بچه تهرونم . سی و یک سال سن دارم ، مدرسه ابتدائی را تا زمانیکه جک و جونی نداشتم به خیر و خوبی گذروندم . از وقتی که احساس کردم که میتونم اظهار وجود کنم . دیگه به حرف پدر ومادر و فک و فامیل گوش ندادم . برا خودم باشگاه رفتم حتی عنوان قهرمانی هم دارم . دیپلم را هم با یه مسخره بازی گرفتم و سربازی راهم تمومش کردم واز اونروز تا حالا که سی و یک سالم هست . برنامه جالبی برای خودم دارم . اولاً چون پدر و مادرم را قبول ندارم . حتی یک مورد هم به حرف های اونها توجه نکرده و گوش ندادم واگرعشقم میکشید با اونها همراهی میکردم والا نه ، اصلاً بهشون تره هم خورد نمی کنم .همیشه احساس میکنم همه مردم حواسشون به منه ، براهمین خیلی مواظب رفتارم در محیط غیر از منزل هستم و وقتی از خونه میرم بیرون همه چیم باید مرتب باشه . مخصوصاً سشوار که رد خور نداره . واقعیت را بگم تا حالا یه دونه هزارتومانی نتونستم کارکنم حتی برای لباس خریدنم هم باید کلی شرایط مهیا باشد و یکی دونفر از دوستانم باشند والا اقدام به خرید لباس هم نمیکنم . براهمین . به یک شکلی از پدرو مادر از دوهزار تومان به بالا تا هر چه که تیغم ببره پول میگیرم و خودم هم نمیدونم چکارش میکنم ( یعنی صرف خورد و خوراکهای بیرون میشه ) . در حقیقت دلم به روزی دوسه هزار تومان شیتیلی از اونها خوشه ، به عبارت دیگر میشه گفت ارزش خودم را در این حد تعیین کرده ام اما ادعام تا دلت بخواد بالاست . و اما برنامه زندگی روز مره ام : معمولاً و بغیر از مورد استثنائی به این شکل است که : دور و بر ساعت 11 یا 12 یا 1 بعد از ظهرکه از خواب بیدار میشوم . عین افراد خیلی مهم حوله ام را به خودم می پیچم و دوش میگیرم و بعدش مقابل کامپیوتر مینشینم و بازی را با کامپیوتر شروع میکنم ( انواع مختلف برنامه های بازی ها و تفریحی ) تا ساعت 5 تا 6 بعاز ظهر و سپس یه چیزی خورده یا نخورده و هماهنگ با تلفن دوستانم برنامه بیرون رفتن را تنظیم میکنم و به سراغ سشوار رفته و پس از مرتب شدن ، سوار اتومبیل بابام میشم و میروم بیرون که معمولاً با دوستانم در یکی از پارک ها جمع میشویم و مقداری ورزش و بعدش بگوبخند تا ساعت 12 شب و یکی دو ساعت دیرتر مشغول هستیم وبعدش برمیکردم منزل و دوش میگیرم و مینشینم پای کامپیوتر و مشغول بازی میشم تا صبح و البته بعضی از شب ها با کامپیوتر بازی نمیکنم و در عوض فیلم میبینم و سپس میروم توی رختخواب و جریان خواب ادامه دارد تا ساعت یک و دو بعد از ظهر . ( و تکرار تکرار و تکرا تا مدت حدود 9 سال ) نا گفته نماند که وقتی شب ها برمیگردم . خودم برای خودم غذا آماده میکنم میخورم ( زیرا غذای موجود در منزل هم باب میلم نیست ) و بعد شروع به بازی با کامپیتوتر میکنم . این کلیات زندگی من در مدت حدود ده سال گذشته بوده ( مگر به غیر از موارد استثنائی ) و وقتی با اعتراض پدر ومادرمواجه میشوم معمولاً تقصیر را به گردن اونها می اندازم و اصلاً به روی مبارک خودم نمیآورم که در مقابل نصایح و یا اعتراض اونها چه عکس العمل های آبرو ریزانه را داشته ام . واقعیت اینست از اینکه در مقابل یک سئوال از طرف فامیل که معمولاً شغل من را میپرسند بی پاسخ بوده و لذا ازحضور درمجامع خانوادگی و مناسبت ها – عروسی ها – عزاداری ها - واینگونه موارد خودداری مینمایم . معمولاً دوستانم نمیدونند که زندگی من اینه و شناخت واقعی از اوضاع واحوال کاری من ندارند ولی چند مورد فرصت های خوب شغلی را با بهانه گیری از دست دادم و هم اینک هم عین خیالم نیست و درمقابل فشار های احتمالی و یا مجادلاتی که با پدر و مادرم دارم . به این نکته تأکید دارم که شما ها باعث شدید که من به اینجا کشیده شوم و البته دلیل من هم این است که همیشه با مشکل عدم تمکن مالی آنها روبرو بوده ام ( در حالی که برای هزینه کردن به تحصیل ویا آموزش من ، آنها هیچ مشکلی نداشته اند ) ولی فکر میکنم که من برای آنها فداکاری کرده ام که با بیان این جمله که من برای شما فداکاری کرده ام وعکس العمل پدرم و ادای این جمله ایشان که : تو در مدت این ده سال دو کلمه از ما حرف شنوئی داشته ای که حالا مدعی فداکاری هستی ؟ من معمولاً طلبکارانه بهشون میگویم که من اصلاً نمیفهمم که شما چی میگوئید .
بهر حال خسته تان کردم ببخشید و به من بگوئید چه جور آدمی هستم و نمره من چند است. لطفاً اگر نظری و یا راهنمائی برام داشتید به این ایمیل ارسال نمائید 
aghlekoll@yahoo.com
.متشکر میشوم اگر با ایمیل هم نظرتون را ارسال کنید.