تبیان، دستیار زندگی

(نیمه شعبان مبارک)

نیمه شعبان ، طلوع نور ایمان

روز میلاد گل محبوب یزدان

منجی عالم ، صفا بخش دل و جان

میوه باغ ولایت ، شد نمایان

نیمه شعبان مبارک نیمه شعبان مبارک

نیمه شعبان ، گل شادی شکوفا

نور حق از چهره مهدی هویدا

نغمه شادی رسد از عرش اعلی

قائم آل محمد شد به دنیا

نیمه شعبان مبارک نیمه شعبان مبارک

نیمه شعبان ،رسد لطف الهی

صوت قرآن و مناجات الهی

دیده نرگس شده روشن زمهدی

حجّت حق زین تولد شد تجلّی

نیمه شعبان مبارک نیمه شعبان مبارک

نیمه شعبان ، فروغ دین پدیدار

سیل اشک بر گونه ها از شوق دیدار

چشم امت تا سحر پیوسته بیدار

چون به دنیا آمده معشوق دادار

نیمه شعبان مبارک نیمه شعبان مبارک

 بهروز _ رها

یوسف ندیده است به دنیا نظاره‌ات

کردم هزار حنجره نذر هزاره‌ات

راضی مشو که طعمة دست خزان شوم

وامی‌شود گل لب من با اشاره‌ات

حرفی برای گفتن از این دل نمانده است

جانا! کجاست در دل این شب ستاره‌ات؟

رازی است سر به مهر، دو چشم سیاه تو

دیدم به قاب دیدة تو استخاره‌ات

سر می‌نهم به پای تو در آستان عشق

من زنده‌ام به نام و نگاه دوباره‌ات

دادخواه
باز می آید صدای پای آه چشم ما

صد افق راز است آن سوی نگاه چشم ما

از نگاه آینه یک روز جاری می شوی

تا بگیری دست های بی پناه چشم ما

خسته ایم از این همه تصویرهای نانجیب

چیست، آیا چیست ای آبی، گناه چشم ما؟

گوش کن! ندبه غریبانه شکایت می کند

آی باران! کی می آیی دادخواه چشم ما؟

در هجوم رنگ های بی تپش باز آینه

می شود سنگ صبور و سر پناه چشم ما

هر شب آدینه، همراه توسل می رویم

کجاست آن که بیاید پر از بهار شکفتن؟

تمام وسعت باران! زمین بدون تو پژمرد!

جهان دوباره بروید به اعتبار شکفتن

قیام سبز جوانه، در این زمانه گناه است

چه وقت می رسد از راه روزگار شکفتن؟

بیا به روح تماشا دوباره بال دگر ده

حضور آینه ها را ببر کنار شکفتن

تو ای شکوه حماسه بیا و معجزه ای کن

گلواژه سبز دعا تا کهکشان روئیده است

عطر خیال آبیت در ذهن ها جاری شده

تصویر شوق دیدنت در چشم مان روئیده است

با تابش پنهانیت در وسعت آئینه ها

آن سوی باور تا خدا رنگین کمان روئیده است

پژواک نام گرم تو پاییز را تبخیر کرد

بر روی لب ها نام سبزت جاودان روئیده است

در ذهن انگشتان من بوی حضورت می وزد

احساس درکت خوب من! تا بیکران روئیده است

از چهره آئینه ها پاییز پیری می چکد

اما ز میلاد جهان عشقت جوان روئیده است

یکباره خیست می شوم ای آبشار عاطفه !

حتی غزل با نام تو سبز و روان روئیده است

اللهم عجل الولیک الفرج

گل ظهور
غم فراق تو دل را اگرچه سنگین است

فدای آن غم تلخت, چقدر شیرین است!

اگر چه نیست جفا، کار تو, نمی‌دانم

چرا مرام تو در ذره پروری این است؟

دلم ز دوری‌ات ای گل به سینه‌ام پژمرد

نوای بلبل طبعم ز غصه غمگین است

بیا بیا که ز یمن تو باغ می‌خندد

در انتظار رُخت, بی‌قرار نسرین است

بیا بیا که حضورت به گلشن دل‌ها

برای زخم گل داغدیده تسکین است

گل ظهور تو کی برگ و بار خواهد داد؟

در انتظار فرج خوشه‌های پروین است

بیا که فتنه به آفاق می‌کند بیداد

ببین که باد مخالف به پرچم دین است

همیشه منتظرت روی جاده می‌مانم

نگاه باور دل امتداد پرچین است

اللهم عجل الولیک الفرج

انتظار موعود

ببین باقی است روی لحظه هایم جای پای تو

اگر کافر، اگر مومن، به دنبال تو می گردم

چرا دست از سر من بر نمی دارد هوای تو

دلیل خلقت آدم! نخواهی رفت از یادم

خدا هم در دل من پر نخواهد کرد جای تو

صدایم از تو خواهد بود اگر بر گردی ای موعود!

پر از داغ شقایقهاست آوازم برای تو

تو را من با تمام انتظارم جستجو کردم

کدامین جاده امشب می گذارد سر به پای تو

نشان خانه ات را از هزاران شهر پرسیدم

مگر آن سوتر است از این تمدن، روستای تو

اللهم عجل الولیک الفرج

معبد دلم بی تو، ساکت است و ظلمانی

ای الهة خورشید! در شبی زمستانی

از پی‌ات روان کردم، در غروب تنهایی

ناله‌های پی در پی، گریه‌های پنهانی

لحظة رهایی ده! ای ستارة قطبی

زورق وجودم را زین محیط طوفانی

باز هم بهاری کرد آسمان چشمم را

کوچ سبز آواز سُهره‌های زندانی

در مسیر دیدارت، ای سپیدة موعود

کوچه باغ چشمم را، کرده‌ام چراغانی

از تبار اندوهم، چون شقایق صحرا

اللهم عجل الولیک الفرج

سلام بر نگاه تو بلند آسمانی‌ام!

که از حضیض خاک‌ها به اوج می‌کشانی‌ام

من ازتبار لحظه‌های تند سیر زندگی

تو از تبار دیگری بهار جاودانی‌ام

سراسر وجود من پُر است از صدای تو

وجود من فدای تو! بیا به میهمانی‌ام

به ذرّه ذرّه جان من، طلب زبانه می‌کشد

ولی در این حصارها، اسیر ناتوانی‌ام

رسیده‌ام به مرگ خود در این غروب واپسین

بیا به چشم من نشین تمام زندگانی‌ام

شنیده‌ام که می‌رسی، نشسته‌ام به راه تو

اللهم عجل الولیک الفرج

این جشن‌ها برای من «آقا» نمی‌شود

شب با چراغ عاریه، فردا نمی‌شود

خورشیدی و نگاه مرا می‌کنی سفید

می‌خواستم ببینمت؛ امّا نمی‌شود

شمشیرتان کجاست؟ بزن گردن مرا

وقتی که کور شد گرهی، وا نمی‌شود

یوسف! به شهر بی‌هنران وجه خویش را

عرضه مکن؛ که هیچ تقاضا نمی‌شود

اینجا، همه من‌اند؛ منِ بی‌خیالِ تو

اینجا کسی برای شما، ما نمی‌شود

آقا! جسارت است؛ ولی زودتر بیا

این کارها به صبر و مدارا نمی‌شود

تا چند فرسخی خودم، ایستاده‌ام

تا مرز یأس، تا به عدم، تا «نمی‌شود»

می‌پرسم از خودم: غزلی گفته‌ای؛ ولی

اللهم عجل الولیک الفرج

ذات آفتاب

عیب از کجاست؟ غیبت او بی‌دلیل نیست

چون ذاتاً آفتاب، به مردم بخیل نیست

ما فرع خاک پای تو هستیم ـ ای حبیب! ـ

خاکی که سر به سجده نیارد، اصیل نیست

باید میان کوره بسوزد که گُل کند

دل تا میان شعله نیفتد، خلیل نیست

جایی که جای پای عروج محمّد(ص) است

راهی برای پر زدن جبرئیل نیست

بعد از دو نیم کردن دل، پا بر آن گذار

این سینه کمتر از وسط رود نیل نیست