هفت گناه کبیره داریم كه در باره حق ما نازل شده و از جهت مخالفت و هتك حرمت ما تحقّق پیدا مىكنند:
اوّلى آنها شرك به خداى بزرگ بوده، دوّم: كشتن نفسى كه خدا كشتنش را حرام كرده، سوّم: خوردن مال یتیم، چهارم: نافرمانى پدر و مادر و حق ناشناسى ایشان، پنجم: نسبت ناروا (تهمت زنا) دادن به زنان پاكدامن و شوهردار ، ششم: فراز از جهاد، هفتم: انكار حق ما اهل بیت را نمودن....
و امّا شرك به خداى بزرگ: خداوند متعال در باره ما آیاتى در قرآن مجید نازل فرموده (مانند آیه (23) از سوره شورى: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى..) و رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نیز راجع به ما سفارشاتى نموده « نظیر حدیث ثقلین: انّى تارك فیكم الثقلین، كتاب اللَّه و عترتى اهل بیتى لن یفترقا حتّى یردا علیّ الحوض «بحار الانوار»، ج (2) ص (226).» ولى این مردم خدا و رسولش را تكذیب كرده و به خدا شرك آورده‌اند.
و امّا كشتن نفسى كه خدا آن را حرام كرده: این مردم حضرت حسین بن على صلوات اللَّه علیهما و یارانش را كشتند.
و امّا خوردن مال یتیم: این مردم سهم خمس كه خدا براى ما قرار داده است را برده و به دیگران دادند.
و امّا نافرمانى و حق ناشناسى پدر و مادر: خدا در كتابش فرموده: پیغمبر به مردم از خودشان سزاوارتر است به مراعات و اطاعت كردن و همسران آن حضرت مادران مؤمنین محسوب مىشوند، پس این مردم ، رسول خدا را در باره فرزندانش نافرمانى و حق كشى كردند و حضرت خدیجه امّ المؤمنین را نیز نسبت به فرزندانش عصیان و نافرمانى نمودند.
و امّا نسبت ناروا به زنان شوهردار و عفیفه دادن: همانا فاطمه زهراء را بر سر منبرهاى خود به نسبت ناروا متّهم كردند.
و امّا فرار از جهاد: با كمال میل و رغبت و بدون هیچ هراسى دست بیعت به امیر المؤمنین علیه السّلام دادند ولى سپس از او گریختند و حضرتش را به خود واگذاردند.
و امّا انكار حق ما: این امرى است كه در آن نزاعى نبوده و همگان معترف به آن مىباشند.
علل الشرائع ؛ ج2 ؛ ص474 