تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

 سلام

من قصد دارم توی اینجا هرچی ربط داره به کنکور که بتونه دوستان تبیانی عزیز رو شاد کنه بزنم.

از دوستان هم خواهش می کنم که کمک کنن.

 

 

 

توی ایران که باشی، جوان هم باشی، ناشی نباشی و هر صبح به امید ادامه تحصیل پاشی آن وقت یک دوست نازنین وحشتناک داری به نام کنکور که صدایت می کند داداشی! این دوست خیلی به جوانان علاقه دارد و هر چند سال یک بار می آید منزل ایشان و حدودا یک سالی توی خانه شان چتر باز می کند و صفا می نماید. مهمان پرتوقعی هم هست؛ یعنی اگر بخواهی از دستت ناراحت نشود و تحویلت بگیرد و چیزی را که میخواهی درست و حسابی تقدیمت کند باید قید صاف شدن دهان عزیز را بزنی (آن هم به صافی کاشی!). باید مثل یکی از آفریدگان عظیم خدا! درس بخوانی و صدایت هم در نیاید.

فرایندی که طی اون یک دانشجواز حالت طبیعی خارج شده و زمان زیادی رو به مطالعه میپردازه خر زدن شرط لازم و نه کافی برای استاد دانشگاه شدن است. میشه اون رو جز آلرژی های فصلیبه حساب آورد(فصل امتحانات) خر زدن در شبهای امتحان به صورت فراگیری در دانشجوها ظاهر میشه و مهمترین علامت اون علاقه شدید به کتب درسی به خصوص کتبی است که در طول ترم تمایل چندانی به اونها نداریم. از عوارض جانبی خر زدن میشه به سرخی چشم ها، گودی و سیاهی زیر چشم و موارد مشابه صورت آرایش نشده در خانم ها و موهای ژل نزده در آقایون اشاره کرد، این مشکل نیاز به دارو های خاصی نداره و بلافاصله بعد از فصل امتحانات به خودی خود برطرف میشه.

تقدیم به همه دانشجوها

كنكوری ام و غمی گران بردل من
ماتم كده ای حزین شده منزل من
جانم به لب آمده از این غول بزرگ
ترسم كه شود عاقبت او قاتل من

برای پز به پیش قوم و خویشان
پدر کرده مرا زار وپریشان
سه سالی می زنم هی تست کنکور
«می گم» نر هست می گوید بدوشان

از برکات دیگر درس خواندن این است که قانون نسبیت زمان را با همه وجود درک می کنی! کتاب را که بر میداری عقربه شروع می کند به خمیازه کشیدن! تو می خوانی و او می خوابد! تو در انتظاری که یک ساعت مطالعه ات تمام شود و او آرزو می کند کسی حالا حالا ها بیدارش نکند! کتاب را که زمین می گذاری تا به اصطلاح به مغزت استراحت بدهی با صدای برخورد کتاب به میز با عجله بیدار می شود و شروع می کند به جبران همه خوابهایش! این جوری است که استراحت بیش از یک پلک به هم زدن طول نمی کشد.

اول اشعار با نام خدا

با سلامی خدمت اهل صفا

"نسل بعد از نسل بعد از من" سلام

نسل شوت و نخبه و لمپن سلام

بشنو از من چون حکایت می کنم

درد دانشجو روایت می کنم

در هوایی سرد شعری گفته ام

بشنوید از درد شعری گفته ام

"سینه خواهم شرحه شرحه از فراق"

تا بگویم فرق خر را با الاغ!

"هرکسی از ظن خود شد یار من"

کرد کاه و یونجه اش را بار من

"سر من از ناله من دور نیست"

گرچه اصلا سور و ساتم جور نیست

شعر من معجونی از زخم دل است

تحفه ای آورده ام ناقابل است

زخم را با طنز قاطی می کنم

ادعای گنده لاتی می کنم

شعر من درد من و زخم شماست

کار آن وا کردن اخم شماست

میل داری کشف راز خویش را

تیز کن گوش دراز خویش را!

من جوانی خنگ و پیروزی شدم

یک دو سالی پشت کنکوری شدم

بر جوانی خودم آذر زدم

خر زدم، هی خر زدم، هی خر زدم

چون نتایج آمد اشکم شد روان

فحش دادم بر زمین و بر زمان

دیدم از بخت بد و عقل فلج

گشته ام دانشجوی شهر کرج

لیک دیدم شکر حق بر من سزاست

حکما این تقدیر ماست

می روم آن جا و با لطف خدا

میکنم بیست ها را هی شکار

هی که آمد طعنه از هر سمت و سو

گاومان زایید آن هم شش قلو

هر کسی در وسع خود در آن زمان

فحش و لیچاری نمودش بارمان

مادرم می گفت آخر حیف نان

شد کشاورزی هم آخر رشته؟ هان

حرف ها را پشت گوش انداختم

ساک خود را روی دوش انداختم

زود من رفتم به سوی ترمینال

دل پر از اندیشه، کله پر سوال

یافتم خوابگاهی بهتر از باغ بهشت

حوریان ول میخورند در سرنوشت

گفتم از شادی خوشا بر سرنوشت

بوفه و سلف و زمین ورزشی

چهره ها پاک و موجه، ارزشی!

گفتم این جا عشق و حالم کامل است

زود فهمیدم خیالی باطل است

هست دانشگاه تهران بی قیاس

دارد از بهر خودش کلی کلاس

هست این جا شعبه ای از کمبریج

البته با مردمانی گیج و ویج

درس می خوانم مهندس می شوم

در همین واحد مدرس می شوم

می نمایم در همین جا ازدواج

گیرم از دانشجویان خود خراج

صبح با سرویس دولت می رسم

با کلاس و با ابهت می رسم

ای سازمانی آخ جان

پول های آن چنانی ، آخ جان

مدتی بگذشت شیرم موش شد

ذوق و شوق اندر دلم خاموش شد

چون همه ساز جدایی می زنند

حرف رفتن جابه جایی می زدند

دیدم این جا فکر عهد ماضی اند

بچه ها از رشته شان ناراضی اند

حرف از تغییر رشته می زدند

هرچه می گفتیم زشته، می زدند

معتقد بودند کوشش کافی است

سرنوشت ما همه علافی است

کم کمک ما هم پشیمان می شدیم

هر چه آنان ، آن شدند آن می شدیم

با نفیر خنده سر می شد کلاس

ساده می گویم، دو در می شد کلاس

نیم ساعت رفته آید زمزمه

جمله خسته نباشید از همه

عده ای چشمک چرانی می کنند

عده ای هم نعره هایی بس قوی

می کشند و خب به قول مولوی:

"هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش"

سلام
خیلی شعرتون زیبا بود.
ممنون