ثانیاً: امامان به عنوان جانشیان پیامبر كه قلمرو مأموریتش جسم و جان و دنیا و آخرت می باشد باید علم و دانشی در خور مأموریت عظیمشان داشته باشند تا مردم به آنها اعتماد كنند و دین و آیین خود را در اختیار آنها قرار دهند این علم :
1- باید خالی از نقص و اشتباه باشد و گرنه جلب اعتماد نمی كند.
2- باید در خور مأموریتشان باشد یعنی از گذشته و حال و آینده آگاه باشند.
3- چون مأموریتشان ظاهر و باطن اجتماع و درون و برون مردم را شامل است این علم باید چنین معلوماتی باشد.[8]
و پر واضح است كه علمی با چنین شرایطی از عهده بشر قاصر و عاجز بیرون است و تنها منبعی كه می تواند چنین شرایطی داشته باشد اتصال به غیب و با علم لدنی و حضوری است و الاّ از علم حصولی كه ساخته و پرداخته حس و تجربه بشری است چنین چیزی ساخته نیست.