تبیان، دستیار زندگی

به باغ لطایف خوش آمدید

سلام 
احتمالا" این مطلب رو مطالعه کردین که میگه :

و متأسفانه باید اعتراف کنیم که بعضی از ما آدم ها به جای اینکه با هم بخندیم ، به هم میخندیم. و این موضوع اسمش شادی و تلاش برای شادمانی نیست، اسمش تمسخر دیگرانه.
امیدوارم همه ما این موضوع رو درک کنیم و از این پس برای همه اقوام و همه گویش ها احترام برابر قائل بشیم.

ما در این مبحث میخواهیم لطایفی را ثبت کنیم که از قوانین زیر پیروی میکنند :
1) به هیچ قوم و نژادی اهانت نمیکند و هیچ کسی را مورد تمسخر قرار نمیدهد .
2) حتی از ذکر نام هایی که به طور ضمنی والبته به غلط، اشاره به اهالی یک سرزمین دارد، خودداری میکنیم. در غیر اینصورت، لطیفه ها ویرایش و یا حذف میشود.

خیالمان راحت ، اینقدر سوژه برای خندیدن داریم که نیاز نباشد به هم بخندیم.

یکی رو میفرستن دنبال نخود سیاه ، پیداش میکنه و میاره!

طرف تا وارد خیابون یکطرفه میشه پلیس میگرتش ، پلیسه میگه کجا با این عجله؟
طرف میگه هر جایی می خواستم برم دیگه دیر شده ببین همه دیگه دارن برمی گردن!

به یارو میگن تا حالا لو رفتی؟
میگه نه . برنامشو ردیف کن آخر هفته بریم.

شرلوک هولمز کارآگاه معروف و معاونش واتسون رفته بودند صحرانوردی و شب هم چادری زدند و زیر آن خوابیدند. نیمه های شب هولمز بیدار شد و آسمان را نگریست. بعد واتسون را بیدار کرد و گفت: نگاهی به آن بالا بینداز و به من بگو چه میبینی؟ واتسون گفت: میلیون ها ستاره میبینم. هولمز گفت: چه نتیجه میگیری؟ واتسون گفت: از لحاظ روحانی نتیجه میگیرم که خداوند بزرگ است و ما چقدر در این دنیا حقیریم. از لحاظ ستاره شناسی نتیجه میگیریم که زهره در برج مشتری است، پس باید اوایل تابستان باشد. از لحاظ فیزیکی، نتیجه میگیریم که مریخ در محاذات قطب است، پس ساعت باید حدود سه نیمه شب باشد. شرلوک هولمز قدری فکر کرد و گفت: واتسون تو احمقی بیش نیستی. نتیجه اول و مهمی که باید بگیری اینست که: چادر ما را دزدیده و برده اند!

من یه آدم بی اثرم، مثل گازهای نجیبHe Ne Ar Xe Kr

من یه آدم سطحی نگرم، مثل فانوس دریائی

من یه آدم سر به زیرم، مثل چراغ مطالعه

من یه آدم غیر عادی‌ام، مثل آب در 0 تا 4 درجه

من یه آدم پر ظرفیتم، مثل DVD

من یه آدم نمک نشناسم، مثل فلفل دون

من یه آدم بی‌دست و پام، مثل بشکه

من یه آدم دو رو ام، مثل نوار کاست

من یه آدم با مرامم، مثل سیگار

از همون لحظه ای که با پدر و مادرم وارد سالن مهمونی شدیم چشمم بهش افتاد و شور و هیجانی توی دلم به پا کرد... هفته ی پیش هم توی یه مهمونی دیگه دیده بودمش... طول سالن رو طی کردیم و روی یه سری صندلی نشستیم... دوباره نگاهش کردم... درست روبروی ما بود... اینبار یه چشمک بهم زد... لبخند زدم و به اطرافم نگاه کردم... کسی متوجه ما نبود... خودم رو به بی تفاوتی زدم و مشغول گوش دادن به حرفای دیگران شدم... ولی چند لحظه ی بعد بی اختیار زیرچشمی یه نگاهی بهش انداختم... چه ظاهر زیبا و جذاب و با نفوذی داشت... دوباره چشمک زد و هیجانم رو بیشتر کرد... والدینم حواسشون به گفتگو با بقیه بود... به خودم نهیب زدم که از فکرش بیام بیرون... باز هم متوجه صحبت های مهمونای دیگه شدم... ولی حواسم اون طرف سالن بود... می خواستم برم پیشش ولی از پدرم و صاحبخونه خجالت می کشیدم... توی دوراهی عجیبی گرفتار شده بودم... دلم من رو به طرفش هول می داد و عقلم خجالت و آبرو رو یاد آوری می کرد... مرتب بهم چشمک میزد... دیگه طاقتم تموم شده بود... دل به دریا زدم و گفتم هر چه باداباد... بلند شدم و با لبخند به طرفش رفتم... وقتی بهش رسیدم با جرات تمام دستم رو به طرفش دراز کردم... برش داشتم و گذاشتمش توی دهنم!... به به! عجب شیرینی خامه ای خوشمزه ای بود!!!!!

یک روز جورج بوش میهمان ملکه انگلیس بود. او از ملکه درباره رمز موفقیتش در سلطلنت سوال کرد و ملکه گفت:« من سعی می کنم اطرافیانم را از میان افراد باهوش انتخاب کنم.»

« چطور این کار را می کنید؟»

« با یک سوال ساده.»

در این موقع ملکه به تونی بلر تلفن زد و از او پرسید:« پدر تو یک پسر دارد. مادرت هم یک پسر دارد. این پسر برادرت نیست. پس این پسر کیست؟»

تونی بلر جواب داد:« این پسر خود من هستم.»

جورج بوش که از این کار ملکه خیلی ذوق کرده بود، در بازگشت رامسفلد را احضار می کند و همین سوال را از او می پرسد. رامسفلد چند دقیقه فکر می کند و به نتیجه نمی رسد و از بوش می خواهد که چند روز به او فرصت بدهد. بعد از تشکیل چندین جلسه باز هم به نتیجه نمی رسد. ناچار به کالین پاول زنگ می زند و از او می پرسد. کالین پاول می گوید: « خوب معلوم است احمق جان، این پسر خودمم.»

رامسفلد با خوشحالی به نزد بوش می رود و می گوید:« جواب را پیدا کردم. این پسر کالین پاول است».

جورج بوش می گوید:« نه احمق جان، این پسر تونی بلر است».

فقط 2چیز وجود دارد که نگرانش باشی: اینکه سالم هستی یا مریض شده ای. اگر سالم هستی، دیگر چیزی نمانده که نگرانش باشی. اما اگر مریض هستی فقط 2چیز وجود دارد که نگرانش باشی: اینکه بالاخره خوب می شوی یا می میری. اگر خوب شدی که دیگر چیزی برای نگرانی باقی نمانده. اما اگر بمیری، 2چیز وجود دارد که نگرانش باشی: اینکه به بهشت بروی یا به جهنم. اگر به بهشت می روی چیزی برای نگرانی وجود ندارد، ولی اگر به جهنم بروی آن قدر مشغول احوال پرسی با دوستان قدیمی خواهی بود که وقتی برای نگرانی نداری.

یک حقیقت زندگی: هر چقدر به دیگران کمک کنی چند برابرش از جایی که فکرشو نمیکنی بهت کمک میشه میگی نه؟ شماره حساب منو یادداشت کن

سلام به همگی

لطیفه و جوک ها خیلی خیلی قشنگ بود.از همه ممنونم

با اجازه جناب جاده دوستی

اعصاب چیست؟