تبیان، دستیار زندگی

پدر نانو فناوری درگذشت

"هنریش روهرر" پیشگام و پدر نانوفناوری سوئیسی و برنده جایزه نوبل فیزیک در 1986 ، در سن هشتاد سالگی در گذشت.

به گزارش خبرگزاری مهر، آزمایشگاه تحقیقات IBM که این دانشمند مدتها در آن فعالیت های علمی و تحقیقاتی داشت؛ خبر درگذشت روهرر را اعلام کرد. بر اساس این گزارش روهرر 16 ماه مه در منزلش در سوئیس در گذشت.

هنریش روهرر و همکارش "گرد بنینگ" نسخه پیشرفته خود را از میکروسکوپ الکترونی دهه 1930 ابداع کرده و آن را "میکروسکوپ تونل زنی اسکن کننده" نام نهادند. این دو برای این اختراع خود جایزه نوبل فیزیک را دریافت کردند. جایزه ای که آن را با "ارنست روسکا" که نخستین میکروسکوپ الکترونی را طراحی کرده بود تقسیم کردند.

روهرر و بنینگ پدران نانوفناوری تلقی می شوند، فناوری ساخت و دستکاری اجرام بسیار کوچک، چرا که از دستگاه آنها می توان برای حرکت دادن اتم ها در اطراف اتم دیگر استفاده کرد.

"جان ای کلی" مدیر تحقیقات IBM گفت: اختراع میکروسکوپ تونل زنی اسکن کننده نقطع عطفی در تاریخ علم و فناوری اطلاعات است.

وی افزود: این ابتکار به دانشمندان امکان داد تا از اتم ها برای نخستین بار تصویر بگیرند، آنها را اندازه گیری و دستکاری کنند و زمینه های نوینی را برای فناوری اطلاعات که ما هنوز در پی آن هستیم، باز کردند.

هنریش روهرر در ششم ژوئن 1933 در شهر بوش در سوئیس متولد شد. خانواده اش بعدها به زوریخ نقل مکان کردند. هنریش در موسسه فدرال فناوری سوئیس، فیزیک خواند و مدرک دکتری فیزیک را در سال 1960 دریافت کرد.

وی پس از گذراندن یک دوره کوتاه فلوشیب در دانشگاه روتگرز به آزمایشگاه تازه تاسییس تحقیقات IBM پیوست و تا سال 1997 در آنجا به پژوهش مشغول بود.

اسرار میدان‌های مغناظیسی خورشید

 محققان دانشگاه لیدز و دانشگاه شیکاگو از ساز و کار مهمی در تولید میدان‌های مغناطیسی اخترفیزیکی مانند آنچه که در خورشید وجود دارد، پرده برداشتند

به گزارش مهر، دانشمندان از قرن هجدهم می‌دانستند که خورشید به طور منظم و طی یک دوره 11 ساله شاهد افزایش و کاهش فعالیت می‌شود اما هرگز نتوانسته بودند چگونگی ایجاد این چرخه را توضیح دهند.

در عصر اطلاعات، شناخت فعالیت مغناطیسی خورشید اهمیت زیادی یافت چرا که تغییرات آن موجب بروز پدیده " آب و هوای فضایی" از جمله شعله‌ها و فوران تاجی خورشید می‌شود.

وقتی سمت و سوی این وضعیت آب و هوایی در جهت زمین باشد می‌تواند به ماهواره‌ها و فضانوردان ایستگاه بین المللی فضایی آسیب وارد کرده و شبکه‌های برق بر روی زمین را قطع کند.

این تحقیقات توضیح می‌دهد چگونه ماهیت چرخشی این میدان‌های مغناطیسی بزرگ مقیاس شکل می‌گیرد و راه حلی را برای معادلات ریاضی حاکم بر سیالات و الکترو مغناطیس یک جرم اختر فیزیکی بسیار بزرگ، فراهم می‌کند.

این ساز و کار که به آن دینامو گفته می‌شود راه حلی را برای مجموعه کاهش یافته از معادلات عرضه می‌کند که نخستین بار در دهه 1950 ارائه شد که می‌تواند این نوسانات منظم را توضیح دهد اما به نظر می‌رسد وقتی در مورد اجسامی با رسانایی الکتریکی بالا به کار گرفته می‌شود، کارایی خود را از دست می‌دهد.

این ساز و کار، اثر شکست جنبش و حرکت توده گاز یونیزه شده موسوم به پلاسما که خورشید را شکل داده است در نظر می‌گیرد.

پیش از این گفته می‌شد، دیناموها برای اجرام بزرگ و بسیار رسانا مانند خورشید توسط نوسانات کوچک مقیاس در میدان مغناطیسی، در هم می‌شکنند.

پروفسور استیو توبیاس، از دانشکده ریاضی دانشگاه لیدز و از مجریان این طرح گفت: در اینجا ساز و کار جدیدی را نشان دادیم که شامل جریان شکست بود که برای مرطوب سازی این تغییرات کوک مقیاس عمل می‌کند و نشان دهنده الگوی بزرگ مقیاس غالب بود.

علاوه بر این، این ساز و کار می‌تواند برای توصیف دیگر اجرام اخترفیزیکی چرخان با میدان‌های مغناطیسی بزرگ مقیاس مانند کهکشان‌ها استفاده شود.

این دینامو با استفاده از شبیه سازی و با به کارگیری تجهیزات رایانه‌ای پیشرفته در دانشگاه لیدز ساخته شده است.

پروفسور فاستو کاتانو از دانشگاه شیکاگو گفت: دست یابی به این حقیقت 50 سال طول کشید و ابر رایانه‌های بزرگ چگونگی پیچیدگی فرایند دینامو را نشان دادند.

وجود این لکه‌ها بر روی خورشید از قرن‌ها پیش شناسایی شده بود اما تحلیل‌های بیشتر پس از ابداع تلسکوپ در قرن 16 توسط گالیله انجام شد.

با این حال ماهیت چرخشی آنها با دوره‌های فعالیت بالا (لکه‌های خورشیدی زیاد) و فعالیت اندک (لکه‌های خورشیدی کمتر) تا قرن هجدهم شناسایی نشده بود.

در آغاز قرن بیستم بود که این لکه‌های خورشیدی به عنوان نتیجه میدان مغناطیسی خورشید معرفی شدند.

از آن زمان تلاش‌های بسیاری صورت گرفت تا مشخص شود چه فرایندهایی به شکل گیری این لکه‌های خورشیدی کمک کرده و منشا رفتار چرخه‌ای آنها چیست.

حضور دوباره فضانوردان بر سطح ماه تا سال 2020

 گزارش ناسا نشان می‌دهد، با توسعه فعالیت شرکت‌های خصوصی فضایی، سفر و اقامت فضانوردان در کره ماه تا سال 2020 میلادی امکانپذیر شود.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درحالی که ناسا سفر به مقاصد دوردست فضایی از جمله سفر به سیارک دوردست در دهه 2020 میلادی را در دستور کار دارد، شرکت های خصوصی فضایی بدنبال توسعه سفر مجدد انسان به ماه هستند.

تحقیقات شرکت فضایی Bigelow Aerospace در قالب همکاری مشترک با ناسا، حاکی از علاقه و تلاش شرکت‌های خصوصی برای راه‌اندازی سفر به قمر زمین است.

در این تحقیق پروژه‌های در دست بررسی 20 شرکت فعال در حوزه هوافضا، آژانس‌های فضایی خارجی و سازمان‌های تحقیقاتی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

پروژه‌های مطرح شده در این خصوص شامل تحقیقات پزشکی در مدار زمین، سفر به ماه و حتی ساخت پایگاه‌های دائمی در قمر زمین می‌شود.

با این حال ناسا پیگیر ادامه برنامه ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)‌ برای تسهیل سفر به مقاصد دور از جمله سفر به یک سیارک تا سال 2025 و سفر به مریخ تا یک دهه بعد است.

«ویلیام گرستن مایر» مدیر مأموریت‌های فضایی ناسا تأکید می‌کند: آگاهی از فعالیت‌های صورت گرفته شرکت‌های خصوصی بویژه در حوزه ساخت پایگاه بر سطح ماه بسیار مهم است؛ فناوری‌های مورد استفاده در این سفرها می‌تواند برای سفر به مقاصد دوردست فضایی نیز مورد استفاده قرار بگیرند.

ماژول بادی شرکت Bigelow یکی از طرح‌هایی است که ناسا قصد دارد آن را مورد بررسی قرار دهد؛ این ماژول بادی می تواند بعنوان ایستگاه فضایی در مدار زمین یا سکونتگاهی بر روی ماه استفاده شود.

کشف نوترینوها در اعماق فضا با رصدخانه قطب جنوب

 پس از دو سال جست‌وجو، رصدخانه یخی قطب‌جنوب، سرانجام شواهدی از ذرات پرانرژی را یافته که ممکن است از سیاه‌چاله‌ها یا ابرنواخترهای دوردست آمده باشند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نظر می‌رسد دتکتور نوترینوی رصدخانه IceCube واقع در قطب جنوب، آن‌چه را که دو سال در جست‌وجویش بوده، یافته است.

نوترینوها ذرات زیراتمی عجیبی هستند که در خطوط مستقیم از خلال کهکشان عبور می‌کنند، به طور بی‌ضرر از ماده معمولی می‌گذرند و با شارژ خنثی‌ فاقد اثرگذاری میدان‌های مغناطیسی هستند.

بدین ترتیب نوترینوها حامل اطلاعات بسیار بیشتری در مقایسه با اندازه کوچکشان، هستند و ستاره‌شناسان را بر آن می‌دارند که در مناسبت‌های کیهانی پرانرژی مانند انفجارات اشعه گاما، ابرنواخترها، سیاهچاله‌ها یا شکل‌گیری ستاره‌ای، منشا آن‌ها را مطالعه کنند.

نوترینوهای دیگری وجود دارند که از واکنش‌های هسته‌ای، در درون خورشید یا گاهی در شتاب‌دهنده‌های ساخت بشر تولید می‌شوند، اما حامل انرژی کمتری بوده و تشخیص آن‌ها از نوترینوهای اعماق فضا و دارای انرژی بالا، آسان است.

رصدخانه IceCube مسئول یافتن این نوترینوهای فرازمینی است و برای انجام این کار، از یخ استفاده می‌کند.

یخ یکی از معدود موادی است که نوترینوها با آن‌ها برخورد می‌کنند و قطب جنوب این ماده را در حجم بزرگی داراست.

حقه بعدی گیراندازی این برخوردهاست. این رصد خانه شامل بیش از پنج هزار حسگر نوری است که از خلال حفره‌های ایجادشده و گاه تا عمق یک کیلومتر، در درون یخ چیده می‌شوند.

این حسگرها جرقه‌های نور تولیدشده را زمانی که یک نوترینو با یخ برخورد می‌کند، را گیر می‌اندازد و ثبت می‌کند.

ناتان وایتهورن از دانشگاه ویسکونسین-مادیسون در سمپوزیوم اخترفیزیک، 28 رویداد نوترینوی با انرژی بالا را که توسط لابراتوار قطب جنوب رصد شده بود، توصیف کرد.

دو مناسبت از این 28 رخداد، نوترینوهایی را آشکار کردند که سریع‌تر از هر نوترینوی مشاهده‌شده در یک شتاب‌دهنده ساخت بشر حرکت می‌کنند.

اسرار میدان مغناطیسی ماه عمیق‌تر شد

پژوهش جدید دانشمندان موسس0ه فناوری ماساچوست نشان داده که ماه تا حداقل 3.56 میلیارد سال قبل یک میدان مغناطیسی بسیار شدید داشته که 160 میلیون سال طولانی‌تر از تصورات پیشین است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این یافته‌ها می‌تواند بینش بهتری از میدان مغناطیسی ماه که در حال حاضر بسیار ضعیف بوده و همچنین میدان مغناطیسی سیارکها و جهانهای دور دیگر ارائه کند.

میدان مغناطیسی زمین با دینام داخلی آن ساخته شده که خود آن نیز با هسته فلزی مذاب به شدت متحرک زمین ایجاد شده است.این پژوهش با شواهدی از مغناطیس که در سنگهای ماه منتقل شده توسط ماموریت آپولو به زمین شناسایی شده، بطور فزآینده‌ای نشان میدهد که ماه زمانی از یک دینام برخوردار بوده است.

مدلهای هسته ماه نشان می‌داد که دینام آن باید تنها تا حدود 4.1 میلیارد سال قبل باقی مانده باشد. با این حال سال گذشته دانشمندان نشان دادند که ماه از 4.2 میلیارد تا حداقل 3.72 میلیارد سال قبل در هسته خود دارای دینام بوده که بر اساس آن برای مدت طولانی‌تری نسبت به تصورات پیشین از میدان مغناطیسی برخوردار بوده است.

محققان دو احتمال را برای توضیح چرایی بقای طولانی دینام ماه ارائه کرده‌اند. یک توضیح احتمالی این است که ضربه‌های عظیم کیهانی باعث شده ماه به شدت تکان خورده و دینام آن تحریک شود. توضیح دیگر به چگونگی چرخش هسته ماه در اطراف یک محور متقاوت‌تر از لایه جبه اطراف آن اشاره داشته که در فرآیند موسوم به حرکت تقدیمی تولید لرزه‌هایی کرده که بطور چشمگیری هسته ماه را به حرکت درمی‌آورده است.

ایده ضربه کیهانی با این حقیقت حمایت شده که ماه ضربات زیادی را تا حدود 3.7 میلیارد سال قبل مانند آنکه باعث ایجاد دهانه 1150 کیلومتری Mare Imbrium شده، متحمل شده است.

با این حال به گفته دانشمندان، دینام ایجاد شده با هر ضربه برای حدود 10 هزار سال دوام داشته است. در مقابل اگر حرکت تقدیمی دینام ماه را هدایت کرده باشد، این قمر بطور مداوم تا حدود 1.8 میلیارد سال پیش از میدان مغناطیسی برخوردار بوده است.

اکنون تحلیل جدید بزرگترین سنگ ماه که توسط فضانوردان ماموریت آپولو 11 در سل 1969 به زمین آورده شده نشان داده که دینام ماه حدود 160 میلیون سال بیشتر از تصورات قبلی باقی مانده که کمی پس از آخرین ضربات دهانه ساز به ماه بوده است.

دانشمندان یک نمونه پنج گرمی از یک سنگ آتشفشانی 3.56 میلیارد ساله ماه را که از دریاوار آسایش در ماه به زمین آورده شده بود، بررسی کردند و دریافتند که شدت میدان مغناطیسی ماه در 3.56 میلیارد سال قبل به شکلی استثنائی قوی بوده است. این قدرت برابر با میدان مغناطیسی کنونی سطح زمین است که آنرا 1000 برابر نیرومندتر از میدان مغناطیسی کنونی سطح ماه می‌کند.

یادگیری بیشتر در مورد چگونگی ایجاد دینام ماه و منشا آن می‌تواند دید بهتری از دینام اجسام مشابه مانند سیارکها یا سیارات ارائه کند.

بمب ریاضی امسال منفجر شد: راه‌حلی برای مساله ۲۳۰۰ ساله

 تصور کنید می‌خواهید ثابت کنید بی‌نهایت زوج عدد اول وجود دارد که تفاضل‌شان 2 است؛ به جای آن ثابت می‌کنید بی‌نهایت زوج عدد اول وجود دارد که تفاضل‌شان کمتر از 70,000,000 است. این بزرگ‌ترین کشف ریاضی سال‌های اخیر است.

تصور کنید قرار است ثابت کنید تعداد نامتناهی زوج عدد اول وجود دارند که تفاضل آنها دو واحد است. به جای آن ثابت می‌کنید تعداد نامتناهی زوج عدد اول وجود دارد که تفاضل آنها کمتر از 70 میلیون رقم است. آیا فکر می‌کنید این شکستی مفتضحانه است و بهتر است درباره آن سکوت کنید؟ اگر این طور فکر می‌کنید چیزی از دنیای شگفت‌انگیز ریاضیات نمی‌دانید.
اگر داستان آلیس در سرزمین عجایب را خوانده باشید حتما با لانه خرگوش آشنا هستید. آلیس، در یک عصر تابستانی خرگوشی را دنبال می‌کند و به دنبال او قدم به لانهاش می‌گذارد و بلافاصله جهانش تغییر می‌کند، هیچ‌چیز آن طوری نیست که به نظر می‌آمد باید باشد. در این دنیا اولویت‌ها و منطق‌ها و رفتارها تغییر می‌کند. آلیس همان آلیس است، اما با قدم نهادن در لانه خرگوش دیدش به جهان تغییر می‌کند و از دل آن است که می‌تواند جهان‌های جدیدی را نه تنها برای خود کشف کند که خوانندگان این داستان را به کشف دنیایی فراسوی روزمرگی راهنمایی کند.
این لانه افسانه‌ای خرگوش فقط زاییده ذهن ریاضی‌دانی با نام مستعار لوییس کرول نیست که داستانی را هنگام قایق‌رانی برای شاگردش تعریف کرده است. در دنیای واقعی دروازه‌های زیادی وجود دارد که وقتی قدم به آن بگذارید دنیای متفاوتی در برابر چشمان شما شکل می‌گیرد؛ دنیایی که اگر بیش از اندازه به روزمرگی معتاد شده باشید به همان اندازه برایتان شگفت‌انگیز و معجزه‌آسا خواهد بود. ریاضیات یکی از این حفره‌های جادویی جهان است، دنیایی برآمده از منطق که تفسیرگر جهان ماست و رشد و پیشرفتش و فضا و ساختارش ساز و کار ویژه خود را دارد. وقتی به این دنیا وارد می‌شوید آن‌چه در ابتدای این متن خواندید دیگر شکست به شمار نمی‌رود بلکه موفقیتی تاریخی و یکی از مهم‌ترین کشف‌های ریاضیاتی معاصر بدل می‌شود.

امن‌ترین اعداد جهان

زمانی کارل گاوس ریاضیات را ملکه علوم و نظریه اعداد را ملکه ریاضیات نامیده بود. شاید اگر اعداد اول را از محترم ترین ساکنان قلمرو این ملکه بشماریم سخنی به زیاده نگفته باشیم. اعداد اول اعداد مهمی هستند. نه فقط به این دلیل که امروز بخش بزرگی از اطمینانی که ما به رمزنگاری در کارهای روزمره داریم (مانند تراکنش‌های بانکی یا خرید‌های اینترنتی با کمک کارت‌های اعتباری) به خاطر استفاده از این اعداد است، بلکه به دلیل ماهیت و جایگاهی که در بین اعداد طبیعی دارند مهم به شمار می‌روند. اعداد طبیعی همان اعداد آشنایی هستند که هنگام شمارش به کار می‌بریم، از یک شروع می‌شوند و به ترتیب هر بار یکی به آنها افزوده می‌شود و مجموعه ای مانند ...و3و2و1 می‌سازند که به طور نامتناهی ادامه می‌یابد. در این بین بعضی از اعداد وجود دارند (غیر از 1) که فقط می‌توان آنها را به خودشان و به 1 تقسیم کرد. مثلا شما عدد 6 را می‌توانید به 1، 2، 3 و 6 تقسیم کنید و باقی مانده شما صفر شود؛ اما عددی مانند 3 فقط قابل تقسیم به 3 و 1 است همین‌طور عددی مانند 11، 17 یا 1- 2195,000× 2,003,663,613. چنین اعداد طبیعی را که تنها قابل تقسیم بر خود و یک هستند، اعداد اول می‌نامند.

شما به راحتی می‌توانید چندین عدد اول را بشمارید، 2،3،5،7،11،13،17،19،23و ... اما هرچقدر اعداد طبیعی بزرگ‌تر می‌شوند فراوانی و یا چگالی (تعداد اعداد اول در یک فاصله مشخص) نیز کاهش می‌یابد. هنوز فرمولی پیدا نشده که بتواند اعداد اول را تولید کند و هنوز دقیق نمی‌دانیم که توزیع این اعداد در بین اعداد طبیعی چگونه است. آیا با اضافه شدن به اعداد طبیعی ممکن است به جایی برسیم که فاصله میان دو عدد اول متوالی نیز به سمت بی نهایت میل کند و به جایی برسیم که هیچ دو عدد اول نزدیک به همی را نتوانیم پیدا کنیم؟

یک فرض قدیمی

یک فرض قدیمی باعث می‌شود ریاضی‌دان‌ها خوش‌بین باشند که چنین اتفاقی نمی‌افتد. این فرض که قدمت آن به دوران اقلیدس (سده سوم پیش از میلاد) می‌رسد، بیان می‌کند که تعداد نامتناهی زوج عدد اول (دو عدد اول) وجود دارند که فاصله آنها تنها دو واحد است. مثلا 3 و 5 را در نظر بگیرید این دو عدد هر دو اول هستند و تنها دو واحد با هم فاصله دارند. 11 و 13 نیز همین ویژگی را دارند همین‌طور 17 و 19 و همینطور دو رقم 1- 2195,000× 2,003,663,613 و 1+ 2195,000× 2,003,663,613. حال سوال اینجاست که آیا چنین زوج اعدادی را می‌توان وقتی اعضای رشته اعداد طبیعی به اندازه کافی بزرگ باشند هم پیدا کرد؟ اگر این طور باشد باید تعداد نامتناهی از این زوج اعداد وجود داشته باشد.
این فرض هنوز هم یکی از قدیمی‌ترین مسایل حل نشده ریاضیات است. علت این‌که به آن حدس می‌گویند، این است که اگرچه تا الان ریاضی‌دان‌ها نتوانسته‌اند وجود تعداد نامتناهی از این زوج‌ها را ثابت کنند، نتوانسته‌اند عدم وجود آنها را نیز ثابت کنند و در عین حال آن مقداری از اعداد اول را که پیدا کرده‌اند در بردارنده چنین زوج اعدادی هستند. چون در ریاضیات یا یک گزاره درست است و یا نیست؛ پس تا زمان اثبات و یا رد منطقی و ریاضی، این گزاره به عنوان فرض باقی می‌ماند.
تلاش‌ها برای بررسی این وضعیت و رسیدن به نتیجه ای مناسب در سال 2005/1384 به اوج خود رسید. در این سال دنیل گلدستون از دانشگاه سن‌خوزه به همراه دو همکارش با انتشار مقاله‌ای نشان دادند تعداد نامتناهی زوج عدد اول وجود دارد که فاصله آنها حداکثر 16 واحد است. این گام بزرگی به شمار می‌رفت و می‌توانست ریاضی‌دان‌ها را در رسیدن به اثباتی برای نشان دادن وجود تعداد نا‌متناهی زوج عدد اول با فاصله دو رقمی امیدوار کند؛ اما در این اثبات از فرض دیگری استفاده شده بود که خود آن فرض هنوز اثبات نشده است.

یک جهش بزرگ

به گزارش نیچر، وقتی ایتانگ ژانگ (Yitang Zhang ، صاحب تصویر به نمایش درآمده در آغاز متن) ریاضی‌دان دانشگاه نیوهمپ‌شایر نتیجه تحقیق خود را برای گروهی از همکارانش ارایه کرد و وقتی که ریاضی‌دان‌های پیشرو در این زمینه مقاله وی را مشاهده کردند، این احتمال مطرح شد که گام غول‌آسایی در حل این مساله تاریخی و مهم ریاضیاتی برداشته شده باشد. به نظر می‌آید او بدون آن‌که از هیچ فرض تاییدنشده‌ای کمک گرفته باشد و بدون آن‌که ایراد و نقص آشکاری در روش کارش مشاهده شود، توانسته است ثابت کند که تعداد نامتناهی زوج عدد اول وجود دارند که حداکثر فاصله آنها از هم 70 میلیون واحد است.
شاید به نظر خیلی امیدوارکننده نباشد وقتی به دنبال زوج اعدادی با اختلاف دو واحد باشید و به جای آن به تفاوت 70 میلیون واحدی مواجه می‌شوید؛ اما به یاد داشته باشید شما در دنیای شگفت‌انگیز ریاضیات هستید. مدتهاست از آستانه لانه خرگوش عبور کرده‌اید و باید قوانین این دنیا را بپذیرید. اگر این روش از پس بررسی‌های دقیق ریاضی‌دانان سربلند خارج شود، موفقیتی بزرگ به شمار می‌رود. درست است که 70 میلیون واحد فاصله به نظر خیلی زیاد می‌آید، اما درنهایت فاصله‌ای معنی‌دار و محدود است؛ یعنی ما توانسته‌ایم تعداد نامتناهی زوج عدد اول پیدا کنیم که فاصله میان آنها کمتر از مرزی مشخص است. این مرز اکنون به نظر می‌رسد 70 میلیون باشد.
گلدستاین که خودش در تحقیق اخیر نقشی نداشته اما یکی از ریاضی‌دان‌های فعال در زمینه اعداد اول است، می‌گوید: «انتظار ندارم این روش را بتوان به گونه‌ای به کار برد که در نهایت ما را به صورت اصلی فرض که زوج اعداد با فاصله دو رقم است برساند. اما واقعیت این است که باورم نمی‌شد در زمانی که زنده هستم شاهد چنین پیشرفتی باشم.»
این اثبات (اگر تایید شود) در نهایت دید بهتری نسبت به توزیع اعداد اول در اختیار ریاضی‌دان‌ها قرار می‌دهد و به شناخت آنها از اعداد اول کمک می‌کند. شاید بپرسید این‌ها به چه کار روزمره ما می‌آید؟ شاید برای کسانی که بیرون لانه خرگوش ایستاده‌اند و مشغول خواندن روزنامه‌ای از خبرهای روز هستند، کارآیی نداشته باشد اما این ریاضی‌دانان هستند که در ناب‌ترین شکل ممکن به بررسی و کشف ساختمان موجودی مشغولند که جهان ما و دنیای ما و اندیشه ما براساس آن بنا شده است.

«نیم میلیون نفر» ترجیح می‌دهند در مریخ زندگی کنند

یک شرکت هلندی پروژه‌ای را آغاز کرده است به نام ماموریت یا سفر «مارس ۱» که هدف آن برنامه‌ریزی و تدارک برای اولین سفر انسان به سیاره سرخ است. اما نکته عجیب و باورنکردنی این است که در پایان این پروژه طولانی به افرادی که قرار است به سیاره مریخ بروند فقط یک بلیت یک‌طرفه برای رسیدن به این سیاره داده خواهد شد.

این شرکت هلندی می‌گوید که تاکنون بیش از هشتاد هزار نفر از ۱۲۰ کشور جهان رسما تقاضای خود برای شرکت در این پروژه را ارسال کرده‌اند. متقاضیان برای شرکت در این پروژه باید رقمی حدود ۷۵ دلار همراه با تقاضانامه خود پرداخت کنند. به این ترتیب این شرکت در مراحل اولیه اعلام این پروژه مبلغی حدود ۳۷ میلیون دلار درآمد داشته است. براساس میزان استقبال از این پروژه می‌توان حدس زد که حدود نیم میلیون نفر تاکنون اظهار تمایل کرده و حداقل در حال حاضر آرزو دارند که زمانی بتوانند با پرواز یک‌طرفه به مریخ رفته و باقی عمر خود را در آن سیاره دوردست سپری کنند که صدها هزار کیلومتر از زمین فاصله دارد.

پروژه موسوم به «مارس ۱» سال گذشته اعلام شد و برنامه آن آموزش ۲۸ تا ۴۰ داوطلب برای سفر به مریخ طی دو سال آینده است. خود سفر قرار است در سال ۲۰۲۲ انجام شود، یعنی حدود پانزده سال زودتر از ماموریتی که سازمان ناسا برای اعزام یک گروه فضانورد به این سیاره برنامه‌ریزی کرده است. در پروژه «مارس ۱» فقط چهار نفر به این سیاره سفر خواهند کرد و مدیران این موسسه امیدوارند که هزینه شش میلیارد دلاری این سفر فضایی را از طریق دریافت مبالغ مربوط به ثبت نام داوطلبان، شهریه دوره‌های آموزشی و از همه مهم‌تر برنامه‌های تلویزیونی که قرار است در خلال اجرای این پروژه تهیه شوند تامین کند.

شرکت در یک چنین طرح بلندپروازانه و ماجراجویانه‌ای شاید عجیب به نظر برسد، ولی آمارهایی که توسط این شرکت هلندی منتشر شده نشان می‌دهد که حداقل از نظر نیم میلیون نفر علاقه‌مند چنین سفر یک‌طرفه‌ای به کره مریخ با همه هزینه‌ها و زحمات مربوط به آن یک هدف واقعی و دست‌یافتنی است.

با توجه به پیشرفت‌های چشمگیر در زمینه علوم فضایی طی پنج دهه گذشته امروزه سفر به خارج از جو کره زمین یا سیاره‌های همسایه خیالبافی نیست. در عین حال برخلاف دوران سفر به کره ماه که صنایع و برنامه‌های فضایی در انحصار و کنترل دولت بود، امروزه بخش خصوصی در این عرصه فعال شده است و بنابراین سفرهای فضایی تجاری و غیردولتی ممکن است از ماموریت‌های سازمان ناسا پیشی بگیرند. برای مثال، شرکت فضایی خصوصی «ویرجین گالاکتیک» در ماه‌های اخیر یک سفر آزمایشی موفقیت‌آمیز دیگر را اجرا کرد. شرکت دیگری به نام «اسپیس X» چندی پیش موفق شد انتقال یک محموله به ایستگاه فضایی بین‌المللی را انجام دهد.

موسسات و شرکت‌های خصوصی فراوانی علاقه‌مندند که در صنایع و حمل و نقل فضایی فعالیت و سرمایه‌گذاری کنند. میزان تقاضا برای سفر به ماه یا سیاره مریخ بسیار زیاد و در مقابل عرضه یک چنین خدماتی در حال حاضر اصلا وجود ندارد. بنابراین در سال‌ها و دهه‌های آینده می‌تواند به تجارتی پرسود بدل شود.

سیاه چاله خشمگین

این تصویر ترکیبی یک سیاه چاله غول پیکر در مرکز کهکشان ۴C 29.30 میباشد که در حدود ۸۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. در دو طرف این کهکشان انتشار تشعشعات ذرات گرد و غبار را مشاهده می کنید. جرم این سیاه چاله حدود ۱۰۰ میلیون برابر جرم خورشید ما است.

این سیاه چاله پرتوها و امواجی را با سرعت چندین میلیون کیلومتری به بیرون پرتاب می کند که اصطلاحا به آن جت می گویند. منیع درخشان پرتو X در مرکز این کهکشان حاکی از حضور گازهایی است که دمای‌شان به چندین میلیون درجه می‌رسد و دور سیاه‌چاله‌ی مرکزی را احاطه کرده اند. سیاه‌چاله ممکن است برخی از این مواد را ببلعد اما بقیه‌ی گازهای چرخان و مغناطیسی نزدیک سیاه‌چاله ممکن است به نوبت٬ به‌ جت های رادیویی عظیم خروجی بپیوندند. گرد و غبار کیهانی بسیاری از پرتوهای X تابش‌شده از مجاورت سیاه‌چاله را جذب می‌کنند.

این تصویر حاوی داده های اشعه ایکس رصدخانه چاندرا ناسا (آبی رنگ) ، نور اپتیکال تلسکوپ فضایی هابل (طلایی) و امواج رادیویی به دست آمده از آرایه بسیار بزرگ NSF (صورتی) است.

عبور سیارکی به بزرگی 9 کشتی از نزدیک زمین


اواسط ماه آینده یک سیارک با اندازه 9 برابر یک کشتی مسافربری بزرگ از نزدیکی زمین عبور خواهد کرد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، خوشبختانه این سنگ غول‌پیکر فضایی موسوم به سیارک 1998 QE2 از فاصله 5.7 میلیون کیلومتری زمین که 15 برابر فاصله زمین تا ماه است، عبور خواهد کرد.

اندازه این سیارک که در اوت 1998 توسط برنامه پژوهش سیارک نزدیک به زمین لینکلن موسسه ماساچوست شناسایی شده، 2.7 کیلومتر تخمین زده شده است.

1998 QE2 نزدیکترین فاصله را در روز 31 مه(10 خرداد) با زمین خواهد داشت.

دانشمندان قصد دارند این سیارک را با استفاده از رادار یک تلسکوپ دیش 270 متری در رصدخانه گلداستون در بیابان موجاوه کالیفرنیا رصد کنند.

حتی از فاصله حدود 6.5 میلیون کیلومتر نیز دانشمندان انتظار دارند بتوانند ویژگی‌های کوچک روی سیارک به اندازه 3.5 متر را تعیین کنند.

این سیارک حداقل تا دو قرن آینده به سوی زمین باز نخواهد گشت.

این سیارک که حدود 500 متر بوده، هر شش سال یکبار به فاصله 500 هزار کیلومتری زمین نزدیک می‌شود.

طبق محاسبات دانشمندان در سال 2182 احتمال یک در 1800 از برخورد این سیارک با زمین وجود خواهد داشت.

در سال 2016 ناسا یک ماموریت رباتیک نمونه‌برداری از خطرناک‌ترین سیارکهای نزدیک زمین موسوم به بنو 101955 را آغاز خواهد کرد.

میلیاردها تن ذره خورشیدی به سوی زمین پرتاب شد

سازمان ناسا از یک انفجار عظیم خورشیدی رو به زمین خبر داد که اوایل روز جمعه گذشته، میلیاردها تن ذره خورشیدی را به فضا و زمین ارسال کرد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته ناسا، ذرات موجود در این تخلیه تاج خورشیدی می‌تواند بر سیستم‌های الکترونیکی ماهواره‌ها و زمین تاثیر بگذارد.

این ذرات با سرعت 1198 کیلومتر در ثانیه در فضا در حال حرکت بوده و می‌تواند در صورت برخورد با بخش خارجی مغناطوسفر زمین منجر به یک رویداد آب‌وهوایی فضایی موسوم به توفان ژئومغناطیسی شود.

ناسا اکنون با ماموریت استریوی خود که شامل دو رصدخانه فضایی یکی در برابر زمین و دیگری در پشت آن است، این تخلیه خورشیدی را دنبال می‌کند.

این توفان خورشیدی ممکن است از کنار تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا عبور کند و اپراتورهای آن در حالت آماده‌باش برای قرار دادن آن در حالت ایمن در صورت بروز هشدار به منظور حفظ ابزار این تلسکوپ در برابر ماده خورشیدی هستند.