تبیان، دستیار زندگی

---

سیستم دفاع طبیعی بدن یكی از پیچیده‌ترین و مهم‌ترین دستگاه‌های مجهز و خودكار پررمز و راز خلقت است.

5- از استرس های مزمن اجتناب کنید: این شرایط استرس زا به طرز بارزی توانایی سیستم ایمنی در مبارزه با میکروب ها را کاهش می دهد.اگر احساس می کنید در شرایط و وضعیت تنش زا هستید، سعی کنید از موقعیت هایی که آرامبخش و مفید می باشند نیز بهره برید. شرکت در کلاس های یوگا، پیاده روی و یا هر روشی که با انجام آن احساس آرامش بیشتری کسب خواهید کرد را انجام دهید.

6- رعایت بهداشت و شستشوی دست واجب است: در طول روز به دلیل رفتن به اماکن عمومی مختلف و تماس با اشیائ گوناگون ، طبیعتا در معرض ویروس های مختلف قرار خواهید گرفت. راه رهایی از این همه ویروس شست وشوی مرتب دست قبل از تماس با صورت و مصرف غذا می باشد.

7- فعالیت بدنی منظم تضمین بزرگی برای حفظ سلامتی است:داشتن فعالیت بدنی منظم و روزانه (30 دقیقه در روز)می تواند عملکرد سیستم ایمنی را ارتقا بخشد.

8- از دوستان سیگاری دوری کنید:قرار گرفتن در معرض دودسیگار، به اندازه استعمال سیگار می تواند مضر باشد. بنابر این تا آنجا که امکان دارد از قرار گرفتن در معرض دود سیگار اجتناب کنید.

9- بدون تجویز پزشک آنتی بیوتیک مصرف نکنید:بسیاری از افراد تنها با مشاهده کوچکترین علائم بیماری به سراغ آنتی بیوتیک ها می روند و همین کار باعث می شود که در طول زمان عکس العمل بدن نسبت به دارو کاهش یابد و عفونت های جدی تری بروز کند.مصرف آنتی بیوتیک تنها در صورت ابتلا به عفونت های باکتریایی لازم است. در این شرایط هم دارو باید به طور کامل مصرف شود. اما استفاده از آنتی بیوتیک به منظور جلوگیری از بیماری ها جایز نیست.

10- نگاه سخت گیرانه و بیش از حد جدی در زندگی نداشته باشید: سخت وسست جهان می گذرد و نوع نگرش و برخورد ما با این حوادث می تواند تضمین کننده سلامت جسم و روح ما باشد. مطالعات نشان می دهد که داشتن حس مثبت و سهل و حضور خنده در زندگی نقش به سزایی در کاهش هورمون استرس و افزایش سلول های ایمنی زا دارد. تماشای فیلم های کمدی، گفتن لطیفه و .. می تواند روش های مفیدی برای ایجاد خنده باشد.

سیستم ایمنی به وسیله عناصر خود سه فعالیت عمده زیر را در بدن انجام می‌دهد:
1) دفاع در مقابل عوامل بیگانه و مهاجم
2) پاک‌سازی
3) مراقبت ویژه....


1) دفاع در مقابل عوامل بیگانه و مهاجم: هریک از سلول‌های ایمنی در تمام شبانه‌روز مراقب قلمروی بدن بوده و در صورتی که فردی به وسیله هر یک از عوامل بیماری‌زا تحت حمله قرار گیرد بدون هیچ‌گونه تردید و با استفاده از تمام توان خود به مقابله می‌پردازند و در این امر بدون مزاحمت در برنامه یکدیگر هر یک به وظایف از پیش تعیین شده عمل می‌نمایند.


2) پاک‌سازی: طبیعی است که در جریان مبارزه تعداد قابل توجهی از سلول‌ها و عوامل مهاجم و همچنین سلول‌های ایمنی مجروح و یا کشته شده و در محیط التهاب باقی می‌مانند که گروه دیگری از سلول‌های ایمنی مسوول پاکسازی محیط کارزار بوده و از آزاد شدن سموم مضر در این محیط جلوگیری می‌کنند.


3) مراقبت ویژه: همه روزه در بدن، تعداد بسیاری سلول‌های سرطانی به وجود می‌آیند که توسط سیستم ایمنی مهارشده و از تکثیر و عملکرد مضر آنها برای بدن جلوگیری به عمل می‌آید.


سیستم ایمنی ما چند ویژگی مهم دارد که عبارتند از:


الف قدرت تشخیص اختصاصی، ب شناخت خودی از بیگانه، ج خاطره ایمونولوژیک(حضور ساختارهای گوناگون و حتی بسیار نزدیک به یکدیگر را با ظرافت تشخیص داده و تا سال‌های طولانی، خاطره ورود آنها را به بدن حفظ می‌نمایند و در نتیجه در مقابله مجدد با آنها سریع‌تر، شدیدتر و با دوام‌تر عمل می‌کنند)، د کنترل خود: سیستم و عناصر ایمنی به خوبی می‌دانند چه زمان باید فعالیت کرده و چه زمان استراحت و بازسازی کنند، چه زمان باید به حیات ادامه داده و چه زمان باید به نفع قلمروی بدن کنار روند و حتی در صورت نیاز ایثار کرده و به خودکشی برنامه‌ریزی شده برای بقای بقیه بدن دست بزنند.


کاش یاد می‌گرفتیم که چون سیستم ایمنی چه وقت کار کنیم و چه وقت به خودسازی بپردازیم، چه وقت عکس‌العمل نشان دهیم و چه وقت شرایط موجود را تحمل کنیم و پاسخی نداشته باشیم (که گاهی ندادن پاسخ بهترین پاسخ است)، چه وقت بخندیم و چه وقت گریه کنیم، به چه میزان فعالیت کنیم و به چه میزان به دیگران کمک کنیم و چه وقت بگذاریم دیگران خود به وظایف خود عمل کنند و در یک کلام بر خود و شرایط اطراف خود بدون هیچ‌گونه خود بزرگ‌پنداری و یا کوچک‌پنداری مدیریت کنیم، وقتی وظایفمان را انجام می‌دهیم در صرف انرژی زیاده‌روی نکنیم و انرژی خود را هدر ندهیم و در صورت نیاز عناصر موجود در بدن را برای رشد سلول‌های دیگر به آنها هدیه دهیم، هرگز با یکدیگر در انجام وظیفه رقابت ناسالم نکرده بلکه همیشه برای رسیدن به هدف مشترک به صورت اعضای یک تیم کمک حال یکدیگر باشیم و در صورت حضور نداشتن یک عضو جای او را پر کنیم.

هیچ می‌دانستید بدن شما می‌تواند علیه خودش وارد عمل شود و به خودش آسیب برساند؟ این پدیده‌ای است که گاهی در بعضی افراد رخ می‌دهد و بیماری‌هایی را ایجاد می‌کند که به نام <بیماری‌های خودایمنی> معروف هستند. بیش از ۸۰ نوع بیماری مختلف وجود دارد که در آن دستگاه ایمنی بدن، به هم ریخته و خارج از کنترل عمل می‌کند. سلول‌هایی که برای حفاظت از ما در برابر باکتری‌ها،‌ ویروس‌ها و سایر عوامل مهاجم خارجی خلق شده‌اند، سلول‌های خودی را با عوامل بیگانه اشتباه گرفته و به آنها حمله می‌کنند.این روند موجب التهاب می‌شود و به جای آنکه باکتری‌ها و ویروس‌ها از بین بروند، بافت سالم بدن نابود می‌شود. این حمله می‌تواند در هر قسمتی از بدن اتفاق بیفتد؛ مثلا در بیماری ام.‌اس سیستم ایمنی به اعصاب حمله می‌کند، در آرتریت روماتوئید مفاصل را مورد حمله قرار می‌‌دهد و در بیماری لوپوس بافت همبند درگیر می‌شود. بنابراین پوست، قلب، مغز، ریه‌ها، کلیه‌ها و مفاصل ممکن است از این بیماری آسیب ببینند.
گ

 در ایالا‌ت متحده حدود ۵۰ میلیون نفر که ۷۵ درصد آنها را خانم‌ها تشکیل می‌دهند،‌ از نوعی بیماری خودایمنی رنج می‌برند. علایم این بیماری‌ها اغلب در سنین بین ۲۰ تا ۴۰ سالگی نمایان می‌شود. بسیاری از این بیماری‌ها به شکل خفیف ظاهر می‌شوند اما در بعضی از افراد بیماری به سمت ناتوانی پیش می‌رود و عواقبی چون ضعف بیش از حد عضلات، خستگی مفرط و گاهی مرگ را به دنبال دارد. با این وجود تحقیقات جدید نشان می‌دهند که تشخیص و درمان زودهنگام این بیماری‌ها علایم را کنترل کرده و حتی می‌تواند بیماری را مهار کند. اما مشکل اینجاست که بیشتر افراد قبل از تشخیص بیماریشان سال‌ها این علایم را به همراه دارند و متوجه نمی‌شوند. مری شامون، نویسنده کتاب <زندگی خوب با بیماری‌ خودایمنی> می‌گوید: <گاهی افراد با شکایت از خستگی به پزشک مراجعه می‌کنند و دکتر به آنها می‌گوید شاید خستگی‌تان به دلیل کار زیاد است. شاید چون بچه‌های کوچکی دارید زیاد خسته می‌شوید یا شاید فقط استرس باشد. بدتراز آن اینکه ۴۵ درصد از افرادی که نهایتا بیماری خودایمنی آنها تشخیص داده می‌شود قبلا این برچسب را دریافت کرده‌اند: نگرانی بیش از حد و بیمار گونه.

● جدی بگیرید
همان‌طور که گفتیم بیماری‌های‌ خود‌ایمنی قسمت‌های مختلفی از بدن را درگیر می‌کنند و بنابراین می‌توانند در افراد مختلف خود را به گونه‌های متفاوتی نشان دهند. همین امر تشخیص این بیماری‌ها را تا حدودی دشوار می‌سازد. ممکن است یک علامت کاملا مشخص وجود داشته باشد و یا مجموعه‌ای از علایم با شدت کمتر ظاهر شوند. مثلا تاری دید، سردرد و مشکلات حافظه می‌توانند نشانه‌های لوپوس یا ام‌.اس باشند. گاهی همه علایم ظاهر نمی‌شوند یا گاه‌گاه، می‌آیند و می‌روند. دکتر لزلی‌کال، استاد دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت ‌‌لوییس می‌گوید: <سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی باید سالم‌ترین سال‌های زندگی باشد .
کاهش وزن بی‌دلیل، تورم مفاصل یا خشکی آنها، جوش‌ها یا ضایعاتی که از پوست بیرون می‌ریزند، لیزخوردن و از دست دادن تعادل، افتادن اشیا از دست‌ یا هر تغییری در سلامت که بیش از چند روز پایدار بماند باید به پزشک اطلاع داده شود.اگر علایمی پیشرونده دارید، از اینکه چه زمانی و چند وقت یک بار ظاهر می‌شوند و چه شدتی دارند، یادداشت بردارید. زمانی که تصاویر ام.‌آر.آی،‌ آزمایش‌ خون و سایر آزمایش‌‌ها،‌ احتمال وجود بیماری مشابه را رد می‌کنند، باز هم رسیدن به یک تشخیص دقیق کار مشکلی است.
.