محیط فیزیکی اطراف ما، یک محیط سه‌بعدی است. در واقع ما هر روز در یک محیط سه‌بعدی در حرکت هستیم. اما مغز انسان چطور قادر به درک محیط سه‌بعدی اطراف خود می‌باشد؟
3D مخفف کلمه 3Dimensial، به معنای یک شی سه‌بعدی است. چیزی که عرض ارتفاع و طول (عمق) داشته باشد. محیط فیزیکی اطراف ما، یک محیط سه‌بعدی است. در واقع ما هر روز در یک محیط سه‌بعدی در حرکت هستیم. اما مغز انسان چطور قادر به درک محیط سه‌بعدی اطراف خود می‌باشد؟ همان طور که می‌دانیم چشم‌های هر انسان در حدود 6. 5 سانتیمتر از یکدیگر فاصله دارند، بنابراین به محیط اطراف از دو زاویه افقِ کمی متفاوت نگاه می‌کنند.
همانطور که ما به اطراف نگاه می‌کنیم، شبکیه هر چشم تصویری دوبعدی از محیط اطراف ضبط و برای مغز ارسال می‌کند. مغز این دو تصویر دوبعدی را طی فرآیندی ادغام و محیط اطراف را به شکل سه‌بعدی درک می‌کند. بنابراین انسان دارای قابلیت تشخیص عمق (depth perception) می‌شود. قابلیتی که به ما اجازه می‌دهد اجسام دور را از اجسام نزدیک تشخیص دهیم و به راحتی درباره فواصل اشیا قضاوت کنیم. انسان به دلیل داشتن قابلیت دوربین دو چشمی (binocular vision)، محیط اطراف خود را سه‌بعدی می‌بیند.
اما جالب است بدانید که افراد monocular vision، یعنی کسانی که تنها از ناحیه یک چشم بینا هستند نیز می‌توانند محیط اطراف را به شکل سه‌بعدی درک کنند! همان طور که می‌دانیم یک تصویر دوبعدی، تنها دارای عرض و ارتفاع می‌باشد و از نظر فنی عمق ندارد. بنابراین در این تصویر همه چیز با یک فاصله، از نگاه بیننده به نظر می‌رسد. اما بیننده به طور ناخودآگاه و با استفاده از تکنیک‌های سه‌بعدی مغز، تصویر را به شکل سه‌بعدی درک می‌کند.
