سلام
حضرت على(علیه السلام) مى فرماید:
هر كس چشم خویش را آزاد گذارد، همیشه اعصابش ناراحت خواهد بود و به آه و حسرت دایمى گرفتار مى شود.[1]
از آیه و احادیث فوق استفاده مى شود كه چشم چرانى تأثیرات مخرّبى بر روح و ایمان انسان مى گذارد; از جمله:
1. طهارت و پاكیزگى روح را از بین مى برد;
2. سبب خشم الهى و عذاب اخروى است;
3. در این دنیا نیز با شعلهور شدن آتش شهوت، انسان را در فساد و تباهى غوطه ور مى سازد[2];
4. آرامش روحى ـ روانى را نابود ساخته، انسان را گرفتار اضطراب و تشویش مى نماید[3]; زیرا هر چه دیدنى است دست یافتنى نبوده، نگاه به آن، جز آه و حسرت حاصلى ندارد.
در نتیجه اگر مى خواهیم با طهارت و سلامت، زندگى كنیم و دل و اندیشه ى خود را از حرام باز داریم، باید حریم نگاه را پاس داشته، براى آن محدوده اى قائل شویم و چشم را از محرّمات و صحنه هاى گناه فرو بندیم.
اگر چشمِ جوانى به نامحرم بیفتد، باید حرمت خداى ناظرِ آگاه را نگه داشته، از این لذّت زود گذر چشم فرو بندد.
چشم پوشى از محرّمات الهى ممكن نیست; مگر آن كه بیننده با چشم دل، عظمت و جلال الهى را مشاهده نماید.
1 - میزا الحکمه ، ج 10، ص 71.
[2]. ابراهیم امینى، آیین همسردارى، ص 281.
[3]. ناصر مكارم شیرازى، مشكلات جنسى جوانان، ص 167.