تبیان، دستیار زندگی

متن اصل هشتم قانون اساسی چنین است: " در جمهوری اسلامی ایران، دعوت به خیر،‌امر به معروف و نهی از منکر وظیفه‌ای است همگانی و متقابل بر عهده مردم نسبت به یکدیگر، دولت نسبت به مردم و مردم نسبت به دولت،‌ شرایط و حدود و کیفیت آن را قانون معین می‌کند. والمومنون و المومنات بعضهم اولیاء بعض،‌یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر"

این اصل که در فصل اول قانون اساسی؛‌ یعنی فصل مربوط به اصول کلی قرار گرفته است، از جمله اصول ابتکاری خبرگانی است که تدوین نهایی قانون اساسی را بر عهده داشته‌اند و اثری از آن در پیش نویس‌های قبلی مشاهده نمی‌شود. اهمیت این اصل در نظر نویسندگان قانون اساسی، علاوه بر فقدان سابقه و پیش نویس،‌ از متن مذاکرات، نبودن مخالف جدی و تصویب فوری آن با پنجاه رأی موافق در مقابل سه رأی مخالف و دو رأی ممتنع در شانزدهمین جلسه (22 شهریور ماه 1358) آشکار می‌شود.

نیاز به تدوین قانون عادی – چنانکه گفته شد اصل هشتم از جمله اصولی است که در فصل اول و تحت عنوان "اصول کلی" مطرح شده است و " اصل کلی در قانون اساسی عبارت است از اصلی که به عنوان مبنا برای یک یا چند اصل دیگر در فصول آینده قانون اساسی شناخته می‌شود."

به رغم آنکه تدوین کندگان در نظر داشته اند اصول دیگری نیز در این باره به تصویب برسانند، متاسفانه به هر دلیل در فصول بعدی قانون اساسی اصل یا اصول دیگری که تبیین کننده مراد و چگونگی اجرای این اصل باشد، حداقل در خصوص نظارت همگانی مردم بر دولت و مردم بر یکدیگر، وجود ندارد و همه این مباحث به قانون عادی که باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد موکول گردیده است.

اندک تعدادی از اعضای مجلس بررسی نهایی قانون اساسی مخالف این قسمت از اصل بوده‌اند؛ چون به نظر آنان" این مثل شوراها نیست که بگوییم شرایط را قانون معین می‌کند. این امر شرایطش معلوم است. و " یک مطلبی که الان در شرع هست، دیگر معین کردن آن صحیح نیست."

طبق این نظر، اگر هم قرار است چیزی به آخر اصل اضافه شود،‌حداکثر این است که "باید نوشته شود شرایط و حدود و کیفیت آن در کتب فقهیه ذکر شده است."

بعضی دیگر در آن مجلس معتقد بوده اند باید میان شرایط با حدود و کیفیت اجرا تفاوت قائل شد؛ زیرا اوّلی در فقه معین است و بقیه نه : "ما می‌گوییم فقه مان خلأ ندارد و قانون اساسی ما هم طبق فقه اسلامی است . پس شرایط ... باید حذف بشود و بگوییم کیفیت هم در آینده خواهد آمد."
اما اکثریت خبرگان به درستی افزودن ذیل را لازم دانسته‌اند . استدلال آنها چنین بوده است که : "فقط شرایط را ننوشته‌ایم . نوشته‌ایم شرایط و حدود و کیفیت آن را قانون معین می‌کند. کیفیت کاری را که دولت در برابر مردم و مردم در رابطه با کارهای دولت می‌کنند،‌ قانون باید معین کند. بنابراین قانون در آینده معین خواهد کرد،‌قانون که معین کرد،‌آن قسمتی را که قبلا معین شده بدون تصرف می‌آورد و آن قسمتی هم که مربوط به کیفیت‌ها است یعنی کلی بوده است و حالا باید شکل اجرایی آن را هم معین کند. بنابراین، این عبارت مزاحم نیست و منافاتی هم ندارد. آن قانونی که بعداً معین می‌کند،‌قسمت‌هایی را که احتیاج به تعیین جدید ندارد، در برابر این اصل که نامعین است، معین می‌کند."

مستند قرآنی : آیه‌ای که در انتهای این اصل به عنوان مستند قرآنی ذکر گردیده، آیه 71 از سوره مبارکه توبه است. در آیات پیش از آن ضمن بیان پنج نشانه مشترک زنان و مردان منافق،‌اولین علامت آنان چنین ذکر شده است: " مردان و زنان منافق همه از یک گروهند؛ آنها امر به منکر و نهی از معروف می‌کنند و ...." (المنافقون و المنافقات بعضهم من بعض یأمرون بالمنکر و ینهون عن المعروف – آیه 67)

اکنون و به عنوان نشانه‌های مشترک مردان و زنان با ایمان، درست به نقطه مخالف آنان اشاره می‌کند و می‌فرماید: " مردان و زنان با ایمان دوست و ولیّ و یار و یاور یکدیگرند، آنها مردم را به نیکی ها دعوت می‌کنند و از زشتی‌ها باز می‌دارند."

نکته جالب اینکه درباره منافقان کلمه "اولیاء" ذکر نشده بود، بلکه جمله "بعضهم من بعض" که دلیل بر وحدت هدف و هماهنگی صفات و کردار است،‌به چشم می‌خورد و حال آنکه در این آیه مومنان را "اولیاء" یکدیگر می داند . به گفته مفسران این تفاوت اشاره به آن است که منافقان هر چند درصف واحدی قرار دارند،‌روح مودّت و ولایت در میان آنها وجود ندارد و هرگاه منافع شخصی آنان به خطر بیفتد حتی به نزدیک ترین دوستان خود خیانت خواهند کرد، اما میان مومنان رابطه "ولایت" و محبت برقرار است و منشا امر به معروف و نهی از منکر هم همین است.

در برابر ذکر این آیه شریفه،‌پیشنهاد دیگر آن بوده است که به جای آن، به آیه 104 سوره مبارکه آل عمران استناد شود که می‌فرماید: " ولتکن منکم امه یدعون الی الخیر و یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر."

دلیل این پیشنهاد آن بوده است که ما "می‌خواهیم اصل را راجع به تمام طبقات بگوییم." و لذا "اولی است که این آیه را بنویسیم" ؛ خصوصا آنکه قبلا هم همین آیه پیشنهاد شده بوده است.

اما در نقطه مقابل گروهی بر این عقیده بوده اند که "این آیه در نظر مردم بعضیه است" ؛ یعنی ممکن است تصور شود مقصود از آیه آن است که از میان شما مومنان باید تنها " گروهی از شما" (منکم) عهده دار این وظیفه شوند و حال آنکه این یک تکلیف همگانی است. این گفته البته با مخالفت هم مواجه بود. زیرا به عقیده برخی دیگر برای تضمین اجرای نظارت همگانی نیازمند سازمان مشخصی هستیم و تکلیف همگانی منافاتی با پیش‌بینی ساختاری ویژه برای آن ندارد." امر به معروف و نهی از منکر در جمهوری اسلامی هست ولی فردا که به یک کسی می‌گویند آقا این کار را نکن!‌می‌گوید چشم، ولی می‌کند!‌بنابراین ما باید یک وزارتخانه‌ای داشته باشیم به نام وزارت امر به معروف و نهی از منکر که بر ادارات ما نظارت کند."

به نام خدا
عرض سلام ودرود
خدمت استاد رهای خوب و فعال انجمن ها
از اینکه در کنار مدیریت انجمن هایی که دارید
به این بخش نوپا سر زدید استاد
بی نهایت سپاسگزارم
انشاءالله در پناه اهل بیت علیهم الصلوات در نشر معارف آن خاندان موفق وپیروز باشید
آمین یارب العالمین

ممنونم بزرگوار
در جوار شما بودن افتخاره
التماس دعا دارم
سالی سرشار از شادابی ها و سعادت برایت آرزو می کنم

امر به معروف و نهی از منکر از احکام عملی مسلمانان و به نظر شیعیان یکی از فروع دین اسلام است.

امر به معروف یعنی دستور دادن یا توصیه کردن از سوی فرد مسلمان به دیگران به انجام آن‌چه از نظر عقل یا شرع اسلام خوب در نظر گرفته می‌شود و نهی از منکر یعنی دستور دادن یا توصیه کردن از سوی فرد مسلمان به دیگران به انجام ندادن آن‌چه به از نظر عقل یا شرع اسلام بد در نظر گرفته می‌شود. این توصیه گفتاری است و شامل جرح نمی‌شود.

در احکام دین، به تمام واجبات و مستحبات معروف و به تمام محرمات و مکروهات منکر گفته می‌شود بنابراین واداشتن افراد جامعه به انجام کارهای واجب و مستحب امر به معروف و بازداشتن آنها از کارهای حرام و مکروه نهی از منکر است.

امر به معروف و نهى از منكر, واجب كفایی است كه اگر افرادى - به قدر كفایت - به انجام آن اقدام كنند, از دیگران ساقط مى شود. و اگر همهء افراد آن را ترك كرده باشند, چنانچه شرایط آن موجود باشد, همهء آنها ترك واجب كرده اند.

امر به معروف و نهی از منکر با وجود برخی شرایط واجب می‌باشد و در صورت نبود آن شرایط تکلیف ساقط می‌شود و آن‌ها عبارتند از:

1.کسی که امر یا نهی می‌کند، بداند آنچه را که دیگری انجام می‌دهد حرام است و آنچه را ترک کرده، واجب است، پس هرکس نمی‌داند این عمل که او انجام می‌دهد حرام است یا نه جلوگیری واجب نیست.
2.احتمال بدهد امر یا نهی او تاثیر دارد، بنابراین اگر می‌داند تاثیر ندارد امر و نهی واجب نیست.
3.شخص گناهکار اصرار بر ادامه کار خود داشته باشد، پس اگر معلوم شود، یا گمان کند، یا احتمال صحیح بدهد گناهکاری بنای ترک عمل را دارد و دوباره تکرار نمی‌کند، یا موفق به تکرار نمی‌شود، امر و نهی واجب نیست.
4.امر ونهی، سبب ضرر جانی یا آبرویی یا ضرر مالی قابل توجه، به خودش یا نزدیکان و همراهان، یا سایر مومنان نباشد.

برای امر به معروف و نهی از منکر، مراتبی است که اگر با عمل به مرتبه پایین‌تر، مقصود حاصل شود؛ عمل به مرتبهٔ بعدی جایز نیست و آن مراتب چنین است:

1.با معصیت کار طوری عمل شود که بفهمد به سبب انجام آن گناه با او اینگونه عمل می‌شود مثل اینکه از او روبرگرداند یا با چهره عبوس با او برخورد کند، یا با او رفت و آمد نکند.
2.امر و نهی با زبان؛ یعنی به کسی که واجبی را ترک کرده دستور دهد که واجب را به جا آورد و به گناهکار دستور دهد که گناه را ترک کند.
3.استفاده از زور، برای جلوگیری از منکر و برپایی واجب؛ یعنی زدن گناهکار (بنابر فتوای آیت الله خامنه‌ای مواردی كه امر به معروف و نهی از منكر متوقف بر چیزی بیشتر از امر و نهی زبانی باشد، اگر در سرزمینی باشد كه دارای نظام و حكومت اسلامی است و به این فریضه اسلامی اهمیت داده می‏شود، احتیاج به اذن حاكم و مسئولین ذیربط و پلیس محلی و دادگاههای صالح دارد)

احکام امر به معروف و نهی از منکر:
1.فراگیری شرایط امر به معروف و نهی از منکر و موارد آن واجب است، تا انسان در امر و نهی مرتکب خلاف نشود.
2.اگر بداند یا احتمال دهد که امر ونهی‌اش با تکرار موثر است، واجب است تکرار کند.
3.اگر بداند یا احتمال دهد، که نهی او در حضور جمع موثر است نه تنهایی، اگر انجام دهنده، آن عمل را بطور آشکار انجام می‌دهد جایز بلکه واجب است او را در جمع نهی کند و اگر چنین نیست بنا بر احتیاط واجب جایز نیست.