تبیان، دستیار زندگی

((مفتاح رحمت))
دختر شیر خدا ، مهـد نجـابت زینب است

نور چشم مصطفی،الگوی امت زینب است
ثـانی زهـرای اطهـر ، فخـر آل بـوتـراب

حاصــل عمـر علی ،یار امامت زینب است
شاهـد قتل حسـین ، ماتم کش دشت بلا

یـار شـاه کربلا ، کوه شـرافت زینب است
آنکه لـرزانده ستون کـاخ بیـــداد یـزیـد

گشته آماج ستم ، دخت ولایت زینب است
زینب است یار یتیمان و اسـیران حسـین

چون حسین فرمانده آل طهارت زینب است
در ره شام خراب گرچه سرش عریان شده

پرده دار کعبه سـتر و نجـابت زینب است
گرچه در بند لعینان ، او به زنجیر غم است

یکه تاز و صاحب شـور و شـهامت زینب است
بگذرد از جان ، ولی جز حق نمی گوید سخن

عاشق سیر الی الله و شهادت زینب است 

هم خطیب هست و دلاور قهـرمان کربلا

معنی گلواژه رزم و شــهادت زینب است 

هم یدالله هست و هم دست تـوانـای علی

همچومامش فاطمه،دریای­عصمت زینب است

 شـیفته مهر حسین و آیت بدر و حنین

عاشق حق غنچه بـاغ فضیلت زینب است
چون پدر قرآن ناطق ، همچو مادر کوثر است

مخزن اسرار حق، مفتاح رحمت زینب است
سـرفراز و سـربلند و افتـخار مسـلمین

استوار و راسخ و با عزم و همّت زینب است
طاهره،کلثوم، سکینه،مرضیه، زهرا وش است

شـافع روز جـزا بانوی جنّت زینب است
شد «رها» دین خـدا از بنـد ظلم کافرین

مظهر عشق و وفا، اوج کرامت زینب است

                               بهروز قاسمی((رها))  

ممنونم از حضور قشنگتون

تا که لبریز شد از عشق تو پیمانه دل

شده چون عرش خدا منزل ویرانه دل

باده عشق بود ورنه کجا تا به ابد

رسد امروز چنین ناله مستانه دل

دل اگر هست دل زینب کبری باشد

آفرین باد بر این همت مردانه دل

ز آشنا تا که به گوش دلش آواز رسید

شد خموش از سخن مردم بیگانه دل

گفت ای همسفر از خواهر خود رنجیدی

تو چه دیدی ز من ای گوهر یکدانه دل

دست کوتاه بود تا که سر پاک تو را

از سر نیزه کشانم به سوی خانه دل

تا مونسم آید ز ره من بیقرارى مى‏كنم

بهر تماشاى رخش چشم انتظارى مى‏كنم

بهر صفاى مقدمش من لاله كارى مى‏كنم

تا كه شود غمخوار من هر گونه كارى مى‏كنم

من زاده زهرایم و نامم حسین ابن على است

عشقم براى زینبم در هر دو عالم منجلى است

حق عشق را همراه او یكجا عطایم كرده است

با نام زینب تشنه كرب و بلایم كرده‏است

با صوت زینب از ازل یزدان صدایم كرده است

او را گرفتار و اسیر و مبتلایم كرده‏است

ما عاشقیم و بهر هم تا پاى جان استاده‏ایم

تا عشق را رونق دهیم از لطف حق آماده‏ایم

حق بار دیگر كوثرى اهدا به طاها مى‏كند

عشقى كه دارد بر على اینگونه افشا مى‏كند

این نازنین این جمع را هم مست و شیدا مى‏كند

او چشم خود تنها به روى چشم من وا مى‏كند

با گریه آغازیش گوید حسین من كجاست

دارد اشاره در نهان نور دو عین من كجاست

گر او نمى‏آمد، ظهور من دگر كامل نبود

كس بر غریبى من و اولاد من قائل نبود

بى او چنین دلها به سوى كربلا مایل نبود

بى خلقت او در جهان عشقى میان دل نبود

كرب و بلا از خون من با اشك او زیبا شود

از حرمت او مرقد من قبله زهرا شود

همراه زینب خواهرم من صاحب دلها شوم

از ناله‏اش در هر دلى چون پرچمى بر پا شوم

از حسن خطبه خواندش من تا ابد احیا شوم

با او شفیع عاشقان مادرم زهرا شوم

بى او خدا داند كه خون من اثر هرگز نداشت

از بعد عاشورا كسى از من خبر هرگز نداشت

او زینت بالاترین مخلوق این عالم علیست

او همدم شیر خدا و بهر او همدم علیست

او محرم غیب الغیوب و بردلش محرم علیست

در كوفه و شام بلا ذكر لبش هردم علیست

خَلقاً و خُلقاًمنطقاً همچون علىِ مرتضاست

از بعد زهرا مادرم دارم یقین خیرالنساست

او اولین زائر به صحن قتلگاهم مى‏شود

او بهرمند از آخرین برق نگاهم مى‏شوم

وقت جدایىِ سر از جسمم پناهم مى‏شود

حِصن حَصین كودكان و خیمه‏گاهم مى‏شود

مانند زهرا مادرم در شعله‏ها غوغا كند

تا حفظ جان رهبرى از عترت طاها كند

دارد از روز ازل دیده بینا زینب

عشق را کرده به نه کنگره معنا زینب

اولین صابره ارض و سما باشدو بس

علم پیغمبری آموخت ز طاها زینب

بود او عالمه مکتب فرهنگ علی

پرورش یافته در دامن زهرا زینب

همچنان کمه به نبی ام ابیها زهراست

با شد از بهر علی ام ابیها زینب

گشت قربانی کعبه به منای شهدا

هستی اش را به خدا می کند اهدا زینب

در اسارت سخن از غیرت و آزادی

گفت اه و زاری نکند در بر اعدا زینب

زینب فرشته بود و پر خویش وا نكرد

این كار را براى رضاى خدا نكرد

پر مى‏گشود اگر،همه را باد برده بود

سیمرغ بود و جلوه بى انتها نكرد

این كربلا چه بود كه جز این مسافرت

او را ز جان عزیزتر خود جدا نكرد

گیسوى آیه‏هاى نجیبى كه مى‏وزید

با معجر شكسته زینب چه‏ها نكرد

یاد رقیه حرف گلو گیر زینب است

حرفى كه تار صوتى او خوب ادا نكرد

آرى غذا نداشت ولى در تمام راه

یكبار هم نماز شبش را قضا نكرد

بیگانه بر غریبى زینب سلام كرد

كارى كه هیچ رهگذر آشنا نكرد

زینب آن بانوی عظمائی که دست قدرتش

کهکشان چرخ را بر پا طناب انداخته

شمسة کاخ جلال و رفعتش از فرط نور

مهر عالمتاب را از آب و تاب انداخته

دختر مرد دو عالم آنکه گاه خشم خویش

رعشه بر این چار مام و هفت باب انداخته

این همان بانواست کز نطق بیان مثل علی

انقلاب از کوفه تا شام خراب انداخته

مرتضی از تیغ آتشبار رأس پر دلان

دریم خون روز هیجا چون حباب انداخته

دخترش در کوه از تیغ بیان چون ذوالفقار

مغز جان خصم را در التهاب انداخته

همّتش چون بازوی خیبر گشای حیدری

بارگاه کفر را در انقلاب انداخته

سینه­اش گر مخزن علم علی نبود چسان

از تکلم شور اندر شیخ و شاب انداخته

از خطابی آل سفیان را به رسوائی کشید

پرده از کار پلید زان خطاب انداخته

تا بسرعت بگذرد کوته شود دور یزید

چرخ را دست بلندش در شتاب انداخته

وادی تسلیم طی میکرد و می­پنداشت خصم

کز طناب ظلم او را در ایاب انداخته

کشتی دین کربلا شد غرق از طغیان کفر

همت زینب زنو او را بر آب انداخته

علم او صبر و توانائی زدست صبر برد

علم او از دست هر دانا کتاب انداخته

تا قیامت وصف او موزون اگر گوئی کم است

زانکه حق او را چو خود در احتجاب انداخته

سِرِّ نى در نینوا مى مانْد، اگر زینب نبود

كربلا در كربلا مى ماند، اگر زینب نبود

چهره سرخ حقیقت بعد از آن طوفانِ رنگ

پشت ابرى از ریا مى ماند، اگر زینب نبود

چشمه فریاد مظلومیّتِ لب تشنگان

در كویر تَفْته جامى ماند، اگر زینب نبود

زخمه زخمى ترین فریاد در چنگ سكوت

از طراز نغمه وامى ماند، اگر زینب نبود

ذوالجناح دادخواهى، بى سوار و بى لگام

در بیابان ها رها مى ماند، اگر زینب نبود

در عبور از بستر تاریخ، سیل انقلاب

پشت كوه فتنه ها مى ماند، اگر زینب نبود

شبی كه مطلع مهر از، طلوع زینب بود

فروغ روز نشسته، به دامن شب بود

هزار رود نوا گر ز كوثر و تسنیم

روان به خانه زهرا،به بوی زینب بود

هزار چشمه خورشید، از كرانه شب

دمیده از دل مهتاب، و چشم كوكب بود

شكوفه با ر لب مرتضی بباغ دعا

ستاره ریز دم مصطفی،به یارب بود

شراب نور زخمخانه سحر، جوشید

كه جام سرخ شقایق،ز می لبالب بود

اگر چه “زین اب ”و را نهاد نام، رسول

خدای داند، كاو زینب “ام و اب” بود

زنی به همت و مردی، به مردمی سوگند

ضس از حسین، سپهدار عشق، زینب بود

شمع جان سوخته بزم وفایی زینب

گل نیلوفر گلزار ولایی زینب

تو جگر سوخته صابرهء دشت بلا

ای که از عرش نشینان وفایی زینب

خمسهء طیبه را وارثی ای مظلومه

یادگار حرم اهل کسایی زینب

تا گشودی تو پر و بال مصیبت دیدی

در سپهر غم و اندوه همایی زینب

ای که همسایه دیوار به دیوار غمی

غصه را جز دل تو نیست سرایی زینب

تو همانی که مدینه قد و بالات ندید

. گشت فرجام تو ،انگشت نمایی زینب

از همان روز که تو زاده شدی دل می گفت

. کاشکی تا به ابد کوفه نیایی زینب

بعد از آن جلوه که در کوفهء نومیدی شد

قبله ات گشت همان نور سمایی زینب

کس نپرسید که ای غم زده حالت چون است؟

کس نپرسید که آواره چرایی زینب؟

روز قربانی ابناء تو ایمان می گفت

به خداوند قسم روح منایی زینب

پهلوانی ز عرب با تو هم آورد نشد

قهرمان سفر شام بلایی زینب

ای که دلگرم به تو جمله یتیمان حسین

چلچراغ شب تار اسرایی زینب

هیچکس چون تو اسیر غم دلدار نشد

اولین عاشق شاه شهدایی زینب

یا قتیل العبره گفتی و جان می دادی

تا که ثابت شود از اهل کجایی زینب

گوش جانها پس از آن واقعه عاشورا

جز حسینم نشنید از تو صدایی زینب

کهنه پیراهن صد چاک و دلی صد پاره

آفتاب و دل سوزان ، چه فضایی زینب

به سلامت برو جمع شهداء منتظرند

زائر خسته دل کرب و بلایی زینب