تبیان، دستیار زندگی

محمد سررشته داری،مدیر روابط عمومی باشگاه استقلال در یادداشتی نوشت:

..واستقلال قهرمان شد.درمورد چرایی وچگونگی قهرمانی استقلال در اهواز،یعنی یک هفته پیش از پایان لیگ برتر حرف های زیادی هست و خواهد بود که در رابطه با آن طی روزها و هفته های آتی خواهیم نوشت، اما شاید بهتر باشد امروز گزارشی کوتاه از پشت پرده اتفاقاتی که در اهواز رقم خورد را بنویسیم ، اتفاقات حاشیه ای که معمولا جذاب تر از متن هم هست.

در واقع به محض فرود هواپیمای استقلال در اهواز همه مسئولان و بازیکنان تیم متوجه شدند که آن جا در آبی ترین شهر ایران فضای خاصی طی سی الی چهل ساعت آینده در انتظارشان خواهد بود، چرا که فردگاه اهواز بسته شده بود و تلاش های ماموران زحمتکش نیروی انتظامی و حراست فرودگاه هم برای باز کردن معبری به منظور عبور کاروان استقلال به سرانجامی نمی رسید . تمام سالن ها و پارکینگ های فرودگاه اهواز توسط استقلالی ها پر شده بود. آن ها از همان لحظه که کاروان استقلال را دیدند سرود قهرمانی خواندند. در این میان بازیکنانی چون حنیف عمران زاده، علی حمودی و...با آن ها هم صدایی می کردند که این مساله با فریادهای هواداران استقلال توام شد. تلاش ها بالاخره به ثمر نشست و اتوبوس در کنار باند فرودگاه توانست استقلالی ها را سوار کند اما این آغاز ماجرا بود چرا که بیش از300 اتومبیل قصد همراهی کاروان استقلال را داشتند از فرودگاه تا هتل!

من (محمد سررشته داری ،مدیر رسانه ای باشگاه) و امیر قلعه نوعی باید به سرعت خودمان را به سالن کنفرانس خبری می رساندیم در نتیجه مثل فیلم های اکشن با اتومبیلی هماهنگ کردیم تا کنار اتوبوس حرکت کند وتقریبا در حال حرکت، از اتوبوس به اتومبیل مذکور شیرجه زدیم !چرا که ایستادن  اتوبوس و پیاده شدن امیر اردشیر قلعه نوعی در میان آن همه هوادار تقریبا محال بود.وقتی به هتل برگشتیم متوجه شدیم که کل خیابان منتهی به هتل پارس بسته شده است. امیر قلعه نوعی اما به دلیل یک سال حضور در استقلال اهواز وزندگی در این هتل درب پشتی را از میان کوچه و پس کوچه ها بلد بود و به این ترتیب از درب پشتی وارد هتل شدیم و آن جا بود که متوجه شدیم حراست زحمتکش هتل ساعتهای بسیار سختی را درپیش خواهد داشت،چراکه همه هوادارانی که بیرون در تجمع کرده بودند قصد ورود به هتل را داشتند.

بازیکنان تقریبا در اتاق های هتل حبس شده بودند و حتی در راهروها هم نمی توانستند تردد کنند.تاخیر 2 ساعته پرواز همه برنامه ها را به هم ریخته بود و همه کارها با عجله و با تاخیر انجام می شد. خوردن نهار در میان انبوهی از جمعیت ،تازه شروع ماجرا بود وپس از آن استراحتی بسیار کوتاه ورفتن به ورزشگاه الغدیر برای آخرین تمرین. کوشش بسیاری شد که ورزشگاه محل تمرین لو نرود اما با این حال وقتی دو، سه نفر از اهوازی ها اتوبوس استقلال را دیدند در عرض یک ساعت 2،3هزار هوادار استقلال ،خودشان را به این ورزشگاه رساندند. در حالی که اسکورت استقلال تنها متشکل از7 یا8 پرسنل زحمتکش نیروی انتظامی بود واز اینجا  پروژه فرار از الغدیر شکل گرفت! هر بازیکنی از یک نقطه فرار می کرد البته فراری سرشار از شادی و دلخوشی. جواد نکونام سوار بر موتور پلیس شد تا خود را به اتوبوس استقلال برساند . فرهاد مجیدی توسط15 لیدر استقلال اسکورت شد آن هم در حالی که استتار شده بود. بقیه بازیکنان هم می دویدند و در بین آن ها انبوهی از جمعیت فریاد می کشید. در بازگشت به هتل هم جمعیت آن قدر فشرده بود که موبایل میرشاد ماجدی، ساک علی حمودی و لباس ورزشی سیاوش اکبر پور گم شد.احتمالا دو ، سه بازیکن هم مصدوم شدند اما از ترس خروج از ترکیب اصلی باز ی با فولاد به روی مبارک نیاوردند !

شب، خیلی زود غذای هتل پارس(شام) تمام شد چرا که مردم خونگرم اهواز دوست داشتند شام را در کنار بازیکنان تیم محبوبشان صرف کنند.به گونه ای که من و میرشاد ماجدی که برای جلسه هماهنگی رفته بودیم با آشپزخانه خالی هتل مواجه شدیم.

جلوی درب هتل همه سراغ دکتر فتح اله زاده را می گرفتند و بنده را مجبور کردند تا با ایشان تماس گرفته و ساعت پروازشان را بپرسم.

آن شب تا نزدیکی های صبح در کنار کارون و هتل پارس ،اهوازی ها سرود قهرمانی می خواندند و شادی و پایکوبی می کردند.

بازیکنان هم که کاملا شگفت زده شده بودند شاید تا صبح در کنار پنجره ها اهوازی های آبی دل را به تماشا نسشته بودند.صبح اما روز دیگری بود...شهر به یکباره و به صورت معجزه آسایی خلوت شده بود .انگارهمه رفته بودند به ورزشگاه تختی.البته همچنان حدود1000هوادار در بیرون از هتل حضور داشتند و سعی می کردند شاخه های گل را به استقلالی ها برسانند.هماهنگی ها انجام شده بود و با یک اسکورت کامل به سمت ورزشگاه تختی حرکت کردیم.

هواداران تیم استقلال استقبال باشکوهی از دکتر فتح الله زاده داشتند.

مدیر روابط عمومی باشگاه استقلال نوشت:

تیم در میان بدرقه مردم اهواز و توابع به سمت ورزشگاه تختی به راه افتاد. البته در میان مردم تقریبا صد نفری هم بودند که از تهران خودشان را به اهواز رسانده بودند و نکته جالب اینجا بود که آنها بلیت بازگشت نداشتند و تکلیف‌شان پس از بازی معلوم نبود اما با این وجود دل‌شان تاب نمی‌آورد و اصلا به بازگشت فکر نمی‌کردند.

باقی ماجرا را تا پایان قهرمانی از تلویزیون دیده‌اید، تنها نکته اینجاست که در آخر بازی پرتاب سنگ و صندلی به سمت استقلالی‌ها و واکنش اینها نسبت به آن پرتاب‌ها نقطه تاریک ماجرا بود.

با این حال اما به این نکته نمی‌پردازیم و به رختکن می‌رویم. یعنی جایی که همه در حال خندیدن و سر به سر گذاشتن با یکدیگر بودند و رختکن غرق در بوسه و تبریک بود.

حالا حاج‌آقا فتح‌الله‌زاده هم آمده بود. حاج‌آقا مدام به امیر قلعه‌نویی می‌گفت: دیدی گفتم نگران نباش بازی را می‌بریم؟

قبل از بازی در رختکن فتح‌الله‌زاده وقتی استرس‌های امیر قلعه‌نویی را از چشم‌هایش دید، شروع کرد به امید دادن و آرام کردن امیر قلعه‌نویی. حاج‌آقا مدام می‌گفت: «امیرخان قهرمان می‌شویم، همین جا، همین امروز، همین حالا، به تو قول می‌دهم که راحت قهرمان می‌شویم، تو نگران نباش! ... و این‌چنین بود که بازی به پایان رسید!»

با این‌حال پروژه بازگشت کلید خورد! پروژه‌ای که می‌دانستیم در میان جشن شهر اهواز که تا صبح هم به درازا می‌کشد کار سختی خواهد بود.

تیم به سختی سوار اتوبوس شد تا به منزل آقا کریم برود. کریم بوستانی از گل‌های روزگار است، مردی متین، بسیار مهربان، بسیار باشخصیت و کاربلد و از همه مهم‌تر بسیار دل گنده!

منزل آقا کریم پر از صمیمیت و مهربانی بود. خانواده‌ای متین که برای استقلال سنگ تمام گذاشته بودند و باور کنید انواع غذاهایی که برای استقلال تدارک دیده بودند از هتل‌های 5 ستاره بیشتر و بهتر بود.

بازیکنان به طبقه دوم رفتند و اعضای کادر و مسئولان در طبقه اول اسکان پیدا کردند.

وقتی استقلال با اسکورت به منزل آقا کریم رسید، حدود یکصد هوادار دم درب منزل بودند اما نیم ساعت بعد ترافیک وحشتناکی کل محله کیان پارس (اگر اشتباه نکرده باشم) را مسدود کرده بود و هزاران هوادار استقلال را به آن خیابان رسانده بود که سعی داشتند بازیکنان و مسئولان باشگاه را از نزدیک ببینند و با آنها احتمالا عکس یادگاری بگیرند!

البته برخی از آنها دلخور شدند که نیروی انتظامی اجازه چنین کاری را نداد اما حتما حق هم می‌دهند چرا که امکان ندارد 3 یا 4 هزار نفر با یک تیم عکس یادگاری بیندازند!

به هر حال آن شب انگار قصد نداشت صبح شود! از سوی دیگر خبر آمد که پرواز استقلال کنسل و از ساعت 11:30 به 4:30 صبح فردا موکول شده بود.

بازیکنان با تهران در تماس بودند. عده‌ای از هواداران استقلال که تعدادشان کم هم نبود به فرودگاه مهرآباد آمده‌اند، از سوی دیگر خبر می‌رسید که فرودگاه اهواز بسته شده و مردم برای خوشحالی و بدرقه به فرودگاه آمده‌اند!

به هر حال آن شب خنده پایانی نداشت، آقا کریم هم نوه‌اش را از بغل کنار نمی‌گذاشت و بنده خدا آنقدر تلاش کرد که به استقلالی‌ها بد نگذرد...

به هر حال ساعت سه کاروان استقلال به سختی با اتوبوس به فرودگاه رفت و آنجا هم با سیل عظیم جمعیت مواجه شد و نهایتا به فرودگاه تهران رسید.

شیرین‌ترین اتفاق پس از قهرمانی اما این بود:

در راهروهای فرودگاه مهرآباد، استقلالی‌ها سکوت کرده و راه می‌رفتند. هر کسی به چیزی فکر می‌کرد و در سکوت خود غرق شده بود، تا انتهای راهروی بزرگ ترمینال یک فاصله زیادی مانده بود اما هیچکس حرفی نمی‌زد. از بعد از قهرمانی تا آن ساعت استقلالی‌ها حتی یک لحظه هم تنها نبودند و مدام درگیر بودند اما آن راهرو جایی بود برای فکر کردن به اتفاقات ساعت‌های گذشته.

چند قدم در سکوت کامل سپری شد تا اینکه طبق معمول حنیف حوصله‌اش سر رفت و سکوت را شکست و زمزمه کرد:

استقلال قهرمان شده، خدا می‌دونه که حقشه، به لطف یزدان و بچه‌ها، استقلال قهرمان شده، استقلال قهرمان شده...

البته وقتی به آخر شعار رسید تک‌تک استقلالی‌ها با او هم‌آوا شده بودند، با بغض و با معنی خاصی شروع کردند به بلند بلند سرود قهرمانی استقلال را خواندن!

همه خواندند، از مربیان گرفته تا مجتبی جباری و فرهادی مجیدی، جواد نکونام و مهدی رحمتی!

راهرو انگار تمام نمی‌شد، آن سرود دوباره و دوباره و دوباره خوانده شد، با بغضی عجیب و غیرقابل باور! این سرود از سر خنده و شوخی نبود بلکه معنی داشت... معنایی به اندازه یک فصل شب بیداری و روز دویدن و رسیدن به آرزوها!

راهرو که به انتها رسید صدای سرود قهرمانی این‌بار توسط هوادارانی که تا صبح در فرودگاه منتظر مانده بودند شنیده شد! بچه‌های تیم دوباره سکوت کردند و به طلوع آفتاب که از پنجره‌ها دیده می‌شد خیره شدند.

طلوع خورشید آبی استقلال دیدنی بود و نویدبخش. می‌گویند زمان طلوع خورشید سطح امید در بدن انسان به اوج خود می‌رسد و شاید بازیکنان و کادرفنی استقلال هم امیدشان فوران کرده بود، امید به قهرمانی آسیا با طلوع خورشید استقلال...

استقلال در حضور بیش از صد هزار نفر قهرمانی در لیگ برتر را جشن گرفت.

به گزارش سایت رسمی باشگاه استقلال،استقلال در هفته سی و چهارم لیگ برتر در حالی که از یک هفته زودتر قهرمانی را مسجل کرده بود به مصاف داماش رفت و در برابر این تیم با نتیجه دو بر یک شکست خورد.

حسن اشجاری در دقیقه 31 از روی یک ضربه ایستگاهی به زیبایی هر چه تمام تر دروازه تیم داماش را باز کرد.

محمدرضا مهدوی در دقیقه 67 و حسین ابراهیمی 80 برای داماش در این بازی گل زدند.
داور گل دقیقه 5 حنیف عمران‌زاده را به دلیل خطا بر روی حسن رودباریان دروازه‌بان داماش نپذیرفت.

بدین ترتیب تیم استقلال با 67 امتیاز قهرمان دوازدهمین دوره لیگ برتر باشگاههای کشور شد.

حضور بیش از 100 هزار تماشاگر در آزادی جلوه خاصی به استادیوم داده بود.