خیلی ها می گویند با این رقم هایی که بازیکنان فوتبال طی چند سال اخیر گرفته اند آینده خود و چند نسل بعدشان را تامین کرده اند و اگر از همین امروز در خانه بنشینند و کاری نکنند دیگر نگران مسائل مالی نخواهند بود اما اگر با خود بازیکنان صحبت کنید، می گویند که این پول کفاف همه عمرشان را نمی دهد و نمی توان تنها به درآمد فوتبال دل خوش کرد.
فوتبالیست ها عموما از درآمد مناسبی برخوردار هستند. حداقل ۴۵۰ بازیکن در لیگ برتر فوتبال ایران مشغول هستند که قراردادهای سالیانه بین ۶۰ میلیون تا ۱/۵ میلیارد تومان را منعقد کرده اند. یک بازیکن ۲۰ ساله تیم راه آهن تهران که امسال به پرسپولیس پیوسته ۱۲۰ میلیون تومان قرارداد سالیانه بسته است.
این جدا از حقوق ماهیانه حدود یک میلیون تومان است. در همین تیم مبلغ قرارداد کریم انصاری فر ۵/۱ میلیون میلیارد تومان برآورد شده است. بازیکنان معمول تیم های شهرستانی مبالغی بین ۲۰۰ میلیون تا یک میلیارد تومان (در مورد تیم های متمولی مثل سپاهان و تراکتورسازی) در سال دریافتی دارند. خوبی این شغل این است که جوانان مستعد بلافاصله از بهره وری خوبی به لحاظ مالی برخوردار می شوند که برای جوانان مشابه با مدرک دیپلم به یک آرزو شبیه است.
آنها حتی اگر با تیم های لیگ یک و دو شروع کنند می توانند به درآمد سالی ۲۰ تا ۲۵ میلیون تومان دلخوش باشند که با پیوستن به تیم های لیگ برتر این رقم به سادگی به ۱۰۰ میلیون تومان در سال می رسد اما از آن سو مشکل دیگر محدود بودن سن بهره وری این بازیکنان است.
فوتبالیست ها معمولا حداکثر تا ۳۵ سالگی می توانند به عنوان بازیکن بدرخشند در حالی که مثلا یک بازیگر، پزشک، وکیل و یک مهندس بهره وری مالی اصلی شان تازه از این سن آغاز خواهد شد. این همان پاشنه آشیل این حرفه است.
همان نکته ای که موجب شده فوتبالیست ها همیشه با تکیه بر درآمد هنگفت دوران فوتبالشان در پی یک کسب و کار دیگر هم هستند. شاید این یکی از دلایلی باشد که بازیکنان فوتبال ترجیح می دهند بخشی از درآمدشان را در حوزه های دیگر سرمایه گذاری کنند تا با سود آن، موجودی حساب بانکی شان به مراتب بیشتر از قبل شود.