تبیان، دستیار زندگی

سلام
ان شاء الله از امروز با مطرح کردن شبهات عاشورا و پاسخگویی به آن در خدمت دوستان هستیم

کسانی که علاقه مندند اعلام آمادگی کنند تا بتوانیم به بهانه این ایام با ثبت هر روز یک بحث و یک شبهه بهمراه پاسخ آن ، گامی مهم در افزایش آگاهی و معرفتمون نسبت به قیام عاشورا برداریم.

امروز و فردا میکرو در خدمت شماست... پس برای سه شنبه به بعد دوستان روزشون رو مشخص کنند.

بر اساس احادیث و روایات شیعی، امامان(ع) از علم غیب موهبتی از سوی خداوند بهره‏مندند. خداوند متعال می‏فرماید: «عالم الغیب فلا یظهر علی‏ غیبه‏أحداً إ لا من ارتضی‏ من رسول» .«دانای نهان است و کسی را بر غیب خود آگاه نمی‏کند جز پیامبری که از او خشنود باشد»، جن (72)، آیه 26.

این آیه نشان می‏دهد که علم غیب اختصاص به خداوند دارد و کسی جز خدا آن را نمی‏داند. اما ممکن است پیامبر با رضایت پروردگار متعال، بداند و نیز ممکن است دیگر انسان‏ها از سوی خدا و یا به تعلیم پیامبران، از آن آگاهی یابند.

علامه طباطبایی(ره) - صاحب تفسیر المیزان - در این باره می‏گوید:«سیدالشهدا(ع) - به عقیده شیعه امامیه - سومین جانشین از جانشینان پیامبر اکرم(ص) و صاحب ولایت کلیه می‏باشد. علم امام(ع) به اعیان خارجیه و حوادث و وقایع - طبق آنچه از ادله نقلیه و براهین عقلیه بر می‏آید - دو قسم است:

قسم اول:امام(ع) در هر شرایطی - به اذن خداوندی - به حقایق جهان هستی آگاه است، اعم از آنها که تحت حس قرار دارند یا آنها که از دایره حس بیرون می‏باشند؛ مانند موجودات آسمانی و حوادث گذشته و وقایع آینده.

قسم دوم:علم عادی است که پیامبر(ص) و نیز امام(ع) مانند سایر افراد، در مجرای اختیار و بر اساس علم عادی است و آنچه را شایسته می‏بیند، انجام می‏دهد».ربانی خلخالی، علی، چهره درخشان حسین بن علی(ع)، ص 134-140.

باید توجه کرد که علم قطعی امام به حوادث تغییرناپذیر، مستلزم جبر نیست؛ همان طور که علم خداوند به افعال انسان، مستلزم جبر نیست؛ چرا که مشیّت خداوندی به افعال اختیاری انسانی، از راه اراده و اختیار تعلق گرفته است؛ یعنی، خداوند علم دارد که انسان با اختیار و اراده خود کدام کارها را انجام می‏دهد.

درباره امام حسین(ع) نیز می‏دانیم و به نقل متواتر ثابت است که رسول اکرم(ص) و امام علی(ع) از شهادت سیدالشهدا(ع) خبر داده بودند و این اخبار در معتبرترین کتاب‏های تاریخ و حدیث ضبط شده است. صحابه، همسران، خویشاوندان و نزدیکان پیغمبر(ص) این اخبار را بلاواسطه و یا با واسطه شنیده بودند.

همچنین وقتی امام حسین(ع) عازم هجرت از مدینه به مکه معظمه شد و هنگامی که در مکه تصمیم به سفر عراق گرفت؛ اعیان و رجال اسلام در بیم و تشویش افتاده و سخت نگران شدند.

هم به ملاحظه اینکه به طور یقین می‏دانستند بر طبق اخبار پیغمبر(ص) شهادت در انتظار حسین(ع) است و هم به ملاحظه اوضاع روز و استیلای بنی‏امیه بر جهان اسلام و رعب و هراسی که از ظلم و ستم‏شان در دل‏ها افتاده و خفقانی که قلوب مسلمین را فرا گرفته بود؛ از اینکه بتوان با حکومت ستمکار بنی‏امیه به مبارزه برخاست، مأیوس و ناامید بودند و هم با امتحاناتی که مردم کوفه در عصر حضرت امیرالمؤمنین(ع) و امام حسن(ع) داده بودند، روشن بود که امام حسین(ع) به سوی مرگ و شهادت سفر می‏کند و احتمال اینکه جریان به طور دیگر خاتمه یابد، بسیار ضعیف بود.

امام حسین(ع) به طور مکرر از قتل خود خبر می‏داد؛ اما از خلع یزید و تصرف ممالک اسلامی و تشکیل حکومت به کسی خبر نداد؛ هر چند همه را موظف و مکلف می‏دانست که با آن حضرت همکاری کنند و از بیعت با یزید و اطاعت او امتناع ورزند و بر ضد او شورش و انقلاب برپا نمایند. البته آن حضرت می‏دانست که چنین قیامی برپا نخواهد شد و خودش با جمعی قلیل باید قیام کنند و کشته شوند. از این رو شهادت خود را به مردم اعلام می‏کرد. گاهی در پاسخ کسانی که از آن حضرت می‏خواستند سفر نکند و به عراق نرود می‏فرمود:«من رسول خدا را در خواب دیدم و در آن خواب به کاری مأمور شدم که اگر آن کار را انجام دهم سزاوارتر است».تاریخ طبری، ج 4، ص 292؛ الحسن و الحسین سبطا رسول‏الله، ص 91 و 92.

در کشف الغمه از حضرت زین العابدین نقل شده که فرمود:«به هر منزل فرود آمدیم و بار بستیم، پدرم از شهادت یحیی بن زکریا سخن می‏گفت و از آن جمله روزی فرمود:از خواری دنیا نزد باری‏تعالی این است که سر مطهر یحیی را بریدند و به هدیه نزد زن زانیه‏ای از بنی‏اسرائیل بردند».قمقام، ص 359؛ نظم در رالمسمطین، ص 215.

برای آگاهی بیشتر ر.ک:
الف. مقتل خوارزمی، ف 8، ص 160 و ف 9، ص 187 و ف 10، ص 218 و ص 191 و 192؛
ب. طبری، ج 4، ص 31؛
پ. کامل، ج 3، ص 278؛
ت. قمقام زخار، ص 333؛
ث. قمقام، ص 263 و 264؛
ج. ترجمه تاریخ ابن اعثم، ص 346.

بنابر آنچه گفته شد مدارک و مصادر معتبر تاریخی دلالت دارند که امام حسین(ع) از شهادت خود و به دست نیامدن پیروزی نظامی، علم و آگاهی داشت و قیام آن حضرت، اعلان بطلان حکومت یزید، احیای دین، رفع شبهات و انحرافات فکری و نجات اسلام از ضربات کشنده حکومت یزید بود. هنر امام حسین(ع) در این بود که «حقانیت» خود را با پاسخ به دعوت کوفیان، با تدبیر و «عقلانیت» پیش برد؛ به گونه‏ای که بر همگان اتمام حجت شد و نهضت خود را با «مظلومیت» آمیخته کرد تا چهره ظالمان هر چه منفورتر در طول تاریخ باقی بماند و قابل محو شدن و کم رنگ شدن نباشد. لذا این رنگ الهی تنها با «شهادت و اسارت» جاودانه ماند.

یا علی

امام حسین که می دونست کشته می شه چرا قیام کرد؟


با علم به كشته شدن قیام كرد، ولى علم به كشته شدن غیر از علم به به ثمر نرسیدن و بى‏نتیجه ماندن است. زیرا اگر نتیجه منحصر باشد به به دست گرفتن زعامت، با كشته شدن، نهضت عقیم مى‏ماند؛ اما اگر هدف، متزلزل كردن حكومت اموى و تفكیك آنها از اسلام و احیاء سنت امر به معروف و نهى از منكر باشد، كشته شدن مساوى بى‏ثمر ماندن نیست. اگر چنین قیامى كه پشت سرش قیامهاى دیگر صورت گرفت نمى‏بود، اسلام و امویّت آنچنان بهم آمیخته مى‏شد كه تفكیك آنها ممكن نبود و با زوال امویها اسلام نیز از میان رفته بود.(1)

پی نوشت:
(1). مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى، ج‏17، ص: 543

سلام
ان شاء الله سه شنبه سومین بحث از سلسله شبهات قیام عاشورا توسط دوست خوبمون aliyeh_m115 عزیز ثبت خواهد شد.
از دیگر دوستان كی آماده است كه بانی چهارمین بحث در روز چهارشنبه شود؟

راستی برای كاملتر شدن پاسخ شبهات می توانید از دیگر منابع و یا استدلال های خودتون نیز پاسخ ثبت كنید.
یا علی

سلام بله امام حسین (ع)میدانست شهید میشود
ان هم به این علت كه احیا گردین جدش شود................

بله ایشان می دانستند که شهید میشوند به خاطر احیا دین اسلام

چرا امام حسین خانواده خودش رو به کربلا برد؟
چرا امام حسن صلح کرد امام سجاد تقیه کرد امام حسین کشته شد؟
چرا حضرت زینب خطبه تاثیرگذار خود در کاخ یزید را قبل از واقعه عاشورا برای اگاهسازی مردم عنوان نکرد؟
چرا امام سجاد که بیمار بود در این سفر امام حسین را همراهی کرد؟
چرا امام حسین در ظهر عاشورا زیر آماج تیر های دشمن اقدام به خواندن نماز کرد؟آیا حفظ جان اوجب واجبات نیست؟
.....

(به نام حضرت دوست)
شاید این شعر زبان حال ابی عبدالله باشه:
هربلائی کز تو آید رحمتی است/هرکه را رنجی دهی خود راحتی است
زان به تاریکی گذاری بنده را/تاببیند آن رخ تابنده را
تیشه زان بر هر رگ و بندم زنند/تا که با عشق تو پیوندم زنند
ابی عبدالله عاشق بود
عاشق خدا
عاشقی که همه کار میکند تا معشوقش ازو راضی باشد
عاشقی که باجان و دل به ندای معشوقش لبیک گفت و زن و فرزندش را فدای خالق بی همتایش کرد
عاشقی که برای زنده ماندن دین عزیزش برای زنده مانذن شرف و انسانیت ، برای پاسداری از ناموس دین
سر خود فدای خدا کرد تا به جهان بیاموزد در راه خالق بزرگ جان دادن و سر دادن کوچکترین کار است
(یا ابی عبدالله)

یكی از شبهاتی که ممكن است ذهن خواننده یا شنونده روضه امام حسین علیه السلام را به خود مشغول كند این است که امام حسین علیه السلام با این کار خود را به هلاکتی انداخته اند که خداوند در قرآن با آیه « وَلَا تُلْقُوا بِأَیْدِیكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ ؛ خود را با دستهایتان به هلاکت نیندازید » نهی کرده است . وانجام این کار، خود کشی است

چطور ممكن است امام حسین علیه السلام که فرزند رسول گرامی اسلام و امیر المؤمنین علیه السلام است و با دین اسلام آشنایی كامل دارد چنین كاری كرده باشند ؟

برای رسیدن به جواب از این شبهه مقدمه ای را در مورد معنای آیه « هلاكت » اشاره می نماییم تا معنی هلاکت حرام مشخص شود ، تا بعد ببنیم كه آیا این عنوان در مورد قیام بزرگ امام حسین علیه السلام صدق می‌کند یا خیر .

خداوند در قرآن فی فرمایند :

وَأَنْفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَیْدِیكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ . البقره / 195 .

در راه خدا انفاق کنید و خود را با دستهایتان به هلاکت نیندازید و نیکی کنید که خداوند نیکو کاران را دوست دارد .

« تهلکة» در این آیه به معنای هلاکت است و مقصود از آن هر کاری است که انجام آن به انسان ضرر بزرگی بزند که تحمل آن در حالت عادی ممکن نیست ؛ مانند فقر یا مریضی یا مرگ .

این آیه کریمه در ابتدا به انفاق در راه خدا ؛ یعنی فداکاری در راه وی و بخشش در طریقی که او می‌پسندد ، دعوت و پس از آن از انداختن خود در هلاکت منع می نماید . پس مراد از هلاكت در این آیه ، هلاکتی است که از ترک فداکاری و از خود گذشتگی در راه خدا نشأت می گیرد .

سپس می‌فرماید " و نیکی کنید" . یعنی با فداکاری و از خودگذشتگی در راه خدا از نیکو کاران باشید ؛ پر واضح است که هر نوع فداکاری ، فداکاری نیکو نمی باشد وهر بخششی محبوب و پسندیده درگاه خداوند نیست ؛ زیرا اگر چنین بود باید فداکاری های دیوانگان و نادانان نیز ، در نزد خداوند پسندیده باشد .

فداكاری و از جان گذشتگی مورد پسند خداوند شرایطی دارد كه مهمترین آن ، این دو شرط است :

1. فداکاری و از خود گذشتگی در راه و هدفی باشد كه عقلای عالم آن را می‌پسندند ؛ و گر نه اگر از محدوده عقل خارج شده و داخل در اعمال جنون آمیز یا ناخود آگاه شود ، مورد پسند خداوند نخواهد بود ؛

2 . آن چه در راه او هدیه می‌شود از نظر ارزش ، از خود هدیه ، دارای برتری و فضیلت باشد ؛ مانند گذشتن از مال برای به دست آوردن علم یا سلامتی . و یا قربانی کردن حیوانی برای تامین نیاز غذایی انسان . در یك كلام ،هرچه هدف والاتر باشد فداکاری در راه آن برتر و کامل تر است .

این دو مطلب ، دو شرط اساسی از شروطی هستند که باید در هر بخشش و انفاق و فداکاری رعایت شود تا آن فداکاری نیکو بوده و در راه خدا به حساب آید .

با این مقدمه ، به خوبی مشخص می شود که قیام امام حسین علیه السلام به طور کامل در راه خدا بوده است ؛ زیرا و این دو شرط را به نحو كامل داشته است ؛ بنابراین تمام فداكاری هایی كه آن حضرت در روز عاشورا انجام داده‌اند ، در راه خدا و مورد رضایت الله بوده است.

خلاصه اینکه : آیه هلاکت ( یا هر دلیلی که خودکشی را حرام می کند ) شامل هر گونه خود را به خطر انداختن نمی شود ؛ و قربانی کردن جان و مال را اگر برای هدفی بزرگ و شریف - مثل آن قیام جاودان امام حسین علیه السلام – باشد ، حرام نمی کند ؛ چون در فداکاری های حضرت شروط فداکاری شریف و از خود گذشتگی مقدس به بهترین نحو موجود است .

اگر نبود فداکاری حسین علیه السلام در روز عاشورا ، اسلام ، قرآن و هر آن‌چه پیامبران در طول تاریخ آورده بودند ، در زیر آوار بدعت ها ، سیاه نمایی ها و انحرافاتی که خلفای پیشین به وجود آورده بودند دفن می‌شد و اثری از آن باقی نمی‌ماند ؛ همانطور که ادیان گذشته در زیر این رسوبات مدفون شد و اثر درستی از آن‌ها بر جای نماند .

پس قیام امام حسین علیه السلام هم عقلائی است و هم هدفی كه آن حضرت دارد ، از دادن جان و مال و فرزند و در یك كلمه تمام هستی ، باارزش‌تر است .

موفق باشید

بله ایشان میدانستند که شهید میشوند
وچون از خداوند به ایشان ندا رسیده بود که این جا باید شهید شوی

علم امامت می دانست که آخر این سفر به شهادتش می انجامد، ولی او کسی نبود که در برابر دستور آسمانی و فرمان خدا برای جان خود ارزشی قائل باشد، یا از اسارت خانواده اش واهمه ای به دل راه دهد. او آن کس بود که بلا را کرامت و شهادت را سعادت می پنداشت . مقصود امام حسین (ع) از حرکت ، رسوا ساختن حکومت ضد اسلامی یزید و صراحت ، برپاداشتن امر به معروف و نهی از منکر و ایستادگی در برابر ظلم و ستمگری است و جز حمایت قرآن و زنده داشتن دین محمدی هدفی نداشت.

به نام خدای حسین
السلام علیک یا اباعبدلله
وقتی که خدا خلقترو آغاز می کرد،مراتبی از صفات خود را درمیان مخلوقات خود قرار داد که برترین درجاتش نصیب برترین مخلوقاتش که همان عمه اطهار هستند گردید.
هریک از عمه نیز متناسب باشرایط وقت برترین شکل این صفاترو نشون دادند.

عاشقی بی تن رهاکردن،معنا ندارد*جان فروشی بی خریدارش،معنا ندارد!
عاشقی را از ازل با خون نوشتند*در ره او شعر گفتن ندارد!
عاشقی با خالقت گر می کنی*جان رهانه،هرچه داری تو فدایش می کنی!

امام حسین(علیه السلام)برتر از جان خودشون وعزیزانشونرو میدیدن.
ایشون نه تنها به فرداکه شهید میشن،بلکه به تمام طول تاریخی که بعد از ایشون اتفاق میفته آگاهی داشتن وایشون نتنها اسلام زمان خودشونرو زنده کردند بلکه اسلام تمام طول تاریخ وروش زنده نگه داشتنشو به جهانیون یاد دادن.
یاحسین
التماس دعا