چکار می کنید که بچه ها به شما گوش بدهندو حرف شنوی داشته باشند؟
در محیط خانواده علاوه بر اینکه پدرومادر با هم یه رابطه ی زن و شوهری و با بچه هاشون رابطه پدرومادری دارند،یه رابطه ی دوستی هم بین پدرومادر و هرکدوم از اونها با فرزندان و فرزندان هم با همدیگه، باید باشه. رابطه دوستی راهکاریه برای ایجاد یه ارتباط خوب و موثر تا پدرومادربتونن اهداف تربیتیشونو به فرزندانشون منتقل بکنند. برای ایجاد این ارتباط لازمه همون نوع رابطه ای که بین دو دوست وجود داره، الگو قرار بدیم.
در روابط دوستانه وقتی ملاک دوستی مطرح میشه دو چیز به چشم می خوره؛ یکی خوب گوش دادن که به نظر روانشناسان خود مهارتی لازم داره. با به دست اوردن مهارت گوش دادن میتونیم دردل فرزندانمون نفوذ کنیم. در بسیاری اوقات، پدر ومادرها نمی تونند به حرفهای بچه هاشون گوش بدن بلکه تنها می شنوند اما گوش نمیدن(شنیدن با گوش دادن فرق می کنه ها).
تازه اینجاست که مشکل ایجاد میشه. باید نگاهمون به طرف او باشه، شنیدن حرف فرزند اون هم در کنار گوش کردن به اخبار یا خوردن ناهار و شام و یا مطالعه کردن، فرزند رو رنج میده. او احساس می کنه که در فضای دیگه ای هستید و اصلا گوش به حرف او نمیدید.
وقتی اوصاف پیامبرمونو مطالعه می کنیم متوجه میشیم که حضرت تمام توجه خودشو به سمت کسی قرار میداد که با او سخن می گفت. حتی نگاهشو به سمت او داشت هرچند به او خیره نمی شد، اما تمام توجه اشون به طرف بود. بنابراین تماس چشمی برقرار کردن به هنگام صحبت کردن فرزند و یا بکار بردن عبارتهایی که فرزند احساس بی توجهی نکنه میتونه تاثیر گذار باشه برای حفظ ارتباط.
دومین نکته در کنار مهارت گوش دادن، راز قرار دادن بین خود و فرزند است. با فرزندمون اگه بخواهیم دوست بشیم باید بدونیم دوتا دوست معمولا یه رازهایی با همدیگه دارند. با داشتن راز، احساس نزدیکی و دوستی زیاد میشه.البته لازم نیست راز خیلی چیز مهمی باشه.
یکی هم همدلی و همراهی کردن با فرزند است. با او همراهی کنیم تا احساس نکنه اگر هم حرف غلطی زد کاملا رو در روش می ایستیم.آرام آرام که پیش بریم میشه به عنوان دوست جلوی نکات منفی و غلط او را گرفت.
