هوالعزیز
سلاممحدودهی احكام و دستورات عملی دین را هرگز نباید به صورت یك خط مویین مرزی دید كه تا حد نهایت میتوان به آن نزدیك شد . دین ، دارای یك نوار مرزی است كه هر چقدر از این نوار مرزی فاصله بگیریم به احتیاط و اجتناب خروج از دین بیشتر عمل كردهایم به بیان دیگر ، آنچه از روح روایات بر می آید این است كه ما باید تا آنجایی پیش برویم كه یقین كنیم به حرام در نمیغلتیم و اگر كمترین احتمالی برای به حرام افتادن باشد وظیفهی عقلی ، تربیتی و پیش گیرانهی ما دوری از آن عمل است . این روحیهی صیانت از دین را كه آدمی همهاش در پی این باشد كه نكند ناخودآگاه دست به معصیت برد « ورع » نام مینهند .
اگر به حلیت چیزی مطمئن نیستیم و یقین نداریم كه دست یازیدن به آن ، معصیت خدا نیست، نباید به آن نزدیك شویم.
در ارتباط با مسائل شبهه ناك كه اختلاف در حكم مراجع وجود دارد یا تشخیص مصادیق حرام به عهدهی مكلف قرار داده شده ، چنین حقیقتی رخ مینماید .
امام صادق علیه السلام میفرمایند :
علیكم بالورع فإنه الدین الذی نلازمه و ندین الله به و نریده ممن یوالنا.
بر شماست به رعایت ورع ، به درستی كه ورع آن دینی است كه ما ملتزم به آن هستیم وخدا را به وسیلهی آن بندگی می كنیم و همین را از اهل ولایت و محبت خود انتظار داریم .
آنچه امام عصر علیه السلام از ما میخواهند دارا بودن همین شیوه و سبك در زندگی است .
در حقیقت كسی كه دین خود را چون گوهری نگهداری میكند ، هر لحظه هول و هراس آن را دارد كه نكند دزد معصیت به آن بزند و گوهرش را برباید . لذا نهایت احتیاط را به خرج می دهد.