تبیان، دستیار زندگی

امام صادق علیه السلام:

وَقَد سُئِلَ عَن مَكارِمِ الخلاقِ: اَلعفوُ عَمَّن ظَلَمَكَ وَصِلَةُ مَن قَطَعَكَ وَإعطاءُ مَن حَرَمَكَ وَقَولُ الحَقِّ وَلَو عَلى نَفسِكَ؛

درباره مكارم الاخلاق سئوال شد، فرمودند: گذشت از كسى كه به تو ظلم كرده، رابطه با كسى كه با تو قطع رابطه كرده، عطا به آن كس كه از تو دریغ داشته است و گفتن حق اگر چه بر ضد خودت باشد.

امام على علیه السلام:

لا تَكمُلُ المَكارِمُ إلاّ بِالعَفافِ وَالیثارِ؛

مكارم اخلاق به كمال نمى رسد، مگر با پاكدامنى و از خود گذشتگى.

مام على علیه السلام:

إذا رَغِبتَ فِى المَكارِمِ فَاجتَنِبِ المَحارِمَ؛

اگر خواهان مكارم و بزرگوارى ها هستى از حرام ها دورى كن.

امام صادق علیه السلام:

إنّ اللّه  تَبارَكَ وَتَعالى خَصَّ رَسولَ اللّه  صلى الله علیه و آله بِمَكارِمِ الأخلاقِ ، فَامتَحِنوا أنفُسَكُم فَإن كانَت فیكُم فَاحمَدوا اللّه  عَزَّوَجَلَّ وَارغَبوا إلَیهِ فى الزِّیادَةِ مِنها ـ فَذَكَرَها عَشرَةً ـ : الیَقینُ ، والقَناعَةُ ، والصَّبرُ ، والشُّكرُ ، والحِلمُ ، وحُسنُ الخُلقِ ، والسَّخاءُ ، والغَیرَةُ ، والشَّجاعَةُ ، والمُروءَةُ؛

خداى تبارك وتعالى رسول خدا صلى الله علیه و آله را به مكارم اخلاق مخصوص گردانید. پس شما نیز خود را بیازمایید، اگر این صفت ها در شما بود خداى عزوجل را سپاس گویید و از او این مكارم را بیشتر بخواهید. ـ سپس آن ده خصلت را برشمردند ـ : یقین، قناعت، صبر، شكر، بردبارى، خوش اخلاقى، سخاوت، غیرت، شجاعت و جوانمردى.

امام صادق علیه السلام:

لِجَرّاحِ المَدائِنىِّ ـ : ألا اُحَدِّثُكَ بِمَكارِمِ الأخلاقِ؟ اَلصَّفحُ عَنِ النّاسِ ، وَمُواساةُ الرَّجُلِ أخاهُ فى مالِهِ ، وَذِكرُ اللّه  كَثیرا؛

به جرّاح مدائنى فرمودند: آیا به تو بگویم كه مكارم اخلاق چیست؟ گذشت كردن از مردم، سهیم كردن برادر (دینى) در مال خود و بسیار به یاد خدا بودن.

امام صادق علیه السلام:

اَلمَكارِمُ عَشرٌ ، فَإنِ استَطَعتَ أن تَكونَ فیكَ فَلتَكُن... : صِدقُ الَبسِ ، وَصِدقُ اللِّسانِ ، وَأداءُ الأمانَةِ ، وَصِلَةُ الرَّحِمِ ، وَإقراءُ الضَّیفِ ، وَ إطعامُ السّائِلِ ، وَالمُكافاةُ عَلىَ الصَّنائعِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلجارِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلصّاحِبِ ، وَرَأسُهُنَّ الحَیاءُ؛

مكارم ده تاست: اگر مى توانى آنها را داشته باش ... : استقامت در سختى ها، راستگویى، امانتدارى، صله رحم، میهمان نوازى، اطعام نیازمند، جبران كردن نیكى ها، رعایت حق و حرمت همسایه، مراعات حق و حرمت رفیق و در رأس همه، حیا.

امام صادق علیه السلام:

اَلا اُحَدِّثُكَ بِمَكارِمِ الاَخْلاقِ؟ الصَّفْحُ عَنِ النّاسِ وَ مُواساةُ الرَّجُلِ اَخاهُ فى مالِهِ وَ ذِكْرُ اللّه‏ِ كَثیرا؛

 آیا به شما بگویم كه مكارم اخلاق چیست؟ گذشت كردن از مردم، كمك مالى به برادر (دینى) خود و بسیار به یاد خدا بودن.

سلام
متشکر شادی گرامی از همراهی

الهی دلی ده که جای تو باشد زبانی که دروی ثنای تو باشد
الهی عطا کن بر این بنده چشمی که بینایی اش از ضیای تو باشد
الهی عطا کن مرا گوش و قلبی که آن گوش پر از صدای تو باشد
الهی چنانم کن از فضل و رحمت که دائم سرم در هوای تو باشد
الهی بده همتی آنچنانم که سعیم حصول لقای تو باشد
الهی ندانم چه بخشی کسی را که هم عاشق و هم گدای تو باشد


خداوندا اگر توان فهم و در ک این کلمات را داشته باشم و به کار ببندم

حكایت دلداده درویش ژنده پوش:

« روزى در یك روستا، درویشى در حال گذر بود. در همان حال كودكى بر پشت بام یكى از خانه‏ها بازى مى‏كرد. به ناگه بر لب بام آمد و در مقابل چشمان وحشت زده اهالى به پایین پرتاب شد. درویش به محض مشاهده صحنه فریاد زد: « او را نگه دار!! » سقوط شتابناك كودك آرام شد. درویش دوید و كودك را در میان زمین و هوا گرفت و در مقابل حیرت اهالى، كودك را سالم به آنان برگرداند!
مردم به دور درویش حلقه زدند و او را از اولیاء الله دانستند و هر یك به تعارف صفت غریبى را به درویش نسبت دادند.
درویش اهالى را ساكت كرد و گفت: اینان كه مى‏گویید، من نیستم!
من فقط بنده معمولى خداوند هستم كه به فرامین او گوش جان سپرده و عمل كرده‏ام و لحظه‏اى كه این صحنه را دیدم، گفتم: خدایا، او را نگه دار!
زیرا من با او - منظور خداوند است - دوست هستم و عمرى به دستورات او گوش كردم و عمل نمودم و اینك از او یك درخواست كردم و او اجابت نمود، پس مى‏بینید كه اتفاق مهمى نیفتاده است.
آنگاه درویش كوله پشتى خویش بر دوش گرفت و از مقابل دیدگان متحیر مردم روستا در غبار زمان محو شد.