دراین مبحث سعی داریم شما را باداروهای رایج آشنا کنیم.

ژلوفن و بروفن، دو مسکن قوی

ژلوفن فرم ژله‌ای داروی ایبوپروفن است که مشهورترین نام تجاری آن بروفن است. این مسکن ها جزء داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی هستند.

ژلوفن (GELOFEN)

ژلوفن به صورت کپسول نرم ژلاتینی است از دسته داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی می‌باشد و در موارد زیر قابل استفاده است:

کاهش موقت درد ناشی از سرماخوردگی، دندان درد، درد عضلانی، سردرد (مثل میگرن)، آرتریت روماتوئید، درد قاعدگی و کاهش تب.

مسکن‌های دیگر مانند ایبوپروفن، مفنامیک اسید و ... نیز همانند ژلوفن عمل می‌کنند.

این دسته از داروها می‌توانند ایجاد زخم معده کنند، بنابراین افرادی که دارای مشکل زخم معده هستند از مصرف این داروها باید خودداری کنند.

همچنین مصرف ژلوفن در سه ماه اول دوران بارداری مجاز است، ولی در سه ماه آخر بارداری که جزء گروه پرخطر است، مصرف آن ممنوع است.

مصرف این داروها باید در کوتاه‌مدت صورت گیرد و در بلند مدت نباید از این داروها استفاده کرد.

عوارض ژلوفن

هر دارو به موازات اثر درمانی مطلوب ممکن است باعث بروز برخی عوارض ناخواسته نیز بشود. اگر چه تمام عوارض زیر در یک فرد دیده نمی‌شود، لیکن بروز هر یک از عوارض زیر با داروساز خود مشورت کنید :

سردرد شدید، اختلالات پوستی، اختلالات بینایی، تنگی نفس، افسردگی یا تغییرات رفتاری، اختلالات شنوایی، بی حسی یا ضعف در دست‌ها و پاها، احساس خستگی، اختلالات ادراری و افزایش وزن.

در صورت بروز هر یک از عوارض زیر مصرف دارو را قطع کنید و سریعاً پزشک خود را در جریان قرار دهید :

درد و سوزش معده، مدفوع قیری‌رنگ یا خون آلود، احساس درد و فشار در قفسه سینه، تشنج، با یا بدون لرز، تهوع، سوزش سردل یا سوءهاضمه، لکه‌های قرمز کوچک روی پوست، جراحت، زخم یا لکه‌های سفید روی لب‌ها یا داخل دهان، خون دماغ بدون علت خاص، خونریزی یا کبودی غیرمعمول، استفراغ و بالا آوردن خون .

عوارض خفیف دیگری که نیاز به مراقبت پزشکی ندارند، ممکن است با ایبوپرفن پیش بیایند مانند درد خفیف معده، گیجی یا خواب آلودگی، تهوع و استفراغ، سوءهاضمه و ریفلاکس معده.

این عوارض به تدریج در طی درمان، با تطبیق بدن با دارو از بین می‌روند، البته در صورتی که ادامه یافتند به داروساز یا پزشک خود اطلاع دهید.

ایبوپروفن (IBUPROFEN)

قرص‌های 200 میلی گرم ایبوپروفن، بدون نسخه پزشک قابل تهیه است، اما قرص‌های 400 میلی گرم توسط پزشک تجویز می‌شود. ایبوپروفن از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی است.

این دارو یک داروی ضد درد غیر مخدر برای دردهای خفیف تا متوسط، نظیر سردرد، درد عادت ماهانه و حملات نقرس است.

به علت داشتن خواص التهابی، این دارو در درمان بیمارهای روماتیسمی مثل آرتریت روماتوئید و دیگر مشکلات التهابی غیر روماتیسمی مثل آسیب‌های حین ورزش (پیچ خوردگی‌ها و رگ به رگ شدن‌ها)، بورسیت ها، تاندونیت ها (التهاب تاندون)، و استئوآرتریت (آرتروز) بسیار مفید است. ایبوپروفن تب را نیز کاهش می‌دهد.

چگونگی مصرف ایبوپروفن

قرص ایبوپروفن را باید با غذا و همراه یک لیوان پر از آب خورد.

پس از خوردن قرص‌های ایبوپروفن برای جلوگیری از آسیب و تحریک بدن، 15 تا 30 دقیقه از خوابیدن یا دراز کشیدن اجتناب کنید.

اگر روزی یک یا دوبار ایبوپروفن مصرف می‌کنید و یک نوبت را فراموش کردید، اگر حداکثر تا 2 ساعت آن را به یاد آورید بلافاصله مصرفش کنید، در غیر این صورت نوبت فراموش شده را رها کرده، به برنامه منظمتان برگردید.

اگر روزانه بیش از دو نوبت ایبوپروفن مصرف می‌کنید، به محض این که نوبت فراموش شده را به یاد آورید مصرفش کنید. اما اگر تقریبا موقع نوبت بعدی رسیده بود، نوبت فراموش شده را مصرف نکنید.

مقدار دارو را دو برابر نکنید.

عوارض جانبی ایبوپروفن

در صورت بروز هر یک از علایم زیر مصرف ایبوپروفن را قطع کرده ، با پزشکتان تماس بگیرید:

خستگی یا خواب آلودگی شدید؛ درد یا سوزش معده؛ تهوع یا استفراغ؛ مدفوع سیاه؛ علایم شدید آنفلوآنزا (لرز، تب، دردهای عضلانی)؛ افزایش وزن؛ کبودی یا خونریزی غیرطبیعی؛ بثورات پوستی؛ زخم‌های دهانی؛ یا تب یا گلودردی که پیش از شروع درمان وجود نداشته و با مشکلی که در حال حاضر به خاطرش تحت درمان هستید ارتباطی نداشته باشد.

بیماران مسن بیشتر از سایرین در معرض خطر مشکلات گوارشی و خونریزی دهنده هستند.

یک واکنش حساسیتی نادر به ایبوپروفن، آنافیلاکسی است که به توجه و مراقبت فوری پزشکی نیاز دارد. آنافیلاکسی، سریعا پیشرفت می‌کند.

هنگام بروز خس خس سینه یا مشکل در تنفس، مصرف ایبوپروفن را قطع کرده و با یک مرکز اورژانس تماس بگیرید.

قبل از مصرف ایبوپروفن دقت کنید

در صورت داشتن هریک از موارد زیر، پیش از مصرف ایبوپروفن، پزشکتان را مطلع سازید:

- حساسیت به آسپیرین یا دیگر داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی

- بارداری یا شیردهی

- مصرف داروهای دیگر به ویژه دیگر داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (مثل ناپروکسن)، آسپیرین، ضدانعقادها (مثل وارفارین)، آنتی بیوتیک ها (سفالسپورین ها)، داروهای ضد سرطان (یک داروی مدر) و والپروئیک اسید یا دیوالپروئکس

- مصرف مشروبات الکلی

- ابتلا به پولیپ‌های بینی مرتبط با آسپیرین؛ زخم یا التهاب در دستگاه گوارش؛ پرفشاری خون؛ هموفیلی یا دیگر مشکلات خونریزی دهنده؛ نارسایی مغز استخوان؛ زخم‌های دهانی؛ یا بیماری‌های کبدی یا کلیوی

هنگام مصرف ایبوپروفن توصیه می‌شود

برچسب روی دارو را مطالعه کرده و از دستوراتش پیروی کنید.

برچسب سایر داروهای مجاز بدون نسخه را بخوانید تا مطمئن شوید حاوی داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (مثل آسپرین یا ناپروکسن) یا داروهایی که با ایبوپروفن تداخل ایجاد می‌کنند نباشد.

اگر ایبوپروفن را برای درد یا تب می‌خورید و درد ظرف 14 روز و تب ظرف 3 روز بهتر نشد یا حتی بدتر شد، با پزشکتان مشورت کنید.

ایبوپروفن را به اندازه تجویز شده مصرف کنید.

به طور منظم به پزشکتان مراجعه کنید (اگر برای مدتی طولانی قرار است ایبوپروفن مصرف کنید).

پیش از انجام هر گونه عمل جراحی یا کارهای دندانپزشکی، پزشک را از اینکه ایبوپروفن مصرف می‌کنید مطلع سازید.

ایبوپروفن را دور از دسترس کودکان ، دور از گرما، نور مستقیم یا حرارت مرطوب نگهداری کنید (در این شرایط ایبوپروفن فاسد می‌شود)

ایبوپروفن تاریخ مصرف گذشته را دور از دسترس کودکان در توالت دور بریزید.

هنگام مصرف ایبوپروفن ، نباید بیش از مقدار مشخص شده بر روی جعبه دارو مصرف کنید، مگر طبق دستور پزشک . این دارو می‌تواند موجب کبودی و خونریزی بیش از حد شود.

تا مشخص شدن پاسخ بدنتان به دارو، از رانندگی یا شرکت در فعالیت‌های خطرناک خودداری کنید. این دارو در برخی افراد موجب گیجی، سرگیجه، یا خواب‌آلودگی می‌شود.


منبع:سایت تبیان

دکتر احمد رهنمای چیت ساز نایب رئیس انجمن داروسازان تهران در گفتگو با خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران، گفت: داروی ایبوپروفن با نام تجاری پروفن به صورت دراژه وجود دارد که سه چهار سالی است که به صورت ژله ای و با نام ژلوفن تهیه می شود.

وی خاطر نشان کرد: در تکنولوژی جدید داروسازی تولید داروها به صورت ژله ای بسیار جا باز کرده است زیرا تولید داروها به صورت ژله ای عوارض قرص را به حداقل می رساند و جذب دارو با سریع تر می کند.

وی افزود: از عوارض این دارو عوارض گوارشی است که از آن جمله می توان اثر آن بر روی کبد را ذکر کرد چون این دارو در کبد متابولیزه می شود تا قابلیت جذب داشته باشد بنابراین مصرف زیاد آن به کبد فشار می آورد.

وی ادامه داد: یکی دیگر از عوارض آن تاثیر این دارو بر کلیه است چرا که دفع دارو از طریق کلیه صورت می گیرد و مصرف بیش از حد آن بر کلیه اثر می گذارد.

رهنما یادآور شد: این دارو در بالغین استفاده می شود و به صورت کپسول های 200 و 400 میلی گرمی در بازار موجود است.

وی اذعان داشت: از این دارو در امراضی چون آرتریت، نقرس، دردهای شدید قاعدگی و درد دندان استفاده می شود.

وی ادامه داد: این دارو خاصیت ضد درد، ضد التهاب، ضد تب دارد که کودکان از این دارو به صورت شربت و با نام ایبوپروفن استفاده می کنند.

وی در مورد مصرف این دارو در دوران بارداری گفت: به طور کلی توصیه می شود تمامی داروها در سه ماهه اول بارداری استفاده نشود.

وی افزود: ژلوفن در دوران بارداری جز گروه B است یعنی برای جنین ضرری ندارد اما باید طبق دستور پزشک مصرف شود.

وی ادامه داد: اما در 3 ماهه سوم بارداری این دارو جزء گروه D قرار می گیرد که نباید استفاده شود و مصرف آن باعث بروز اختلالات جنینی می شود.

** موارد منع مصرف ژلوفن

مصرف داروی ژلوفن در مواردی منع مصرف دارد که نداشتن آگاهی در این خصوص می تواند باعث بروز مشکلاتی شود.

دکتر احمد رهنمای چیت ساز متخصص داروسازی گفت: افراد مبتلا به آسم نباید از ژلوفن استفاده کنند.

وی تصریح کرد: مبتلایان به فشار خون نیز نمی توانند از ژلوفن استفاده کنند چرا که حجم خونشان بالا می رود.

وی افزود: همچنین افراد مبتلا به ناراحتی های خونی مثل هموفیلی و افرادی که مشکلات انعقادی دارند نیز باید از خوردن داروی ژلوفن پرهیز کنند.

وی گفت: این دارو بر روی معده اثر می گذارد بنابراین اگر افرادی مبتلا به زخم معده باشند و یا کولیت داشته باشند نیز ژلوفن برایشان مضر است.

وی متذکر شد: چون دفع این دارو از طریق کلیه و به صورت ادرار است مبتلایان به ناراحتی های خیلی شدید کلیه نیز نباید از این دارو استفاده کنند همچنین کسانی که به ترکیبات آسپیرین حساسیت دارند نیز جزء موارد منع ژلوفن هستند.

وی با اشاره به این نکته که این دارو با برخی داروها تداخل دارد گفت: ژلوفن استامینوفن و همچنین داروهای ضد انعقادی تداخل دارویی دارد و نباید همراه این داروها استفاده شود.

رهنمای چیت ساز خاطر نشان کرد: افرادی که داروهای آنتی دیابتیك استفاده می کنند نباید ژلوفن بخورند چرا که ژلوفن باعث افزایش اثر ضد قند داروهایشان می شود و افت ناگهانی قند و به دنبال آن بروز شوک را به همراه دارد.

این متخصص داروسازی گفت: ژلوفن نباید همراه با داروهای ادرار آور استفاده شود چرا که کاهش اثر داور می شود.

وی در پایان توصیه کرد: لازم است که مصرف این داور به حداقل رسانده شود و حتماً زیر نظر پزشک تهیه شود و به صورت خود سرانه مصرف نشود و حتماً زیر نظر پزشک تهیه شود و به صورت خود سرانه مصرف نشود تا مشکلات ناشی از مصرف خودسرانه این دارو از بین برود

سلام ممنونم از پاسختون

سلام
با توجه به درخواست اتاق عمل عزیز مبنی برگذاشتن  داروهای دیابت ابتدا به صورت کلی درمورد داروهای دیابت مطلبی را گذاشته وبعد درمورد هریک از داروها توضیح داده می شود.

 در دیابت نوع 2 قند خون به 3 علت عمده بالا می رود:

 1.انسولین به مقدار کافی توسط لوزالمعده ترشح نمی شود

2.در سلولهای بدن نسبت به عمل انسولین مقاومت وجود دارد

3.کبد قند (گلوکز) بیشتری تولید می کند

داروهای پایین آورنده خون هر یک با تغییر در یکی و یا بیشتر از عوامل فوق منجر به کاهش قند خون می شوند. البته نقش این داروها تنها مختص به پایین آوردن قند خون نیست. بعضی از این داروها باعث کاهش وزن و چربی خون که از عوامل ابتلا به بیماری های قلبی هستند نیز می شوند. ذکر این نکته لازم است که تمام گروههای دارویی پایین آورنده قند خون به جز یک گروه (گروه سوم) هیچگونه تأثیری بر کنترل قند خون در دیابت نوع 1 ندارند و تنها مختص افراد مبتلا به دیابت نوع 2 می باشند.

» گروههای مختلف دارویی

قرص های دیابت شامل 4 گروه اصلی به شرح زیر می باشند:

•گروه اول: افزایش دهنده ترشح انسولین از لوزالمعده است

• گروه دوم: مسئول کاهش تولید گاز در کبد می باشد

•گروه سوم: موجب کاهش جذب گلوکز از روده ها می گردد و به این ترتیب نقش مهمی در کاهش قند خون بعد از غذا دارد

• گروه چهارم: گروهی جدید است و باعث کاهش مقاومت بدن به انسولین می گردد که یکی از مهم ترین علل افزایش قند خون در دیابت نوع 2 است.

» خصوصیات داروهای پایین آورنده قند خون

•اگر شما به تازگی مبتلا به دیابت شده اید بهترین انتخاب برای شروع درمان دارویی، داروهای گروه اول زیرا لوزالمعده شما هنوز می تواند انسولین ترشح کند. البته به تدریج که از میزان ترشح انسولین کاسته می شود نیاز شما به این داروها نیز افزایش پیدا خواهد کرد.

• داروهای نسل دوم گروه اول (مثل گِلی بن کلامید) به خاطر نیمه عمر کوتاهتر (نیمه عمر مدت زمانی است که غلظت دارو در بدن به نصف مقدار اولیه می رسد) نسبت به نسل اول، کمتر موجب بروز حملات افت قند خون (هیپوگلیسیمی) می شوند و از طرفی قند خون بعد از غذا را نیز بهتر کنترل می کنند.

• از آنجایی که داروهای نسل اول گروه اول (مثل کلروپروپامید) نیمه عمر طولانی دارند و مدت زمان زیادی در بدن باقی می مانند، خطر بروز هیپوگلیسیمی نیز به دنبال مصرف آنها زیاد می باشد. بنابراین بهتر است این داروها در افرادی که متوجه قند خون پایینشان نمی شوند (عدم اطلاع از هیپوگلیسیمی) و نیز افراد مسن مصرف نشوند.

•یکی از عوارض مصرف داروهای گروه اول افزایش وزن می باشد. بنابراین اگر شما جزء افراد چاق هستید، بهتر است از داروهای گروه دوم مثل مِت فورمین استفاده کنید.

• از آنجایی که در گروه اول ترشح انسولین به طور ناگهانی پس از مصرف دارو افزایش می یابد، لازم است که شما این داروها را اندکی قبل از غذا مصرف کنید تا احتمال بروز حمله هیپوگلیسیمیِ بعد از غذا کمتر شود.

• اگر شما از داروهای گروه اول استفاده می کنید، احتمال بروز هیپوگلیسیمی در شما مخصوصاً هنگام تأخیر در خوردن غذا و یا افزایش فعالیت فیزیکی بیشتر خواهد شد. بنابراین لازم است تا شما همانند افراد دیابتی نوع 1 همیشه مقداری غذای شیرین مثل قند همراه خود داشته باشید تا بتوانید به سرعت حملات هیپوگلیسیمی احتمالی را درمان کنید و جلوی پیشرفت آن را به سمت بیهوشی کامل بگیرید. علاوه بر شما خانواده، دوستان و همکاران نزدیک شما نیز باید حتماً با علائم هیپوگلیسیمی آشنایی کامل داشته، نحوه برخورد با آن را بدانند تا بتوانند اقدامات لازم را در موارد اوژانس انجام دهند.

• عوارض گوارشی گروه دوم را می توان با شروع مقادیر کم دارو و افزایش تدریجی آن هر3-2 هفته یکبار به حداقل رساند.

• شروع اثر داروهای گروه اول بسیار سریع می باشد در حالی که داروهای گروه دوم به چند هفته با ماه وقت نیاز دارند تا اثرات خود را نشان دهند.

• از آنجایی که مِت فورمین باعث کاهش وزن، بهبود وضعیت چربی خون و کاهش مقاومت بدن به انسولین می شود انتخاب بسیار خوبی برای شروع درمان در افراد اق مبتلا به دیابت نوع 2 است که چربی خون بالایی دارند.

• در مواقعی که قند خون در شروع دیابت خیلی بالاست (بیشتر از mg/dl 300) داروهای پایین آورنده قند خون مخصوصاً گروه اول نمی توانند به خوبی قند را کنترل کنند. در این مواقع بهتر است درمان با تزریق انسولین را شروع گردد و بتدریج که قند خون پایین تر می آید قرص های دیابت جایگزین انسولین شوند.

• مطالعه آینده نگر دیابت در انگلستان یا UKPDS نشان داد که برای رسیدن به مقادیر هدف قند خون در دیابت نوع 2 و کاهش عوارض بلند مدت آن، نیاز به تنظیم دقیق داروهای مصرفی وجود دارد. در این مطالعه دیده شد که بیمارانی که از داروهای گروه اول استفاده می کنند بتدریج (هر سال 10- 5%) دچار شکست در درمان خواهند شد.بنابراین اگر داروهای فعلی شما نمی توانند قند خونتان را در محدوده هدف نگه دارند، باید طبق دستور پزشک مقدار آن را افزایش داد یا دارویی از گروهی دیگر را با آن ترکیب نمود. از شایع ترین روشهای درمان ترکیبی در دیابت نوع 2، ترکیب مِت فورمین یا انسولین NPH قبل از خواب با گِلی بِن کِلامید است.

•هیچگاه مقدار مصرف قرص های خود را سرخود افزایش ندهید چونخطر پایین افتادن شدید قند خون وجود دارد.

• هنگام مراجعه به هر پزشکی حتماً وی را از جود دیابت خود و نیز نام داروهایی که مصرف می کنید مطلع سازید زیرا بسیاری از داروها ممکن است اثرات نامطلوبی بر روی کنترل دیابت شما داشته باشند و یا اثرات قرص های شما را کم یا زیاد کنند.

» نکاتی در مورد قرصهای دیابتی

در جدول زیر خصوصیات داروهای این گروه ها بهمراه نام داروها آورده شده اند:

مرسی malinaz جان ....
دستت درد نکنه ....

هـــــر نوع مولکول کوچکی است که پس از ورود به بدن

با فعل و انفعال در سطح مولکولی عمل بدن را تغییر دهد.

بطور خلاصه دارو بـه مواردی اطلاق میـشود .

که جهت تشخیص،درمان، بهبودی، تشخیص و یا پیشگیری از یک بیماری بکار میرود.

منابع دارو ها:

۱-منابع گیاهی:

از برگ ،ریشه،دانه و یا قسمت های دیگر گیــــــــــاهان بعد از خشك كردن و یا انجام اعمالی روی درمان استفاده میـشود،كه از آنها تحت نام دارو های خام یاد میگردد.با جدا كردن تركیب فعـــال فارماكولوژیك از گیاهان داروئی ، موادی قوی و موثر بدست مــی آید .

۲-منابع حیوانی:

داروهای حیوانی را معمولا از غدد اعضا مختــلف حیوانات به دست می آورند از نمونه این داروها میتوان :

اپی نــفرین،انسولین و تیروکسین را نام برد.

3- منابع معدنی:

این داروها شامل فلزات و شبه فلـزات هستند کــه به صورت اسید و باز و املاح به کار میروند .

از نمونه این داروها میتــوان آهن،ید،سولفــــــات سدیم و سولفــــات منزیم را نام بــرد.

۴-داروهای صناعی:

این داروها در آزمایشگاه تهیه واز ترکیبات آلی یا معدنی و یا مجموعه ای از این دو تهیه شده اند.
از نمونه این داروها و داروهای ضد انعقادرا میـتوان نــام بـرد.

نام داروها:

نام شیمیایی:


وضعیت دقیق ترکیب شیمیایی و ساختمان مولکولی داروها


رو مشخص میکند این نام بیشتر برای شیـــــــــمی دانها معنی دار است


مانند ان۴-هیدروکسی فنیل استامید که نام شیمیــــــایی استامینوفن است.


نام ژنتیک:یا نام غیر اختصاصی که مشخـص کننده گروه فارماکولوژی


داروهاست و اغلب از نام شیمیایی آن ها اقتباس شده ولی ساده تر از آن


است.

نام تجاری:


یا نام اختصاصی دارو که اغلب تـوسط کمپانی های فروشنده


دارو انتخاب میشود،اسامی مناسبی هستند که در نوشتن آنها حـرف اول


را بـزرگ مینویسند و دارای نماد آرانگلیسی تجــارتی است.