تبیان، دستیار زندگی

این رها  کن عشق های صورتی* نیست بر صورت نه بر روی ستی

آن چه معشوق است صورت نیست آن* خواه عشق این جهان خواه آن جهان

آن چه بر صورت تو عاشق گشته ای* چون برون شد جان چرایش هشته ای

صورتش برجاست این سیری ز چیست*عاشقا وا جو که معشوق تو کیست

آن چه محسوس است اگر معشوقه است *عاشق استی هر که او را حس هست

چون وفا آن عشق افزون می کند* کی وفا صورت دگرگون می کند

پرتو خورشید بر دیوار تافت*تابش عاریتی دیوار یافت

بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم *وا طلب اصلی که تابد او مقیم

ما در این انبار گندم می کنیم* گندم جمع آمده گم می کنیم

می نیندیشیم آخر ما به هوش* کین خلل در گندم است از مکر موش

موش تا انبار ما حفره زده ست* وز فنش انبار ما ویران شده ست

گر نه موشی دزد  در انبار ماست* گندم اعمال چل ساله کجاست

اول ای جان دفع شر موش کن* وانگهبان در جمع گندم جوش کن

بشنو از اخبار آن صدرالصدور* لا صلاه تم الا بالحضور

کاش میشد لحظه ای پرواز کرد
حرفهای تازه را آغاز کرد
کاش میشد خالی از تشویش بود
برگ سبزی تحفه درویش بود
کاش تا دل میگرفت و میشکست
عشق می آمد کنارش مینشست
کاش با هر دل دلی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد لبخند داشت
کاشکی لبخندها پایان نداشت
سفره ها تشویش آب و نان نداشت
کاش میشد ناز را دزدید و برد
بوسه را با غنچه هایش چید و برد
کاش دیواری میان ما نبود
بلکه میشد آنطرفتر را سرود
کاش من هم یک قناری میشدم
در تب آواز جاری میشدم
بال در بال کبوتر میزدم
آنطرفترها کمی سر میزدم
با پرستوها غزل خوان میشدم
پشت هر آواز پنهان میشدم
کاش همرنگ تبسم میشدم
در میان خنده ها گم میشدم
آی مردم من غریبستانی ام
امتداد لحظه ای بارانی ام
شهر من آنسوتر از پروازهاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل میدهد
هر که می اید به او گل میدهد
دشتهای سبز وسعتهای ناب
نسترن نسرین شقایق آفتاب
باز این اطراف حالم را گرفت
لحظه پرواز بالم را گرفت
میروم آنسو ترا پیدا کنم
در دل آیینه جایی وا کنم

دکتر سید محمود انوشه

سلام

شعر دکتر سید محمود انوشه واقعاً زیباست

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نهای از سر غیب

باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند

چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش​ها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب

جمله میداند خدای حال گردان غم مخور

حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار

با خط نستعلیق زیباتره

سلام
آذرخانوم ممنون که علاوه بر انتخاب شعرهای زیبا، از فونت و رنگ دلنشین هم استفاده می کنین، مبحث زیبایی شد این مبحث.
یا علی

وقتی دل سودایی می رفت به بستان‌ها

                            بی خویشتنم کردی، بوی گل و ریحان‌ها

گه نعره زدی بلبل، گه جامه دریدی گل

تا یاد تو افتادم، از یاد برفت آن‌ها

ای مهر تو در دل‌ها، وی مهر تو بر لب‌ها

وی شور تو در سرها، وی سر تو در جان‌ها

تا عهد تو دربستم، عهد همه بشکستم

بعد از تو روا باشد، نقض همه پیمان‌ها

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

کوته نظری باشد، رفتن به گلستان‌ها

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

باید که فروشوید دست از همه درمان‌ها

گر در طلبش رنجی، ما را برسد شاید

چون عشق حرم باشد، سهلست بیابان‌ها

هر تیر که در کیشست، گر بر دل ریش آید

ما نیز یکی باشیم از جمله قربان‌ها

هر کو نظری دارد، با یار کمان ابرو

باید که سپر باشد، پیش همه پیکان‌ها

گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش

می گویم و بعد از من گویند به دوران‌ها

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

بر جفای خار هجران صبر بلبل بــایدش

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منـال

مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایـدش

باچنین زلف ورخی بـادش نظربازی حـرام

هر که روی یاسمین وجعد سنبل بایدش

رند عالم سوز را بامصلحت بینی چکار

کارملک است آنکه تدبیر و تأمل بایدش

تکیه برتقوا ودانش درطریقت کافریست

راهرو گرصد هنــر دارد توکل بایــدش

نــازها زان نرگس مستانه می باید کشید

ایندل شوریده گران زلف وکاکل بایدش

ســاقیا در گردش ســاغر تعــلل تا بچند

دور چون به عاشقان افتد تسلسل بایدش

حافظ

سلام
این تایپیک واقعا به من روحیه می ده، شعرهای ناب، خط نستعلیق، وای که چه می چسبه.
یا علی

دشت هایی چه فراخ***كوه هایی چه بلند

در گلستانه چه بوی علفی می آمد؟***من دراین آبادی پی چیزی می گشتم

پی خوابی شاید***پی نوری ، ریگی ، لبخندی***پشت تبریزی ها

غفلت پاكی بود كه صدایم می زد***پای نی زاری ماندم باد می آمد گوش دادم

چه كسی با من حرف می زد ؟

سوسماری لغزید***راه افتادم

یونجه زاری سر راه***بعد جالیز خیار ‚ بوته های گل رنگ

و فراموشی خاك***لب آبی

گیوه ها را كندم و نشستم پاها در آب***من چه سبزم امروز

و چه اندازه تنم هوشیار است***نكند اندوهی ‚ سر رسد از پس كوه

چه كسی پشت درختان است ؟***هیچ می چرد گاوی در كرد

ظهر تابستان است***سایه ها می دانند كه چه تابستانی است

سایه هایی بی لك ***گوشه ای روشن و پاك

كودكان احساس! جای بازی اینجاست***زندگی خالی نیست

مهربانی هست سیب هست ایمان هست***آری تا شقایق هست زندگی باید كرد

در دل من چیزی است مثل یك بیشه نور مثل خواب دم صبح

و چنان بی تابم كه دلم می خواهد

بدوم تا ته دشت بروم تا سر كوه **دورها آوایی است كه مرا می خواند

***شاید آن روز كه سهراب نوشت :

تا شقایق هست زندگی باید كرد خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

باید اینجور نوشت ، هر گلی هم باشی چه شقایق چه گل پیچك و یاس

زندگی اجباریست***

رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید، عكس تنهایی خود را در آب،

آب در حوض نبود.

ماهیان می‌گفتند:

هیچ تقصیر درختان نیست.

ظهر دم‌ كرده‌ تابستان بود،

پسر روشن آب، لب پاشویه نشست

و عقاب خورشید، آمد او را به هوا برد كه برد

به ‌درك راه نبردیم به اكسیژن آب.

برق از پولك ما رفت كه رفت.

ولی آن نور درشت،

عكس آن میخك قرمز در آب

كه اگر باد می آمد دل او، پشت چین‌های تغافل می ‌زد،

چشم ما بود.

روزنی بود به اقرار بهشت.

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی، همت كن

و بگو ماهی‌ها حوضشان بی‌آب است.

باد می رفت به سر وقت چنار.

من به سر وقت خدا می رفتم ».

سهراب سپهری