تبیان، دستیار زندگی

مناجاتی زیبا از استاد مصطفی ملکیان





خدایا، اندیشه‌ام را در مسیری معنوی و روحانی قرار ده، تا روحم را با تو درآمیزم، و لذت ِ بودن ِ با تو را در لحظه لحظه‌ی زندگی‌ام دریابم.

خدایا، اندیشه‌ام را چنان محکم ‌ساز که به حقیقت و عقلانیت متعهد باشم، و تنها بر پایه فهم و تشخیص خودم از زندگی، زندگی کنم، تا بتوانم از آنچه جامعه و دیگران از من می‌خواهند فراتر بروم.

خدایا، به من بینشی عطا کن که هیچ وقت خود را با دیگران مقایسه نکنم، بر آنهایی که از من برتر هستند حسد نورزم، و بر آنها که پایین ترند فخر نفروشم، و بر آنچه دارم قناعت کنم و همواره در این اندیشه باشم که از آنچه در حال حاضر هستم، فراتر بروم.

خدایا، به من فهمی عطا کن تا تفاوتهای خود با دیگران را دریابم، و بفهمم که با شخصیت منحصربه فردی که دارم قاعدتا زندگی منحصربه فردی نیز برای خود خواهم داشت، که از جهاتی می تواند متفاوت از زندگی دیگران باشد، مهم آن است که به تفاوتهای خودم و تفاوتهای دیگران احترام بگذارم و زندگی ام را منطبق با آن چه هستم، شکل ببخشم.

خدایا، توانایی ِ عشق به دیگری را در وجودم بارور ساز، تا انسان ها را خالصانه دوست بدارم، و بهترین لحظات لذت زندگی ام، لحظاتی باشد که بدون هیچ نوع چشمداشتی، خدمتی به همنوع ام می کنم.

خدایا، مرا از هر نوع نفرت و کینه ای که حوادث تلخ روزگار بر وجودم نهاده است، رها کن، تا با رهایی از نفرت و کینه، بتوانم دیگران را آن طور که هستند، بپذیرم و دوست بدارم.

خدایا، فهم مرا از زندگی آن چنان ژرف ساز تا قوانین آن را دریابم، و بفهمم که در زندگی چیزهایی هست که قابل تغییر نیست، قوانینی هست که از آنها تخطی نمی توان کرد، تا ساده لوحانه نپندارم که هر آنچه می خواهم را می توانم داشته باشم، و هر آنچه آرزو می کنم خواهم داشت.

خدایا، این توانایی را به من عطا فرما تا در لحظه لحظه زندگی ام، در لحظه حال و برای آنچه هم اکنون می گذرد زندگی کنم، و زیبایی ها و شادی هایی که هم اکنون از آن برخوردار هستم را با اندیشیدن بیش از حد به گذشته ای که دیگر پایان یافته است، و دغدغه بیش از حد برای آینده ای که هنوز نیامده است، نادیده نگیرم.

خدایا، مگذار که در بند گذشته باقی بمانم، و چنان تعهد و دغدغه ی کشف حقیقت را در درونم شعله ور ساز که هیچگاه بخاطر آنچه در گذشته حقیقت می دانسته ام و آبرو ، حیثیت و شخصیت اجتماعی ام بدان وابسته است، از حقیقت هایی که هم اکنون بدان ها دسترسی می یابم، و ممکن است همه آنچه در گذشته حقیقت می دانسته ام به چالش بکشد و بی اعتبار سازد‏، محروم نمانم.

خدایا، مرا به انضباطی درونی متعهد کن، تا بفهمم و بدانم که هر کاری که دوست دارم و از آن لذت می برم را مجاز نیستم که انجام دهم.

خدایا، کمکم کن تا عمیقا دریابم که زندگی بیش از آنچه اغلب می پندارند جدی است، و برای هیچ انسانی استثنا قائل نمی گردد، همه ما برای آنچه می خواهیم و در آرزوی آن هستیم باید تلاش کنیم و شایستگی و لیاقت به دست آوردن آن را داشته باشیم. خدایا، به من بیاموز که بدون شایستگی و لیاقت داشتن چیزی، نخواهم که تو آن را از آسمان برایم بفرستی.

و در آخر ؛ خدایا، نعمت سکوت را بر من ارزانی دار ، تا در آن لحظاتی که طنین زندگی روزمره در درونم آرام می گیرد، نوای دلنشین و آرامش بخش حضور تو در روح و وجودم، مرا گرم و آرام سازد

فرازهایی از دعای امام حسین (ع) در روز عرفه

خدایا!
چنان نزدیکی
که نمی توانم ببینمت .
صدای تو هر لحظه با من سخن می گوید ،
اما من آنرا نمی شنوم .
مرا به اعماق درونم ببر
تا شکوه بی پرده جمال تو را بشنوم .
مرا بیاموز
پیوسته تو را بجویم
و همواره به عنوان یگانه پناهم
به تو رو کنم .

بدان كه پیروزی با صبر كردن

و گشایش (در كارها) با رنج و گرفتاری به دست می‌آید

و بعد از (هر سختی آرامش وجود دارد.)

((حضرت محمد (ص))

خدایا، هر وقت در پیاده روهای شلوغ گم می شوم
و فراموش می کنم از کجا آمده ام،به آسمان نگاه می کنم و
حتم دارم دستهای تو برای کمک به من پایین می آیند...
خدایا، می خواهم در جمع روشن آینه ها بنشینم و
گیسوان آرزوهایم را ببافم و از تو بپرسم که دل چگونه باید بتپد
و چشم چگونه می تواند آینه و دریا را در خود جای دهد
و لب چگونه می تواند ترجمه ای از نام های شیرین تو باشد.
خدایا، می دانم اگر رد شب را بگیرم به زلف سیاه تو می رسم
و اگر رد دریا را بگیرم، در چشم های تو بیدار می شوم
و اگر رد پرنده ها را بگیرم به شانه های نجیب تو می رسم.
خـدایـا، مـگـذار از جـبــروت تــو جـدا شــوم
و بــر شـاخــه ای شـکـسـتــه بـنـشـیـنـم.
اگر صدای تو را نشنوم، اگر نگاه تو را نبینم،
از شـکـوفـه های بهاری خـالـی مـی شـوم
و هیچ ستاره ای قـدم در اتاقم نمی گذارد.

خــدایــا، نــمــی خــواهـــم آن قــدر بــخــوابــم
تا فرشتگان دست خالی از کنار خانه ام بگذرند.
نمی خواهم آن قدر سکوت کنم تا کلمه ها مرا از یاد ببرند.
نـمــی خـــواهــم آن قــدر بـنـشـیـنـم
تا آهوان به دشت های مکاشفه برسند،
بلکه می خواهم مثل پیامبران تو قشنگ باشم
و آن قدر به تو نزدیک شوم که کهکشان ها بتوانند روی ناخنم بنشینند.

دیـشـب دوبـاره کــار دلـم اشـک و آه بــود

فــریـاد دلــخــراش مـن از قـعـر چــاه بــود

می خواستم که از تو بگویم خدای عشق

از خـاطـراتـمـان کـه تـو بـودی و مـاه بود...

مـن مـثـل یـک کـبـوتـر بـر بــام شــانـه ات

کـی بـیـنـمـان خـطـوط سیـاه از گناه بود؟

یـادش بـه خـیـر خــنــده و بـازی کـودکـی

بـر روی دسـت هـای تـو تـابـم بـه راه بـود

آری مـنـم! هـمـان کـه ز گـل آفـریـده ای،

آن کس که ظلم کرده به خود ، بی پناه بود

در آسـمــان سـراغ تــو را مـی گــرفـتـم و

جــا پـــای مـهـربــان تــو در بــیــن راه بــود

مــمــنــونــم از تـحـمــل طـولانـیــت عـزیــز

بـر بـنـده ای کــه حــاصــل عمرش تباه بود

حــــالــا بــــرای تـــوبــــه و اصــــرار آمـــدم

امـشــب دوبــاره کــار دلـم اشـک و آه بـود