تبیان، دستیار زندگی

شاعر : حاج غلامرضا سازگار

و نیز شیخ جلیل مذكور، در كتاب اثبات الهداه بالنصوص و المعجزات فرموده كه:

من در زمان كودكى كه ده سال داشتم، به مرض سختى مبتلا شدم و به نحوى كه اهل و اقارب من، جمع شدند و گریه مى‏كردند و مهیا شدند براى عزادارى، و یقین كردند كه من خواهم مرد در آن شب.

پس دیدم پیغمبر و دوازده امام (علیهم السلام) را و من در میان خواب و بیدارى بودم؛ پس سلام كردم بر ایشان و با یكایك مصافحه كردم،

و میان من و حضرت صادق (علیه السلام) سخنى گذشت كه در خاطرم نماند، جز آن كه آن جناب در حق من دعا كرد؛ پس سلام كردم بر صاحب (علیه السلام) و با آن جناب مصافحه كردم و گریستم و گفتم: اى مولاى من! مى‏ترسم كه بمیرم در این مرض و مقصد خود را از علم و عمل بدست نیاورم.

پس فرمود:

نترس! زیرا كه نخواهى مرد در این مرض، بلكه خداوند تبارك و تعالى تو را شفا مى‏دهد و عمر خواهى كرد عمر طولانى.

آن گاه قدحى به دست من داد كه در دست مباركش بود؛ پس آشامیدم از آن، و در حال عافیت یافتم و مرض - بالكلیه - از من زایل شد و نشستم و اهل و اقاربم تعجب كردند و ایشان را خبر نكردم به آنچه دیده بودم، مگر بعد از چند روز.