تبیان، دستیار زندگی

بسم رب المهدی
سلام دوستان عزیز

و مقدمکم أمام طلبتی و حوائجی و ارادتی فی کل احوالی و اموری
همیشه دعوا سر اولویت است....
اشاراتی از کربلا برای مدیریت بهتر زندگی در
زمان جاری
"آن کس است اهل بشارت که اشارت داند..."

بهترین کار ها یعنی بهشت رفتن هم در منظر حسینیان ارزش سر بلند کردن هم ندارد!!
اصلا سرشان را هم بلند نمی کنند!!
اصلا نگاه هم نکن!
به آن فکر هم نکن، اول حسین!
===============================
کسی در آخرت می تواند از بهترینهای ظاهری بگذرد که
عمری در دنیا "بهترین ها"یش را بر "حسین" ترجیح نداده باشد.
چنان محو حسین اند که از دیگران بی خبرند.
به قول سعدی:
به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم
به گفتگوی تو خیزم به جستجوی تو باشم
به مجمعی که در آیند شاهدان دو عالم
نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم
حدیث روضه نگویم، گل بهشت نبویم
جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم

عمر سعد همینجوری عمرسعد شد دیگه...
ملک ری، براش از ولی خدا مهمتر بود. اولویت ملک ری بود....
براش مشکل بود از خونه و اموالش بگذره، اینجا هم دعوا سر اولویت هست.
همه جا دعوا بر سر اولویت است.
عمر سعد نتونست از ری، از کوفه و از خودش دل بکنه شد یزیدی و نه حسینی...
نتونست حسین را انتخاب کنه.

اما... دو تا نمونه:
طرماح
طرماح بن حکم توی راه کوفه با امام حسین دیدار کرد و گفتگو داشت. ایشون فردی هوشمند و روشن فکر و سیسات مدار بود و به ظاهر به روند تاریخ و اوضاع و احوال جاری آگاه! با رفتن آقا به عراق مخالفت کرد و یه پیشنهاد داد اما امام نپذیرفتند و روشن گری کردند که چرا این راه رو انتخاب کردند.
مثل اینکه خودش اینجور گفته: توی راه عراق به حجاز پی امور اداره زندگی و ... برای خونواده بودم که با حسین ع دیدار کردم.به ایشان گفتم که عراق و کوفیان امیدی بهشون نیست و شما بفرمایید برید "یمن" که تسخیرناپذیر هست و دفاع براتون اونجا آسون تر و ایمن تر.
تازه اگر بروید یمن قول میدم قبیله ام به یاری شما باشند.
اما جواب امام: عهد و پیمانی بین من و مردم هست که خوش ندارم از وعده ام تخلف کنم و به سمتشون نرم! اگر خدا شرارتی رو از ما دفع کنه که لطفی است که همیشه بر ما داشته و اگر به محاصره دشمن دربیاییم هم خواست خدا بر شهادت پرافتخار و رستگاری بوده است.
خلاصه، اون حضرت به راه خود رفتند و من هم به راه خود!
کارهای زندگی که روبراه شدو امور حل شد راهی کوفه شدم تا به پسر پیامبر برسم که توی راه "سماعه بن زید" رو دیدم و خبر دار شدم....
"امام فرمود: اگر قصد یاری داری، شتاب کن، خدا تو را ببخشاید.
طرماح گوید: دانستم به یاریم محتاج است."
خوب برو!
اما زود بیا!
وقتی داشت می آمد اون هم با عجله! گفتند: بنشین که دارند سرها را می برند!
حالا اون هم باید مثل ما زانوی غم بغل بگیره و بگه: "یا لیتنا کنا معک"

خب... طرماح. کار داری؟ کارهات رو انجام بدی؟
تو که دیدی حسین رو محاصره کردند تو که دیدی زن و بچه آقا هم باهاشونند.
زن و بچه ی خودت مهم تر بودند یا ...؟
یه وقته ندیدی، ولی تو که دونستی غربت امام رو و نیازش به کمک رو.
===========================
همیشه دعوا سر اولویت هست.
اولویت امروز چیست؟

طرماح، کسی که باید مایه ی حسرت و غبطه ی ما می شد
الان شد حسرت و خور و غبطه خور ماجرای کربلا.
شد یکی مثل من و شما....
همه اش به خاطر چی؟
اولویت!