد و همبستگی دعوت می نمود .

‏وقتی برادران به ناصر می گفتند : امشب ؛ شب عاشورا است ؛ او می گفت : « هرشب ؛ شب عاشوراست » . ‏ناصر فردی خاشع و فروتن بود . مدت زیادی در منطقه خدمت کرده و عملیات های سختی انجام داده بود .  

شهرستان بوشهر

یکی از همرزمان شهید ناصر میرسنجری از نحوه دستگیری عراقی ها می گوید :

آخرین عملیاتی که ناصر درآن شرکت داشت ، عملیات « ‏طریق القدس» بود . در جبهه ی «فرضیه» همین طور که ناصر با یکی از بچه ها جلو می رفتند ؛ از پشت سر متوجه صدایی می شوند . به سمت صدا برمی گردند تا بینند چه کسی است ؛ دو عراقی را می بینند که در حال بیسیم زدن بوده اند.

‏ناصر بلافاصله با اسلحه اش که 16 ‏تیر هم بیشتر نداشته ؛ به سمت آن دو نفر شلیک و هر دو عراقی را دستگیر می کند . آن دو نفرعراقی ، حتی جرات نکرده بودند شلیک کنند.

شهرستان بوشهر

یکی از همرزمان شهید ناصر میرسنجری از دلاوری های او می گوید :

ناصر دیده بان گروه بود و جلو بقیه قرار داشت . فرمان پیشروی یا عقب نشینی نیز با خود او بود . با توجه به شایستگی های فراوانی که در وجود او بود ؛ شهید علیرضا ماهینی اختیار تام را در آن گروه به ناصر داده بود . ایشان با توجه به شجاعت و دلاوری که داشت همراه با نیروهایش  تا نزدیکی های دشمن پیش رفته بود .

در یکی از عملیاتهای که نیروها می خواستند سدی را بشکنند ؛ ناصر نیز جزء آنها بود و با آن گروه رفت . این گروه ده نفره ، شب قبل از حمله جلو رفته بود و همه مین ها را خنثی نموده و موانع را بر طرف کرده بودند.  ‏

شهید ناصر تعریف می کرد : « در پشت سد ، سه ساعت اسلحه هامان در آب بود . آنجا نگهبان عراقی به ما هشدار می داد و تهدید می کرد . به زبان عربی با او حرف زدم و سرش را گرم کردم . آن قدر او را به خود مشغول کردم تا بالاخره فرصتی پیش آمد و او را از بین بردم . در همین  لحظه ، گشت عراقیها آمد ؛ فوری اسلحه را از آب برداشتم تا متوجه من نشود . بسم الله گفتم و هدف گرفتم و با تعجب فراوان دیدم با اینکه اسلحه ام در آب بود ، شلیک کرد و یکی از گشتی ها کشته و دیگری زخمی شد و فرار کرد » .

شهرستان بوشهر

یکی از همرزمان شهید میرسنجری از لحظات آخر وی می گوید :

در شب حمله ؛ شهید عبدالعلی را سرپرست بیسیم ما قرار ‏دادند . تعداد بیسیم ها کم بود . شهید نزد ما آمد و گفت : « متاسفانه بیسیم به شما نمی رسد ؛ یک دسته بیسیم بگیرد و دسته هایی که دو طرف دستی بیسیم دارهستند ، هرگاه چیزی لازم داشتند ، سریع به این دسته که دارای بیسیم است ، اعلام ‏کنند تا آنها با ما تماس بگیرند و اطلاع دهند » .  

‏وسایل خود را بستیم و آماده ی حرکت شدیم . یک ساعت قبل از ‏حمله ، عبدالعلی آمد و بیسیمی را که همراه خود آورده بود ، به ما داد و گفت : « ‏بیسیمی برایتان آورده ام ؛ وسایلتان را باز و بیسیم را آماده کنید » .  کد و رمزها را نیز به ما گفت و چراغ قوه ی کوچکی هم به ما داد و نکات مهم را یکی یکی به ما ‏گوش زد کرد تا اگر کسی از ما شهید شود ، بقیه در جریان کار باشند .        

‏اسم رمز ما « کربلا » ؛ رمز شهید  خداخواست  شکریان « عاشورا »  و رمز  شهید ‏ عبدالعلی هم «المهدی » بود . همه رفتند ؛ حدود ده دقیقه ای از شروع حمله گذشت بود که ارتباط ما با رمز «عاشورا » که شهید خداخواست شکریان بود ؛ قطع شد . من با مرکز تماس گرفتم و قطع ارتباط را اطلاع دادم و گفتم : ‏معلوم نیست که آنها به سیم خاردار و میدان مین رسیده اند یا دچار مشکل دیگری شده اند » .  ‏گفتند : یک نفر را پیش آنها بفرستید . ما هم همین کار را کردیم . یکی از بچه ها را فرستادیم ؛‏ ولی به علت تاریک شدن هوا ، نتوانست جلو برود و چون نمی دانست بچه ها از کدام راه رفته اند ، برگشت.

‏دومین نفری که ارتباطش قطع شد ، «المهدی» یا همان شهید عبدالعلی بود . هر چه فریاد می زدم ؛ صدایی نمی شنیدم . عبدالعلی کسی نبود که اگر باطری بیسیمش بیفتد یا دستگاه خاموش شود ، متوجه نشود . نگران شدم ؛ معلوم نبود چه اتفاقی افتاده بود .

‏از صبح زود مشغول انتقال پیکر مطهر شهدا شدیم . بالاخره نوبت به عبدالعلی رسید . وقتی بیسیم را از دستش باز کردیم ، یک مرتبه متوجه آیات قرآن روی لباسش شدم . فهمیدم که این شهید عبدالعلی میرسنجری است . پتویی به دورش پیچیدم و با احترام آن را روی برانکارد گذاشتیم .

شهرستان بوشهر

نحوه شهادت محمد فشنگ ساز به روایت یکی از همرزمانش :

دکتر چمران که شهید شد مسئولیت تمام خاکریز را به شهید علیرضا ماهینی دادند . پس از آموزش ما را به ده « بردیه » بردند . از آنجا نیز ساعت 10 ‏شب به خاکریزهای دهلاویه آمدیم . طی مسافت زیاد بچه ها خسته بودند و آنجا خوابیدند . شهید ماهینی دستور شروع عملیات را داد . ما از خاکریز و سنگر جدا شدیم ؛ بین خاکریز خود و عراقی ها قرار گرفتیم . با شهید فشنگ ساز ، شهید علیرضا ماهینی و تعدادی دیگر در حال حرکت بودیم . سینه به سینه خاکریز عراقی ها قرار گرفتیم ؛ دستور آمد همین جا بنشینید . همه جا ساکت و هیچ گونه صدایی نمی آمد به جز تک تیر انداز عراقی ؛ منورهای که می زدند تا جلوی خود را ببینند . شهید ماهینی دستور سکوت مطلق را داده بود  ؛ زیرا نگهبانان عراقی خیلی مراقب بودند . همان طور که نشسته بودیم و منتظر دستور عملیات بودیم ؛ شهید فشنگ ساز جلو آمد ؛ آرام پرسید : « می خواهید چه کنید ؟ » ؛ ناگهان رادیو کوچکی که همراهش بود  ؛ به زمین افتاد و شروع به عربی خواندن کرد ؛ خدا کمک کرد که باران می بارید ؛ زود صدای رادیو را قطع کردیم و به او گفتیم خیلی مواظب باشد .

 ده دقیقه بعد عملیات شروع شد ؛ شهید ماهینی پیشاپیش همه حرکت می کرد و به نهر « عبید » رسیدیم که پل رویش توسط اصابت خمپاره سوراخ و پاره شده بود ؛ شهید علیرضا ماهینی و شهید کمان  و  برادران  دیگری  از نهر گذشتند . در آن طرف  نهر با  صدای بلند گفتند حزب اللهی ها جلو بیایند . با توجه به جریان زیاد آب ، باید چوبی را به عنوان عصا در دست می گرفتیم و از نهرعبور می کردیم . من کنار نهر ایستادم و بچه ها را راهی می کردم . نوبت به شهید فشنگ ساز رسید ؛ به او گفتم پل کوچک است ؛ دو طرفش را گونی گذاشته اند ‏خیلی مواظب باش . پل نیز در آب فرو رفته و سطحش توسط خمپاره خالی شده بود . پس ازحرکت او دیدم فشنگ ساز داخل آب فرو رفت ؛ رود نیز تا سینه آب داشت . رفتم او و آر پی جی را بیاورم ؛ ولی فشنگ ساز کاملاً در آب فرو رفته بود . هرچه جستجو کردم او را ندیدم ؛ شهید ماهینی آن طرف رود با نگرانی شاهد بود ؛ گفت خدا کمکش کند که ازآب بیرون بیاید ؛ ولی جریان تند آب او را با خود برده بود .

شهرستان بوشهر

همرزم شهید حمایتی نحوه شهادت او را این طور بیان می کند :

همراه با یک گروه 30 ‏نفره از پاسداران بوشهر به سوی منطقه مورد نظر حرکت ‏کردیم . از بوشهر به کنگان و سپس به عسلویه رفتیم و شب را در آنجا استراحت نمودیم . فردا صبح ؛ نیروها با چندین دستگاه ماشین ؛ مهمات و اسلحه به طرف کوه های گاوبندی حرکت کردند و قسمتی از مسافت را با ماشین طی کردیم ، اما چون منطقه صعب العبور بود ؛ با پای پیاده کوه های سر به فلک کشیده را طینمودیم .

‏با توجه به اینکه ما در عملیات اسیر نیز گرفته بودیم ، کار و خطر دو چندان بود . همین طور که داشتیم  به  ستون بر می گشتیم ، شهید حمایتی  با توجه  به اینکه  فرمانده ما بود ، پشت سر همه راه می رفت.  ‏هنوز به پاکسازی منطقه اطمینان نداشت و احتمال خطر برای آخرین نفر در ستون دو چندان بود. او مرتب تاکید می کرد : « ‏مواظب اطراف خود باشید احتمالاً بین این کوه ها پنهان شده باشند » .

‏پای ایشان در پوتین ، بخاطر فشار کار تاول زده بود . قصد داشت ‏پوتین هایش را درآور و پایش را استراحت دهد و یکی از پوتین ها را نیز در آورد که یک دفعه ما را محاصره ‏کردند و شروع به تیراندازی  با آرپی جی و سلاح های سنگین  به سمت  ما  کردند  و ما را به رگبار بستند.  ‏حسین از بچه ها خواست که با تمام توان و قدرت مقاومت کنند و ‏نگذارند حتی یکی از آنها فرار کند . تمام کوهستان را آتش ر گلوله فرا گرفته بود .

‏‏تمام آتش دشمن روی شهید حسین بود . او را محاصره کرده بودند . حسین با ‏اینکه مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود واز ناحیه پا و شکم خونریزی زیادی داشت ؛ با آنها مقابله می کرد ؛ مثل کسی که اصلأ هیچ زخمی بر نداشته است . سپس معاون اطلاعات و عملیات بلافاصله پس از اصابت گلوله به شهید حمایتی دستورعقب نشینی دادند . ‏نیروها از یک درگیری سنگین به خاطر نجات فرمانده ، عقب نشینی کردند . تا مسافت های دور که به عقب می رفتیم و مراقب اوضاع بودیم نیز صدای تکبیر حسین را می شنیدیم . یعنی هنوز مقاومت می کنم ، ایستاده ام و زنده هستم . شنیدن صدا و تجسم موقعیت او، بسیار زجر آور و دلخراس بود.

‏بی سیم از کار افتاده بود . بلافاصله پس از راه اندازی بی سیم ؛ از سپاه منطقه تصمیم گرفتند و نیروهای عمل کننده فرستادند که آنها پس از پنج شبانه روز درگیری ، با شکستن محاصره ؛ جسد شهید حسین را از دست این دژخیمان نجات دادند . ‏وقتی که به بالین حسین رسیدند ؛ چهره او قابل شناسایی نبود و از روی خال گردن شناخته شد.  

شهرستان بوشهر

همرزم شهید عبدالحسین حمایتی از خاطرات جبهه می گوید :

بعد از 20 ‏ساعت خستگی راه ، زمان اعزام فرا رسید و سرانجام بعد از ظهر روز بعد  جهت استراحت به منطقه ای در جبهه رسیدیم . ‏هنوز نیم ساعتی از استراحتمان نگذشته بود که فرماندهان به صورت اضطراری اعلام کردند که به تعدادی نیروی شناگر و قایقران نیاز داریم . از هر چند نفر نیروی اعزامی ، با توجه به خستگی راه ، دو نفر داوطلبانه اعلام آمادگی کردند که من و شهید حمایتی نیز از جمله این افراد بودیم .

‏در نیمه های شب خسته و کوفته در منطقه ای به نام « حور» مستقر شدیم . در این منطقه به غیر از تعداد زیادی قایق و یک سری قایقران ؛  از نیروهای عمل کننده خبری نبود و ما به همین دلیل فکر نمی کردیم که این منطقه عملیاتی باشد . تا اینکه بعد از چند ساعت استراحت ؛ فردای آن شب ، دسته بندی شدیم .

‏پس از 24 ‏ساعت ؛ تجهیزات را تحویل گرفتیم و موتور قایق را آب بندی کردیم . صبحگاه روز بعد شاهد آمدن گروه هایی از بسیجیان دلاور بودیم که به طرف مقر عملیاتی در حرکت بودند . نیروها برای انجام عملیات ، ثانیه شماری می کردند ؛ بویژه بچه های  لشکرهای تبریز و اصفهان .

‏افرادی مثل شهید حمایتی ، باید حداقل 18 ‏ساعت قایقرانی می کردند تا به منطقه ‏عملیاتی می رسیدیم ؛ بنابراین مسئولیت سنگین تر از آن چیزی بود که ابتدا تصور می کردیم . ‏‏قایق ما قایقی ‏باری ‏و ظرفیت آن محدود بود . بعد از ظهر آن روز درحالی که مشغول نماز خواند در وسط آب ها بودیم هوا دگرگون شد ؛ طوری که حتی چند متری خودمان را هم نمی توانستیم تشخیص بدهیم .

‏در همین  حال چندین فروند هواپیمای میگ در ارتفاع بسیار کمی ؛ بالای سرمان عبور کردند . در این وضعیت شهید حمایتی نسخه ی آیه ی « ‏وجعلنا... » را برایمان بازگو کرد . ‏بعد از نیم ساعت هوا بهتر  شد و  ما  به  راه  خود  ادامه دادیم  .  حدود ساعت 1 شب بود که به یکی از پاسگاه های عراق رسیدیم . نیروهای  دیگر ، با موفقیت به منطقه عملیاتی « جزیره مجنون » رسیده بودند ولی  گروه ما راه را گم  کرده  بود  و سرگردان  در روی  محور آبها شناور بودیم  ؛  اگر به همین  شکل راه را ادامه می دادیم با کمبود بنزین هم روبرو می شدیم .  

بعد از چند ساعت سرگردانی روی آب های حور؛ صبحگاه به منطقه ای که خشکی بود ؛ رسیدیم . همین که خواستیم پیاده شویم ، تانک های عراقی را دیدیم که به طرف ما می آمدند. فوری خودمان را در بیشه ها مخفی کردیم . ‏متوجه شدیم که این منطقه هنوز دست عراقی هاست. دوباره به راه خود ادامه  دادیم و با توجه به مسیری که طی کرده بودیم ؛ متوجه شدیم که باید در چه جهتی حرکت کنیم تا به نیروهای خودی برسیم . سرانجام بعد از نیم ساعت حرکت ، به منطقه عملیاتی رسیدیم و ‏خوشحالی مضاعفی به همه دست داد . حسین از خوشحالی مرا در آغوش گرفت و از شوق اشک ریخت .

                شهرستان بوشهر

یکی از همسنگران شهید بهفروز از پیشگویی شهید می گوید :

‏ساعت 30 / 9 ‏شب بود . من و سایر رزمندگان دور هم نشست بودیم و صحبت می کردیم . در همین حین ؛ اصغر رو به من کرد و گفت : « دو روز دیگر وقتی عملیات تمام شد ، تو از همین جاده به بوشهر بر می گردی ؛ ولی من چند روزی اینجا می مانم و بعد از شما می آیم » . من در جواب او گفتم : نه اصغر جان ؛ این حرف ها را نزن و او پاسخ داد : « حالا خواهی دید که درست می گویم یا نه » . تا اینکه عملیات شد و همین طور که خودش گفته بود ما به بوشهر برگشتیم و جسد او چند روز بعد از ما به بوشهر آورده شد .

شهرستان بوشهر 

نحوه شهادت ستار پناهی از زبان همرزمش :

شهادت ایشان نیز یادآور شهدای کربلا بود ؛ با دستی بریده همچون ابوالفضل العباس ( علیه السلام ) و گلوی بریده همچون اباعبدالله (علیه السلام ) .

ساعت 12 ‏ظهر ما را از کانال پدآفندی سمت چب فاو ؛ برای عملیات جاده ی فاو - ام القصر حرکت دادند و کنار یکی از پایگاه های تسخیر شده ی دشمن ؛ در پشت جاده ی خاکی مستقر نمودند ‏. در فرصت کم اقدام به تهیه ی سنگر موقتی نمودیم . در حدود ساعت 30 : 14 ‏با برادر شهید مان آماده ی صرف غذا بودیم که هواپیماهای عراقی اقدام به بمباران منطقه نمودند . بر اثر ترکش بمب خوشه ای ، پیکر شهید پاره پاره گشت و در بهشت خونین کربلای عراق گسترده شد تا پاره های بدنش خاک را گلگون کند و تربت پاکی از خون دلاور مردان جمهوری اسلامی باشد که عاشقانه راه آزادی سر زمین اسلامی جان ‏خود را فدا کردند.

شهرستان دیلم

تولد صبح

یکی از همرزمان شهید بهرسی از عبادت های این شهید می گوید :

‏در جبهه های غرب هوا به شدت سرد بود ؛ طوری که در سنگر نیز تاب و تحمل آن را نداشتیم و هر کدام از ما پتو دور خود می پیچیدیم و دور چراغی خود را گرم نگه می داشتیم . در نیمه شب هایی از این ایام چند بار شاهد غیبت او ‏در سنگر شدم یک بار سرما را به جان خریدم و از سنگر بیرون آمدم و ‏به جستجو او پرداختم . او در پناه یک صخره سنگ  و بدون آن که پوشش گرمی داشته باشد در حال نماز خواندن و اشک ریختن بود.

‏شهید غلامحسین بهرسی که در نظم ؛ تعبد  و شب زنده داری زبانزد بود ؛ چند شب بعد  در عملیات والفجر یک به دیدار دوست شتافت.

شهرستان گناوه

از گهواره تا بهشت