درود و سلام و صلوات خدا بر جواد الائمه(ع) آن هنگام كه بامیلادش جلوه زیباى مباركترین مولود را رقم زد و آن هنگام كه با قامت زیباى امامت خویش قیامتى از شكوه و جلال و عظمت الهى رامتجلى ساخت و آن زمان كه در آخر ذى القعده سال 220 هجرى دیده ازجهان فرو بست و با غروب غمگینانه و افتخار آفرین خویش تجلى بخش آیات جهاد و شهادت گشت.
هشتمین امام معصوم(ع) در انتظار پسر و شیعیان در تب و تاب رویت جمال جواد الائمه(ع) بودند. حدود چهل و هفتمین بهار عمر امام رضا(ع) سپرى مى شد، اما هنوز فرزندى كاشانه پر فروغش را فروزان نساخته بود.
از طرفى حضرت مورد طعنه دشمنان و زخم زبان آنها قرار داشت كه گاه بوسیله نامه نیز آن حضرت را مورد آزار قرار مى دادند . یکی از سران «واقفیه» بود در نامه اى به امام رضا(ع) مى نویسد: چگونه ممكن است امام باشى در صورتى كه فرزندى ندارى و امام(ع) پاسخ او را چنین نگاشت كه از كجا مى دانى كه من فرزندى نخواهم داشت.
چند روزى طول نخواهد كشید كه خداوند به من پسرى عنایت خواهد كرد كه حق را از باطل جدا مى كند. تا اینكه طبق پیش بینى امام (ع) در رمضان سال 195 هجرى و به نقل از ابن عیاش در دهم رجب آن سال ستاره امام جواد(ع) متجلى شد و مادرش «سبیكه» را كه از خاندان «ماریه قبطیه» همسر پیامبر(ص) بود و به فرموده امام رضا(ع) آفرینشى پاكیزه ومنزه داشت.
ولادت امام جواد(ع) تمامى شایعات مربوط به امام رضا(ع) را پایان بخشید و دلهره و اضطراب را از میان شیعیان زدود. بدین جهت، كه امام در حق فرزندش فرمود: این مولودى است كه براى شیعیان ما «در این زمان» با بركت تر از او زاده نشده است.
مولودى كه حدود شانزده سال رهبرى و امامت شیعیان را عهده دارشد و در این راستا آثارى شگفت از خویش به یادگار گذارد و مكتب علمى، اجتماعى شیعه را جلوه خاص بخشید. برخی از ویژگی های آن حضرت به شرح زیر است: