به نام خدایی که همیشه در قلب ماست
سلام
پیامبران و امامان بدان جهت كه بندگان شایسته خداوند هستند، سزاوار احترام و محبت هستند.
احترام و ابراز ارادت به آنان، بدان جهت نیست كه برای آنان در مقابل خدا، مقام و ارزشی مستقل قایل باشیم؛ بلكه آنان مستقل از خدا هیچ ندارند و همه عظمت آنان و عشق و محبت ما به ایشان، ناشی از آن است كه آنان در اوج معرفت، بندگی و عبودیت حضرت حق قرار دارند و مورد عنایت خاص پروردگار میباشند.
بوسیدن ضریح امامان علیهمالسلام و اولیای الهی، برخاسته از عشق و محبت نسبت به آنان است؛ همان گونه كه عاشق، هر چیزی را كه منتسب به معشوق است، میبوید و میبوسد و به سینه میچسباند.
برای زائر امام معصوم علیهالسلام، خود سنگ و چوب ارزشی ندارد. بوسیدن ضریح و در و دیوار حرم، از آن جهت است كه منسوب به محبوبش؛ یعنی، امام معصوم است.
به تصریح قرآن كریم، حضرت یعقوب، لباس یوسف را بر چشم خود نهاد و بینایی خود را باز یافت:
«فَلَمَّا أَنْ جأ الْبَشِیرُ أَلْقاهُ عَلی وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِیراً قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّی أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ ؛ پس چون مژده رسان آمد، آن پیراهن را بر چهره او انداخت، پس بینا گردید. گفت: آیا به شما نگفتم كه بیشك من از عنایت خدا چیزهایی میدانم كه شما نمیدانید. » (یوسف/96)
تبرّك و استشفا به پیراهن یوسف، نمونهای از تبرّك و استشفا به چیزی است كه به شكلی منسوب به اولیای الهی است.
بر اساس روایات معتبر نزد شیعه و سنی، اصحاب پیامبر اكرم صلیاللهعلیهوآله هنگام وضو گرفتن ایشان، هجوم میآوردند تا هر كسی قطرهای از آب وضوی ایشان را به عنوان تبرّك برگیرد؛ به گونهای كه نمیگذاشتند قطرهای از آب وضوی پیامبر صلیاللهعلیهوآله بر زمین بریزد و اگر به كسی چیزی نمیرسید. (صحیح بخاری، ج 1، ص 33)
اگر تبرّك جستن به قطرات آب، شرك و حرام بود، وظیفه آن حضرت نهی و بازداشتن اصحاب از این عمل بود.
بنابراین بوسیدن و تبرّك جستن، بدون اعتقاد به الوهیت یا ربوبیت (فاعلیت استقلالی) شرك نیست.
سایت نهاد مقام معظم رهبری در دانشگاهها و تبیان
لینک مطلب