تبیان، دستیار زندگی

درست نود سال پیش در هشتم شوال سال ۱۳۴۴(هـ.ق) فرقه ضاله وهابیت، مرقدهای مطهر و بارگاه نورانی ائمه بقیع(ع) مهبط و منزل فرشتگان الهی را به ادعایی واهی، تخریب و میلیون ها محب و عاشق اهل بیت(ع) را داغدارکرد ؛داغی که نه تنها التیام نیافته بلکه این روزها با به خاک و خون کشیده شدن مسلمانان مظلوم عراق، سوریه و پاکستان بر شدت آن افزوده شده است.

آخر اینان ازقبورمطهر و بارگاه پاکان واهل بیت پیامبراکرم(ص)چه می خواستند؟

علت این بی رحمی ها و ددمنشی ها چیست و از چه عقیده و تفکری نشات می گیرد؟

* ظهور ابن تیمیه در ردای وهابیت

درعصر و دوره ای که ایران عرصه تاخت و تازهای محمود و اشرف افغان شد و سلسله صفویه پس ازحدوددوقرن ونیم حکومت برافتاد، و سلسله های افشاریه و زندیه بر سر کار آمدند، ازمنطقه نجدحجازشخصی ظهور کرد که رشته عقاید متروک و مهجور ابن تیمیه را پس ازچهارقرن ازسر گرفت ودرپی اجرا و عملیاتی کردن آن ها برآمد .این شخص کسی نبود جز محمدبن عبدالوهاب .وی اگر چه در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد وپدرش از علمای حنبلی منطقه و قاضی شهر «عیینه» بود و خود نیز قدم در راه تحصیل علوم اسلامی نهاد اما راه بدعت وا نحرافی راپ یمود که چندقرن قبل توسط ابن تیمیه و شاگردش ابن قیم پی ریزی شده بود .ابن تیمیه (متوفای ۷۲۸ هجری قمری) در منطقه شام به دنیا آمد ودرهمین منطقه نیز به تبلیغ عقاید خود پرداخت اما از آن جا که عقایدش بسیار با عقاید رایج در تضاد بود و با مبانی اسلامی سازگاری نداشت ، با مخالفت شدید علمای آن عصر رو به روشد که حتی به طردوتبعید و زندان وی انجامید .عقاید او که ماهیت و ریشه‌ای خوارج گونه داشت با مقابله جدی علما به تدریج متروک شد تا این که چهار قرن بعد توسط محمدبن عبدالوهاب دوباره به جریان افتاد واوبا خشونت و تخریب و تکفیر توانست این عقاید و بدعت هارا به اجرا در آورد .بیان عقاید ابن تیمیه از زبان ابن عبدالوهاب هرچند در ابتدا با مخالفت خاندان خود او از جمله پدروبرادرش رو به رو شد تا جایی که سلیمان بن عبدالوهاب کتابی در رد عقاید او نگاشت امابا پیوندی که با حاکم «درعیه» یعنی محمدبن سعود برقرار کرد، کارهای خود را پیش برد.دراین میان فقر فرهنگی ودوربودن این مناطق از معارف، در کنار قهروخشونتی که او درامرپیشبرداهداف خود به کار بست ،سبب شد تا برخلاف ابن تیمیه مسلکش تداوم یابد.

* بدعت ها و عقاید انحرافی وهابیت

وهابیت ازهمان آغاز، کارخودرابا خشونت شروع کرد وازکشتاروتخریب وتکفیر هیچ ابایی نداشت . آن هااین رفتارخودرا بر پایه هایی باطل بنا کردند وبدعت ها راهرچه بیشترگسترش دادند .محمدبن عبدالوهاب باتمسک به ظواهر آیاتی ازقرآن، خداراجسم می دانست که با چشم دیده می شود و برای خداعرشی تصورمی کرد که درآن جا استقراریافته است وفرمان می راند!

این فرقه به بهانه واهی شرک زدایی ازدامن اسلام، توسل جستن به پیامبر اکرم(ص) وشفیع قراردادن آن حضرت ،مخاطب قراردادن ایشان به «یارسول ا...(ص)»، تبرک جستن به مرقد منورآن حضرت ، دعا کردن درکنارمرقد مطهرنبوی ونیز تعظیم واحترام گذاردن به پیامبراکرم (ص) را شرک وکفروبت پرستی دانست واعتقاد به جایزبودن این امور را موجب حلال شدن مال وخون مسلمانان شمرد. این فرقه همچنین سفربرای زیارت را حرام وانهدام قبوروگنبد راواجب دانست.آنان توحید راکه مظهر تکریم وتسلیم انسان ها و ریسمان وحدت واتحادمسلمانان است ،وسیله تکفیروتخریب وقتل وناامنی قراردادند وبه بهانه دعوت به توحید به جنگ اهل توحید رفتند وباحربه مبارزه با شرک دامنه شرک رادرمهد اسلام گسترش دادند و گویی مصداق حدیث نبوی شدند که بخاری درصحیح خود آن را نقل کرده است .بخاری ازعبدا...بن عمرروایت می کند که پیامبراکرم (ص)فرمودند:خدایا منطقه شام ویمن را برما مبارک گردان .صحابه تاسه مرتبه ازآن حضرت پرسیدند :ای رسول خدا!پس منطقه نجدچه می شود؟عبدا...بن عمرمی گوید :گمان می کنم که درمرتبه سوم بودکه پیامبر اکرم(ص) درپاسخ فرمودند:هناک (فی النجد)الزلازل والفتن وبها یطیع قرن الشیطان؛ سرزمین نجد سرزمین زلزله ها (ویرانی ها)وفتنه هاست وازهمان جا شاخ شیطان(حزب شیطان) ظهورخواهد کرد.

وهابیت که باهمراهی محمدبن سعود اقدامات خشونت بارخودراآغازکرده بود، درهمان اولین گام ها پس ازگسترش حملات خودبه خارج ازحجاز ،عتبات عالیات رامورد هجوم قرارداد و در سال ۱۲۱۶هـ.ق کربلا را غارت و تخریب وبیش ازسه هزاروبه روایتی ۲۰هزارنفر راشهید کرد .وهابیان به نجف اشرف نیز حمله کردند اما به دلیل آمادگی مدافعان نجف ،کاری ازپیش نبردند. بااین حال این هجوم های ددمنشانه بارها ادامه یافت.اینان بیش از هرجایی اماکن مقدس حجازرا تخریب کردند وتمام آثار فرهنگی تمدنی این منطقه را که در جای جای آن می شد عطر وجود مقدس پیامبر اکرم(ص) را استشمام کرد، به بهانه مبارزه با شرک ازبین بردند .آن ها نه تنها قبورمطهرکه کتابخانه بزرگ مکه را که درآن ۶۰ هزارعنوان کتاب نفیس و۴۰هزارعنوان کتاب خطی بی نظیر همچون آثارخطی حضرت امام علی (ع)ودیگراصحاب وجودداشت ،نابود کردند.دراین میان مهم ترین جنایت آنان، تخریب مرقدهای مطهرائمه بقیع (ع)بود که درهشتم شوال سال ۱۳۴۴هجری قمری اتفاق افتاد.وهابیت درحالی توسل وزیارت بزرگان دین را شرک تلقی می کرد که تجلیل ازانبیاواولیا وادای احترام به آنان، سنت وشیوه مسلمانان ازصدراسلام تابه امروز بوده و حتی ازپیامبر اکرم(ص)روایت شده است که گاه درروزوگاه درشب دربقیع حضورمی یافتند وبرای اهل قبورطلب مغفرت می کردند.چنان که از یکی از همسران پیامبر(ص) نقل شده است ؛ رسول خدا(ص) شب هنگام به آرامی از رختخواب برمی خاست وازمنزل خارج می شد .گاه من وگاه خدمتکارم آن حضرت راتعقیب می کردیم وایشان رامی دیدیم که به بقیع می رفتند و مدتی طولانی توقف می کردند ومکرر دست به آسمان بر می داشتند وبه دعاو استغفار برای اهل بقیع مشغول می شدند. یک بار پس ازبازگشت ازبقیع از حضرتش سوال کردم .فرمودند: من ازطرف خداماموریت دارم برای اهل بقیع استغفارکنم.

* نخستین تخریب مرقدهای مطهر ائمه بقیع(ع)

نخستین تخریب قبور مطهر ائمه بقیع(ع) به دست وهابیون سعودی در سال ۱۲۲۰ هجری قمری اتفاق افتاد. پس از این واقعه،با سرمایه گذاری مسلمانان شیعه و به  کار بردن امکانات ویژه، مراقد تخریب شده به زیباترین شکل بازسازی  شد و با ساخت گنبد و مسجد، بقیع به یکی از زیباترین مراقد زیارتی تبدیل  شد.

* دومین تخریب بقیع

دومین و در واقع دردناک ترین حادثه تاریخی معاصر به هشتم شوال سال ۱۳۴۴ (هجری قمری) و دوره پس از روی  کار آمدن سومین حکومت وهابی عربستان مربوط  می شود؛ سالی که وهابیون به فتوای سران خود مبنی بر اهانت و تخریب قبورمقدس، مراقد مطهر ائمه معصومین (ع)و اهل  بیت  پیامبر اکرم(ص) را مورد دومین هجوم وحشیانه  خود قراردادند و بقیع را به مقبره  ای ویران  شده تبدیل  کردند.

* تاریخچه بقیع

بقیع اولین قبرستان ومزاری است که به دستور پیامبر اکرم(ص) ساخته شد. بقیع که درآغاز به آن «بقیع الغرقد» می گفتند، درلغت به معنای محل وسیع دارای درخت ویا ریشه های آن است وچون قبلا درآن درخت وحشی وخاردار «غرقد» بود، به آن بقیع غرقد می گفتند.اولین کسی که ازانصاردرآن دفن شد، «اسعدبن زراره» واولین نفرازمهاجران «عثمان بن مظعون» بود که درسال دوم هجری درگذشت .

* موقعیت وفضیلت بقیع

بقیع ازطرف غرب، پشت خانه های مدینه واقع شده بود ومنازل مدینه تابقیع امتداد داشت وکوچه های متعددی این منازل رابه هم متصل می کردوبه بقیع منتهی می شد ،تاجایی که به تدریج بعضی ازاین منازل برای دفن افراد متشخص مورد استفاده قرارگرفت وبعضی هم تخریب وبه بقیع ضمیمه شد.درباره جایگاه بقیع ازپیامبر اکرم(ص)نقل شده است که فرمودند: ازبقیع ۷۰ هزارنفر محشور خواهندشد که صورت آنان چون ماه شب چهارده خواهد بود.

* بارگاه ائمه بقیع (ع)

مراقد مطهر ائمه بقیع (ع)درسمت غربی ومنتهی الیه بقیع واقع شده است .دراین قبرستان ،آرامگاه های خانوادگی وجودداشت .از این رو بنابه نقل کتاب های تاریخی ، مرقدهای ائمه بقیع (ع) درداخل خانه عقیل بوده است. اولین کسی که درخانه عقیل به خاک سپرده شد، فاطمه بنت اسد، مادرامام علی (ع)بود و پس از او عباس عموی پیامبر اکرم(ص) و پس ازآن ها پیکرهای مطهر چهار امام معصوم (ع)درآن جا به خاک سپرده شد. این خانه که ابتدا خارج ازبقیع بود به مرور ساختمانی مناسب پیدا کرد وسپس به شکل مسجد درآمد ودرمحل همان ساختمان، بزرگ ترین گنبد بناشد وتاقرن های متمادی دارای دربان وخادم بود.به نوشته برخی محققان، خانه عقیل دردوران سفاح واوایل خلافت منصور به زیارتگاه عمومی تبدیل واز قرن پنجم گنبدی عظیم روی این قبور مطهر بنا شد که تا قرن ها پابرجا بود .این گنبد که توسط یک معمارقمی وبه دستور مجدالملک، وزیر برکیارق سلجوقی ساخته شد ، مراقد شش گانه را دربرمی گرفت وبه جز مرقد فاطمه بنت اسد همه آن ها دارای ضریح و صندوق بود.

سالروز تخریب حرم بقیع بر دلدادگان حریم ولایت تسلیت باد.

به نام خدا و سلام

«اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِکَ اللَّهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الَّتى جاهَدَتِ الْحُسَیْنِ وَ شایَعَتْ وَ بایَعَتْ و تابعت عَلى قَتْلِهِ اَللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمیعاً.»

پروردگارا تو لعنت فرست بر اوّل ظالمى که در حق محمد و آل پاکش صلوات الله علیهم ظلم و ستم کرد. و آخرین ظالمى که از آن ظالم نخستین در ظلم تبعیّت کرد. پروردگارا تو بر جماعتى که بر علیه حضرت حسین بجنگ برخاستند لعنت فرست و بر شیعیانشان و بر هر که با آنان بیعت کرد و از آنها پیروى کرد. خدایا بر همه لعنت فرست.

به نام خدا و سلام

چون وارد بقیع شدم، آنجا را همانند شهری دیدم که زلزله‌ای شدید در آن به وقوع پیوسته و به ویرانه‌ای مبدلش ساخته است؛ زیرا در جای جای بقیع، به جز قطعات سنگ و کلوخ در هم ریخته و خاک‌های روی هم انباشته چیزی دیگر نمی‌توان دید.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، وهابی‌های برای نخستین بار در سال 1220 هجری قمری به اماکن متبرکه مدینه منور دست درازی کردند و در نهایت در بحبوحه جنگ آنان با عثمانی و با ضعیف شدن وهابیان، ‌مسلمانان بار دیگر توانستند این بارگاه‌های شریف را بازسازی کنند.

اما با ضعف عثمانی و قدرت گرفتن دوباره وهابیت و پس از تصرف مجدد مکه و مدینه در ماه مبارک رمضان سال 1344 هجری قمری «شیخ عبدالله بن سلیمان بن بلیهد» قاضی ‌القضات وهابی‌ها از مکه به مدینه آمد و نظر اهل مدینه را درباره تخریب قبه‌ها و بارگاه‌ها و زیارتگاه‌ها جویا شد.

بسیاری از مردم از ترس پاسخی ندادند و برخی خراب کردن را لازم دانستند و در هشتم شوال 1344 هجری قمری با تخریب این قبور متبرکه جنایتی دیگر در تاریخ ثبت شد، در این شرایط وهابی‌ها مردم را با زور اسلحه جمع کردند و به سوی بقیع حرکت دادند و هر چه گنبد و ضریح در شهر مدینه و بیرون از شهر بود، ویران کردند.

به مناسبت این واقعه جانسوز هتک حرمت به بارگاه منور ائمه بقیع(ع)، مشاهدات یک جهانگرد غربی معروف به «مستر ریتر» از ویرانی بقیع که تنها چند ماه پس از حادثه هولناک صورت گرفته است، در ادامه می‌آید:

«چون وارد بقیع شدم، آنجا را همانند شهری دیدم که زلزله‌ای شدید در آن به وقوع پیوسته و به ویرانه‌ای مبدلش ساخته است؛ زیرا در جای جای بقیع، به جز قطعات سنگ و کلوخ در هم ریخته و خاک‌ها و زباله‌های روی هم انباشته و تیرهای چوب کهنه و شیشه‌های درهم شکسته و آجرها و سیمان‌های تکه تکه شده، چیزی دیگر نمی‌توان دید، فقط در بعضی از رهگذرهای تنگ، این قبرستان از میان این زباله‌ها راه باریکی برای عابرین باز کرده‌اند.

و اما آنچه در کنار دیوار غربی بقیع دیدم، تلی بود از تیرهای قدیمی و تخته‌های کهنه و سنگ‌ها و قطعات آهن روی هم انباشته که اینها بخشی از زباله‌ها و بقایای مصالح ساختمان‌های ویرانی‌ها و خرابی‌ها نه در اثر وقوع زلزله و یا حادثه‌ طبیعی، بلکه با عزم و اراده‌ انسان‌ها به وجود آمده است و همه آن گنبد و بارگاه‌های زیبا و سفید رنگ - که نشانگر قبور فرزندان و یاران پیامبر اسلام(ص) بود - با خاک یکسان شده است.

چون بر مشاهده‌ بیشتر این آثار - که نشانگر قبور مسلمانان صدر اسلام و تاریخ‌ سازان روزگار است - در میان سنگ و کلوخ حرکت می‌کردم، از زبان راهنمایم شنیدم که از شدت ناراحتی، این جمله‌ها را آهسته تکرار می‌کرد: ... استغفرالله ... استغفرالله؛ ... لا حول ولا قوة إلا بالله».

در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه ، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیزبن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نموده ، مأمورین عثمانی را بیرون کردند و به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور هم چنین قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم – صلی الله علیه و آله و سلم – قبور زنان آن حضرت ، قبر ام البنین مادر حضرت اباالفضل العباس – علیه السلام – و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند امام صادق – علیه السلام – و بسیاری قبور دیگرپرداختند. ضریح فولادی ائمه بقیع را که در اصفهان ساخته شده بود و روی قبور حضرات معصومین امام مجتبی ، امام سجاد ، امام باقر و امام صادق – علیهم السلام – قرار داشت را از جا در آورده ، بردند . اما این اولین حمله آنان به مدینه نبود . آنان در سال 1221 هجری نیز یک بار دیگر به مدینه هجوم برده ، پس از یک سال و نیم محاصره توانسته بودند آن شهر را تصزف کنند و پس از تصرف اقدام به غارت اشیای گرانبهای حرم پیامبر – صلی الله علیه و آله و سلم – و تخریب و غارت قبرستان بقیع نمودند .

طبق نقل تاریخی آن ها در این حمله چهر صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف های مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و ... به یغما بردند . و این نیز نخستین حمله آنان به مقدسات اسلامی نبود . صلاح الدین مختار نویسنده و مورخ وهابی در کتاب "تاریخ امملکه العربیه السعودیه کما عرفت" بخشی از افتخارات وهابیت در حمله به کربلای معلی را چینن شرح می دهد : در سال 1216 امیرسعود در رأس نیروهای بسیاری از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحی دیگر به قصد عراق حرکت نمود و در ماه ذی القعده به شهر کربلا رسید و آن را محاصره کرد . سپاه مذکور باروی شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند . بیشترمردم را در کوچه و بازار و خانه ها به قتل رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند ، سپس در محلی به نام ابیض گرد آمدند . خمس اموالرا خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد .(چون به نظر آنها جنگ با کفار بود)

عثمان بن بشر از دیگر مورخان وهابی درباره حمله به کربلا چنین می نویسد: "… گنبد روی قبر (یعنی قبر امام حسین علیه السلام) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن های نفیس و جز آن‌ها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به 2000 تن از اهالی کربلا را کشته بودند."

جالب این جاست که مورخ مزبور نام کتاب خود را "عنوان المجد فی تاریخ نجد" گذاشته و از این وقایع به عنوان نشانه‌های مجد و شکوه و عظکت وهابیت یاد کرده است!

اما این فقط شیعیان و اماکن مقدسه آن‌ها نبودند که وهابیان آثار مجد و شکوه خود را در آن به نمایش گذاشته‌اند، مکه مکرمه و طائف نیز از حملات آنان در امام نماند. "جمیل صدقی زهاوی" در خصوص فتح طائف می نویسد: "طفل شیرخواره را بر روی سینه مادرس سر بریدند، جمعی را که مشغول فراگیری قرآن بودند کشتند، چون در خانه‌ها کسی باقی نماند، به دکان‌ها و مساجد رفتند و هر کس بود، حتی گروهی را که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند. کتاب‌ها را که در میان آن‌ها تعدادی مصحف شریف و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم و دیگر کتب فقه و حدیث بود، در کوچه و بازارافکندند و آنها را پیمال کردند."

سرزدن این قبیل امور از پیروان محمد بن عبدالوهاب شگفت نیست! تابعان کسی که همه مسلمانان را کافر و مشرک می دانست و مکه و مدینه را قبل از آنکه به دست وهابیان بیافتد، دارالحرب و دارالکفر!می دانست. در کتاب "الدررالسنیه" می خوانیم:

"وی - محمد بن عبدالوهاب – از صلوات بر پیامبر صلی الله علیه و اله نهی می‌کرد و از شنیدن آن ناراحت می‌شد. صلوات فرستنده را اذیت می‌کرد و به سخت‌ترین وجه مجازات می نمود.

حتی او دستور داد مرد نابینای متدینی را که مؤذن بود و صوت خوشی داشت، چون به حرف او گوش نداده، بر پیامبر صلوات فرستاده بود، به قتل رسانند. بسیاری از کتب مربوط به صلوات بر پیامبر صلی الله علیه و آله را به آتش کشید و به هریک از پیروانش اجازه می داد قرآن را مطابق فهم خود تفسیر کند."

محمد بن عبدالوهاب به نوبه‌ی خود در اعتقادات پیرو"ابن تیمیه حنبلی" است، که در قرن هشتم هجری می‌زیسته است، از ابن تیمیه عقاید جالبی نقل شده است. از جمله اینکه او خدا را جسم می‌دانست! برای ذات مقدس خداوند دست و پا و چشم و زبان و دهان قائل بود! ابن بطوطه جهانگرد معروف در سفرنامه‌ی حود می گوید: "ابن تیمیه را بر منبر مسجد جامع دمشق دیدم که مردم را موعظه می‌کرد و می‌گفت: خداوند به آسمان دنیا می‌آید، همان گونه که من اکنون فرود می‌آیم! سپس یک پله از منبر پائین می‌آمد!"

عقاید او آنچنان سخیف و بی‌مقدار بود که خود اهل سنت وی را به زندان افکندند و در رد او کتب متعددی را به رشته تحریر درآوردند.

این قطره‌ای کوچک از مرداب اعتقادات و عملکرد وهابیان در طول این سالیان است. در طول این دوران دانشمندان زیادی چه شیعه و چه سنی به نقد عقاید وهابیت دست زده‌اند و به شبهات گوناگون آنان پاسخ داده‌اند. یکی از شبهات آنان مسأله‌ی بناء بر قبور است. آن‌ها ساختن بنا اعم از مسجد یا غیر آن را بر قبر حرام می‌دانند. در این نوشتار سعی می کنیم پاسخی مناسب به شبهه‌ی مذکور بدهیم. نخست آنکه: این شبهه‌ی آنان را صریح آیه‌ی 21 سوره کهف دفع می‌نماید، که در خصوص ماجرای اصحاب کهف از قول مومنانی که می‌خواستند یاد اصحاب کهف را گرامی دارند می فرماید: لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیْهِم مَّسْجِدًا (بی تردید بر روی قبور آنان مسجدی بنا می کنیم) دوم آنکه: هنگام ظهور اسلام و در دوران فتوحان اسلامی بناهایی بر قبور انبیاء گذشته وجود داشت. از جمله می‌توان به قبر حضرت داوود و حضرت موسی در بیت المقدس اشاره نمود. جالب اینجاست که خلیفه دوم که طبق نظر این آقایان از صحابه است و معصوم، خود برای انعقاد پیمان صلح به بیت المقدس رفت و پس از تسلط بر آن شهر، اقدامی در راستای از بین بردن این قبور به عمل نیاورد…

اما به راستی قومی که در تاریخ نه چندان طولانی خود، چنان که از زبان مورخین خودشان شنیدیم قرآن‌ها را در خیابان‌ها لگد مال ساختند و در قتل عام پیروان علی علیه السلام و سایر خلفا فرقی نگذاشتند و مجد خود را در غارت و قتل جستجو می کردند، شایستگی این را دارند که مخاطب یک استدلال قرآنی و یا حتی تاریخی قرار گیرند؟!