تبیان، دستیار زندگی

(بوی باران)

بوی باران  می دهد امشب هوای انتظار

چتر دل را می ‎‎گشایم در هـوای انتظار

پر شده  از  ابر هجرت آسمان اشتیاق

می دهم تاوان هجرت  در ازای انتظار

می زنم  قاب خیـالت را  به دیوار دلم

می نشینم سر به دیوار  از جفای انتظار

حجمی از یادت نمایان شدزپشت پنجره

می رسد از پشت در اینك صدای انتظار

یاد تـو گل كرده امشب تا به گلدان دلم

پر كشـد  بـوی  نجیبت در فضای انتظار

بسكه چشم من زلای دربه سوی كوچه است

جا گرفته در  نگاهم  رد  پای انتظار

من «رها» سازم عنان اختیارم را دگر

تا فدا سـازد وجودش را برای انتظار

بهروز ـ رهاـ

گر چه پیمان را شکستم بر سر پیمانه ام

با همه بد عهدی ام آن عاشق دیوا نه ام



گر به ظاهر دورم از در گاه تو ای نازنین

باز هم مشتاق روی دلکش جانا نه ام



از در میخانه ات ای شاهد خوبان مران

با همه عصیان همان دردی کش میخانه ام



پرده بردار از رخ زیبا که مشتاق تو ام

آن رخ زیبا ندیده ،واله ودیوانه ام



پادشاه جودی و ما بنده در گاه تو

منتظر بر درگهت ،زان بخشش شاهانه ام



در میان بحر هجران غوطه ور گشتم ولی

باز هم در جستجوی گوهر دردانه ام



همچون من هرگز نباشد بر درت پیمان شکن

لیک با الطاف غیر از تو، شها! بیگانه ام



چون که لطف توست تنها ضامن رسوایی ام

ور نه آن گردم که افشان در دل ویرانه ام



انتظارت بیش از حد شد ،تحمل تا به کی؟

آفتا با! بهر دیدار رخت پروانه ام



واله و«شیدا » ومستم لیک ،محتاج توام

یک نظر بر من نما، ای عارف فرزانه ام!


شیدا

جــــز وصـــالت زِخــــداونـــد تمــــنّا نكنم

عاشقــــم عاشـــق روی تـو و حاشا نكنم

شمـــع رویــت بفروزد شبی اَر محفل من

همــچو پـــروانه بســوزم پَر و پروا نكنم

بســـته‌ام عهــد نگــارا كــه دم رفتن جان

تــا نیـــائی بــه ‌سـرم دیده‌ی خود وا نكنم

گـــر دَمــی لعـل لبت را بگشایی به سخن

یـــادی از آب حـــیات و دم عـــیسیٰ نكنم

گــر ببینــــم قد رعنای تو ای رشك چمن

یــاد ســرو چمــن و قــامت طــوبیٰ نكـنم

گــر بــدانم به‌ خـــدا منزل و مأوای تو را

به جهــان غیــر ســـر كوی تو مأوا نكنم

میل دنیاش «شكوهی» زِ پی دیدن توست

بی‌ جــهت نیســـت اگر میل به عقبیٰ نكنم

شکوهی

سلام
استاد بسیار زیبا و دلنشین بودن، صدها احسنت و مرحبا
اجرتون با مولا (عج)
یا علی

قربانت عزیزم

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
ببین که در طلبت حال مردمان چون است

به یاد لعل تو و چشم مست میگونت
ز جام غم می لعلی که می‌خورم خون است

ز مشرق سر کو آفتاب طلعت تو
اگر طلوع کند طالعم همایون است

حکایت لب شیرین کلام فرهاد است
شکنج طره لیلی مقام مجنون است

دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است
سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است

ز دور باده به جان راحتی رسان ساقی
که رنج خاطرم از جور دور گردون است

از آن دمی که ز چشمم برفت رود عزیز
کنار دامن من همچو رود جیحون است

چگونه شاد شود اندرون غمگینم
به اختیار که از اختیار بیرون است

ز بیخودی طلب یار می‌کند حافظ
چو مفلسی که طلبکار گنج قارون است

حافظ

هر شب یتیم توست دل جمکرانی ام

جانم به لب رسیده بیا یار جانی ام

از باد ها نشانی تان را گرفته ام

عمری است عاجزانه پی آن نشانی ام

طِی شد جوانی من و رؤیت نشد رُخت

"شرمنده ی جوانی از این زندگانیم"

با من بگو که خیمه کجا می کنی به پا

آخر چرا به خاک سیه می نشانی ام

در این دهه اگر چه صدایت گرفته است

یک شب بخوان به صوت خوش آسمانی ام

در روضه احتمال حضورت قوی تر است

شاید به عشق نام عمویت بخوانی ام

هم پیر قد خمیدگی زینب توام

هم داغ دار آن دو لب خیزرانی ام

این روزها که حال مرا درک می کنی

بگذار دست بر دل آتشفشانی ام

در به دری برای غلام تو خوب نیست

تأیید کن که نوکر صاحب زمانی ام



شاعر: عباس احمدی

همیشه حس نگاه تو در نگاه من است

خیال با تو نشستن چراغ راه من است

تو رفته ای به کجا، تا به کی تحمل و صبر

گمان کنم که فراق تو از گناه من است

همیشه ندبه پی ندبه می شود تکرار

هنوز شعر من و جمعه غرق آه من است

غریبه نیستم آقا غریبه هم نشدی

بیا که مژدۀ وصل تو جان پناه من است

من از سبوی نگاه تو صبر می نوشم

گهی فراق و گهی وصل در نگاه من است

تو را کجا بنویسم که دیدنی بشوی

فراق و وصل تو آیین و تکیه گاه من است

همیشه در نظرم حاضری و پنهانی

نوید جمعه اگر شوق اشک و آه من است

شاعر: عبدالرضا کیانی

رد پای شمااز مرز ابرهای بهاری عبور کرد
چشمی که رد پای شما را مرور کرد


تنها به شوق لمس شما ابر بی‌امان

یک شهر را به وسعت باران نمور کرد


روزی هزار مرتبه تقویم نا‌امید

تاریخ روز آمدنت را مرور کرد


تأثیر یک غروب غم‌انگیز جمعه بود

مضمون این غزل که به ذهنم خطور کرد


اصلاً خیال روی شما سال‌های سال

دیوان شاعران جهان را قطور کرد


شاعر :

سید حمید رضا برقعی

یك شب بیا ستاره بریزم به پای تو

ای آفتاب من همه چیزم فدای تو


یك شب بیا به ما برسد ای اذان صبح

از پشت بام مسجد كوفه صدای تو


ما مدتیست خانه تكانی نكرده ایم

شرمنده ایم در دل ما نیست جای تو


غیر از همین دو قطره اشكی كه مانده بود

چیزی نداشتم كه بیارم برای تو


از روزهای هفته سه شنبه برای من

شبهای پنجشنبه و جمعه برای تو


روزی به خاطر سفر جمكران من

روزی به خاطر سفر كربلای تو


شاعر:

علی اکبر لطیفیان

(باغ وجود)
(( گفته بودم چو بیائی،غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود ،چون تو بیائی))
ای صـــفای دیـدگانم ، ای طــراوت وجودم
تـو بیـــاکه در فــراغت ، به تنم نمـــانده نائی
عاشق روی توام من،بی تو افسرده و زارم
بیـــاکه شکــسته قلبم ، مردم از غم جدائی
تو بیــــا در انتـظارم ،که زنم بوسه به پایت
چه شود صفای جانم ،ز درم شبی در آئی
زفراق تو همیشه،اشک من جاری زچشمم
سوزم از بهر تو مولا ، ای امیدمن کجائی
گر نظر کنی تو یكدم،گوشه چشمی گدا را
پـر شـــود بـاغ وجــودم ، ز تـرنم رهـائی
بهروز((رها))