دستگیرى خدا از بندگان
خدا در این آیه مىفرماید: من چراغدار شما هستم، براى این كه شما با بودن این نور و این چراغ روشن، خود، راه واقعى، خدا، هستى، قیامت، اخلاق و اعمال صالح را گم نكنید.
براى این كه در سایه نور این چراغ، سرمایهها را ببینید و در كنار این سرمایهها، تجارتى كنید كه:
« تُنجِیكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ »
سود این تجارت، رهانیدن شما از عذاب دردناك است.
هیچ پیغمبر، امام و ولیّى از اولیا نبوده است كه از ترس «عذاب الیم» گریه نكرده باشد. یعنى ما از گریه آنها مىتوانیم دورنمایى از عظمت آن عذاب را بفهمیم. چون باور داشتند، گریه مىكردند. اگر كسى چیزى را باور نداشته باشد، براى آن غصه نمىخورد و گریه نمىكند.
میلیاردها نفر روى زمین نه خدا را باور دارند و نه قیامت را. در هر نوع معصیتى غرق هستند و مىخندند. نمىدانند كه با دست خود چه بلایى به سر خود مىآورند ؛ چون تمام سرمایههاى الهى از آنها گمشده است. چراغ و نورى در اختیار ندارند.