تبیان، دستیار زندگی

انگشتر سلیمان

در روایات بسیاری وارد شده که انگشتری حضرت سلیمان(ع)که ارزش خاصی نیز داشته است همراه با امام زمان «عج»بوده و حتی به عنوان نشانه ای بروجود ایشان در هنگام ظهور خواهد بود.ابتدا ببینیم این انگشتر چه بوده و چه جایگاهی داشته است.

انگشتری با ویژگی های منحصر به فرد

در روایتی دیگر می خوانیم:
«عن هشام بن الحکم فی حدیث بریه انه لما جاء معه الی ابی عبدالله(ع)فلقی ابا الحسن موسی بن جعفر(ع)فحکی له هشام الحکایة فلما فرغ قال ابوالحسن(ع)لبریه:یا بریه کیف علمک بکتابک؟قال:انا به عالم ثم قال کیف ثقتک بتأویله قال ما اوثقنی بعلمی فیه قال فابتداابوالحسن(ع)یقرا النجیل فقال بریه ایاک کنت اطلب منذ خمسین سنة اومثلک قال ف آمن بریه و حسن ایمانه و آمنت المراة التی کانت معه فدخل هشام و بریه و المراة علی ابی عبد الله(ع)فحکی له هشام الکلام الذی جری بین ابی الحسن موسی(ع)و بین بریه فقال ابوعبدالله(ع)ذریة بعضها من بعض والله سمیع علیم فقال بریه انی لکم التوراة و الانجیل و کتب الانبیاء قال هی عندنا وراثة من عندهم نقروها کما قرءوها و نقولها کما قالوا ان الله لا یجعل حجة فی ارضه یسال عن شیء فیقول لا ادری.»(87)
چون هشام بن حکم بابریه خدمت امام صادق(ع)آمد، به حضرت موسی بن جعفر(ع)برخوردند، هشام داستان بریه را برای حضرت نقل کرد، چون پایان یافت، حضرت ابوالحسن(ع)به بریه فرمود:ای بریه!علمت به کتاب دینت تا چه حد است؟ گفت:آن را می دانم فرمود:تا چه حد اطمینان داری که معنی اش را بدانی؟ گفت، آن را خوب می دانم و بسیار اطمینان دارم، سپس امام(ع)به خواندن انجیل شروع فرمود، بریه گفت:پنجاه سال است که من تو را مانند تو را می جستم، پس او به خدا ایمان آورد و خوب هم ایمان آورد و زنی هم که با او بود،ایمان آورد، سپس هشام و بریه و آن زن، خدمت امام صادق(ع)آمدند، هشام گفتگوی میان حضرت ابوالحسن و بریه را نقل کرد، امام صادق آیده «نژاد ابراهیم و عمران بعض آن از بعض دیگر است و خدا شنوا و داناست»را قرائت فرمود.بریه گفت:تورات و انجیل و کتب پیغمبران از کجا به شما رسیده ؟ فرمود:«اینها از خودشان به ما به ارث رسیده و چنان که آنها می خواندند ما هم می خوانیم و چنان که آنها بیان می کردند، ما هم بیان می کنیم، خدا حجتی در زمینش نمی گذارد که چیزی از او بپرسند و او بگوید نمی دانم.»
در کتاب غیبت فضل بن شاذان روایت شده است که امام باقر(ع)فرمود:«اول کاری که قائم(ع)انجام می دهد آن است که کسی رابه انطاکیه می مفرستد، پس از آن جا تورات، عصای موسی و انگشترِ سلیمان رااز غاری که در آن است، بیرون می آورد.»(88)امام باقر(ع)در روایتی فرمودد:«وی را مهدی(ع)نامیدند؛چون به اسفاری از تورات راهنمایی می شود،آن ها را ازکوه های شام بیرون می آورد و یهود را به سوی آن اسفار دعوت می نماید با دیدن کتاب ها جمعیّت فراوانی تا حدّ سی هزار(در وهله اول)تسلیم وی خواهند شد.»(89)
امیرالمؤمنین(ع)درباره امام زمان «عج»می فرماید:
«یستخرج الزبور من بحیرة الطیریة فیها مما ترک آل موسی و هارون(ع)تحمله الملائکة و فیها الالواح و عصا موسی(ع).»
«زبور را از دریاچه بحیریه بیرون آورد و در آن ماترک آل موسی و هارون(ع)است که فرشته ها آن را حمل می کنند.»(90)
در روایتی دیگر نیز وارد شده است که:«حضرت «عج»تورات
وسایر کتاب های خدا را از غار انطاکیه بیرونمی آورد.»(91)

تابوت سکینه

تابوت سکینه، طبق نوشته ها، صندوقی بوده است که الواح سنگی و احکام ده گانه(تورات)در آن قرار داشته بود و هر وقت قوم بنی اسراییل حرکت می کرد، این صندوق را با حرمت فراوان در ارابه ای نهاده و پیشاپیش خود روان می داشتند و در جنگ نیز آن را پیشاپیش صفوف قرار می دادند تا باعث ثبات قدم و آرامش لشکریان گردد.این صندوق به فرمان حضرت موسی(ع)ساخته شده بود و علاوه برآن الواح(دولوح سنگی)، کاسه ای از «منّ»؛ یعنی همان غذای آسمانی که در سوره مبارکه اعراف، آیه 160(95)از آن یاد شده است، نیز در آن قرار داده بودند تا اینکه فلسطینی ها به یهودیان تاختند و برآنهامسلط شدند و صندوق عهد را از ایشان گرفتند.بعد از آن حضرت داود(ع)جالوت، پادشاه فلسطینی ها را کشت و صندوق را به یهودیان بازگرداند.تا زمان حضرت سلیمان(ع)این صندوق در معبد «قبة الرّمان» قرار داشت.(96)گفتنی است که از قبة الرّمان نیز در دعای سمات یاد شده است:
«و بمجدک الذی ظهر لموسی بن عمران علیه السلام علی قبة الرمان«(97)

در کتاب شریف حیات فکری امامان شیعه می خوانیم:

آنچه گفتیم خلاصه ای از تاریخچه مواریث و صندوق عهد بود که مایه آرامش و دلگرمی بنی اسرائیل، نسل به نسل می شد و نشانه صدق پیامبران بود؛ یعنی اگر پیامبری از دنیا می رفت و صندوق در خانه شخصی پیدا می شد، دلیل آن بود که وی پیامبر بعدی است.»
مطالب دیگری نیزدرخصوص تابوت سکینه وارد شده است؛ازجمله در کتاب قرب الاسناد حمیری(99)حدیثی از امام موسی بن جعفر(ع)نقل شده که حضرت درباره تفسیر«سکینه»این سکینه رایحه ای است بهشتی که به شکل صورت انسانی ازصندوق خارج می شد و آن صندوق هم اینک نزد ماست.و همین معنا نیز از حضرت رضا(ع)وارد شده است.
«عن یونس بن عبد الرحمن عن ابی الحسن(ع)قال سالته فقلت:جعلت فداک ما کان تابوت موسی و کم کان سعته؟ قال:ثلاث اذرع فی ذراعین قلت ماکان فیه قال عصا موسی و السکینة قلت و ماالسکینة قال روح الله یتکلم کانوا اذا اختلفوا فی شی ء کلمهم و اخبرهم ببیان ما یریدون.»
یونس بن عبدالرحمن گوید:به حضرت موسی بن جعفر(ع)عرض کردم:فدایت گردم تابوت عهد موسی چه بود؟ و گشادگی آن چه مقدار بود؟ فرمود:«طول و عرضش سه ذراع در دو ذراع بود.»عرض کردم:در آن چه بود؟فرمود:«عصای حضرت موسی و سکینه» پرسیدم:سکینه چیست؟ فرمود:«روح خدا که سخن می گفت.هرگاه در چیزی اختلاف می نمودند با ایشان سخن می گفت و با بیانآنچه قصد کرده بود به آنان خبر می داد.»(100)
امام صادق(ع)به مفضّل فرمود:«به خدا سوگند تمام ترکه جمیع پیغمبران، حتّی عصای موسی و تابوتی که در اواست و بقیّه آن چه از آل موسی و آل هارون ماند که ملایکه برمی دارند، نزد امام زمان(ع)است.»(101)
اسحاق ثعلبی گوید رسول خدا(ص)فرمود:
«ان فی غار ثور فی جبلها(وقیل غار غیران)رضراضا من الواح موسی و کسر عصاه و رضراضا فیه تابوت السکینة فلیس تمر سحابة شرقیة و لاغربیة و کوفیة و لا قبلیة الا احبت ان تلفی برکتها و لا تمضی الایام و اللیالی حتی یستخرجها المهدی.»(102)
«درغارثور درکوه آن(گفته شده غارغیران)ریزه هایی از تابوت «سکینه»وجود دارد.پس ابری شرقی و غربی و کوفه ای و قبله ای از آن جا عبور نمی کند، مگر این که دوست دارد برکتش را به آن جا فرو ریزد و روزها و شب ها نمی گذرد، مگر این که «مهدی(ع)»آن را استخراج می کند.»

در روایتی وارد شده که مهدی(ع)تابوت سکینه را از غار انطاکیه و اسفار تورات را از کوه های شام بیرون آورده و به وسیله آن اسفار با یهود محاجه می نماید، پس بسیاری از آنان تسلیم وی خواهد شد.(103)
شیخ ابوالفتوح رازی در تفسیر خود روایت کرده که از صادقین(ع)خبر رسیده:«تابوت و عصای موسی، در دریای طبرستان است و در عهد حضرت صاحب الزمان(ع)از آن جا بیرون می آورند.»(104)
بنابراین تابوت الشهادة اکنون نزد امام مهدی «عج»است.پیامبر اکرم(ص)در این باره می فرماید:«صندوق مقدس از دریاچه طبریه به دست وی(امام مهدی «عج»)آشکار می شود و آن را آورده و در پیشگاه مقدس اودر بیت المقدس قرار می دهند و چون یهودیان آن را مشاهده می نمایند به جزاندکی،بقیه آنان ایمان می آورند.»(105
)

جفرابیض(سفید)

ابوحمزه ثمالی از حضرت صادق(ع)نقل کرد که فرمود:«در جفر است که خداوند وقتی الواح را برموسی نازل کرد و در آن توضیح هر چیز هست و او تا روز قیامت خواهد بود.
پس از پایان نبوّت موسی خدا به او وحی کرد که الواح را به امانت به کوهی بسپارد.الواح، زمردی از بهشت بود، موسی کنار رفت، کوه شکاف خورد.الواح پیچیده در آن گذاشت وقتی آنها را قرار داد کوه به هم آمد و پیوسته در آن کوه بود تا

حضرت محمد(ص)مبعوث گردید.قافله ای از یمن خدمت پیامبر آمدند.به آن کوه که رسیدند کوه باز شد.الواح همان طور پیچیده به همان صورتی که موسی نهاده بود بیرون آمد و آنها الواح را برداشتند.

در تفسیر عیاشی در آخر خبر افزوده که حضرت باقر(ع)فرمود:«آن سنگی که الواح در آن بود زیر درختی بود در محلی بنام فلان.»
حضرت رضا(ع)جفر را یکی از نشانه ای امامت دانسته و ضمن روایاتی فرمودند:
«...و یکون عنده الجفر الاکبر و الاصغر اهاب ما عز و اهاب کبش فیهما جمیع العلوم حتی ارش الخدش وحتی الجلدة و نصف الجلدة و ثلث الجلدة...»(111)
«برای امام چند علامت است:«...جفر اکبر و اصغر که به اندازه پوست یک قوچ است و همه احکام فرعی و جزئی در آن ثبت شده، در دست اوست...»

سلاح انبیاء(ع)

امام صادق(ع)در حدیثی به سعید سمان فرمودند:
«...وان عندی لمثل الذی جاءت به الملائکة ومثل السلاح فینا کمثل التابوت فی بنی اسرائیل کانت بنو اسرائیل فی ای اهل بیت وجد التابوت علی ابوابهم اوتوا النبوة و ن صار الیه السلاح منا اوتی الامامة...»(112)
«...آنچه را فرشتگان(از اسلحه برای پیغمبران سابق)آورده اند نزد من است و داستان سلاح در خاندان ماهمان داستان تابوت دربنی اسرائیل است که بردر هر خاندانی که تابوت پیدا می شد،نشانه اعطاء نبوّت به او بود و سلاح به هر کس از ما خانواده رسد امامت به او داده می شود.»

گلیم حضرت هاجر(ع)

امام باقر(ع)در ضمن روایاتی که داستانحضرت ابراهیم و اسماعیل(ع)را برای ِ ابابصیر روایت می کنند، فرمودند:«...چون پدر و پسر به فرمان خدا تسلیم شده و صورت فرزندش را به منظور قربانی کردن رویِ خاک نهاد، اسماعیل عرض کرد:ای پدر!صورتت را از صورت من بازدار و صورتم را بپوشان دست و پایم را نیز ببند آنگاه کارد را برحلقومم بگذار!ابراهیم گفت:هم دستت را ببندم و هم تو را سرببرم؟ هرگز این دوکار را با هم انجام نمی دهم!»امام باقر(ع)فرمود:ابراهیم(ع)فرشی را که روی حیوان سواری بود به روی زمین پهن کرد و صورت اسماعیل را برآن گذاشت.چون کارد بر گلویش نهاد پیرمردی ظاهر شد گفت ای ابراهیم می خواهی فرزندی را ذبح کنی که یک چشم برهم زدن معصیت خدا را بجانیاورده!گفت پروردگارم امر فرموده.آن پیر جواب داد:پروردگار چنین فرمانی نمی دهد بلکه شیطان تو را امر کرده است.حضرت(ع)فرمود:وای برتو!هیچ وقت شیطان قدرت ندارد به من امر ونهی کند دور شو از نزد من!و تصمیم بر ذبح گرفت...»(113)
این گلیم و فرش متعلق به مادر حضرت اسماعیل(ع)یعنی هاجر(ع)بود،به عنوان یادگاری از آن واقعه مهم درتاریخ بشریت نزدِ
امام زمان «عج»موجود است.

ریسمان و طنابی که از اشیاء داخل تابوت بنی اسرائیل است

و امام سجاد(ع)آن را به امام باقر(ع)دادو امام باقر(ع)یک سرآن را به جابر داد در مسجد النبی(ص)و یک تکانی آهسته به آن داد که در این هنگام مدینه به زلزله درآمد، به خاطر سکوت مردم مدینه نسبت به ظلم به اهل بیت(ع).

زره های حضرت داود(ع)

که حضرت داود(ع)به تعداد 313 نفر اصحاب امام زمان(ع)بافته است و الان نزد حضرت(ع)است.عرب به زره «درع»می گویند.پیراهنی بود ساخته شده از رشته های فنری و ساخت زره به حضرت داود وحضرت سلیمان(ع)منسوب است زیرا آنان نخستین کسانی بودند که زره را ساختند و به تن کردند.
امام صادق(ع)به مفضّل فرمود:«به خدا سوگند تمام ترکه جمیع پیغمبران، حتی زره داود،نزد امام زمان(ع)است.»(114)