تبیان، دستیار زندگی

سلام به همه و این بار بیشتر به آقای معلم عزیز

اجازه آقا معلم!!، سالروز تولد شما رو با اندکی تأخیر تبریک میگم و برای شما بهترین‏ آرزوها رو پیشکش می‏کنم.
وقتی آقای دکتر عزیز دعوت کننده باشن که نمیشه به ایشون، شما و دعوتشون بی احترامی و بی اعتنایی کرد، پس باز هم جاده دوستی، طبق معمول و با سبک و سیاق همیشگی عرض می‏کند که:

چرخ گــــردون نزد یــــزدان، می‏گذشت
بیست و چند روز از بهاران، می‏گذشت
***
در بلاد شمـــــــس و نــــور و آفتاب
یک صباح زین روزگاران، می‏گذشت
***
در همین مهــــریز یزد و حومـه‏اش!
روزگاری نیک به نیکان، می‏گذشت
***
منتظــــــر، هــــم قلب‏ها، هــــــم چشم‏ها
سرنوشتی خَش به خویشان، می‏گذشت
***
کــــودکی شیرین چـــو آن قطاب یزد
سر صدایش نزد خاندان، می‏گذشت
***
نام نیــــکویش محمد هست و بعد
با رضایش از خراسان، می‏گذشت
***
لهجه شــــیرین یزدی دارد او، اما چرا
شهرت وی در خراسان، می‏گذشت؟
***
بس که خالق لطف دارد سوی او
از برایش چرخ دوران، می‏گذشت
***
درسخوان بودن سبب بودش که او
از مراتب‏ها چه آسان، می‏گذشت
***
دیده‏ام شخصاً ز ایشان خوی خَش
دائماً این خو به اذهان، می‏گذشت
***
کــــودکان طفل معصــــوم کلاســـش گفته‏اند
از تقلب‏هایمان ایشان چه آسان، می‏گذشت!
***
هدیه‏ام شعــر است و شــــد تقدیمشان
هر چه بود از عمق این جان، می‏گذشت!
***
جاده‏ی دوستی به هر جا هم که بود
فکــر و ذکــرش نزد یاران، می‏گذشت
***
کاش گـر شعرم نبودش باب میل
از کنارش او خرامان، می‏گذشت
***

شعر تقدیمی: جاده دوستی


پی نوشت:

* خَش: خوش
* تلمیح در «دیده‏ام شخصاً ز ایشان خوی خَش». (مربوط به یکی از کارهای خیر آقای معلم)

سلام به همه و این بار بیشتر به آقای معلم عزیز

اجازه آقا معلم!!، سالروز تولد شما رو با اندکی تأخیر تبریک میگم و برای شما بهترین‏ آرزوها رو پیشکش می‏کنم.
وقتی آقای دکتر عزیز دعوت کننده باشن که نمیشه به ایشون، شما و دعوتشون بی احترامی و بی اعتنایی کرد، پس باز هم جاده دوستی، طبق معمول و با سبک و سیاق همیشگی عرض می‏کند که:

چرخ گــــردون نزد یــــزدان، می‏گذشت
بیست و چند روز از بهاران، می‏گذشت
***
در بلاد شمـــــــس و نــــور و آفتاب
یک صباح زین روزگاران، می‏گذشت
***
در همین مهــــریز یزد و حومـه‏اش!
روزگاری نیک به نیکان، می‏گذشت
***
منتظــــــر، هــــم قلب‏ها، هــــــم چشم‏ها
سرنوشتی خَش به خویشان، می‏گذشت
***
کــــودکی شیرین چـــو آن قطاب یزد
سر صدایش نزد خاندان، می‏گذشت
***
نام نیــــکویش محمد هست و بعد
با رضایش از خراسان، می‏گذشت
***
لهجه شــــیرین یزدی دارد او، اما چرا
شهرت وی در خراسان، می‏گذشت؟
***
بس که خالق لطف دارد سوی او
از برایش چرخ دوران، می‏گذشت
***
درسخوان بودن سبب بودش که او
از مراتب‏ها چه آسان، می‏گذشت
***
دیده‏ام شخصاً ز ایشان خوی خَش
دائماً این خو به اذهان، می‏گذشت
***
کــــودکان طفل معصــــوم کلاســـش گفته‏اند
از تقلب‏هایمان ایشان چه آسان، می‏گذشت!
***
هدیه‏ام شعــر است و شــــد تقدیمشان
هر چه بود از عمق این جان، می‏گذشت!
***
جاده‏ی دوستی به هر جا هم که بود
فکــر و ذکــرش نزد یاران، می‏گذشت
***
کاش گـر شعرم نبودش باب میل
از کنارش او خرامان، می‏گذشت
***

شعر تقدیمی: جاده دوستی


پی نوشت:

* خَش: خوش
* تلمیح در «دیده‏ام شخصاً ز ایشان خوی خَش». (مربوط به یکی از کارهای خیر آقای معلم)