ای سایهٔ او ز من چه خواهی؟
 دست از من رنجدیده بردار
بر خاطر خسته ام ببخشای
 بگذار مرا به خویش ، بگذار 
 هر جا نگرم  به پیش چشمم 
 آن چشم چو شب سیاهید 
وانگه به نظر در آن سیاهی
آن چهرهٔ بی گناهید 
برقی جهد از دو دیدهٔ او 
 سوزد دل رنجدیده ام را 
 چشمک زند و رَود ، چو بیند 
 این اشکِ به رخ دویده ام را 
گاهی به شتاب پیشم اید 
 بر سینهٔ من نهد سر خویش
 بر آتش سینه ام زند آب 
 با اشک دو دیدهٔ تر خویش
 گه بوسه رباید از لب من 
آن سایهٔ دلکش خیالی
 بیخود شوم و به خود چو آیم 
او رفته و جای اوست خالی
آنگه دود از پیش خیالم 
 تادامن او به دست گیرد 
 اصرار کند که اعترافی
زان دیدهٔ نیمه مست گیرد 
خواهد که در آن دو چشم بیند 
 اقرار به عشق و بی قراری
وانگه فکند به گردنش دست 
 از شادی و از امیدواری
این سایه که هرکجاست با من 
 جز جلوهٔ او در آرزو نیست 
 با من شب و روز و گاه و بیگاه 
او هست و هزار حیف ، او نیست 
دانی که چه نغز و دلپذیرست 
آنگه که سه تار نغمه ریزد ؟
 یک روز دل من آن چنان بود 
 یعنی که هزار نغمه می زد
 یک شب ‌ بر جمع نکته سنجان 
جانم به نگاهی آشنا شد 
 غم آمد و در دلم درآویخت 
شادی ز روان من جدا شد 
یکباره چه شد ؟ دلم فرو ریخت 
 از دیدن آن دو نرگس مست 
 گفتی که سه تار نغمه پرداز
 بر خاک ره اوفتاد و بشکست 

اگر دستی کسی سوی من آرد 
 گریزم از وی و دستش نگیرم 
به چشمم بنگرد گر چشم شوخی 
سیاه و دلکش و مستش نگیرم 
به رویم گر لبی شیرین بخندد 
 به خود گویم که این دام فریب است 
 خدایا حال من دانی که داند ؟
 نگون بختی که در شهری غریب است 
 گهی عقل آید و رندانه گوید 
 که با آن سرکشی ها رام گشتی
گذشت زندگی درمان خامی ست 
متین و پخته و آرام گشتی
ز خود پرسم به زاری گاه و بی گاه 
 که  از این پختگی حاصل چه دارم ؟
به جز نفرت به جز سردی به جز یأس 
ز یاران عاقبت در دل چه دارم ؟
مرا بهتر نبود آن زندگانی
که هر شب به امیدی دل ببندم ؟
 سحرگه با دو چشم گریه آلود 
بر آن رؤیای بی حاصل بخندم ؟
مرا بهتر نبود آن زندگانی
که هر کس خنده زد گویم صفا داشت ؟
مرا بهتر نبود آن زندگانی
که هر کس یار شد گویم وفا داشت ؟
 مرا آن سادگی ها ، چون ز کف رفت ؟
کجا شد آن دل خوش باور من ؟
چه شد آن اشک ها کز جور یاران 
 فرو می ریخت  از چشم تر من ؟
چه شد آن دل تپیدن های بیگاه 
ز شوق خنده یی ، حرفی ، نگاهی ... ؟
چرا دیگر مرا آشفتگی نیست 
 ز تاب گردش چشم سیاهی ؟
خداوندا شبی همراز من گفت 
 که نیک و بد در این دنیا قیاسی ست 
 دلم خون شد ز بی دردی خدایا 
 چو می نالم ،‌ مگو از ناسپاسی ست 
 اگر دردی در این دنیا نباشد 
کسی را لذت شادی عیان نیست 
 چه حاصل دارم از این زندگانی
که گر غم نیست شادی هم در آن نیست 

ابرو به هم کشیدم و گفتم 
 چون من در این دیار بسی هست 
 رو کن به دیگری که دلم را 
 دیگر نه گرمی هوسی هست 
 رنجور و خسته گفتی : اگر تو 
بینی به گرد خویش بسی را 
 من نیز دیده ام چه بسا، لیک 
 غیر از تو دل نخواست کسی را 
جانم کشید نعره که ای کاش
این گفته از زبان دلت بود 
ای کاش عشق تند حسودم 
 یک عمر پاسبان دلت بود 
اینک در سکوت شبانگاه 
 در گوش من صدای تو آید 
 در خلوت نهان خیالم 
یادی ز چشم های تو آید 
 آن چشم ها که شب همهٔ شب 
 عمری به چهره ام نگران بود 
 چشمی که در سکوت سیاهش
صد ناگشوده راز نهان بود 
 چشمم ز چشم های تو خواهد 
 کان گفته را گواه بیارد 
دردا که این سیاهی ی مرموز
جز موج راز  هیچ ندارد 

 خندهٔ شیرین من ،‌ ریا و فریب است 
 در دل من موج می زند غم دیرین 
چهرهٔ شادان من ثبات ندارد 
داروی تلخم نهان به ظاهر شیرین 
اینهٔ چشم های خویش بنازم 
کز غم من پیش خلق راز نگوید 
هر چه در او خیره تر نگاه بدوزی 
با تو به جز حالت تو باز نگوید 
زان همه دردی که پاره کردم دلم را 
 خاطر کس رابه هیچ روی خبر نیست 
 غنچهٔ نشکفته ام که پای صبا را 
 بر دل صد چک من توان گذر نیست
آه شما دوستان کوردل من 
 دیدهٔ ظاهر شناس خویش ببندید 
سر خوشی ی خویشتن ز غیر بجویید 
 رنجه مرا بیش از این ز خود مپسندید 
دست بردارید از سرم که در این شهر 
 کس چون من آشفته و غمین و دژم نیست 
 در دل من این چنین عمیق نکاوید 
زانکه دلم را به جز تباهی ی غم نیست 
 من بت چوبین کهنه معبد عشقم 
جسم مرا موریانه خورد و خراشید 
 دست ازین پیکر تباه بدارید 
قالب پوسیده را به خاک مپاشید