آقای موخیکا میگوید: "مرا فقیرترین رئیس جمهوری میخوانند، ولی من احساس فقر نمیکنم. کسانی فقیر هستند که فقط برای ادامه زندگی گرانقیمتشان تلاش میکنند، و همیشه حرص داشتن مال بیشتر را میزنند. برای من مسأله اصلی آزادیست. اگر اموال زیادی نداشته باشید، لازم نیست همه عمرتان برای حفظ آن مثل برده کار کنید، و در نتیجه وقت بیشتری برای خودتان خواهید داشت. شاید من یک پیرمرد نامتعارف بنظر برسم . . . اما خودم این سبک زندگی را انتخاب کرده ام."
رئیس جمهوری اوروگوئه در نشست ریو + ۲۰، که اواخر خرداد ماه گذشته برگزار شد هم حرفهای مشابهی زد: "تمام روز درباره توسعه پایدار حرف زده ایم و دنبال راهی برای خارج کردن تودهها از فقر هستیم."
"اما چه فکری در سرمان است؟ آیا بهدنبال الگوی توسعه و مصرف کشورهای ثروتمند هستیم؟ سوال من این است: روزی که هندیها به همان نسبت آلمانیها اتومبیل داشته باشند، چه بر سر سیاره ما خواهد آمد؟ چقدر اکسیژن برایمان باقی خواهد ماند؟ آیا منابع این سیاره برای اینکه هفت یا هشت میلیارد نفر به اندازه جوامع ثروتمند مصرف کنند و زباله تولید کنند، کافی است؟ معضل سیاره ما مصرفگرایی افراطی است."