اگرچه مشخص ترین کارکردهای اجتماعی نهاد ورزش تفریح، سرگرمی و کسب هیجان ذکر شده است، اما افزون بر این، کارکردگرایان ساختی کارکردهای دیگری مانند افزایش سازگاری روانی و اجتماعی افراد، جامعه پذیری با نقش های اجتماعی، همبستگی اعضای جامعه از طریق علایق و فعالیت های مشترک ورزشی، ایجاد هویت ملی و اجتماعی، و فراهم ساختن عرصه ای مناسب برای افزایش تحرک اجتماعی را نیز جزو کارکردهای مهم نهاد ورزش برمی شمارند (نیکسون و فری، ۱۹۹۶). با توجه به اصول موضوعه ی کارکردگرایی ساختی، ورزش چهار نقش اجتماعی داد:
کمک به حفظ انگاره ها و مدیریت تنش ها: ورزش و فعالیت های ملازم آن امکان تخلیه ی تنش ها را با شیوه هایی بی خطر فراهم می سازد و تجربه های ارزشمندی را در اختیار کودکان، نوجوانان و جوانان قرار می دهد تا با موفقیت به فراگیری نقش های اجتماعی مبادرت ورزند.
کمک به انسجام و همبستگی اجتماعی: ورزش با ایجاد وجوه مشترک بین افراد بیگانه و ناآشنا با یکدیگر به تقویت روابط افراد جامعه کمک می کند.
کمک در هدف یابی: بسیاری از مردم در جریان انجام فعالیت ورزشی به این برداشت دست پیدا می کنند که چنین فعالیت هایی مانند اهدافی هستند که باید برای دستیابی به آنها تلاش کرد. افزون بر این، ورزش از طریق آداب و قواعد رایج خود آموزش و فراگیری جهت گیری های موفقیت آمیز را تقویت می کند.