تبیان، دستیار زندگی

دوستان بزرگوار،اندكی بیش تا آغاز بهار و بهاران باقی نیست.

زمستان می گذرد و بوی باد نوروزی دگربار مشاممان را می نوازد:

صائب تبریزی

از دل پرخون بلبل كی خبر دارد بهار
هر طرف چون لاله صد خونین جگر دارد بهار

از قماش پیرهن، غافل ز یوسف گشته اند
شكوه ها از مردم كوته نظر دارد بهار

خواب آسایش كجا آید به چشم سیمتن
همچو بوی گل، عزیزی در سفر دارد بهار

از برای موشگافان در رگ هر سنبلی
معنی پیچیده چون موی كمر دارد بهار

هر زبان سبزه او ترجمان دیگری است
از خمیر خاكیان، یكسر خبر دارد بهار

ناله بلبل كجا از خواب بیدارش كند
بالش نرمی كه از گل، زیر سر دارد بهار

بسكه می نالد ز شوق عالم بالا به خود
خاك را نزدیك شد از جای بر دارد بهار

حیكم عمر خیام نیشابوری

بر چهره گل، نسیم نوروز خوش است
در طرف چمن، روی دل افروز خوش است

از دی كه گذشت هر چه گوئی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو كه امروز خوش است

حیكم عمر خیام نیشابوری

با دلبركی تازه تر از خرمن گل
از دست مده جام می و دامن گل

زان پیشترك كه گردد از باد اجل
پیراهن عمر ما چو پیراهن گل

میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی


منتظران بهار، بوی شكفتن رسید
مژه به گلها برید، یار به گلشن رسید

لمعه مهر ازل، بر در و دیوار تافت
جام تجلی به دست، نور ز ایمن رسید

تامه و پیغام را رسم تكلف نماند
فكر عبارت كراست معنی روشن رسید

زین چمنستان كنون، بستن مژگان خطاست
آینه صیقل زنید دیده به دیدن رسید

بیدل از اسرار عشق، هیچ كس آگاه نیست
گاه گذشتن گذشت، وقت رسیدن رسید

((بهار آمد))
بهـار آمد به سر فكری دگركن
زمستان را دگر از سر به در كن

ز شـــهر سـرد فرتوت گذشته
به دنیــای جوانی ها سـفر كن

ببین آغاز فصل رویش عشـق
برای عـاشــقی یكدم خطر كن

بر آمد صبح خوبی ها بپـا خیـز
ز خواب خستگی حتما حذر كن

سپاه صلح و شادی می رسد باز
حضــور لشـگر غم بی اثـر كن

و می تابد دگر شمس ســعادت
تو باغ دل از این پس پرثمر كن

عنان سـبز اندیشه «رهـا» ساز
بهـار آمد به سر فكری دگر كن

بهروز قاسمی ((رها))

بهار مبارک

سعدی



درخت غچه برآورد و بلبلان مستند

جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند

حریف مجلس ما خود همیشه دل می برد

علی الخصوص كه پیرایه ای بر او بستند

بساط سبزه لگدكوب شد به پای نشاط

ز بس كه عامی و عارف به رقص برجستند

یكی درخت گل اندر سرای خانه ماست

كه سروهای چمن پیش قامتش پستند

به سرو گفت كسی، میوه ای نمی آری

جواب داد كه آزادگان، تهی دستند

حافظ

صبا به تهنیت پیر می فروش آمد

كه موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد

هوا مسیح نفس گشت و باد نافه گشای

درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار

كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد

به گوش هوش نیوش از من و به عشرت كوش

كه این سخن سحر از هاتفم به گوش آمد

زفكر تفرقه باز آن تاشوی مجموع

به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد

ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد

چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد

چه جای صحبت نامحرم است مجلس انس

سر پیاله بپوشان كه خرقه پوش آمد

زخانقاه به میخانه می رود حافظ

مگر زمستی زهد ریا به هوش امد

هست ایام عید و فصل بهار
جشن جمشید و گردش گلزار
منوچهری دامغانی

امروز روز شادی و امسال، سال گل
نیکوست حال ما که نکو باد حال گل
مولوی