تبیان، دستیار زندگی

سلام. من این تاپیك رو گذاشتم تا بیاییم این تو و با مناطق جنگی آشنایی پیدا كنیم. پس ای تو كه وارد این تاپیك شدی اطلاعاتت رو به ماهم بده. یه وقت تنهامون نذاری ها!!!!! یا حق

_____________________

این برای یه آشنایی كلی هستش

هر کس که دلش برای اسلام و قرآن می تپد باید این مناطق را به عنوان عرصه فداکاریها و رشادتهای جوانان این سرزمین گرامی دارد.

مقام معظم رهبری

ایستگاه صلواتی

ایستگاه‌های صلواتی به مکانی اطلاق می‌شد، مشتمل بر فضاهای مسقف، ایوان و یا فضایی دارای سایبان و محوطه (با حصار و بی‌حصار) که ساختاری طولی (دارای کشیدگی در یک جهت) داشتند. این ایستگاه‌های در اطراف تقاطع محورهای مو اصلاتی مناطق نبرد، دژبانی‌های مهم و ورودی یا داخل شهرهای مناطق جنگی قرار داشتند.

ایستگاه‌های صلواتی به مکانی اطلاق می‌شد، مشتمل بر فضاهای مسقف، ایوان و یا فضایی دارای سایبان و محوطه (با حصار و بی‌حصار) که ساختاری طولی (دارای کشیدگی در یک جهت) داشتند. این ایستگاه‌های در اطراف تقاطع محورهای مو اصلاتی مناطق نبرد، دژبانی‌های مهم و ورودی یا داخل شهرهای مناطق جنگی قرار داشتند.

در داخل شهرهای جنگی معمولاً از فضاهای جنبی مساجد یا حسینیه‌ها بدین منظور استفاده می‌شد ولی در خارج از شهرها، ساختمان‌های موقتی (یک طبقه‌ای) با مصالح ساده از قبیل بلوک‌های سیمانی، تیرآهن یا ورق‌های فلزی ساخته می‌شدند. هم‌چنین از کانتینرهای مستعمل نیز استفاده می‌شده زیربنای ایستگاه‌های صلواتی حدود 200 تا 500متر مربع بود و تقسیم‌بندی فضایی آنها نسبت به موقعیت‌ها و آب و هوای مناطق متفاوت بوده است، پایگاه‌های موقت ایستگاه صلواتی را معمولاً با حصیر یا ورق فلزی می‌ساختند.

هر چند امکانات همه ایستگاه‌ها مشابه نبود و فضا و کم و کیف خدمات آنها متفاوت از یکدیگر بود اما ارائه انواع خدمات را در این مجموعه‌ها می‌توان به‌صورت زیر تقسیم‌بندی کرد:

1- پذیرایی با آب خنک، شربت و دوغ خنک.

2- پذیرایی با چای.

3- تغذیه با غذاهای ساده (نان و پنیر، نان و ماست، نان و حلوا، خرما، برنج با خورشت ساده) و به ندرت غذاهای دیگری مانند چلوکباب و چلومرغ و تنقلاتی چون شکلات، پسته و بیسکوئیت.

4- اهدای اقلام فرهنگی از قبیل مهر و جانماز، جزوات دعا، عکس‌های امام، پیشانی بند، کتب مذهبی، عطر و چفیه ارزان قیمت.

5- خدمات آرایشگاهی (اصلاح سر و صورت) و خیاطی.

6- پخش آهنگ‌های ویژه و نوحه و سرود (بنا به مناسبت‌های مختلف).

7- آماده سازی نمازخانه و اقامه نمازهای جماعت.

8- آماده سازی استراحت‌گاه موقت برای رزمندگان.

9- فراهم شدن خودرو برای رسیدن رزمندگان به واحدهای خود و یا بالعکس به طرف شهر.

10- ارائه خدمات پستی و مخابراتی.

11- ارائه خدمات بهداشتی و کمک‌های اولیه.

12- کتابخانه صلواتی.

ایستگاه‌های صلواتی علاوه بر ماهیت خدماتی، وعده گاه رزمندگان نیز بودند و مانند منازلی آشنا و آرام بخش برای رزمندگان به‌ویژه نوجوانان و جوانان محسوب می‌شدند و فضای معنوی و روحیه بخش داشتند.

در کنار برخی از این ایستگاه‌های صلواتی، حمام صلواتی هم در دسترس رزمندگان بود. خیاطی‌های صلواتی هم در بعضی از ایستگاه‌ها وجود داشت.

ایستگاه‌های صلواتی داخل شهرهای مناطق جنگی را معمولاً مراکز پشتیبانی جبهه و جنگ آن شهرها اداره می‌نمودند. در این ایستگاه‌ها افراد متدین، با تجربه و با حوصله خدمات می‌کردند و خود را شبانه روز وقف رزمندگان کرده بودند. ایستگاه‌های خارج از شهرها و یا ایستگاه‌های صلواتی دایر در شهرهایی که جمعیت آنها تخلیه شده بود وابسته به مراکز پشتیبانی جبهه و جنگ شهرستان‌های سایر استان‌های کشوربود و اقلام مورد نیاز آنها از محل کمک‌های جنسی و نقدی مردم (کمک به جبهه) همان شهرستان‌ها تامین می‌گردید. در این ایستگاه‌ها نیز داوطلبین اعزامی از واحدهای پشتیبانی جبهه و جنگ با لباس بسیجی خدمت می‌نمودند و مانند رزمندگان جبهه‌های نبرد خدمات خود را عمل به تکلیف دینی و اطاعت از فرامین و رهنمودهای امام امت (ره) می‌دانستند. در اینجا نیز افراد میان‌سال و مسن که غالباً از اعضای صنوف شهری و گردانندگان هیات‌های مذهبی بودند همکاری و رفتاری کاملاً پدرانه و محبت‌آمیز داشتند.

ایستگاه‌های صلواتی معروف عبارتند بودند از:

1- زینبیه اهواز.

2- ایستگاه صلواتی کرمانشاه که روزانه 5000 رزمنده در این ایستگاه پذیرایی می‌شدند.

3- ایستگاه صلواتی سوسنگرد.

4- مسجد جامع خرمشهر (بعد از آزدسازی خرمشهر).

5- ایستگاه صلواتی اسلام آباد غرب.

6- ایستگاه صلواتی دارخوین.

7- ایستگاه صلواتی حسینیه.

8- ایستگاه صلواتی پل کرخه.

9- ایستگاه صلواتی قائم آل محمد در خرم آباد.

در سال‌های دفاع مقدس، خانواده‌های شهدا، مدیران و مسولان سازمان‌های دولتی، پیرمردان مسجدی، اعضای هیات‌های علمی دانشگاه‌ها و بازاریان متدین در قالب کاروان‌های کوچک و بزرگ به مناطق جنگی سفر کرده و با راهنمایی افراد مستقر در قرارگاه‌ها از جبهه‌ها و موقعیت‌های مناسب (از لحاظ حفاظتی) بازدید می‌کردند و رزمندگان اسلام را مورد تفقد قرار می‌دادند. معمولاً این کاروان‌ها سوغات خود را به رزمندگان اهداء کرده و بخشی از کمک‌های جنسی همراه خود را به ایستگاه‌های صلواتی تحویل می‌‌دادند. گرچه کاروانیان از فداکاری و اخلاص رزمندگان درس‌های فراموش نشدنی کسب کرده و به پشت جبهه منتقل می‌نمودند ولی ایستگاه‌های صلواتی در نظر آنها حکم حریم مکان‌های متبرک و مقدس را داشته و به‌عنوان توقف‌گاه‌های رفع خستگی و کسب روحیه به حساب می‌آمد

سنگر زیارت

سنگری در جبهه قصرشیرین؛ شهری کعه از قدیم در مسیر زائران قبر شش گوشه آقا ابی عبدالله(ع) قرار داشت. جلوی سنگرهای کمین خودی که گفته می‌شد از حیث مسافت، نزدیک ترین سنگر است به کربلای معلا، از همین رو اکثرا زیارت عاشورا و زیارت امام حسین (ع) در این سنگر برگزار می‌شد. مسئولان هم که به منطقه می‌آمدند شب را در آنجا بیتوته و عبادت می‌کردند.

سه راه شهادت

سه راهی در منطقه شلمچه - کانال ماهی؛ در عملیات کربلای 5 بسیاری از برادران در این نقطه به شهادت رسیدند و به دوست پیوستند. از آن زمان (19/10/65) به بعد این محل سه راه شهادت نام گرفت. در سایر نقاط جبهه نیز سه راه شهادت کم نبود. جایی که گرای آن را دشمن دقیقا داشت و مرتب آنجا را می‌زد. این سه راه شهادتها و سه راه مرگها در جبهه‌ فضای معنوی خاصی به آن نقطه از خاک گلگون منطقه می‌داد و سهم به سزایی در تقویت بنیه روحی بچه‌ها داشت. سه راه مرگ‌ها را به شوخی سه راه دلهره هم می‌گفتند.

کندوی بسیج

نام پادگان دو کوهه در جنوب، وقتی خرم آباد را به سوی اندیمشک پشت سر می‌گذاشتی، اگر از حضور تونلهای پی در پی به تنگ نمی‌آمدی و کوه‌های فراوانی را که یکی پس از دیگری سر راهت سبز می‌شدند و از دلبرت ( قطار حامل رزمندگان) مالیات! می‌گرفتند تا اجازه عبور دهند، تاب می‌آوردی، می‌رسیدی به دهستان دوکوهه و بعد از آن خود پادگان، یعنی مقر سازماندهی و پشتیبانی دو لشکر قدرتمند سپاه اسلام "لشکر ٢٧ محمد رسول الله" که در اوایل جنگ تیپ بود به فرماندهی حاج احمد متوسلیان که بعدا در لبنان به دست عوامل رژیم صهیونیستی و اشغالگران قدس اسیر شده بود و دیگر هرگز به پادگان دوکوهه که به نام آن سردار رشید مزین شده بود، چشمش به جمال او روشن نشد و "لشگر ١٠ سیدالشهدا(ع)" که هر دو از نیروهای مردمی بسیج تهران و کرج هستند.

چیزی حدود ٢٥ گردان پیاده رزمی، چندین گردان توپخانه، ادوات، تخریب، ضدهوایی و واحدهای خدمات در پادگان مستقر بودند، پادگان در واقع در دو سمت بود، پادگان جنوبی که محل نگهداری و انبار خودروها و ادوات آسیب دیده مستعمل ارتش بود و پادگان شمالی که پادگان اصلی دوکوهه به حساب می‌آمد، یکی از بزرگترین پادگانهای ارتش جمهوری اسلامی که با شروع جنگ تحمیلی در اختیار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قرار گرفت.

دو کوهه دو نوع ساختمان داشت، ساختمان‌های یک طبقه که در قسمت شمال و غرب پادگان قرار داشتند و واحدهای اداری بودند و کارهای ستادی و خدماتی در آن انجام می‌شد و دیگر ساختمان‌های پنج طبقه که آسایشگاه نیروهای رزمنده بود. در نتیجه ساختمان فاقد تاسیسات تهویه و دستشویی و لوله کشی آب بودند. درها و پنجره‌ها بدون شیشه و خیابانهای پادگان شنی بود. میدان صبحگاه، حمام و بعضی از واحدها مثل مخابرات، حسینیه  شهید حاج همت و آرایشگاه  و سایر سرویسهای خدماتی بعدها ساخته شد.

با این همه بزرگترین پاتوق و منزلگاه سر راه جبهه جنوب و باب الجنه‌ای بود،‌ برای تدارکات و تجهیز و سازماندهی نیروها. مثل یک کشور از جمعیت، تحرک، نشاط و زندگی مملو بود و حسینه‌اش مثل مساجد جامع و خیابان‌هایش مثل محله‌های جنوب شهر سرشار از حضور و حرکت و عشق و آمادگی .

دژبانی دوکوهه مدخل شهر عشق، همیشه خدا شلوغ بود. گروه گروه و کرور کرور بچه‌های بسیجی وارد و خارج می‌شدند، مرخصی می‌رفتند و یا از مرخصی برمی‌گشتند.

با صلوات و هلهله، مجهز و مغرور و سربلند، با دلی آکنده از غم از دست دادن دوستان شهید و لذت درک محضر دوست به پادگان باز می‌گشتند و استراحت می‌کردند.

تپه الزهرا

تپه‌ای در منطقه عملیاتی فتح المبین در جنوب، که گردان مالک اشتر از لشکر حضرت رسول (ص) در عملیات مسئول آزادسازی این تپه بود. اما در راه به علت تاریکی هوا، گم شدند و تماسشان با فرماندهان لشکر قطع شد.

در آن شرایط حساس که همه نیروها باید همزمان وارد عمل می‌شدند، فرمانده گردان به یکی از سادات به نام "حاج آقا برقعی" که در آن عملیات شهید شد، گفت:« مگر تو پسر زهرا (س) نیستی ؟»، گفت:« چرا، چه کار کنم؟». فرمانده گفت:« دو رکعت نماز بخوان و از مادرت نجات ما را بخواه».

وی دو رکعت نماز خواند و گردان حرکت کرد. ٥٠ متر بعد از شروع حرکت به کمین عراقیها برخوردند و درگیری آغاز شد، تپه در مدت ١٠ دقیق به تصرف بچه‌ها در آمد.

به یاد خانم فاطمه زهرا(س) و تجلیل آن خاطره نام تپه را "تپه الزهرا(س)" نام نهادند.

پل ایثار

پلی روی رودخانه آب سیروان و حدود صد متر پائین‌تر از پل حماسه، در منطقه عملیاتی والفجر ١٠ که به همت برادران جهاد سازندگی گرگان و ستاد راه سازی کربلا ساخته شد.

پل با لوله‌هایی که با زنجیر و جوشکاری به هم متصل می‌شدند، تهیه و در والفجر ١٠ به رغم سیلابی بودن و تلاطم شدید آب رودخانه و با وجود تمام پلهایی که در شرایط غیرعادی مثل بمباران به آنها نمی‌شد، اطمینان کرد، در تدارک این پل، رزمندگان سنگ تمام گذاشتند تا جایی که یکی از برادران هنگام نصب لوله‌های پل به شهادت رسید و همین موجب شد تا نسبت "ایثار" را به کلمه پل اضافه کنند و بشود پل ایثار.