شهید امیرحسین لشگری در سال 1331 در ضیاءآباد قزوین متولد شد.
وی در سال 1351 به نیروی هوایی وارد و در تیر ماه 1356 با درجه ستوان دومی از دانشکده خلبانی فارغالتحصیل شد.
او در یگانهای نیروی هوایی دزفول، مشهد و تبریز دوره شکاری را تکمیل کرد و با آغاز جنگ تحمیلی به جمع رزمندگان اسلام پیوست و تا قبل از اسارت، 12 مأموریت را به بهترین نحو انجام داد.
در آخرین مأموریت، هواپیمای وی مورد اصابت موشک دشمن قرار گرفت و در نقطه صفر مرزی ایران و عراق، به ناچار به اسارت نیروهای بعثی عراق درآمد.
این شهید گرانقدر، سه ماه اول دوران اسارت خود را در سلول انفرادی گذراند و پس از آن به مدت هشت سال در کنار 60 نفر از اسرای ایرانی در سالنی عمومی به دور از چشم صلیب سرخ جهانی نگهداری میشد.
پس از پذیرش قطعنامه باز هم او را از سایر اسرا جدا کردند که دوران این اسارت انفرادی 10 سال به طول انجامید.
سرلشکر شهید لشگری پس از 16 سال اسارت به نیروهای صلیب سرخ معرفی شد و دو سال بعد در 17 فروردین 1377 به خاک مقدس وطن بازگشت.
این آزاده شهید در بدو ورود به میهن، از سوی مقام معظم رهبری(مدظله العالی) لقب "سید الاسرای ایران” دریافت كرد و با موافقت ایشان در 27 بهمن 1378 به درجهٔ سرلشگری ارتقاء یافت.
این شهید بزرگوار پس از سالها تحمل رنج ایام اسارت و جانبازی 70 درصد، بامداد روز دوشنبه 88/5/19 در بیمارستان لاله تهران به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
سخنان شهید لشگری در مصاحبه با رسانههای جمعی در سال 1387 (همزمان با سالروز ورود آزادگان به ایران)
اعتقادات مذهبی و مکتبی سربازان ایرانی مهمترین عامل مقاومت آنها در مقابل فشارهای روحی، روانی و جمسی بعثیها بود.
هر یک از ما به عنوان نماینده جمهوری اسلامی در هر جای دنیا که باشیم باید با نوع نگرش و رفتارمان اذهان عمومی را نسبت به مسائل ایدئولوژیکی نظام روشن کنیم، بنابراین وقتی به اسارت دشمن درآمدیم با تأسی به سیره اهل بیت(ع) و به خصوص حضرت موسی بن جعفر (ع)، تمسک به دین و اهداف آن و بررسی و تفکر در آن، خود را از گزند ترفندهای دشمن حفظ کردیم.