قلم را میتوان بعنوان سلاحی دانست البته اگر در دست اشخاص صالح و فاضل باشد. پس صاحب قلم همواره باید خداوند متعال را در نظر بگیرد و او را ناظر اعمال خود بداند. اگر اینطور شود قلم انسان نویسنده از روی انصاف بر صفحه کاغذ مینگارد و او برای عزت و تعالی کشور و مردم جامعه خود آن را بکار میگیرد.
چه بسیار قلم ها که به بیهودگی نگاشتن و چه بسیار افرادی که با خواندشان راه به ناکجا آباد بردند!
دست به قلم بردن و تصمیم بر نگاشتن اثر،حرمتی دارد که در بسیاری از وبلاگ ها شاهد آن نیستیم. قلم را می توان به هزار راه چرخاند و برای موضوعات بسیاری از آن بهره برد.
حال یک وبلاگ نویس قبل از نگاشتن باید به این فکر کند که هدف من از نگاشتن چیست؟ آیا نوشتن، فقط برای نوشتن است و بس؟!
ایا هدف از ایجاد وبلاگ فقط گذاشتن مطالب کپی وبلاگ های دیگر است؟
مطمئنا کورکورانه تقلید کردن کار شایستهای نیست و ایجاد وبلاگ های بسیار که گاه شمارش آنها از دست خارج میشود نمیتواند به پیشرفت جامعه به سمت جامعه ای ایده آل کمک کند.
نویسنده به عنوان یک وبلاگ نویس در وبلاگ خود رسالتی برای پیشرفت جامعه خود بر عهده دارد که اگر آن را به بیهودگی بچرخاند به جامعه خود مدیون است و دین قلم را ادا نکرده است.
به امید روزی که وبلاگ نویس رسالت قلمی که در دست میچرخاند را به سویی تنظیم کند که رضای خداوند و پیشرفت جامعه اش در آن باشد و تنها به تعداد وبلاگ هایش فکر نکند.
با یک وبلاگ هم میشود تاثیر گذار بود اگر تفکر پشت آن قلم تفکری تاثیر گذار باشد. کمی بیشتر بیاندیشیم!
در پایان این نوشتار یادآوری میکنیم در حال حاضر با توجه به بیداری کشورهای اسلامی قلم ها میتواند کمک شایانی در پیشبرد اهداف اسلام داشته باشد و مسلمانان را از ظلم ظالمین نجات دهد. پس مراقب قلم هامون باشیم و آن را درست بکار بگیریم.
(پروانگی) و ( نشریه حضور)